ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 267

5/6/2020

Είχα πιει 3-4 ποτά σ΄ ένα μαγαζί στο Παγκράτι, ακούγοντας τον Κωστή Χρήστου πριν καμιά 15αριά χρόνια. Ήμουν μικρός και δεν τον είχα προλάβει live στα σέβεντις, και το είχα καημό. Ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό πως αυτός ο τεράστιος τραγουδιστής θα έπρεπε να σταματήσει να τραγουδάει, επειδή είχε χάσει τότε τα 3/4 της φωνής του...

https://www.youtube.com/watch?v=2Tjho8czodE

5/6/2020

>>Επέλεξε σοφά τον Φώτη Απέργη, τον δημοσιογράφο που όσο λίγοι στέρεα, με αγάπη και εντατική μελέτη έχει ασχοληθεί με το ελληνικό τραγούδι για να κάνει η Χαρούλα την επίσημη ανακοίνωση αυτού που μέσα της είχε ουσιαστικά εδώ και χρόνια κλειδώσει.<<
Προσωπικά δεν ξέρω γιατί η Χάρις Αλεξίου επέλεξε τον Φώτη Απέργη, για να πει από την ραδιοφωνική εκπομπή του ότι σταματά το ελληνικό τραγούδι, αλλά αυτά που διαβάζω από την δημοσιογράφο Κατερίνα Ι. Ανέστη είναι εκτός πραγματικότητας. Το «όσο λίγοι δημοσιογράφοι», η «εντατική μελέτη» και η ασχολία με το ελληνικό τραγούδι, όσον αφορά στον Απέργη, είναι λόγια του αέρα.
Το ότι κάποιος κάνει συνεντεύξεις με τραγουδιστές και συνθέτες δεν σημαίνει ότι ασχολείται με το ελληνικό τραγούδι. Η συνέντευξη αποτελεί ύλη για εκείνον που θα κάτσει μόνος του να σκεφτεί και να μελετήσει, γιατί συνήθως αυτοί που κάνουν συνεντεύξεις δεν έχουν χρόνο γι’ αυτά τα θέματα. Εξάλλου το να κάνεις μια συνέντευξη είναι εύκολο. Καιρό να έχεις και όρεξη να απομαγνητοφωνείς. Το να κάτσεις να ασχοληθείς όμως, βαθιά, με κάτι, απαιτεί άλλου τύπου παραδοχές και ικανότητες. Είναι δύσκολο. Μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Ο συνεντευξιάκιας δεν είναι μελετητής.
Περαιτέρω, εγώ θυμάμαι τον Απέργη, στην Ελευθεροτυπία, να ασχολείται μόνον με τον «αφρό». Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Σαββόπουλος, με τραγουδιστές σαν τον Νταλάρα ή την Αρβανιτάκη κ.λπ. Λες και το τραγούδι είναι 5-10 καλλιτέχνες μόνον.
Υπήρξαν άνθρωποι που κάνανε καριέρα και βγάλανε όνομα μέσα από τις εφημερίδες, όταν αυτές ήταν παντοδύναμες, γράφοντας αδιάφορα κείμενα και κοινοτοπίες. Εγώ, αυτό, το λέω.

5/6/2020

Η Τζένη Βάνου, η φωνή των φωνών, τραγουδούσε μέχρι το τέλος, χωρίς να έχει πια καθόλου φωνή - για την επιβίωση, για το μεροκάματο. Γιατί υπάρχουν κι αυτές οι περιπτώσεις. Δεν πρέπει να είμαστε αυστηροί σ' αυτά. Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Άλλοι έχουν την πολυτέλεια και την άνεση να σταματούν (και καλά κάνουν), αλλά άλλοι δεν την έχουν...
[από το 1:20 το τραγούδι]

https://www.youtube.com/watch?v=gHeyAK-Htro

4/6/2020

(γέλια)

