ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 258

10/5/2020

Τα μνημόνια είχαν τελικά πολλά οφέλη για τους Γερμανούς. Τις προσέχουνε τις αποικίες τους. Με τις ανεργίες ("μένουμε σπίτι" ούτως ή άλλως) και τις αφραγκίες (λιγότερες μετακινήσεις, ταξίδια κ.λπ.) που σπείρανε στη χώρα μάς κατέστησαν ασφαλέστερους και έναντι του κορωνοϊού, πράγμα που σημαίνει πως οι Φρίτσηδες δεν θα ξεκαλοκαιριάσουν φέτος στην Βάδη-Βυρτεμβέργη.
Ώ ρε πέδιλο και σοσόνι που θα πέσει...

9/5/2020

Κάτι τέτοια λένε και για τον Τσιτσάνη στην Ελλάδα, ότι ένωσε λέει δεξιούς με αριστερούς. Τέλος πάντων... πολύ μεγάλος Little Richard (RIP) 

[από το βιβλίο του David Kirby "Little Richard: The Birth of Rock n' Roll", εκδ. Continuum, New York 2009]

9/5/2020

Δεν είμαι αντι-νταλαρικός, όπως νομίζουν ορισμένοι. Ακούω Νταλάρα και έχω δίσκους του από τα σέβεντις. Μερικοί απ' αυτούς τους δίσκους είναι αριστουργήματα. Έχω τις απόψεις μου για το καλλιτεχνικό έργο του και γι' αυτά που λέει σε συνεντεύξεις κ.λπ., όπως και ο καθένας μας εξάλλου, αλλά με καθαρά καλλιτεχνικούς όρους εγώ δηλώνω φαν μόνο των σέβεντις τραγουδιών του. Από το '80 και μετά ελάχιστα τραγούδια του νοιώθω να με αφορούν και πολύ λίγα, μετρημένα στα δάχτυλα, μπορώ ν' ακούσω.
Έχω γράψει και παλιότερα εδώ στο fb πως ο Νταλάρας έχει ακόμη πολύ καλή φωνή (τον είχα δει live σχετικά πρόσφατα) και πως μπορεί και τώρα σ' αυτή την ηλικία των 70+ να υποστηρίξει ερμηνευτικά-φωνητικά το κλασικό του ρεπερτόριο. Και αυτό δεν είναι καθόλου αυτονόητο, για τραγουδιστές της ηλικίας του.

https://www.youtube.com/watch?v=V49o-k7735E

9/5/2020

Επειδή ασχολούμαι με την μουσική δεκαετίες έχω διαμορφώσει κάποιες απόψεις για κάποια πράγματα, και αν μιλάμε για καλλιτέχνες ξένης μουσικής μερικούς δεν τους γουστάρω για τους χι ψι λόγους. Θεωρώ π.χ. τους Velvet Underground κυνικούς, αντικοινωνικούς και τελείως έξω από την αντικουλτούρα των σίξτις, δεν γουστάρω Kraftwerk, Nico κ.λπ. για τους θεωρώ κρυφοναζί, δεν μ’ αρέσει ο Nick Drake γιατί τον θεωρώ εσχάτως υπερεκτιμημένο και βασικά ατάλαντο, έχω διαγράψει τον Neil Young γιατί υπήρξε υποστηρικτής του Ρόναλτ Ρήγκαν κ.λπ. Δεν σημαίνει κάτι το αν έχω δίσκους απ’ όλους αυτούς από παλιά (έχω και Kraftwerk τα πρώτα, έχω κρατήσει και την «μπανάνα», προσωπικά του Neil Young δεν έχω κρατήσει πια, Nick Drake ποτέ δεν είχα και δεν μ’ ενδιαφέρει να έχω, γιατί τον έχω πάρει στραβά από παλιά κ.ο.κ). Φυσικά, αν βγω και τα πω όλα αυτά δημοσίως θα πέσουν να με φάνε όλοι – ενώ αν γράψω πως κάποτε τσακωνόμουν με τον αείμνηστο Mod για την αξία ή όχι των Mystic Siva (εγώ τους θεωρούσα άσχετους και σαν οργανοπαίκτες) δεν τρέχει και τίποτα. Ποιος τους ξέρει τους Mystic Siva και ποιος ασχολείται μαζί τους;
Λοιπόν, δεν ενδιαφέρομαι να εξηγήσω σ’ ένα μακρύ κείμενο γιατί δεν γουστάρω την Nico και γιατί την θεωρώ κρυφοναζί. Δεν μ’ ενδιαφέρει να το κάνω ούτε για τους Kraftwerk, ούτε για κανέναν άλλον. Αυτά τα κείμενα θέλουν δουλειά. Πρέπει να κάτσω να ξανακούσω δίσκους, να ανοίξω βιβλία, να μελετήσω και να σκεφθώ... ποιος θα με πληρώσει γι’ αυτό; Γιατί να το κάνω; Για να με βρίζει ο ένας κι ο άλλος; Αν πληρωνόμουν αδρά θα το έκανα για τα λεφτά. Τώρα χέστηκα. Κι έτσι γράφω μόνο το συμπέρασμα κάθε φορά σε πέντε γραμμές – αν θέλω να πω κάτι.
Και σε τελευταία ανάλυση να πω και τούτο. Βασικά δεν μ’ ενδιαφέρει να γράφω για την Nico και τον Nick Drake. Ποιοι ασχολούνται μ’ αυτούς; Πενήντα άνθρωποι, εκατό; Τρίχες. Πιο πολύ μ’ ενδιαφέρει να γράφω για την Βίσση και τον Νταλάρα, παρά για τους Velvets και τον Neil Young.
Ζω στην Ελλάδα και μ’ ενδιαφέρει αυτά που γράφω να αφορούν δυνητικά τους πάντες – να μπορούν οι πάντες να με κρίνουν.
Στην δημοσιογραφική ζωή μου έχω γράψει κείμενα που αφορούσαν 20 αναγνώστες – δεν μετανιώνω γι’ αυτό και θα συνεχίσω να γράφω και για τις μειοψηφίες, επειδή γουστάρω (θα το κάνω από προσωπική ανάγκη). Κάποτε, με το ίντερνετ στα σπάργανα, είχα γράψει 4000 λέξεις για τον Joe Harriott, που τον ήξεραν τότε στην Ελλάδα 10 άνθρωποι, όμως, και επί της ουσίας, γράφουμε και για να απευθυνθούμε «στους πάντες».
Για να το πω απλά και με μια πρόταση. Θέλω να γράψω ένα κείμενο για τον Τόλη Βοσκόπουλο π.χ., αρκεί να πληρωθώ καλά για τον κόπο μου, και όχι για τους ναζί (κατά τον David Bowie) Roxy Music. Με αφορά περισσότερο ο Τόλης.

