RAF FERRARI QRT, SUDESHNA BHATTACHARYA / TANMOY BOSE δύο διαφορετικά άλμπουμ από την Νορβηγία

RAF FERRARI QRT: Quattro [Losen Records, 2019]

Η νορβηγική Losen Records έχει και μιαν άκρη στην Ιταλία, όπως έχουμε ξαναγράψει, κι έτσι, συχνά, εκδίδει άλμπουμ τα οποία έχουν ετοιμαστεί σε ιταλικά στούντιο. Το παρόν “Quattro” του Raf Ferrari Qrt (Raf Ferrari πιάνο, Vito Stano τσέλο, Guerino Rondolone κοντραμπάσο, Claudio Sbrolli ντραμς) είναι ηχογραφημένο στην Περούτζα ή Περούτζια, όπως την λέμε στην Ελλάδα, και αφορά στη σύγχρονη jazz. Στην jazz δηλαδή, που εκπορεύεται από το ιστορικό παρελθόν και που, στην πορεία, μπορεί και ενσωματώνει classical, pop, rock, funk και λοιπά χαρακτηριστικά. Εντάξει, ο όρος fusion δεν είναι δόκιμος, αν θες να μιλήσεις για τις μουσικές τού Raf Ferrari Qrt, αλλά ο όρος «έντεχνη jazz» είναι μια χαρά – αν θες να περιγράψει με λίγες λέξεις ό,τι εδώ ακούγεται.

Όλοι οι μουσικοί, παρότι σε πρώτη φάση φαίνονται άγνωστοι, στην πράξη έχουν την δική τους ξεχωριστή πορεία στο χώρο – πάντα με καλές σπουδές, με εμφανίσεις δίπλα σε μεγάλα ονόματα, μα και με ιδιαίτερη δισκογραφία. Ο πιανίστας Ferrari έχει σπουδάσει στο (φημισμένο) πανεπιστήμιο της Μπολόνια, με ειδίκευση, ας το πούμε έτσι, στο έργο του Keith Jarrett, ο τσελίστας Stano έχει σπουδές στο Ωδείο της Potenza, είναι ειδικευμένος στο μπαρόκ-τσέλο, ενώ είναι και μέλος διαφόρων ορχηστρών, ο κοντραμπασίστας Rondolone έχει δουλέψει με τζαζ και συμφωνικές ορχήστρες, ενώ και ο ντράμερ Sbrolli έχει βρεθεί κάτω από τους αστερισμούς των Paul Motian, Dave Weckl και Steve Gadd.

Το ασύνηθες του setting (πιάνο, τσέλο, μπάσο, ντραμς) προσθέτει φυσικά νέες, άλλες δυνατότητες στο κουαρτέτο τού Raf Ferrari, το οποίον, σε κομμάτια όπως το 11λεπτο “L´urlo”, δείχνει δυνατότητες, πράγματι, μεγάλου γκρουπ. Διακρίνονται: συνθετική ευφυΐα, πειραματισμός, τέλεια άρθρωση της μελωδίας, προσωπικές καταδείξεις, πλήρες και απολαυστικό ομαδικό παίξιμο, και μαζί μ’ αυτά πάθος, λυρισμός και δύναμη. Είναι, βεβαίως, το ουσιαστικό τέλος (όχι το τυπικό) μιας πενταμερούς σουίτας και ως εκ τούτου το σχήμα βρέθηκε στη φάση μιας αισθητικής ολοκλήρωσης – αν και πάλι τούτη την εξέλιξη εύκολα θα μπορούσες να την χαρακτηρίσεις αναμενόμενη.

Κατά βάση το “Quattro” περιέχει δύο tracks, δύο σουίτες, με την δεύτερη, την τετραμερή “The Seasons” («Φθινόπωρο», «Χειμώνας», «Άνοιξη», «Καλοκαίρι»), να αποδεικνύει για μιαν ακόμη φορά τις δυνατότητες αυτού του γκρουπ, και την αξία βεβαίως τού CD του, που περιέχει κυρίως συνθέσεις του Ferrari, συν ορισμένους αυτοσχεδιασμούς (μικρής διάρκειας, σαν γέφυρες στην πρώτη σουίτα) από τα υπόλοιπα τρία μέλη.

SUDESHNA BHATTACHARYA / TANMOY BOSE: Sangeet [Losen Records, 2019]

Παράξενο άλμπουμ για τα δεδομένα της νορβηγικής εταιρείας (για τα τζαζ δεδομένα της εννοούμε). Λέμε για το “Sangeet” τής Sudeshna Bhattacharya sarod, mohan vina (μοιάζει οπτικά με κιθάρα, αλλά επί της ουσίας είναι ένα τροποποιημένο sarod) και του Tanmoy Bose tabla, που περιέχει «καθαρή» ινδική μουσική. Εννοούμε πως εδώ δεν καταγράφεται κάποιο fusion, αλλά η επικοινωνία δύο ινδών μουσικών (ηχογραφημένη το προηγούμενο φθινόπωρο στο Όσλο), που απλώνεται σε τρία tracks την 8λεπτη alap “Rageshree” (για σόλο sarod), την 25λεπτη jhaptaal and teentaal (για sarod και tabla) και την 12λεπτη teentaal (για mohan vina και tabla).

Έχω κανα-δυο δίσκους του θρυλικού παίκτη του sarod Ustad Ali Akbar Khan (1922-2009), ο ένας είναι το “The Peaceful Music of Ustad Ali Akbar Khan” (1971) στη βρετανική Mushroom, και μπορώ να πω πως ακούγοντας το “Sangeet” ανακάλεσα στη μνήμη μου τον ήχο τού μεγάλου master. Μάλιστα, εξ όσων διάβασα, η Bhattacharya σπούδασε sarod δίπλα σ’ έναν άλλο φημισμένο ινδό δάσκαλο, τον Amjad Ali Khan (γενν. το 1945) και πως τον ήχο αυτού, κατά μίαν έννοια, μεταφέρει, σήμερα, στα παιξίματά της.

Και οι τρεις συνθέσεις του CD ανήκουν στην Bhattacharya, είναι της ποιότητας αυτής την οποία φαντάζεσθε, και απευθύνονται στους λάτρεις τόσο του σύγχρονου, όσο και του παλαιότερου world.

Επαφή: www.losenrecords.no