OONA RECORDINGS ηχογραφήσεις μιας νεο-εμφανιζόμενης σουηδικής εταιρείας

Μια καινούρια εταιρεία, που έχει για έδρα της την Στοκχόλμη, έρχεται να πλουτίσει τις γνώσεις μας γύρω από την σύγχρονη σουηδική σκηνή. Η ονομασία της είναι Oona Recordings και εισάγεται στην χώρα μας από την Recordisc. Ας δούμε, λοιπόν, αυτές τις πρώτες και πρόσφατες κυκλοφορίες της, που αφορούν σε πολύ περιποιημένες εκδόσεις βινυλίων.

LISA MONTAN: Fossiler [Oona Recordings, 2020]

Το πρώτο που κοιτάζω στο άλμπουμ τής Lisa Montan, πριν καν το ρίξω στο πλατώ, είναι τα ονόματα των μουσικών που συμμετέχουν στην ηχογράφηση. Είναι κάπως περίεργα γραμμένα (όπως και όλα τα σχετικά στοιχεία στο back cover), και γι’ αυτό χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, προκειμένου να τα μεταφέρεις σωστά.

Στο “Fossiler” λοιπόν ακούγονται οι: Michelle Barth-Croon βιολί, Nils Berg κλαρινέτο, φλάουτο, Saw Maja Fryden φωνητικά, Lisa Montan βιόλα, φωνητικά, διάφορα άλλα όργανα (δεν διευκρινίζεται), Felicia Ivarsson βιολί, Lulu Msoty φωνητικά, Jonas Pettersson κιθάρα, Maria Ponten γαλλικό κόρνο, Leo Svensson Sander τσέλο και Ahmettek Bileh mey (τούρκικο πνευστό, όχι το ney).

Επίσης να πω πως αρκετά εκ των δεκατεσσάρων tracks του LP (η πλειονότητα) προέρχονται από σάουντρακ αγνώστων προς εμένα σουηδικών ταινιών (και όχι αναγκαστικώς μεγάλου μήκους), όπως των: The Cabinet (2011) της Åsa Cederqvist, Euphoria (2017) της Lisa Langseth, Fallet Kevin (2017;) του Dan Josefs, Flocken (2015) της Beata Gårdeler και Guld (2018) του Abbe Hassan. (Κόπιασα, για να τα εξακριβώσω όλα αυτά, και για να τα μεταφέρω δίχως λάθη από το εξώφυλλο). Τέλος πάντων, αυτά τα λέω όχι για να μου πείτε «μπράβο», αλλά για να δείξω πως τα credits δεν είναι αναγραμμένα με απλότητα και με σαφήνεια στο back cover.

Εισερχόμενοι στα πιο μέσα, στα επί της ουσίας, θα λέγαμε πως το υλικό τής Lisa Montan που ακούγεται στο “Fossiler” διαθέτει πολλά neo-classical στοιχεία. Και folk οπωσδήποτε, και «μυστηριακά» τύπου Dead Can Dance, και άλλα πιο «κινηματογραφικά», πιο new-age, ambient κ.λπ.

Το σύνολο «δένει». Είναι μελετημένο, δίχως σκαμπανεβάσματα στην ένταση, και σαν άκουσμα θα το χαρακτήριζα αρκούντως διαβρωτικό. Σε «πιάνει» δηλαδή σταδιακώς, μεταφέροντάς σε σ’ ένα παγερό, σ’ ένα βορειοευρωπαϊκό περιβάλλον, από το οποίο δεν απουσιάζουν, βεβαίως, τα αισθήματα. Οι μελωδίες, όταν το επιτρέπουν οι διάρκειες (γιατί εδώ καταγράφονται και πολλά σύντομα στο χρόνο tracks, ενός λεπτού και δύο λεπτών), αναπτύσσονται αργά, με μιαν αίσθηση θρησκευτικής λειτουργίας (“Höstanemon”), ενώ άλλοτε χρησιμοποιούν πιο dark χαρακτηριστικά (“Creation”), προκειμένου να επιβληθούν.

Σε κάθε περίπτωση η Lisa Montan αντλεί ιδέες από πολλά και διαφορετικά αισθητικά μετερίζια, έχοντας όμως τον τρόπο να τα ενοποιεί κάτω από ένα «γενικό πνεύμα». Πόσω μάλλον, όταν τα tracks που καταγράφονται εδώ δεν αποτελούν το αποτέλεσμα ενός, συγκεκριμένου, session.

SUBCHAMBER ENSEMBLE: Subchamber Ensemble [Oona Recordings, 2019]

Μια πολύ ιδιαίτερη μπάντα, από την Σουηδία φυσικά, είναι και οι Subchamber Ensemble – ένα σχήμα το οποίο αποτελούν οι Tove Wadenius βιολί, Samuel Lundström βιολί, βιόλα, Viktor Auregård κοντραμπάσο, Jonas Losciale κλαρίνο, μπάσο κλαρίνο, Olivia Rydqvist μπασούν, Lydia Holmlund άρπα, Susette Johansson κιθάρα, Gerda Holmquist τσέλο και Nathan Larson tank drums, glockenspiel. Άρα λέμε για ένα 9μελές γκρουπ, ένα ανσάμπλ, που μπορεί να παρουσιάζει, και λόγω setting, ποικίλες αισθητικές διαστάσεις. Ποιες είναι αυτές; Ας επιχειρήσουμε να τις προσδιορίσουμε.

Κατ’ αρχάς «δωματίου», «σύγχρονης κλασικής» και avant, λόγω των διαφόρων εγχόρδων βασικά. Ύστερα κάποιες «έντεχνες», λόγω των πνευστών, πιθανώς δε και κάποιες progressive / art rock λόγω κιθαρών και μπάσου-ντραμς. Ισχύουν αυτά; Πάνω-κάτω, ναι. Ισχύουν. Αλλά ακούγοντας το “Subchamber Ensemble” έρχονται να προστεθούν και άλλες διαστάσεις –κυρίως πειραματικές και αυτοσχεδιαστικές– τις οποίες δεν είναι εύκολο να διαβλέψεις, αν πρώτα δεν τις ακούσεις.

Πρέπει λοιπόν να πούμε πως στο LP αυτό υπάρχει και μιαν ισχυρή επιρροή από τον «τέλειο τόνο» του La Monte Young (άκου το 11λεπτο “Abeyance”). Προβάλλεται μια drone music δηλαδή, που δεν μπορεί να εξηγηθεί με την πρώτη, έχοντας, όμως, πολύ στέρεες βάσεις.

Οπωσδήποτε η ambience κυριαρχεί στο “Subchamber Ensemble”, όπως κυριαρχεί και η «κινηματογραφικότητα» – η ικανότητα εν πάση περιπτώσει του γκρουπ να δημιουργεί ηχητικά τοπία μιας κάποιας «παγερής ομορφιάς».

Παρότι, τώρα, αυτοί οι τελευταίοι χαρακτηρισμοί μπορεί να φαίνονται κάπως ασαφείς στους μη-εξοικειωμένους με την «γλώσσα της μουσικοκριτικής» (αν υπάρχουν τέτοιοι αναγνώστες εδώ στο blog), στην πράξη είναι και δόκιμοι και κυρίως περιγραφικοί όλων αυτών που ακούγονται στο εν λόγω LP.

MAMBO NOIR TRIO: Mambo Noir Trio [Oona Recordings, 2019]

Μέλη τού Mambo Noir Trio είναι οι Matti Bye πιάνο, όργανο, ηλεκτρονικά, Vilhelm Bromander μπάσο, όργανο και Dennis Egberth ντραμς, vibraphonette, κρουστά. Για τον πιανίστα Matti Bye έχουμε γράψει κι άλλες φορές στο δισκορυχείον, τονίζοντας το συνθετικό ταλέντο του, έτσι όπως εκείνο καταγραφόταν στις διάφορες προσωπικές δουλειές του, ενώ οι Bromander-Egberth έχουν συμμετάσχει, ανάμεσα σε άλλα, και στην ηχογράφηση του άλμπουμ των Kumisolo & Joe Davolaz “Kabuki Femme Fatale” [Alter K / Tona Serenad, 2017], για το οποίον επίσης υπάρχει review στο blog.

Το πρώτο αυτό φερώνυμο LP τού Mambo Noir Trio είναι ένα άλμπουμ jazz-exotica. Ένα θαυμάσιο άλμπουμ jazz-exotica. Κάτι μαρτυρά, εδώ που τα λέμε, και η ονομασία τού σχήματος, καθώς το mambo και το noir παραπέμπουν και στα fifties, την κατ’ εξοχήν δεκαετία του είδους, αλλά κατά βάση είναι οι ευφάνταστες συνθέσεις που εδώ προτείνονται – και οι οποίες έρχονται να ανανεώσουν ένα τόσο αγαπημένο (γενικότερα) στυλ.

Τρεις σπουδαίοι συνθέτες-μουσικοί, λοιπόν, συνασπίζονται επί του παρόντος, προτείνοντάς μας εννέα εξαιρετικά tracks (τέσσερα στην πρώτη πλευρά και πέντε στη δεύτερη), όλα με μονολεκτικούς τίτλους (“Noir”, “Matador”, “Clouds”, “Savu”, “City”, “Love”, “Sangre”, “Luna”, “Fin”), ικανά να σε παρασύρουν σ’ ένα απολύτως γοητευτικό (ηχητικό) ταξίδι.

Φαντασία, τολμηρή φαντασία σε συνθέσεις και ενοργανώσεις, πηγαίο και αυθόρμητο αίσθημα, πλήρης οριοθέτηση της «ατμόσφαιρας», που πρέπει να εκλύει κάθε σοβαρή exotica music, σκοτεινιά, όχι όμως με την απάνθρωπη όψη της των eighties, αλλά μ’ εκείνη την μυστηριακή, ποιητική της δεκαετίας του ’30 και του ’40 (δες π.χ. την ταινία του Jacques Tourneur I Walked with a Zombie) και πάνω απ’ όλα η βεβαιότητα πως ό,τι φθάνει στ’ αυτιά σου δεν αποτελεί μια ψυχρή αναπαραγωγή του fifties κλίματος, αλλά το ξεπέρασμά του (με την ταυτόχρονη ένταξή του στο τώρα).

Ναι, οι φίλοι των μουσικών του Les Baxter, του Martin Denny και του Arthur Lyman θα βρουν, εδώ, εκείνο που δεν φαντάζονται. Εξαιρετικό άλμπουμ!

Επαφή: Music Corner, Πανεπιστημίου 56, Αθήνα, τηλ. 210-3304000, www.musiccornerstore.gr, Νικόλαος Σταθόπουλος (Αμερικάνος), Άστιγγος 11, Μοναστηράκι, Αθήνα, τηλ. 210-3210652