ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ hard core από το 1990

Η Ξεχασμένη Προφητεία ήταν ένα hard core συγκρότημα, που έδρασε στην τριετία 1989-1991. Σ’ αυτό το διάστημα ηχογράφησαν μια κασέτα με επτά κομμάτια, στο Red House Studio του αείμνηστου Κώστα Στρατηγόπουλου, ενώ συμμετείχαν με πέντε κομμάτια τους και στο split-LP “Mushroom Attack / Ξεχασμένη Προφητεία” της βρετανικής Loony Tunes Records (μαζί με τους Ολλανδούς Mushroom Attack). Σήμερα, 30 χρόνια μετά από εκείνο το session (τέλη Μαΐου-αρχές Ιουνίου 1990) αυτές οι ξεχασμένες εγγραφές της Ξεχασμένης Προφητείας, αυτά τα επτά κομμάτια, μαζεύονται, συναποτελώντας τις δύο πλευρές ενός LP, που τιτλοφορείται «Έξοδος» [Labyrinth of Thoughts Records / Ξεχασμένη Προφητεία, 2020]. Στα πρόσθετα της ωραίας έκδοσης το 4σέλιδο ένθετο (με στίχους, φωτογραφίες και πληροφορίες), όπως και το bonus 7ιντσο, με τα κομμάτια «Ο νέος μεσαίωνας / Το μεγάλο σπίτι» (γραμμένα το 2017 και το 2013 αντιστοίχως).

Για να πω την πάσα αλήθεια, το συγκρότημα το θυμάμαι μόνο σαν όνομα – από παρέες κ.λπ. Εκείνα τα χρόνια που ζούσε (1989-1991) ήμουν απασχολημένος με άλλα θέματα (υπηρετούσα και την «μαμά πατρίδα» ανάμεσα σε άλλα) κι έτσι κάπως οι ακροάσεις είχαν περάσει σε β πλάνο. Όμως και πέραν των ακροάσεων δεν θυμάμαι να διαβάζω για το συγκρότημα ούτε στα fanzine της εποχής. Μπορεί, φυσικά, να είχα διαβάσει κάτι και να «έσβησε» από τη μνήμη μου μέσα στα χρόνια – αν και τσέκαρα μερικά περιοδικά από τότε, κάτι Merlin’s Music Box και Rollin Under, δίχως να εντοπίσω κάτι. Εντάξει, δεν το αποκλείω να είχαν γραφτεί τα σχετικά –εξάλλου δεν έκανα ενδελεχές ψάξιμο, μόνο ένα πρόχειρο και βιαστικό ξεφύλλισμα– και όλα τούτα, τέλος πάντων, τα γράφω για να δείξω πως δεν είχα καμμία «εικόνα» για το γκρουπ, πριν να ρίξω το βινύλιο της Labyrinth of Thoughts στο πλατώ.

Βασικά μέλη της Ξεχασμένης Προφητείας, τότε, παλιά, ήταν οι Αλέκος Σισμανίδης φωνή, Ντίνος Ζούμπερης φωνή, κιθάρα, σύνθι, Άγγελος Μπάρτζης μπάσο και Γιώργος Σατλάνης ντραμς (με τον Κώστα Στρατηγόπουλο να παίζει σύνθια σ’ ένα κομμάτι, την «Έβδομη σφραγίδα»).

Το συγκρότημα, όπως γράψαμε στην αρχή κινείται στο χώρο του hard core, διαθέτει ελληνικό στίχο φυσικά, ενώ είναι συνάμα και ορμητικό και λυρικό. Υπάρχουν δηλαδή κομμάτια υπερ-σπιντάτα, με τραγούδισμα εξ ίσου γρήγορο (σε βαθμό που να μην καταλαβαίνεις τι ακούς – ευτυχώς, υπάρχει πάντα το ένθετο με τα λόγια), αλλά υπάρχουν και στιγμές σε πιο χαμηλές ταχύτητες και με τα λόγια να ακούγονται... κάτι παραπάνω από καθαρά (ενίοτε σ’ αυτό το στυλ φέρνουν στη μνήμη μου, οι Ξεχασμένοι Προφητεία, την Γενιά του Χάους). Υπάρχει πίστη, δύναμη, θέληση, αγώνας και αγωνία μαζί, και όλα τούτα καταγράφονται στο ωραιότερο (και από πλευράς στίχων) track της πρώτης πλευράς, το «Μύθος και πραγματικότητα». Μεταφέρω ένα μέρος των στίχων εδώ: 

