ECM RECORDS I νέες κυκλοφορίες από John Scofield / Bill Stewart / Steve Swallow, Marcin Wasilewski Trio / Joe Lovano, Benjamin Moussay και Wolfgang Muthspiel / Scott Colley / Brian Blade

JOHN SCOFIELD / BILL STEWART / STEVE SWALLOW: Swallow Tales [ECM Records, 2020]

Σ’ αυτό το θαυμάσιο άλμπουμ –το λέμε από την αρχή– ο σημαντικός κιθαρίστας John Scofield γιορτάζει την φιλία του με τον θρύλο μπασίστα Steve Swallow, αποδίδοντας συνθέσεις του Swallow, γνωστές από ποικίλα άλμπουμ του παρελθόντος. Δίπλα στους δύο άσσους μουσικούς στέκεται ο κάπως νεότερος ντράμερ Bill Stewart.

Ηχογραφημένο τον Μάρτιο του 2019, κάπου στην Νέα Υόρκη, το “Swallow Tales” μάς δίνει την ευκαιρία να ακούσουμε, ξανά, αγαπημένες συνθέσεις του Steve Swallow, ενορχηστρωμένες αυτή τη φορά για ένα πολύ δημιουργικό τρίο. Συνθέσεις από τις συνεργασίες του Swallow με τον Gary Burton, που πρωτακούστηκαν στα άλμπουμ “The Time Machine” [RCA, 1966], “Duster” [RCA, 1967], “Alone at Last” [Atlantic, 1971] και “Times Square” [ECM, 1978], μα και άλλες από σημαντικούς ή επισκιασμένους δίσκους, σαν το θαυμάσιο “Eiderdown” από το άλμπουμ του Pete La Roca “Basra” [Blue Note, 1965] ή το “Awful coffee” από το άλμπουμ της Carla Bley And Her Remarkable! Big Band “Appearing Nightly” [WATT Works, 2008]. Τέλος πάντων, και σε κάθε περίπτωση, το υλικό του Steve Swallow είναι και κλασικό και υπεράνω πάσης υποψίας.

Όπως γράφει στο ένθετο o John Scofield τα συγκεκριμένα tracks τα γνώριζε από δεκαετίες, από τότε που ήταν φοιτητής στο Berklee, στις αρχές του ’70, όταν ο Gary Burton (με τον Steve Swallow) είχαν έρθει για να διδάξουν στο κολλέγιο – και κάπως έτσι θα δεθεί στην πορεία με πολλές απ’ αυτές τις συνθέσεις, με αποτέλεσμα να τις αντιμετωπίζει κάπως σαν στάνταρντ. Εξάλλου, τα κομμάτια διασκευάζονταν συνέχεια από πολλούς μεγάλους (Stan Getz, Bill Evans, Pat Metheny κ.ά.) και άρα ήταν συνεχώς στ’ αυτιά του.

Εδώ, στο “Swallow Tales”, ο John Scofield έχει την ευκαιρία να πραγματώσει, αν θέλετε, ένα όνειρό του. Να παίξει αυτά τα κομμάτια με τον φίλο και συνεργάτη του Steve Swallow (οι δυο τους συνεργάζονται στην δισκογραφία από τις αρχές των 80s), δίνοντάς τους μια νέα φρεσκάδα.

Κάτι που φυσικά το κατορθώνει, καθώς το υλικό παραμένει συνθετικώς αγέραστο, μελωδικώς υπέροχο και πάντα έτοιμο να δεχθεί τις όποιες προσθήκες, αφαιρέσεις ή μικρο-παρασπονδίες. Αναμενόμενα υπέροχο λοιπόν.

