ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 272

21/6/2020

Επί χούντας κυκλοφορούσαν πολλά αντιχουντικά ανέκδοτα μέσα στην κοινωνία, που, πέρα από το γέλιο που βγάζανε, οργάνωναν κι ένα είδος αντιστασιακού, χλευαστικού λόγου «από τα κάτω», που έως και σήμερα δεν έχει μελετηθεί όσο και όπως πρέπει. Το θυμήθηκα, το παρακάτω, λόγω... Μωυσή.

Μάθημα στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού Σχολείου. Ο δάσκαλος ρωτάει τα παιδιά: 

– Σε ποια χώρα ο άνθρωπος είναι πιο ευτυχισμένος; 

Και τα παιδιά απαντούν εν χορώ:
– Στην Ελλάδα Ελλήνων Χριστιανών.
Ξαναρωτάει ο δάσκαλος:
– Σε ποια χώρα οι άνθρωποι είναι πιο γελαστοί και χαρούμενοι;
Και τα παιδιά εν χορώ:
– Στην Ελλάδα Ελλήνων Χριστιανών.
Ο δάσκαλος:
– Ποια χώρα είναι πιο όμορφη και από τον παράδεισο;
Τα παιδιά:
– Η Ελλάδα Ελλήνων Χριστιανών.
Ο δάσκαλος:
– Σε ποια χώρα οι άνθρωποι ζουν πιο ελεύθεροι και ευτυχισμένοι;
Τα παιδιά:
– Στην Ελλάδα Ελλήνων Χριστιανών.
Όπου ξαφνικά ένα παιδάκι βάζει τα κλάματα.
– Γιατί κλαις; ρωτάει ο δάσκαλος.
Και τότε το παιδάκι με λυγμούς απαντά:
– Θέλω να με πάτε στην Ελλάδα Ελλήνων Χριστιανών...

21/6/2020 

Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν τα φράγκα δεν μου έτρεχαν από τα μπατζάκια, αγόραζα τακτικά κασέτες, επειδή ήταν φτηνότερες από τους δίσκους (ήταν ένα κατοστάρικο φτηνότερες ή και παραπάνω). Αγόραζα εννοείται και δίσκους, αλλά ορισμένες φορές, όταν ήταν να επιλέξω ανάμεσα σε δίσκο και κασέτα, αποφάσιζα ν’ αγοράσω την κασέτα (τα λεφτά τα θέλαμε και για άλλα πράματα). Και το άλμπουμ της Σπυριδούλας, το «Νάυλον Ντέφια και Ψόφια Κέφια» και το άλμπουμ του Σιδηρόπουλου, από το 1982, το «Εν Λευκώ», τα είχα αγοράσει και τα δύο σε κασέτες. Αργότερα βέβαια τα αγόρασα και σε LP, όταν τα πέτυχα στις «προσφορές», και θυμάμαι πως με το LP της Σπυριδούλας ειδικά είχα ευχαριστηθεί πολύ, επειδή στον φάκελο υπήρχε και ένθετο με στίχους. (Υπήρχαν σημεία στο άλμπουμ, όπου τα λόγια δεν ακούγονταν καθαρά και αυτό μου την έσπαγε. Έπρεπε λοιπόν να δω γραμμένο εκείνο το «κάποιο βράδυ μεσ’ στη σχολή / είπες είμαι γιάγκης ατζέντης», για να καταλάβω τι έλεγε ο δεύτερος στίχος). 

 Κασέτες εν τω μεταξύ ποτέ δεν σταμάτησα να αγοράζω –και δεν αναφέρομαι σε νεοκασέτες, αλλά σε παλιό υλικό–, αν και από την τελευταία φορά που το έκανα έχουν περάσει 5-6 χρόνια.
[στη μνήμη του Νίκου Σπυρόπουλου και αυτό το ποστ]

21/6/2020

Η ωραιότερη σκηνή του ελληνικού κινηματογράφου με πατέρα και γιο.
Ωραίος ο Τσάκωνας, αλλά και εκπληκτικός ο Διαμαντόπουλος (σαν ηθοποιία λέμε).
Για δε τις αλήθειες που εκστομίζονται σ’ αυτό το κλιπάκι δεν χρειάζεται να πούμε κάτι.
Ανεπανάληπτη ατάκα από τον Τσάκωνα αυτό το... «και πότε ήτανε;».

