ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 268

9/6/2020

Ρε σταματήστε να χρησιμοποιείτε αυτή την γελοία λέξη «μπιτσόμπαρο», η οποία ακούγεται πλέον μέχρι και σε διαφημίσεις. Τελείως ακαλαίσθητοι και άποικοι είσαστε;
Εμένα δεν με ενοχλούν τα ορθογραφικά λάθη, ούτε τα «από ανέκαθεν» και τα «εξ απ’ ανέκαθεν», αλλά με κάτι τέτοια κακόηχα λεκτικά κατασκευάσματα, που φτάνουν στ’ αυτιά μου από παντού, μου ’ρχεται να αρχίσω να γράφω στο πολυτονικό και στην καθαρεύουσα...

9/6/2020

Ya Ho Wa 13, από τον καλύτερο δίσκο τους, ένα LP του 1974, το “Savage Sons”, που το έχω πάνω από 30 χρόνια. Αμερικάνικη θρησκευτική χίπικη κομμούνα, με δίσκους και άλλα τινά, με την οποία συνδέθηκε και ο Sky Saxon κάποια στιγμή. Σαν ν' ακούς John Fogerty...

https://www.youtube.com/watch?v=-lDU55qUVzY

8/6/2020

Έφυγε προχθές από τη ζωή, στα 89 του, o εικαστικός Κωνσταντίνος Ξενάκης.
Αυτό που σκάναρα εδώ είναι η «Μαύρη Πλατεία» από το 1973. Ακρυλικό σε καμβά (1 μέτρο Χ 1 μέτρο). 

Στα σχόλια μπορείτε να διαβάσετε και για μια δράση του επί δικτατορίας στην Αθήνα του 1971...

8/6/2020

Για ξεκάρφωμα... Μοιάζει με Χριστιάνα, αλλά εδώ είναι δύο... Χριστιάνες μαζί. Του Τάκη Μουσαφίρη είναι το άσμα, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο...

https://www.youtube.com/watch?v=ycWSpXKnLik

7/7/2020

Για όσους έζησαν τουρισμό στα σέβεντις και στα έιτις αυτό είναι ένα αληθινό... state of mind.
Λαϊκίστικο λαϊκό χασάπικο (Παπαβασιλείου-Μπιζάνη) από το 1973, που έμπαινε συνεχώς στα τουριστικά LP-compilations, και που αν δεν το άκουγαν και δεν το ψευτοχόρευαν 3-4 φορές κάθε βράδυ οι μεθυσμένοι Άγγλοι και οι Γερμανοί δεν πήγαιναν για ύπνο. Τώνης Στρατής άδει...

https://www.youtube.com/watch?v=KwZqg4BESvk

6/6/2020

«Το ροκ είναι η πηγαία διάθεση να σωματοποιηθεί ο ρυθμός μιας ψυχικής σύγκρουσης, ο οποίος προσλαμβάνει έτσι χαρακτήρα επαπειλούμενης συλλογικής αναστάτωσης και, απ’ αυτή την άποψη, υπάρχει αρκετό ροκ στην όψιμη παραγωγή του Νίκου Καρούζου. Ο Καρούζος δεν ενδιαφερόταν για το ροκ, όμως η κεντρική αρτηρία της ποίησής του δονείται από την έμμονη ιδέα του ρυθμικού παροξυσμού, από την επιθυμία να ανοιχτούν μεγάλα ρήγματα στο φράγμα του νοήματος με όχημα την όξυνση των αντιθέσεων (...) το στοιχείο αυτό ευδοκιμεί στην ώριμη λογοτεχνία ολόκληρης της λεγόμενης πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, π.χ. στον Σαχτούρη, εκατό τοις εκατό ροκ ποιητή».
Ευγένιος Αρανίτσης (Ελευθεροτυπία / Βιβλιοθήκη #207, 7/6/2002)

Σε σχέση με το το ροκ, στην Ελλάδα, θα πρέπει να έχουν γραφτεί τα πιο απίστευτα πράγματα και να έχουν ειπωθεί οι μεγαλύτερες κοτσάνες.

