29/5/2020
«Όταν ο νεαρός Ντένζιλ Ντάουελ πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε
από ανθρώπους του σερίφη, στο Ρίτσμοντ της Καλιφόρνιας την 1η Απριλίου 1967,
φάνηκε σαν άλλο ένα συνηθισμένο γεγονός στην ρουτίνα της τραγωδίας των γκέτο,
που συνεχιζόταν. Ο Τύπος των λευκών έγραψε ελάχιστες λεπτομέρειες: καθώς
πιάστηκε την ώρα που δοκίμαζε να κάνει διάρρηξη, ο Ντάουελ είχε τρέξει για να
σώσει τη ζωή του και έχασε την κούρσα, όταν τρεις καλοσημαδεμένοι πυροβολισμοί
τον έριξαν, καθώς σκαρφάλωνε σ’ ένα τοίχο στην προσπάθειά του ν’ αποφύγει τη
σύλληψη. Άλλος ένας κλέφτης μαύρος ήταν νεκρός και αυτό ήταν τρομερά
ρουτινιάρικο. Όχι όμως για την οικογένεια και τους φίλους τού Ντάουελ, ούτε για
τους Μαύρους Πάνθηρες. Αντιφάσεις της επίσημης ιστορίας άρχισαν αμέσως να
έρχονται στην επιφάνεια.(...)
Μια εξέταση της σκηνής με τους πυροβολισμούς αποκάλυψε μερικά ενδιαφέροντα γεγονότα: οι γείτονες θυμήθηκαν ότι άκουσαν δέκα ή περισσότερους πυροβολισμούς εκείνη τη μοιραία νύχτα, και τα σημάδια από τις σφαίρες στην αυλή, όπου πέθανε ο Ντάουελ, φαίνονταν να επιβεβαιώνουν τον υπολογισμό τους. Ακόμα, οι μόνες κηλίδες από αίμα που βρέθηκαν βρίσκονταν σε απόσταση είκοσι ποδιών από το μέρος που είχε πέσει ο Ντάουελ, γεγονός που έκανε τους Μαύρους Πάνθηρες να υποθέσουν ότι το σώμα του είχε μετακινηθεί ύστερα από τον θάνατό του, για να γίνει πιο πιστευτή η ιστορία της αστυνομίας. Η υποψία τους φάνηκε να επιβεβαιώνεται από πληροφορίες ότι ένα παλιό τραύμα στο γοφό θα είχε εμποδίσει τον Ντάουελ να τρέξει και να σκαρφαλώσει τους τοίχους, όπως περιέγραψαν οι αστυνομικοί που βρίσκονταν εκεί. Κυκλοφόρησαν φήμες ότι ο Ντάουελ είχε δολοφονηθεί εν ψυχρώ, όταν πυροβολήθηκε, καθώς στεκόταν στην αυλή με τα χέρια σηκωμένα πάνω από το κεφάλι του δείχνοντας ότι παραδίνεται».
Μια εξέταση της σκηνής με τους πυροβολισμούς αποκάλυψε μερικά ενδιαφέροντα γεγονότα: οι γείτονες θυμήθηκαν ότι άκουσαν δέκα ή περισσότερους πυροβολισμούς εκείνη τη μοιραία νύχτα, και τα σημάδια από τις σφαίρες στην αυλή, όπου πέθανε ο Ντάουελ, φαίνονταν να επιβεβαιώνουν τον υπολογισμό τους. Ακόμα, οι μόνες κηλίδες από αίμα που βρέθηκαν βρίσκονταν σε απόσταση είκοσι ποδιών από το μέρος που είχε πέσει ο Ντάουελ, γεγονός που έκανε τους Μαύρους Πάνθηρες να υποθέσουν ότι το σώμα του είχε μετακινηθεί ύστερα από τον θάνατό του, για να γίνει πιο πιστευτή η ιστορία της αστυνομίας. Η υποψία τους φάνηκε να επιβεβαιώνεται από πληροφορίες ότι ένα παλιό τραύμα στο γοφό θα είχε εμποδίσει τον Ντάουελ να τρέξει και να σκαρφαλώσει τους τοίχους, όπως περιέγραψαν οι αστυνομικοί που βρίσκονταν εκεί. Κυκλοφόρησαν φήμες ότι ο Ντάουελ είχε δολοφονηθεί εν ψυχρώ, όταν πυροβολήθηκε, καθώς στεκόταν στην αυλή με τα χέρια σηκωμένα πάνω από το κεφάλι του δείχνοντας ότι παραδίνεται».