MARCIN WASILEWSKI TRIO / JOE LOVANO: Arctic Riff [ECM Records, 2020]

Το διακεκριμένο Marcin Wasilewski Trio (ένα από τα ωραιότερα της ECM, μα και γενικότερα), το οποίο αποτελείται εκ των Marcin Wasilewski πιάνο, Slawomir Kurkiewicz κοντραμπάσο και Michal Miskiewicz ντραμς, συνεργάζεται σ’ αυτό το νέο άλμπουμ του, το “Arctic Riff”, με τον άσσο τενορίστα Joe Lovano. Άρα, και επί του προκειμένου, έχουμε να κάνουμε μ’ ένα κουαρτέτο, που έρχεται να αποδώσει βασικά πρωτότυπες συνθέσεις (του Wasilewski, του Lovano, ομαδικές), αφού μεταξύ των έντεκα κομματιών υπάρχουν και δύο εκδοχές τής κλασικής σύνθεσης τής Carla Bley “Vashkar”.

Ο λυρισμός, το ρομαντικό στοιχείο, οι βαθιές μελωδίες, τα αργά απολαυστικά φυσήματα (από τον Lovano), το φαινομενικώς απέριττο πιάνισμα, με το εντυπωσιακό φινίρισμα (από τον Wasilewski) μπορεί να κυριαρχούν στις περισσότερες από τις συνθέσεις (άκου για παράδειγμα το καθηλωτικό “Fading sorrow” του πολωνού πιανίστα), όμως, και σε κάθε περίπτωση, διακρίνεται και άλλης κατεύθυνσης υλικό. Κομμάτια που κυλάνε σε πολύ γρήγορες ταχύτητες, σ’ ένα post-bop πλαίσιο (“L’amour fou”), όπως και tracks ή μέρη από tracks, στα οποία αναπτύσσονται και άλλες, πιο «ελεύθερες» και αυτοσχεδιαστικές φόρμες (η ομαδική “Cadenza”) και που δείχνουν το προφανές... πως εδώ έχουμε να κάνουμε με πολύ μεγάλους παίκτες, που ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορούν να ανταπεξέλθουν σε κάθε τζαζ απαίτηση.

Μια τέτοια ξεχωριστή σύνθεση είναι η “Arco”, για παράδειγμα, με το κοντραμπάσο του Kurkiewicz να ετοιμάζει το περιβάλλον (χρησιμοποιώντας το δοξάρι του φυσικά), και με τους υπόλοιπους μουσικούς να συμμετέχουν σε απολύτως υπαινικτικούς ρόλους (ένα καθαρό, υποχθόνιο, κινηματογραφικό κομμάτι), ενώ απολαυστικοί είναι και οι τέσσερις στα δύο “Vashkar” (στο πρώτο εξάλεπτο και στο δεύτερο των τεσσεράμισι λεπτών). Στο πρώτο, μετά από μια σύντομη εισαγωγή του Lovano, αναλαμβάνει ο Wasilewski να αναπτύξει την μελωδία, για να ακολουθήσει ένας αναλυτικός αυτοσχεδιασμός από τον Lovano, που φθάνει μέχρι το τέλος. Στην δεύτερη εκδοχή ο Lovano παίρνει πάνω του τη σύνθεση στο μεγαλύτερο μέρος της, αφήνοντας ένα τέταρτο του χρόνου στον Wasilewski, για να περιγράψει και αυτός με αδρές, αλλά συμπυκνωμένες γραμμές, τη μελωδία. Απόλαυση!

BENJAMIN MOUSSAY: Promontoire [ECM Records, 2020]

Γάλλος πιανίστας είναι ο Benjamin Moussay, γνωστός κυρίως από την συνεργασία του με τον Louis Sclavis, που ξεκινάει στα μέσα του ’90 (έξω από την ECM), για να επεκταθεί στα ECM-άλμπουμ (του Sclavis) “Sources” (2012), “Silk and Salt Melodies” (2014) και “Characters on a Wall” (2019).