9/5/2020

Ένα σύντομο ποστ που έκανα εδώ στο fb, στις 3 Μαΐου, για την Άννα Βίσση και που έλαβε 147 likes (πάντα στο fb κάνω σύντομα ποστ – άμα θέλω να γράψω 5 χιλιάδες λέξεις τις γράφω αλλού), αναδημοσιεύθηκε στο ogdoo.gr (χωρίς να ερωτηθώ – δεν ήταν βέβαια και υποχρεωτικό, τα κείμενα πλέουν στον ωκεανό του διαδικτύου) κι έγινε ένας σχετικός χαμός. Προσωπικά, δεν θέλω να αναδημοσιεύονται κείμενά μου από το fb αλλού, επειδή είναι κείμενα σύντομα, περιεκτικά, «το ζουμί», χωρίς να δίνονται εξηγήσεις, ακολουθώντας μια ροή – κάτι που, οπωσδήποτε, έξω από το fb, αλλά και μέσα σ’ αυτό πολλές φορές, μπορεί να δημιουργεί παρεξηγήσεις. Όταν δεν παρακολουθείς τα ποστ του άλλου και δεν ξέρεις το σκεπτικό του γενικότερα, κι έρχεσαι σαν ούφο ξαφνικά να διαβάσεις κάτι, και να σχολιάσεις, είναι εύκολο να εξεγερθείς.
Κέρδισα αναγνώστες ωστόσο απ’ αυτή την ιστορία, ανθρώπους δηλαδή που τώρα με μάθανε, μετά από 30 χρόνια δουλειάς, βρίζοντάς με πρώτα βέβαια.
Κάνω αυτό το ποστ, αυτή την ώρα, όχι για να αυτοδιαφημιστώ φυσικά (είναι το τελευταίο που μ’ ενδιαφέρει), αλλά γιατί από τα σχόλια που δέχτηκα όχι εδώ στο fb, αλλά στο ogdoo.gr (95% αρνητικά, υβριστικά κ.λπ.), αντιλήφθηκα ότι υπάρχει μεγάλη κόντρα μεταξύ Γιώργου Νταλάρα και Άννας Βίσση (και των ανάλογων... κοπαδιών) και πως πολλοί θεώρησαν ότι είμαι ένας εγκάθετος τού Νταλάρα, που βάλθηκε να απαξιώσει την Άννα! (γέλιο)
Προφανώς αυτοί οι ούτως ή άλλως ηλίθιοι σχολιαστές δεν είδαν τι έγραψα για τον Νταλάρα λίγες ημέρες αργότερα (7 Μαΐου, 200 likes), όπως δεν θα έχουν δει και κανένα από τα χιλιάδες κείμενα που έχω γράψει στην δημοσιογραφική ζωή μου. Παρόλα αυτά θεώρησαν πρέπον, δόκιμο, σωστό, να βρίσουν, να απαξιώσουν και να φτύσουν. Δεν απορώ, ok, και μέσα σε όλα και το «βαλτός» από τον Νταλάρα είχε πολύ γέλιο.
[Νταλάρα δεν είδα χθες πάντως, το λέω – θα έβλεπα όμως, αν αντί για Τσιτσάνη και Θεοδωράκη τραγουδούσε Κοινούση και Πασχάλη]