Michael Newton: Πικρός Κόκκος / Η ιστορία της οργάνωσης
Μαύροι Πάνθηρες [Fox best seller, 1985]
29/5/2020
Κάπως draggy (δηλαδή τι κάπως... εντελώς), μα φανταστικό. Σπουδαίος
Tiny Tim...
28/5/2020
Αυτό το απόσπασμα το έχω ανεβάσει παλαιά, αλλά επειδή γράφτηκαν ενδιαφέροντα σχόλια το ανεβάζω και τώρα.
«Από τη Βαγδάτη πήγαμε στην Τεχεράνη. Στην εξουσία ήταν
ακόμα αυτός ο εγκληματίας ο Σάχης. Ήταν σα να έρχεσαι στη Γερμανία.(…) Υπήρχαν
ακριβώς οι ίδιες αφίσες με φωτογραφίες καταζητούμενων, όπως και στη Γερμανία,
αλλά με κόκκινο πλαίσιο. Ήταν αυτοί που καταζητούσε ο Σάχης: Μουτζαχεντίν και
μερικοί Σιίτες. Μετά, ήταν τα σπίτια με τις κεραίες τηλεοράσεων. Νωρίς το πρωί
δεν υπήρχαν άνθρωποι στους δρόμους. Φαινόταν σαν ένα προάστιο γερμανικής πόλης.
Όλα τα σπίτια νεόκτιστα, με τις Μερσεντές μπροστά
στην πόρτα. Ήταν ανυπόφορο. Εκείνη την εποχή οι άνθρωποι κυκλοφορούσαν στους
δρόμους κοιτάζοντας πάντα κάτω. Κανένας δεν ύψωνε το κεφάλι, εκτός από τους
Μουλάδες. Πάνω στις στέγες στέκονταν στρατιώτες με αυτόματα, για να ελέγχουν
την περιοχή· βλέπετε είχε γίνει μία σειρά από ένοπλα χτυπήματα. Όπως στη
Γερμανία. Η γενική διάθεση στην Τεχεράνη ήταν τελείως καταθλιπτική, αντίθετα με
την κίνηση στους δρόμους που ήταν επιθετική. Νομίζω πως ήταν η χειρότερη
κυκλοφορία του κόσμου. Μεθάνε και μετά ορμάνε εμπρός. Στην Τεχεράνη αισθάνεται
κανείς αυτή την διαφωνία που υπάρχει όταν συναντιούνται δύο κόσμοι: Ανατολή και
Δύση. Επιβάλανε τον Δυτικό τρόπο ζωής, ακόμα και με την χρήση των όπλων. Αλλά ο
κόσμος δεν τον καταλαβαίνει αυτό τον τρόπο, δεν τα βγάζει πέρα μαζί του. Πρέπει
να διαλέξουν την Μερσεντές ή το Τζαμί. Και διαλέγουν το Τζαμί. Αυτή η σύγκρουση
τους εξουθενώνει. Αργότερα πήγαινα συχνά στην Τεχεράνη, και κάθε φορά ο
πολιτισμός είχε προχωρήσει κι ένα βήμα. Όλα τα δυτικά σκατά ήταν εκεί.
Μπορούσες, στο δρόμο, ν’ αγοράσεις την Bild Zeitung της ημέρας. Ακριβώς όπως
στη Γερμανία. Οι δρόμοι είχαν μία σχεδόν ευρωπαϊκή εικόνα. Επίσης, οι άνθρωποι
φοράγανε ευρωπαϊκά ρούχα. Όλοι οι άντρες και οι περισσότερες γυναίκες· και προ
πάντων στις πόλεις. Υπό το καθεστώς του Σάχη, οι γυναίκες γυρνάγανε με μίνι
φούστες, μαλλιά βαμμένα ξανθά και κραγιόν. Παντού υπήρχαν μπουτίκ με τζην, και
κτιζόντουσαν κολοσσοί από μπετόν, εμπορικά κέντρα με μπουτίκ και καφετέριες.
Μέσα στο κέντρο της Ασίας βρίσκεις μια γωνιά της Ku’damn (σ.σ. εμπορικός δρόμος
του Δυτικού Βερολίνου). Τελείως παράλογο· έξω από κάθε πραγματικότητα».