Στο “Promontoire”, που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό, ο Moussay ηχογραφείται μόνος απέναντι στο πιάνο του. Ένα σόλο πιάνο άλμπουμ, λοιπόν, έχουμε εδώ, που έρχεται και αυτό από την μεριά του να αβγατίσει το σχετικό υλικό στο ρόστερ τής γερμανικής εταιρείας. Πάμπολλα τα σόλο-πιάνο στον κατάλογο της ECM και να που τώρα ανάμεσά τους, και μάλιστα σε υψηλή θέση, για να μην πω σε περίοπτη, θα πρέπει να τοποθετήσουμε και το “Promontoire”.

Το παίξιμο τού Moussay είναι σαγηνευτικό. Οπωσδήποτε είναι εκπληκτικό –τι άλλο θα μπορούσε να ήταν δηλαδή;–, αλλά εκείνο που εντυπωσιάζει είναι η... προσωδία του. Είναι ο τρόπος που κυλάει η μελωδία του, η μέθοδος που αναπτύσσεται, το πώς συλλαμβάνεται το άφατο και το ασχημάτιστο, προκειμένου να αποκτήσει στην πορεία μιαν ολοκληρωμένη όψη.

Λυρικός στον απόλυτο βαθμό και απαρεγκλίτως ρομαντικός, ο Moussay θωπεύει τα πλήκτρα του (κυριολεκτικώς αυτό κάνει) και καθώς κινείται σε μέσες και αργές ταχύτητες έχει όλο το χρόνο να ολοκληρώσει τα συναισθήματά του (τα οποία είναι απλώς μετασχηματισμένα σε θεσπέσιες μελωδίες).

Εκπληκτικό άλμπουμ, που ακούγεται σαν ποίημα, από έναν απολύτως ευφάνταστο πιανίστα και βεβαίως συνθέτη.

WOLFGANG MUTHSPIEL / SCOTT COLLEY / BRIAN BLADE: Angular Blues [ECM Records, 2020]

Νέο άλμπουμ και για τον αυστριακό κιθαρίστα Wolfgang Muthspiel, το “Angular Blues” τον φέρνει να συνεργάζεται με τον κοντραμπασίστα Scott Colley και με τον ντράμερ Brian Blade. (Ακουστική, ηλεκτρική) κιθάρα και μπάσο-ντραμς λοιπόν, σ’ ένα άλμπουμ που δεν κρύβει τις contemporary jazz αναφορές του, οι οποίες προσιδιάζουν, γενικώς, σ’ αυτό που λέμε «ήχος της ECM».

Γρήγορα, δεξιοτεχνικά και πιο αργά ήπια, λυρικά και μελωδικά συνθέματα (επτά πρωτότυπα και δύο versions σε αμερικάνικα στάνταρτ) αποτελούν το ρεπερτόριο τού Muthspiel, που εμφανίζει, από track σε track, και πιο ειδικές επιρροές.

Για παράδειγμα το “Hüttengriffe” είναι μια σύνθεση κάπως μυστηριακή, folk οπωσδήποτε (με ακουστική κιθάρα), που ανακαλεί στη μνήμη μας άλλες καταστάσεις (πέραν της κλασικής ECM), με το αμέσως επόμενο “Camino” να εμφανίζει κάποιες πιο πνευματικές ή και new-age διαστάσεις. Υπάρχουν χαλαρά και εύθυμα κομμάτια εδώ όπως το “Ride” και άλλα πιο ιδιόμορφα, όπως το “Kanon in 6/8”, που κατά βάση είναι μια μπαρόκ σύνθεση ή το “Solo kanon in 5/4”, στο οποίο χρησιμοποιείται κιθάρα με delay.

Σε κάθε περίπτωση ο Wolfgang Muthspiel είναι ένας συνθέτης ολοκληρωμένος, όπως λέμε, με αναφορές folk, μπαρόκ, «κλασικές», jazz και contemporary jazz και αυτό φαίνεται περίτρανα σε κάθε στροφή αυτού του σοβαρού CD.

Η ECM Records εισάγεται από την AN Music