«Εμείς κάναμε μόδα τα πάντα 

Να βάλω σαπούνι ή να βάλω μπαντάνα;  

Noise, grind, speedcore & mosh 

Ένας τραγικός πεταμένος συρφετός 

που σέρνει τη μοναξιά του στις συναυλίες 

μεθάει, χτυπιέται, κάνει μαλακίες 

Μα μετά τη συναυλία σπίτι γυρνάει 

χώνεται στο λούκι του και ήδη ξεχνάει 

τους στίχους, την ενέργεια, την άγρια κραυγή 

τη δύναμη που έχουμε σαν είμαστε μαζί 

τη δύναμη να κάνουμε τα πράγματα που θέλουμε 

τη δύναμη να ζήσουμε όπως θέλουμε 

τα όμορφα όνειρά μας, τα τραγούδια που γράψαμε 

τις αναμνήσεις απ’ αυτά που περάσαμε 

τα δάκρυα που τρέχουν αυτή τη στιγμή 

Για πάντα ελεύθεροι, για πάντα ζωντανοί!» 

Θα έλεγα, επίσης, πως η Ξεχασμένη Προφητεία είναι συν τοις άλλοις κι ένα... ποιητικό hard core σχήμα. Καταγράφεται συχνά, εννοώ, ένας νεανικός λυρισμός, που δημιουργεί και τις ανάλογες εικόνες. Και τέτοια σημεία συναντάς και στα τραγούδια της πρώτης πλευράς («Ο ατέλειωτος δρόμος»), μα και της δεύτερης («Η έβδομη σφραγίδα»). Επίσης, εκείνο που ακούς και παρατηρείς είναι πως οι τρεις τής Ξεχασμένης Προφητείας είναι πολύ καλοί μουσικοί. Ιδίως ο κιθαρίστας Ζούμπερης, που δεν παραλείπει να το δείξει ολοφάνερα κιόλας σε κάποιες στιγμές, ροκάροντας στεγνά και με όρεξη («Χειμώνας»).

Όσο ακούω αυτόν τον δίσκο, όλο και πιο πολύ με φτιάχνει. Έχει κάτι που σε παρασύρει. Δεν ξέρω τι είναι. Το πραγματικά καλό υλικό του γκρουπ, η ηχογράφηση του Στρατηγόπουλου; Κάτι άλλο; Αλήθεια, δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι πως εκεί όπου σου δημιουργείται η εντύπωση πως ακούς κάτι αναμενόμενο, κάτι τυπικό, εκεί, αμέσως μετά, ακούς (και διαβάζεις) κάτι που σε πάει πιο πέρα, και πιο μακριά.

Ρίχνω και το 45άρι, για να δω τι παίζει. Σημειώνω πως εδώ υπάρχει βασικός, και επιπλέον, lead κιθαρίστας, ο Θανάσης «Σουηδός», και ακούω…

«Ο νέος μεσαίωνας» είναι ένα punk κομμάτι, με διπλά φωνητικά, σε κάθε διάστασή του. Μπρούτο και σκληρό ακόμη και στιχουργικά εννοείται, βγάζει αυτή την αγωνία για το πώς πορεύεται η κοινωνία, πώς θα είναι το μέλλον κ.λπ. Θαυμαστός καινούριος κόσμος... σε μια «φριχτή παραφροσύνη».

«Το μεγάλο σπίτι», του 2013, ξεκινάει με ηχητικά αποσπάσματα από δελτία ειδήσεων σχετικά με την επιχείρηση της αστυνομίας, στη Βίλα Αμαλία, στο τέλος του 2012, για να καταλήξει με τους στίχους (όχι όλους) από «Το μεγάλο σπίτι» του 1990. 

Τα χρόνια μπορεί να κυλάνε, αλλά τελικά όλα τα ίδια μένουν...

Επαφή: www.labyrinthofthoughts.gr