Μπόμι Μπάουμαν: Οδοιπορικό [Αμηχανία, Μάης 1989]
Μπόμι Μπάουμαν: Οδοιπορικό [Αμηχανία, Μάης 1989]
28/5/2020
Άμα γουστάρεις ηλεκτρική κιθάρα αυτό είναι ένα από τα
καλύτερα αμερικανικά LP, εκεί στα late sixties.
Εντάξει, υπάρχουν διάφορες μεγάλες μπάντες, αλλά αν θες κάτι από το σκοτεινό μέρος της βιτρίνας, έτσι κάπως χωμένο πίσω από Hendrix, Cream κ.λπ., τότε αυτό θα πρέπει να σου κάνει. Είναι για σένα. Savage Resurrection...
Έτσι προσπαθούν να παίξουν και σήμερα αρκετοί, ασχέτως από το τι καταφέρνουν...
Εντάξει, υπάρχουν διάφορες μεγάλες μπάντες, αλλά αν θες κάτι από το σκοτεινό μέρος της βιτρίνας, έτσι κάπως χωμένο πίσω από Hendrix, Cream κ.λπ., τότε αυτό θα πρέπει να σου κάνει. Είναι για σένα. Savage Resurrection...
Έτσι προσπαθούν να παίξουν και σήμερα αρκετοί, ασχέτως από το τι καταφέρνουν...
Σχόλια από το fb στο ποστ για τους Savage Resurrection...
ΑπάντησηΔιαγραφήSpyros Diastimikos
Υπάρχουν ένα σωρό αιτίες γιατί σήμερα ΔΕΝ μπορείς να παίξεις έτσι• όσο και αν προσπαθείς. Κοντά θα φτάσεις. Να πατήσεις εκεί όμως, όχι.
Koma Gaeshi
Ναι όντως ...εξαιρετικό.
Stylianos Tziritas
Δισκάρα
Kostas Focus
το ταλεντο ξεχειλιζει,ετσι επαιζαν τα 17 χρονα τοτε κιθαρα
Σχόλια στο ποστ για το βιβλίο του Bommi Baumann...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦώντας Δισκορυχείον Τρούσας
O Bommi Baumann (1947-2016) ήταν ένας από τους ιδρυτές της γερμανικής, αναρχικής, «τρομοκρατικής» οργάνωσης Movement 2 June, η οποία ήλθε σύντομα σε κόντρα με τη μαρξιστική RAF, με έντονη δράση στο δεύτερο μισό του ’60 και στα πρώτα χρόνια του ’70. O Baumann αποκήρυξε από νωρίς (1972), την ένοπλη βία, για να γίνει στην πορεία αναχωρητής και ειρηνιστής, ένας μετα-χίπι που πίστεψε σ' έναν άλλον τρόπο βίου (ροκ, ψυχεδελικά ναρκωτικά, φτηνή ζωή, αλλά πλούσια σε εμπειρίες). Δυστυχώς για κείνον ανακατεύτηκε και με τη Στάζι, δίνοντας πληροφορίες για τους συντρόφους του κ.λπ., ένα γεγονός που έπληξε, φυσικά, τη φήμη και την υστεροφημία του.
Thodoris Antonopoulos
αγαπημένο βιβλίο
Γιώργος Γιαννόπουλος
Είναι η εποχή της αμφιθυμίας - του στάτους κβο αλλά και της νέας αριστεράς- απέναντι στο πολιτικό ισλάμ (στο πλαίσιο του ψυχρού πολέμου, αλλά και του γενικότερου φλερτ με την ιδέα της αξιοποίησης της θρησκείας ως όπλου εναντίον του κομμουνισμού), που προαναγγέλλει κατά κάποιο τρόπο το νέο ιδεολόγημα της "πολιτικής των ταυτοτήτων" (αλλά και τις νέες μορφές πολιτικής -και αντιπαράθεσης με τη δύση- στο μουσουλμανικό κόσμο). Είναι γνωστά τα κείμενα του φουκώ για την ιρανική επανάσταση, όπως και αυτό του έντουαρντ σαϊντ >>>> "With the Soviet invasion of Afghanistan, we are probably going to have an even more dramatic cleavage separating good Moslems from bad. We will undoubtedly be seeing ever more news hailing the achievements of good Moslems like Sadat, Pakistan’s Zia ul-Haq and the Afghan Moslem insurgents–more equating of good Islam with anti-Communism and, if possible, with modernization. "
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Ο Μπάουμαν ήταν πιο πριν από Φουκώ κ.λπ. Περί το '73. Πήγε σαν χίπις στην Τεχεράνη. Προφανώς σιχαινόταν τον Σάχη και καλόβλεπε τους Μουλάδες. Όπως τους καλόβλεπαν οι πάντες (στην Αριστερά) στην αρχή. Έχω 3-4 βιβλία που είχαν βγει στις αρχές των 80s στην Ελλάδα, υμνητικά της επανάστασης, και τυπωμένα στα ελληνικά από το μορφωτικό τμήμα της ιρανικής πρεσβείας στην Αθήνα. Θυμάμαι πως και στο ΠΑΣΟΚ μέσα υπήρχε τότε ισχυρή "ιρανική" ομάδα. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο εκείνο που έγινε το ΄79 στο Ιράν, μια επανάσταση καθολική και από τα κάτω, και κανένας αριστερός, τότε, δεν θα μπορούσε να μείνει απαθής και αδιάφορος.