8/5/2020

Πάνε καμιά 20αριά χρόνια από τότε που ένα ξένος DJ κ.λπ., φίλος-εξ-αποστάσεως, που δούλευε στο Λονδίνο, μου είχε ζητήσει να του προτείνω μια 12άδα ελληνικών κομματιών (τζαζ, φανκ κ.ο.κ.) προκειμένου να έβγαζε μια συλλογή. Του είχα γράψει μια κασέτα (έγραφα ακόμη τότε κασέτες) με κάποιες επιλογές, αλλά τελικά, παρότι το πάλεψε, δεν κατάφερε τίποτα. Τον είχα προειδοποιήσει. Του είχα πει ότι οι έλληνες εταιρειάρχες είναι άσχετοι και κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου, ενώ για ένα μόνο κομμάτι μπορεί να σου ζητήσουν τόσα λεφτά, όσα θα σου ζητήσουν οι ξένοι για 12. Το διαπίστωσε και μόνος του – και το σχέδιο πήγε στράφι. Βεβαίως υλοποίησε άλλα πολύ επιτυχημένα compilations.
Σ’ εκείνη την κασέτα lead track ήταν αυτό. Εκπληκτικό κομμάτι(!) από την Αϊτή, που το είχε πει μοναδικά ένας Αϊτινός, που έκανε καριέρα τότε στην Ελλάδα, με ελληνική ορχήστρα πίσω του. Έπος! Ο φίλος είχε πάθει πλάκα φυσικά. Δεν περίμενε τέτοια ηχογράφηση από την Ελλάδα του 1974. Ζαν Ρομπέρ...

8/5/2020

Εκτιμώ πολύ τους Βέλγους Telex, ένα από τα καλύτερα euro synth-pop σχήματα εκεί στα late 70s-early 80s.
Τους Telex τους άκουγα από ’κείνη την εποχή, στις αρχές του ’80, αλλά έπεσα από τα σύννεφα κάποια στιγμή στην δεκαετία του ’90, όταν ανακάλυψα ότι μέλος τους ήταν ο φοβερός και τρομερός Marc Moulin, που είχε κάνει εκείνες τις δισκάρες με τους πρώτους Placebo στο πρώτο μισό των σέβεντις (και άλλα διάφορα). Έτσι, ξανάκουσα στα 90s τους Telex με άλλο μάτι και με άλλο αυτί!
Ίσως το καλύτερο LP των Telex να ήταν το “Neurovision”, από το 1980, που είχε κυκλοφορήσει τότε στην Ελλάδα από την Music-Box, αλλά λίγοι πλέον το θυμούνται. Και τότε δηλαδή είχε περάσει απαρατήρητο. Φάτε τη σκόνη τους Γερμαναράδες... (γέλια)

https://www.youtube.com/watch?v=nlNYF1Dq44I

8/5/2020

Μερικoί Βέλγοι είναι θελκτικότεροι στο electro και στην synth-pop από πολλούς Γερμανούς. Και αυτοί δεν είναι οι καλύτεροι, αλλά είναι πολύ καλοί. Ωραία διασκευή...

https://www.youtube.com/watch?v=fDGkC5YMvsU

8/5/2020

Οι hippies, που υπήρξαν το σημαντικότερο νεανικό κίνημα όλων των εποχών, είχαν κόψει εξ αρχής κάθε σχέση με τους ναζήδες και όλες αυτές τις μ@λακίες. Μετά τους hippies ήρθαν οι χριστιανοχίπις και μετά, μέσω του glam σε Αγγλία και Αμερική (που κοινωνικά συμβόλιζε την φθορά), οι πάνκηδες, που δεν ήθελαν να αλλάξουν την κοινωνία, σαν τους hippies (να δημιουργήσουν δηλαδή μιαν εναλλακτική κοινωνία), αλλά απλώς να επιβιώσουν με τον τρόπο τους σ' έναν όλο και πιο σκοτεινό κόσμο (οι ναζήδες απλώθηκαν στην pop κουλτούρα μέσω του punk φυσικά).
Για μένα η μουσική (και η κοινωνική αποστολή της) τελείωσε το 1971, 1972, βαριά-βαριά το 1973... Όλα τα άλλα από κει και κάτω τα ακούω εγκυκλοπαιδικά, μελετητικά, αισθητικά, και κατά βάση, σε προσωπικό επίπεδο, δεν με αφορούν (δηλαδή δεν θα έχανα και τίποτα, αν δεν τα άκουγα).