6/6/2020

Τελειώνοντας τις ακροάσεις του δίσκου των ΠτΠ «Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών» και κρατώντας, τραγούδι-τραγούδι, όσες σημειώσεις έπρεπε να κρατήσω, έχω την επίγευση ενός άλμπουμ πολύπλοκου, μπαρόκ σχεδόν, που δεν ξέρεις από πού να το πιάσεις – τι να πρωτοθίξεις. Εγώ δεν είμαι φαν των μεγάλων κειμένων στις δισκοκριτικές. Οι 700 λέξεις είναι ένα όριο, αλλά και οι 500 είναι μια χαρά. Για τον δίσκο των ΠτΠ μπορείς να γράψεις πάρα πολλά, αλλά προσωπικά θα ήθελα να διαβάσω, για ένα τόσο πυκνό άλμπουμ όπως αυτό, όχι παραπάνω από 500 έως 600 λέξεις.
Αυτή τη στιγμή, και από ένα πρόχειρο ψάξιμο που έκανα στο δίκτυο, δεν βρήκα ούτε μία κριτική – παρά μόνον αναπαραγωγές δελτίων Τύπου και συνεντεύξεις του Π.Ε. Δημητριάδη.
Το «Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών» είναι από τους ελάχιστους ελληνικούς δίσκους που θα ήθελα να δω τι θα γραφτεί (ο δίσκος δεν είναι ούτε «αριστούργημα», ούτε «για πέταμα», γενικά δεν ξέρεις τι είναι ο δίσκος – ίσως φανεί μετά από καιρό). Είναι, εννοώ, ένας από τους ελάχιστους ελληνικούς δίσκους του τελευταίου καιρού (και γενικότερα των τελευταίων 2-3 δεκαετιών), που θα ήθελα να διαβάσω τι θα «πιάσει» ο ένας (κριτικός) και τι άλλος. Προς το παρόν κανείς δεν έχει «πιάσει» τίποτα...
Είναι δύσκολο το θέμα και θέλει προσοχή. Συνάδελφοι σας προειδοποιώ.

6/6/2020

Τραγούδι, μελωδία, απ' αυτές που μπορούν να γράψουν ελάχιστοι. Λίγες νότες, όπως πάντα, αλλά και μια εξαιρετική ενορχήστρωση. Τι θα ήταν τα τραγούδια, χωρίς τις ενορχηστρώσεις τους; Γιώργος Χατζηνάσιος...
[μου ήρθε στο μυαλό, καθώς ακούω το άλμπουμ των Παιδιών της Παλαιότητας «Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών»]

https://www.youtube.com/watch?v=v9_sl60IYjU

6/6/2020

Εμένα πάντως ο Ευγένιος Αρανίτσης με κουράζει - και βασικά, μετά από τόσα χρόνια που τον διαβάζω, λέω πως τον βαριέμαι. Διαβάζεις, διαβάζεις... και στο τέλος ψάχνεις να βρεις τι σου έχει μείνει. Τελικά αυτό που μένει, δεν είναι ασήμαντο, απλώς χάνεται μέσα σε έναν κυκεώνα ανατροφοδοτούμενων σκέψεων (που μετατρέπονται σε κείμενα). Είναι διανοητικό το γράψιμό του φυσικά, αλλά κάπου εμφιλοχωρεί ο διανοουμενισμός και η εκζήτηση, με αποτέλεσμα ως αναγνώστης να αιωρείσαι. Δεν μπορώ να παρακολουθήσω εύκολα αυτού του τύπου τον πεζό λόγο. Με τον ποιητικό είναι αλλιώς. Δεν είναι Καρούζος ο Αρανίτσης - αν και πολύ θα το ήθελε.
[σκέψεις, καθώς ακούω, για πρώτη φορά, το άλμπουμ των Παιδιών της Παλαιότητας «Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών»]