Γιώργος Γιαννόπουλος
Η αφετηρία της RAF ήταν οι διαδηλώσεις κατά της επίσκεψης του σάχη στη δυτ. γερμανία.
https://en.wikipedia.org/wiki/Death_of_Benno_Ohnesorg
Death of Benno Ohnesorg – Wikipedia
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
https://diskoryxeion.blogspot.com/2010/09/deutsche-elektronische-musik.html
DEUTSCHE ELEKTRONISCHE MUSIK
Γιώργος Γιαννόπουλος
Το είχα διαβάσει. Τότε περίπου είχα ανακαλύψει το μπλογκ.
Ένας φίλος μου (τζαζ κιθαρίστας στην πάτρα) είχε γράψει -το 80- ένα "ρεμπέτικο" με στίχο : "δυο μεγάλοι έχουν μείνει, καντάφι και χομεϊνί, καίγονται σαν το καμίνι, ρώσοι κι αμερικανοί. Ο ένας ειν συνταγματάρχης, ο άλλος είναι αγιατολλάχ, πάπας μαρξ και πατριάρχης, τρέμουν όλοι τον αλλάχ" Και είχε και συνέχεια, με παλαιστίνη, αρμενία, ερυθραία κουρδιστάν, κύπρο, μακεδονία, κί αφγανιστάν που περιμένουν να απελευθερωθούν.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
>>Λίγα χρόνια αργότερα, τις παραμονές της ανόδου του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, ο Τρίτσης, ως Γενικός Γραμματέας της Οργάνωσης για την Αφροασιατική Αλληλεγγύη, υποδέχεται τον υπουργό εξωτερικών του Ιράν, με ένα θερμό λόγο υπεράσπισης του χομεϊνισμού: «Διαμαρτύρονται οι ευαίσθητοι ιμπεριαλιστές γιατί δήθεν η Ιρανική Επανάσταση καταπιέζει τις γυναίκες αναγκάζοντάς τες να φορούν τσαντόρ. Τους προειδοποιούμε, ότι η μόδα της περιφέρειας τους επιφυλάσσει πολλές ακόμη εκπλήξεις: παλαιστινιακά καφτάνια, ελληνικά τσαρούχια, λατινοαμερικάνικα πόντσος.»<<
Γιώργος Γιαννόπουλος
Χαμός
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Ωραίες εποχές! ��
Γιώργος Γιαννόπουλος
ΔιαγραφήΕίναι πια πολύ αργά βέβαια -έχει αυτονομηθεί ,πολλαπλασιαστεί και μεταλλαχθεί το φαινόμενο- αλλά έχει ένα δίκιο >>>>"The annus horribilis in this process, he says, was 1979: the year when Ayatollah Khomeini in Iran dedicated himself to recreating the middle ages, and when at home, Margaret Thatcher, flanked and egged on by a bizarre collection of economic and philosophical mentors, set out to re-establish what she imagined to be Victorian values. The subsequent sleep of reason has everywhere, he says, bred monsters, some comical, others sinister; and, over 300 pages he parades them before us."
https://www.theguardian.com/.../feb/07/highereducation.news1
Review: How Mumbo-Jumbo Conquered the World by Francis Wheen
Patritsopoulos Nikos
https://www.youtube.com/watch?reload=9&v=IqyLpyJikZE
Brian Eno featuring Snatch "R.A.F"(Red Army Faction)