4/6/2020

Δυο λόγια για την Χάρι Αλεξίου, η οποία σε συνέντευξή της είπε ότι σταματάει να τραγουδά. Όλη η Ελλάδα έχει γνώμη για την Αλεξίου (αφού με την φωνή της έχουν μεγαλώσει οι πάντες), ας πω λοιπόν κι εγώ μια σύντομη.
Το ότι υπήρξε (είναι) μεγάλη τραγουδίστρια η Αλεξίου δεν τον αμφισβητεί κανείς – από αυτούς που ασχολούνται έστω και στοιχειωδώς με το ελληνικό τραγούδι (το λέω, γιατί υπάρχουν και άνθρωποι που δεν ακούνε «ελληνικά», ακούνε μόνο «ξένα» και ξέρω αρκετούς τέτοιους).
Για μένα η Αλεξίου ήταν μια τραγουδίστρια που μπορούσε να πει «τα πάντα» και να είναι απολύτως πειστική σε όλα. Και δημοτικά, και ρεμπέτικα, και λαϊκά, και «έντεχνα», και μπαλάντες, και ροκ, και ποπ, και ό,τι άλλο. Είχε τέτοια γκάμα η φωνή της. Δεν ήταν αμιγώς λαϊκή τραγουδίστρια (σαν την Σακελλαρίου π.χ.), παρότι μιαν εποχή, εκεί στις αρχές του ’80, έπαιζε πάρα πολύ στο λαϊκό (με Νικολόπουλο κ.λπ.), αλλά ούτε και «έντεχνη» (σαν την Φαραντούρη π.χ.). Είχε δικό της στυλ, κάτι ενδιάμεσο ή και πέρα απ’ αυτά. Δεν ήταν, δε, λαϊκή ούτε σαν την Μοσχολιού. Προσωπικά, δεν αντέχω καθόλου την περίοδό της με Μικρούτσικο, Αντύπα, Νικολακοπούλου, ενώ την ακούω και με επιφύλαξη στα λαϊκά της από τα έιτις. Μου αρέσει πάρα πολύ στο ξεκίνημά της, όταν η φωνή της ήταν ακόμη "άφτιαχτη" (το είχε πει και η ίδια αυτό... ότι στην αρχή προσπαθούσε να τοποθετήσει τη φωνή της και πως έμαθε να τραγουδά πιο μετά), νομίζω πως με τα τραγούδια του Λοΐζου φθάνει στο ερμηνευτικό αποκορύφωμά της, ενώ την εκτιμώ πολύ και στα δικά της κομμάτια. Έχω τη γνώμη, δε, πως το ταλέντο της, σαν τραγουδοποιός, ήταν ισάξιο ή και ανώτερο της φωνής της. Θυμάμαι, μάλιστα, να παθαίνω πλάκα με τις μπαλάντες της από το «Οδός Νεφέλης ’88», όπως και από άλλα δικά της άσματα, που βγήκαν και άκουσα πιο μετά.
[Δεν προλαβαίνω να είμαι πιο αναλυτικός και με περισσότερες λεπτομέρειες. Στο μέλλον ίσως...]

3/6/2020

Και σήμερα να το ηχογραφούσαν αυτό το κομμάτι θα ήταν πρωτοπορία. Θα τρέχανε οι ραπάδες, για να δούνε πώς γίνεται...

https://www.youtube.com/watch?v=yUYev58Bouo

2/6/2020

Από τις πιο ιδιότυπες περιπτώσεις του αμερικάνικου movement στα late sixties, ο Carl Oglesby δεν ήταν μόνο μια σημαντική πολιτική προσωπικότητα της εποχής (πρόεδρος του SDS, δηλαδή του Students for a Democratic Society, το 1965-1966), αλλά και σημαντικός τραγουδοποιός, συγγραφέας κ.λπ. Ριζοσπάστης μαρξιστής, αλλά έξω από φράξιες και ομαδοποιήσεις, τα είχε σπάσει με όλους ήδη από τα τέλη του ’60 (και βασικά με τους μαοϊκούς του SDS). Στο τραγούδι αυτό μιλάει για τον Eldridge Cleaver. (Ο Cleaver τού είχε ζητήσει να γινόταν αντιπρόεδρός του στο Peace and Freedom Party, στις προεδρικές εκλογές του 1968, αλλά ο Oglesby είχε αρνηθεί).

https://www.youtube.com/watch?v=6Zgoo73uoTE