ΓΑΝΩΤΗΣ / ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ / ΜΠΑΡΜΠΑΓΑΛΑΣ παγωνοκαμηλο-παρδαλεονταρο-ζεβρόπαρδος ο κοινός

Αυτόν τον δίσκο τού τραγουδοποιού Κώστα Γανωτή, από το 2010, τον «Εκποίηση 1. / Παγωνοκαμηλο-παρδαλεονταρο-ζεβρόπαρδος ο κοινός» [Ammos Music], ομολογώ πως δε τον γνώριζα. Μπορεί να είχε πάρει κάτι το μάτι μου τότε, το δύο-δέκα (όπως πιέζω τώρα τη μνήμη μου κάτι... ψιλοθυμάμαι), αλλά δέκα χρόνια αργότερα είναι σίγουρο πως δεν είχε μείνει κάτι στο μυαλό μου, πλην ενός τραγουδιού, που το είχα ακούσει τότε, αλλά δεν ήξερα πως ανήκε σ’ αυτό άλμπουμ. Πώς λοιπόν φθάνει να γράφουμε, τώρα, με δέκα χρόνια καθυστέρηση, γι’ αυτό το LP (+ ένθετο CD); Θα σας πω...

Τον προηγούμενο Φεβρουάριο (25/2), με αφορμή τον θάνατο της ποιήτριας Κικής Δημουλά, είχε δημοσιευθεί ένα κείμενό μου στο lifo.gr, το οποίον επιγραφόταν «H ποίηση της Κικής Δημουλά στη δισκογραφία». Εκεί είχαν καταγραφεί δεκαοκτώ εκδόσεις (CD βασικά) με μελοποιημένα ποιήματα τής Δημουλά, απαγγελίες από την ίδιαν την ποιήτρια και άλλους κ.λπ., καθώς το άρθρο κατέληγε με τούτο:

«Σίγουρα υπάρχουν κι άλλες προσεγγίσεις από το παρελθόν, όπως θα υπάρξουν και πολύ περισσότερες στο μέλλον. Η ποίηση της Κικής Δημουλά είναι, πλέον, πολύ αγαπητή όχι μόνο στο αναγνωστικό κοινό, μα και στους συνθέτες μας, στους τραγουδοποιούς και στα συγκροτήματα».

Ήμουν σίγουρος, δηλαδή, πως κάτι υπήρχε ακόμη, που δεν το είχα κατά νου (και δεν εννοούσα τον δίσκο του Κ. Γανωτή), και κάπως έτσι παρέλαβα κάποια στιγμή αυτό το LP, την «Εκποίηση 1» από μια φίλη στο facebook (δεν ξέρω αν θέλει να αναφέρω το όνομά της – αν θέλει και μου το πει, θα το κάνω), στο οποίο μελοποιούνται από τον Κώστα Γανωτή δύο ποιήματα της Δημουλά – τα «Διάλογος ανάμεσα σε μένα και σε μένα» και «Τύχη κοινή». Επεκτείνεται, λοιπόν, εκείνη η λίστα στο lifo.gr, μ’ ένα άλμπουμ, το οποίον, από την αρχή, θα το χαρακτήριζα ως κάτι παραπάνω από ενδιαφέρον.

Το LP (και το CD) το «διεκδικούν» τρεις άνθρωποι. Ο τραγουδοποιός (συνθέτης, στιχουργός, τραγουδιστής, δωδεκάχορδος κιθαρίστας) Κώστας Γανωτής, ο μπασίστας Αλέξανδρος Παρασκευόπουλος και ο κιθαρίστας Δημήτρης Μπαρμπαγάλας (όχι ο Τάκης). Στο LP καταγράφονται επτά tracks, ενώ στο ένθετο CD καταγράφονται έντεκα (άρα ακούμε και το βινύλιο και το CD), ενώ η όλη έκδοση διαθέτει κι ένα ωραίο-παράξενο εξώφυλλο (και τίτλο), που την κάνει ακόμη πιο ελκυστική. 

Στο ουσιαστικό μέρος, τώρα, να πούμε πως στον «παγωνοκαμηλο-παρδαλεονταρο-ζεβρόπαρδο» τον «κοινό», ο Γανωτής μελοποιεί Κική Δημουλά (δύο ποιήματα) και Κ.Π. Καβάφη (δύο ποιήματα), ενώ τα υπόλοιπα επτά τραγούδια έχουν δικά του λόγια. Άρα ο Γανωτής μπορεί να κριθεί και ως συνθέτης, και ως στιχουργός και ως φωνή και ως μελοποιητής ποίησης – και γενικότερα, και συνολικότερα, ως υπεύθυνος ενός άλμπουμ, με τις προσήκουσες πάντα βοήθειες των άλλων δύο μουσικών, που είναι οπωσδήποτε καθοριστικές στην ηχητική συγκρότηση τού δίσκου.

Σε όλα αυτά ο Γανωτής παίρνει από πολύ καλό βαθμό έως και άριστο. Τι να πούμε τώρα; Πως το «Άνθρωποι μόνοι / Mama mia» είναι ένα από τα πιο ουσιαστικά (ροκ) τραγούδια, που γράφτηκαν μέσα στην «κρίση», δηλαδή στην αρχή της «κρίσης», και που ακόμη και σήμερα, δέκα χρόνια μετά, δεν έχει χάσει ίχνος από την δύναμή του; Να πούμε πως τραγούδια σαν «Τα σκουπίδια του αιώνα μου», «Μπαντάν» και «Η φρίκη της ανίας» δεν τ’ ακούς κάθε μέρα, ούτε από τραγουδοποιούς με τα μισά χρόνια του Γανωτή (που θεωρητικά θα έπρεπε, μαθαίνοντας από τους δασκάλους τους, στην πορεία να τους ξεπερνούν); Ή να πούμε πως οι μελοποιήσεις του στα δύο ποιήματα της Κικής Δημουλά είναι επίσης αξιοσημείωτες, καθώς ο τραγουδοποιός επικεντρώνεται στον λόγο και στο πώς αυτός θα καταστεί κυρίαρχος στην αφήγηση;

Σημειώνοντας περαιτέρω την αποφασιστική συμβολή των δύο άλλων μουσικών (του Παρασκευόπουλου και του Μπαρμπαγάλα) στην ηχητική συγκρότηση του άλμπουμ, ας προσθέσουμε πως το «Εκποίηση 1. / Παγωνοκαμηλο-παρδαλεονταρο-ζεβρόπαρδος ο κοινός» υπήρξε μια σημαντική έκδοση του 2010, που πλέον έχει κάνει την κοντή διαδρομή της, μένοντας να ανακαλυφθεί και να εκτιμηθεί από όποιους άλλους στο μέλλον...