21/6/2020

Σίγουρα δεν τα μαγκώνουν όλοι οι δημοσιογράφοι, καθώς υπάρχουν και κάποιοι που αγωνίζονται απέναντι στα άνομα συμφέροντα, με ορατές συνέπειες τόσο στην ψυχή όσο και στο σώμα τους... στη ζούγκλα των πόλεων. 😉

20/6/2020

Στην εξαιρετική ταινία Θέμα Συνειδήσεως (σε σενάριο Σταύρου Τσιώλη) από το 1973 το παρακράτος (δια του εκπροσώπου του Μηνά Χρηστίδη) επεμβαίνει στεγνά σε διευθυντή μεγάλης εφημερίδας, για να μην προχωρήσει το ρεπορτάζ, που είναι ήδη στημένο και τυπωμένο και που αποκαλύπτει δολοπλοκίες που περιστρέφονται γύρω από έναν τίμιο κρατικό αξιωματούχο.
Ακολουθεί ο εξής μονόλογος από τον εξαιρετικό ηθοποιό Χρηστίδη, μπροστά στον αμίλητο διευθυντή της εφημερίδας:
«Γνωρίζετε ότι σας θαυμάζω και σας τιμώ όλως ιδιαιτέρως. Επιτρέψτε μου όμως να επισημάνω ότι η προσπάθεια πολιτικής εκμεταλλεύσεως της υποθέσεως(...) είναι ατόπημα. Η διορατικότητά σας έπρεπε να σας βοηθήσει να δείτε ότι η παγίδα που στήνεται στην κυβέρνηση μπορεί να παγιδεύσει και τα συμφέροντα που εκπροσωπείτε. Τα επόμενα στάδια οικονομικών διεκδικήσεων θα αποτελέσουν κεντρικό θέμα της εθνικής ζωής. Κατά συνέπεια χρειαζόμεθα επαγρύπνηση και στελέχωση. Για να είμαι σαφής... αποβλέπουμε σ’ εσάς».  

Το ρεπορτάζ αποσύρεται φυσικά και οι εφημερίδες ξεφορτώνονται από τα καμιόνια. Η διαφθορά έχει σκεπάσει τα πάντα εκτός από έναν άγρυπνο ανακριτή, κι έναν αδέκαστο εισαγγελέα (ο οποίος αποκρούει ακόμη και παρέμβαση υπουργού), στηρίζοντας αμφότεροι τις καταγγελίες ενός γιατρού, που προσπαθεί να βρει τον εξαφανισμένο ασθενή του.

20/6/2020

Για τον Νίκο Σπυρόπουλο. Μεγαλώσαμε και μ’ αυτό το άλμπουμ, μ' αυτά τα τραγούδια...
«Η νύχτα πέφτει και σχεδόν σ' έχω ξεχάσει
Ο χρόνος σβήνει απ' το μυαλό μου τη σκιά σου
μα κάπου-κάπου με ξυπνάν οι αναμνήσεις
και λυπάμαι που δεν νοιώσαμε κοντά...»

19/6/2020

Διάβασα πως πέθανε η καλή και κούκλα ηθοποιός Άννυ Πασπάτη. Τη θυμάμαι από την τηλεόραση στα σέβεντις, όπως και από τις λίγες ταινίες της (στο θέατρο δεν την είχα δει). Όποιος θέλει να την απολαύσει, σ’ έναν πολύ ωραίο και παράξενο ρόλο, ας δει στο YouTube την ξεχωριστή ταινία Χωρίς Μάρτυρες από το 1983... 

[η φωτό είναι από την συγκεκριμένη ταινία]

19/6/2020

Mike και Kate Westbrook, τι καλλιτεχνικό ζευγάρι! Οι δίσκοι του Mike, με ή χωρίς την Kate, είναι κοσμήματα, για κάθε δισκοθήκη, σε όλες τις φάσεις της πολύχρονης διαδρομής του.
(εδώ τραγουδούν Θεοδωράκη - και Σεφέρη φυσικά)

https://www.youtube.com/watch?v=GKr-4UV8icg