Ελληνικό συγκρότημα, που γράφεται και ΚΡΑΑΚ (στο εξώφυλλο
του άλμπουμ του), αλλά και KRAAK
(στο bandcamp). Εγώ,
εδώ, θα προτιμήσω την ελληνική ονομασία τους, ΚΡΑΑΚ ή και Κράακ, επειδή η
μπάντα τραγουδάει στα ελληνικά, ενώ διακατέχεται και από μιαν, όχι και τόσο
φανερή πάντως, ελληνοπρέπεια (σε κάποιες μελωδίες κ.λπ.). Μέλη, λοιπόν, των
Κράακ είναι οι Άγγελος Κώττας στίχοι, φωνή, μπάσο, moog, κιθάρα, Ντον Σταυρινός τρομπέτα, moog, ντέφι, πιάνο, Κώστας
Πετρόπουλος κιθάρα, φωνή, Αντρέας Μπικουβαράκης τύμπανα, ντέφι, Αλέκος
Ευθυμιάδης κιθάρα, Γιάννης Βούλγαρης κρουστά.
Τι παίζουν οι Κράακ στο «Κράακ» [Ιδιωτική Έκδοση, 2019]; Ελληνικό
ροκ, έτσι γενικώς και αρχικώς. Αλλά επί το ειδικότερον οι Κράακ πανκίζουν,
σερφάρουν με δύναμη, ροκάρουν με όρεξη, ενώ «φεύγουν» κιόλας, στο μεγάλο
14λεπτο κομμάτι τους που κλείνει το πρώτο αυτό CD τους. Ένα CD, που εμφανίζει κάποιες τεχνικές...
ατασθαλίες, καθώς υπάρχει κομμάτι γραμμένο δύο φορές(!), είναι «Η κατάρα της
σιωπής» (το τρίτο και το τέταρτο κομμάτι είναι ίδια), ενώ το 14λεπτο κομμάτι
αποτελεί... συνύπαρξη τριών tracks
(«Τι κάνω εδώ;», «Τηλέγραφος», «Σε χτυπά η φωνή τους»), τα οποία στους στίχους
στο μέσα μέρος του digipak
εμφανίζονται σαν ξεχωριστά (τα δύο από τα τρία, γιατί ο «Τηλέγραφος» θα πρέπει
να νοείται ορχηστρικός).
Αυτά τα περίεργα τα σημειώνω, επειδή με δυσκόλεψαν στην
παρακολούθηση του άλμπουμ, καθώς προσπαθούσα κάθε φορά να καταλάβω τι ακριβώς
ακούω και τι διαβάζω.
Τέλος πάντων, αν τα παραβλέψεις όλα τούτα και μείνεις μόνον σε
ό,τι ακούς το συμπέρασμα είναι ένα, σίγουρο και αβίαστο. Οι Κράακ είναι ένα
πολύ καλό συγκρότημα και το «Κράακ» ένα εξίσου πολύ καλό άλμπουμ – με καλό
στίχο αν και κάπως παράξενο, κάπως νοηματικά απροσδιόριστο, με πολύ γερές
μουσικές, μελωδίες κ.λπ. και το ίδιο καλές ερμηνείες.
Δεν βρίσκω κάτι να πω, που θα μπορούσε να βοηθήσει
περισσότερο τους Κράακ (γιατί, πάντα αυτή είναι η πρόθεσή μου), εκτός ίσως από το θέμα τού στίχου – τον οποίο θα πρέπει να προσέξουν πιο πολύ, να τον παλέψουν πιο πολύ (γιατί, πέραν των
νοηματικών, είναι και μερικά «στριμώγματα» στις λέξεις κ.λπ.), ενώ και
κάποιες στιγμές που φέρνουν στη μνήμη μου τις Τρύπες ίσως να είναι, και αυτές, πραγματικά
αχρείαστες.
Δεν θα βρείτε πολλά συγκροτήματα με αυτήν την πάνκικη ορμή,
τον στιβαρό γεμάτο ήχο και τις εξαιρετικές προσθήκες σε moog, τρομπέτα κ.λπ. Punk (έστω και μετα-πανκ) με τρομπέτα θα
πουν κάποιοι; Ε καλά τώρα... άπειρα τα δείγματα-παραδείγματα (Stiff Little Fingers, The Teardrop Explodes, The
Lords of The New Church, The Ex, Mission of Burma κ.λπ.). Κρατείστε αυτά τα ονόματα, προσθέστε και μια ωραία εννοούμενη
«σεβεντίλα» (ψυχεδελο-προγκρεσιβο-κραουτική) κι είσαστε μέσα.
Ωραία!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή