ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 274

27/6/2020

Κι ένα δεύτερο έιτις ποστ μάνι-μάνι.
Υπάρχει μια μεγάλη ελληνική ταινία από την δεκαετία του ’80, που λέγεται Προσοχή Κίνδυνος, σε σενάριο και σκηνοθεσία Γιώργου Σταμπουλόπουλου. Την ταινία αυτή την είχα δει στην εποχή της (1983-84), όταν είχε βγει στις αίθουσες, σ’ ένα σινεμά, όπου μέσα ήμουν εγώ και 5-6 άλλοι. Υπήρχε μεγάλη καχυποψία τότε για τον ελληνικό κινηματογράφο και ελάχιστες, σοβαρές, ταινίες έκαναν κάποια εισιτήρια της προκοπής. Θυμάμαι δε να βγαίνω από την αίθουσα με ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μια μεριά με δυσφορία και μιαν αίσθηση αναγούλας για την ιστορία που είχα μόλις παρακολουθήσει και από την άλλη με περηφάνια και θαυμασμό, επειδή είχα δει επιτέλους μια ελληνική ταινία, με τεράστιο νόημα για μένα τότε, που μου θύμιζε αγαπημένο σέβεντις αμερικάνικο b-movie (Tobe Hooper, Wes Craven και τέτοια).

Για μένα η ταινία αυτή του Σταμπουλόπουλου είναι ίσως η πιο βίαιη ταινία του ελληνικού κινηματογράφου – επειδή είναι απίστευτα ρεαλιστική, νοιώθεις να συμβαίνουν δίπλα σου όσα παρακολουθείς, εν αντιθέσει με τις ταινίες του Οικονομίδη φερ’ ειπείν, που μπορεί να είναι «ωραίες», αλλά νοιώθεις πως αυτό που βλέπεις είναι μια καρικατούρα, ένα περιποιημένο φλιμικό κατασκεύασμα. Αντιθέτως η ταινία του Σταμπουλόπουλου σε κάνει να κομπλάρεις μέσα στην αίθουσα, να αποστρέφεις τα μάτια σου, να δυσανασχετείς και φυσικά πουθενά να μην γελάς – όπως γελάς με τις ταινίες του Οικονομίδη και κατά κάποιο τρόπο αυτοκαθαρίζεσαι. Στο Προσοχή Κίνδυνος δεν υπάρχει κάθαρση, ούτε στο τέλος. Εκείνο που υπάρχει είναι μια επιμέρους άδικη τιμωρία, που σε αναστατώνει ακόμη πιο πολύ.
Συγκριτικά, το Προσοχή Κίνδυνος, είναι ο Φόβος της δεκαετίας του ’80 - καθώς με το αριστούργημα του Κώστα Μανουσάκη υπάρχουν πολλά κοινά. Υπάρχει ο ίδιος σχεδόν πατέρας-αφέντης (εκπληκτικός ο Τίτος Βανδής), πιο βίαιος βέβαια, αλλά εξ ίσου ρεμάλι της δεξιάς, που τα έχει καλά με την εξουσία και τους θεσμούς και δεν τον αγγίζει κανείς και τίποτα, υπάρχει ο ψυχικά διαταραγμένος γιος, η κόρη που γίνεται έρμαιο των διαθέσεων του πατέρα της (αιμομιξία), ο μηχανικός που έρχεται απ’ έξω και που προσπαθεί να δώσει μιαν άλλη τροπή στην εγκληματική ιστορία, χωρίς να το καταφέρνει, ενώ και ο χώρος είναι ο ίδιος, η... αθάνατη ελληνική επαρχία. Υπάρχουν και διαφορές βεβαίως, πολλές και σημαντικές, και τεχνικές και σεναριακές κ.λπ., όμως υπάρχει και η ίδια εκπληκτική χρήση της μουσικής (στο Φόβο ο Γιάννης Μαρκόπουλος, στο Προσοχή Κίνδυνος ο Χριστόδουλος Χάλαρης).
Μπορώ να γράψω πολλά για το Προσοχή Κίνδυνος, αλλά κάπου άλλου και κάποια άλλη στιγμή (εδώ δεν γίνεται).  

Δείτε αυτή την πολύ μεγάλη ταινία, όσο υπάρχει ακόμη στο YouTube…

27/6/2020

Υπήρξαν άξιοι τραγουδοποιοί στο ελληνικό τραγούδι, που σήμερα είναι παντελώς ξεχασμένοι. Μπορεί στα χρόνια τους να έγινε ένας μικρός ντόρος, αλλά σήμερα, 30 ή 40 χρόνια μετά (ή και παραπάνω καμμιά φορά), κανείς δεν ασχολείται μαζί τους. Μεγάλωσα με Σαββόπουλο και Χατζή (ν’ αναφέρουμε τους δύο κατ’ εξοχήν έλληνες τραγουδοποιούς), αλλά δεν έμεινα κολλημένος σ’ αυτούς. Πάντα μ’ ενδιέφερε το είδος αυτό του τραγουδιού (κι ακόμη μ’ ενδιαφέρει) και πάντα έψαχνα να βρω τον «άλλο λόγο». Τον τραγουδοποιό, το άλμπουμ, που κάτι θα είχε να προτείνει, πέραν του κοινότοπου και του αναμενόμενου.
Λέω λοιπόν πως το LP «Πράσινο Αεράκι» του Νίκου Λαρυγγάκη, από το 1985, είναι ένα από τα καλύτερα, διαχρονικά, ελληνικά LP αυτού του… singing-songwriting. Στην εποχή του δεν ακούστηκε πολύ –ήταν ανεξάρτητη παραγωγή και όχι Lyra, όπως γράφει το discogs, με διανομή από την Πανδώρα– ενώ σήμερα κανείς δεν φαίνεται να το θυμάται.
Ο Λαρυγγάκης συνδύαζε ροκ, λαϊκά, δημοτικά και μπαλαντικά στοιχεία, έχοντας δυνατό προσωπικό στίχο και πολύ καλές μελωδίες. Βεβαίως ο δίσκος του είχε φτηνή παραγωγή, μέτρια δηλαδή, αλλά το καλό τραγούδι φαίνεται... δεν κρύβεται.
Δυστυχώς μερικά από τα ωραιότερα κομμάτια του LP του δεν υπάρχουν στο YouTube, όπως ήταν το «Λεωφόρος Συγγρού» («Περιπολικά στην άσφαλτο μας ζώνουν / αραχνοΰφαντα ερπετά / (...) Πόρνες και κούκλες, τραβεστί κοντοζυγώνουν / μας κάνουν αέρα με φτερά / στην άλλη όχθη οι καμικάζι την πληρώνουν / κι αυτοί γελούν μέσα από χρώματα εθνικά») ή το «Φονικό» («Σε βρίσκω στις εφημερίδες / μέσα στις βόμβες, πίσω από συνταγές / χλωμό το πρόσωπο στημένο / πάνω σε πρόβα, μπροστά στο φακό»), αλλά υπάρχει ευτυχώς αυτό το περίεργο ροκ-χασικλίδικο, το «Μαύρο μου καπέλο», ώστε να αντιληφθούν όσοι δεν γνωρίζουν περί τίνος επρόκειτο...
Ψάξτε, ανακαλύψτε, μάθετε, ακούστε. Μην επαναπαύεστε στα προφανή. Υπάρχει πολύ υλικό, προς πάσα κατεύθυνση, που σίγουρα θα σας ξαφνιάσει.

https://www.youtube.com/watch?v=v46YLnUFJYc

26/6/2020

Έκανα μια βόλτα το απόγευμα στην Πανεπιστημίου. Το χάλι είναι απερίγραπτο. Έξι η ώρα και ενώ η πόλη ήταν σχετικώς άδεια στην αρχή της Πανεπιστημίου επικρατούσε μποτιλιάρισμα! Στον περίφημο πεζόδρομο του Μπακογιάννη περπατούσαν μετρημένοι στα δάχτυλα –φυσικά πολλοί περισσότεροι περπατούσαν στα κανονικά πεζοδρόμια–, ενώ ο ποδηλατόδρομος ήταν κι αυτός άδειος.
Τη στιγμή που ήμουν στο ύψος της Σίνα, δύο πιτσιρικάδες με ποδήλατα, κατεβαίνοντας τη Σίνα, έκαναν αμέσως δεξιά στον πεζόδρομο και σχεδόν πάτησαν μια γυναίκα που προσπαθούσε να τον διασχίσει για να πιάσει πεζοδρόμιο. Μάλλον πρέπει να τους διαλόστειλε, γιατί την είδα να γυρίζει και κάτι να τους λέει.
Α ναι, και οι ζαρντινιέρες με τις μολόχες, που μπήκαν ως φυσικά εμπόδια, ανάμεσα στον δρόμο και τον πεζόδρομο είναι για γέλια. Τελείως ακαλαίσθητες, και με τη μοίρα τους μαθηματικώς προδιαγεγραμμένη. Και ο νοών νοείτω.
Μπορεί να το γελάμε, αλλά η μεγαλύτερη τεχνική-δομική παρέμβαση στο κέντρο της Αθήνας, τα τελευταία 25 χρόνια, ήταν τα κάγκελα του Αβραμόπουλου. Μόνο έτσι απελευθερώθηκαν και προστατεύθηκαν τα πεζοδρόμια.
Τώρα οι νέοι φωστήρες, στην Πανεπιστημίου κατ’ αρχάς, τα έχουν και αυτά πρακτικώς αχρηστέψει.

26/6/2020

Η ουσία..
>>Προσπαθώντας να συγκαλύψει ευθύνες στο σκάνδαλο Novartis και να ακυρώσει καταθέσεις που αφορούν την εμπλοκή πολιτικών προσώπων, η κοινοβουλευτική πλειοψηφία πήρε μία απόφαση που συνιστά κατάφωρη παραβίαση του ελληνικού δικαίου, των ευρωπαϊκών Κανόνων και των συμβάσεων του ΟΗΕ: Υποχρεώνει τους προστατευόμενους μάρτυρες να καταθέσουν αποκαλύπτοντας τις ταυτότητες τους και να εκτεθούν στον κίνδυνο ποικίλων διώξεων, πιέσεων, απειλών και “αντιποίνων”.
Επί της ουσίας καταργεί την έννοια του “προστατευόμενου μάρτυρα δημοσίου συμφέροντος” που προβλέπεται στις νομοθεσίες όλων των χωρών Δυτικής Ευρώπης- Βόρειας Αμερικής και είναι κατά κανόνα το κλειδί για την αποκάλυψη υποθέσεων μεγάλης διαφθοράς με συμμετοχή πολιτικών και κρατικών αξιωματούχων.
Με την κίνηση αυτή κορυφώνεται η ενορχηστρωμένη επίθεση που ξεκίνησε το 2018, κατά των ανθρώπων που τόλμησαν να καταθέσουν για το μέγα σκάνδαλο, θεωρώντας ότι ο νόμος τους προστατεύει, επειδή ακριβώς ενεργούν υπέρ του “δημοσίου συμφέροντος”
Είναι η κλασική περίπτωση όπου η Βουλή – η κοινοβουλευτική πλειοψηφία - παραβιάζει νόμους που η ίδια έχει ψηφίσει και καταστρατηγεί διατάξεις με γνώμονα πολιτικούς υπολογισμούς και στενά κομματικά συμφέροντα.
Το αποτέλεσμα είναι περίπου προδιαγεγραμμένο: Οι μάρτυρες εκφοβίζονται, οι καταθέσεις τους στην ουσία ακυρώνονται, η υπόθεση κλείνει όπως ακριβώς θα ήθελαν οι εμπλεκόμενοι. Κι αντί να διωχθούν όσοι εμπλέκονται, θα βρεθούν τελικά στο σκαμνί εκείνοι που προσπάθησαν να αποκαλύψουν το μέγα σκάνδαλο διαφθοράς, που κόστισε πάνω από 25 δισ. ευρώ στο ελληνικό Δημόσιο και στους ασφαλισμένους των Ταμείων.<<

26/6/2020

Το να έρχεται η Νοβάρτις σε συμβιβασμό στην Αμερική, για τα φαγοπότια της στην Ελλάδα, πληρώνοντας ασμένως 310 εκατομμύρια (ψίχουλα) στο αμερικανικό δημόσιο, το πρώτο που σκέφτεσαι είναι πως το σκάνδαλο στην Ελλάδα στην πραγματικότητα έχει τεράστιο ύψος. Δισεκατομμύρια. Κι εκεί όπου όλοι περιμένουν, μετά και την επίσημη παραδοχή του σκανδάλου από την ίδια την φαρμακευτική εταιρεία, να ξεκινήσει και στη χώρα μας μια σοβαρή και βαθιά διερεύνηση, ορισμένοι κραυγάζουν πως το σκάνδαλο είναι... σκευωρία!
Ζούμε σε μια χώρα εντελώς επικίνδυνη, πλήρως αντιδημοκρατική και αναξιόπιστη, κολλημένη στον δοσιλογικό βούρκο, με ενορχηστρωμένη κατευθυνόμενη παραπληροφόρηση από τα κυρίαρχα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ, τα οποία εντελώς ξετσίπωτα και απροκάλυπτα, επί της ουσίας, αποκαλούν το λαό... μ@λάκα.