Οι Kepler is Free
είναι μια νέα ελληνική τζαζ μπάντα, που τώρα έχει σε κυκλοφορία το παρθενικό
άλμπουμ της. Το ότι πρόκειται για ελληνική μπάντα δεν το καταλαβαίνεις από το LP της “Teegarden” [Veego Records, 2020]. Και
γιατί στο οπισθόφυλλο δεν αναφέρονται τα μέλη του γκρουπ, ούτε ότι το άλμπουμ
είναι ηχογραφημένο στην Αθήνα κ.λπ., και γιατί η μουσική των Kepler is Free δεν είναι... ελληνοτραφής.
Ψάχνοντας λοιπόν στο δίκτυο βρήκα στο popaganda.gr πως οι Kepler is Free είναι ένα... «jazz ensemble με έδρα την Αθήνα, που ενώνει
τη σόουλ-τζαζ του ’70, την εναλλακτική χιπ-χοπ και την πειραματική ηλεκτρονική»
και πως... «η μπάντα ιδρύθηκε
τον Νοέμβριο του 2018 από τον Σωκράτη Τσεντόγλου (ντραμς) και πλαισιώθηκε στη
συνέχεια από τους Γιώργο Μιγδάνη (ηλεκτρική κιθάρα), Νικηφόρο Νούτζιεντ, Σπύρο
Ζαρδά (τρομπέτα) και Βασίλη Αλεξόπουλο (μπάσο)». Το “Teegarden” περιλαμβάνει πέντε
tracks (τέσσερα instros κι ένα τραγούδι), τα
οποία αποδίδει η μπάντα φυσικά, μαζί με την τραγουδίστρια Kalli (στο τελευταίο κομμάτι). Ωραία,
απλή, ηχογράφηση-παραγωγή, ήχος ζεστός, και εξώφυλλο που φέρνει στη μνήμη μου seventies covers της ECM (είναι κάπως... κουλτουριάρικο
δηλαδή).
Τώρα, αυτά που διάβασα στο popaganda δεν τα διαπιστώνω και τόσο ή
και καθόλου στο “Teegarden”
(μάλλον είναι γραμμένα από ψιλο-άσχετο με τέτοια θέματα). Soul-jazz δηλαδή hard bop δεν υπάρχει εδώ ως κυρίως σώμα παρά μόνον ως επιρροή, που,
εντάξει είναι κάτι κοινό. Δηλαδή το να παίζεις σήμερα jazz και να μην έχεις επηρεαστεί από το hard bop, είναι σαν να παίζεις
λαϊκά και να μην έχεις επηρεαστεί από τη «χρυσή εποχή» του λαϊκού (1955-1965).
Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Τώρα, επιρροές από την «εναλλακτική χιπ-χοπ» εγώ
δεν πολυακούω. Κάτι παίζει πάντως, ελαφρύ... από το hip-hop γενικώς (άσε τώρα το «εναλλακτικό») σε κάποιες δομές, σε
κάποια beats, αλλά και αυτό
μάλλον είναι... ψιλοασήμαντο. Όσον αφορά, δε, σ’ εκείνο το «πειραματική
ηλεκτρονική»... ούτε αυτό στέκεται. Οπότε τι συμβαίνει με τους Kepler is Free;
Βασική αναφορά είναι το jazz-funk
και η ηλεκτρική jazz
της δεκαετίας του ’70, ο Herbie Hancock
ας πούμε (λέω ένα όνομα-σύμβολο, χωρίς να σημαίνει πως κάθε τι στο “Teegarden” είναι «χανκοκικό»). Υπάρχει
επίσης μιαν ιδιαίτερη coolness,
που προσιδιάζει στην κλαμπίστικη nu-jazz
των 00s (Jazzanova π.χ.),
υπάρχουν περαιτέρω fusion
επιρροές, καθώς συχνά η ηλεκτρική κιθάρα... ροκάρει, υπάρχουν ακόμη και contemporary
ECM-αναφορές,
ενώ υπάρχουν και επαναλαμβανόμενα ρυθμικά σχήματα, που προσδίδουν στην εγγραφή
μια περισσότερο «ντανσική» εκτροπή.
Από πλευράς συνθετικής δυναμικής οι Kepler is Free στέκονται καλά. Και τα
πέντε tracks που καταγράφονται,
εδώ, είναι καλά, θέλω να πω, ενώ εξ ίσου καλό, για να μην πω καλύτερο όλων,
είναι και το τραγούδι “Juno”
– ένα blues, που
ερμηνεύεται με παιδιάστικη αφέλεια, και που κλείνει με τον καλύτερο τρόπο ένα άλμπουμ,
που χωρίς να είναι κάτι αληθινά ξεχωριστό... εντέλει κάτι είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου