KOOBA TERCU το τρίτο άλμπουμ τους

Το τρίτο βινύλιο των Kooba Tercu στρίβει στο πλατώ – μετά το πρώτο τους, από το 2015 και το περυσινό “Kharrüb”. Ο τίτλος του είναι “Proto Tekno” (2020) και είναι τυπωμένο από την βρετανική Rocket Recordings. Και σ’ αυτή την ηχογράφηση το ελληνικό συγκρότημα δεν μας αποκαλύπτει τα ονόματα των μελών του, αλλά μας αποκαλύπτει εκ νέου τη θέλησή του να κινηθεί έξω από τα όρια του rock (πειραματικό rock), έλκοντας αναφορές από πολλές δεκαετίες. Το άλμπουμ περιλαμβάνει οκτώ tracks, τέσσερα ανά πλευρά... και ας τα ακούσουμε ένα-ένα...

Ξεκίνημα με το “Benzoberry”, ένα σφοδρό κομμάτι (τραγούδι), που θα μπορούσε να θεωρηθεί ακόμη και punk/core, απολύτως θορυβώδες, με ηλεκτρικές κιθάρες να στριγγλίζουν στα όρια του παραναλώματος, με φαζαρισμένο μπάσο και σχεδόν «μεταλλικό» ρυθμικό τμήμα, αλλά και κάπου tribal (κάτι που θα φανεί καλύτερα και περισσότερο σε επόμενα κομμάτια). Μια απολύτως πειστική, σίγουρα, εισαγωγή.

Στο “Cemento mori” εκείνο που κυριαρχεί είναι το μπάσο-ντραμς, πάνω στο οποίο πατάει γερά όλο το κομμάτι. Η ανάπτυξη είναι kraut-ική, αλλά η εξωτερική εικόνα είναι πιο πολύ indie και πειραματική. Υπάρχουν οι CAN εδώ, οπωσδήποτε, αλλά υπάρχουν και μεταγενέστερα συγκροτήματα, τύπου Fugazi ας πούμε.

Το ορχηστρικό “Filter feeder” φέρνει στη μνήμη τους 23 Skidoo, ή και τους Material, και σαν κομμάτι είναι εξαιρετικό. Υπάρχει άπλετο tribal φυσικά, ενώ διακρίνονται και industrial στοιχεία, ιδιότροπο funk κ.λπ.

Η πλευρά θα κλείσει με το “Qasan”, που είναι ένα ακόμη μονότονο, πειραματικό track (ιδίως προς το τέλος του), με ελάχιστη φωνή, που επίσης δεν κρύβει τις ρίζες του, απ’ όλα όσα αναφέρθηκαν προηγουμένως.

Γενικώς μια πλευρά, αυτή του “Proto Tekno” των Kooba Tercu, αρκετά σκληρή έως και ηλεκτρικώς απροσάρμοστη, αλλά, σε κάθε περίπτωση, εντελώς γόνιμη αισθητικώς.

Πρώτο κομμάτι στην Side B το “Kamehameha”, που αναδύεται μέσα από πληθώρα εφφέ, ηλεκτρονισμών κ.λπ., διαθέτοντας φωνητικά... ιεροτελεστικά, μαγικά να τα πούμε, και παροξυσμικές κιθάρες. Δυνατό κομμάτι, παράξενο, «ακραίο», χωρίς όμως να καταφεύγει σε ανέξοδες προκλήσεις.

Ακολουθεί το “Fair game”, ένα ακόμη στιβαρό τραγούδι, με λίγα λόγια (ως συνήθως), που δεν θα ήταν άτοπο αν το λάμβανες και ως ορχηστρικό. Θόρυβος, επαναληπτικά σχήματα, μπάσο μεγατόνων, πολυρυθμίες, γεμίσματα από πλήκτρα και φωνές. Σε γενικές γραμμές ένα εκστατικό κομμάτι, απολύτως τελετουργικό, που σου... τρυπάει το μυαλό. Από τις κορυφαίες στιγμές τού LP.

Όμως και το instro “Boiler” συναγωνίζεται το προηγούμενο track σε σφοδρότητα και ένταση. Με συνεχή γεμίσματα από μπάσο, ντραμς, κιθάρες, εφφέ κ.λπ., και τοποθετημένο πάνω σε μια γερά ριζωμένη ρυθμική γραμμή, έχει τον τρόπο να σε ταρακουνάει.

Το άλμπουμ θα ολοκληρωθεί με το “Puppy pile”, ένα τραγούδι, ίσως το «πιο τραγούδι» απ’ οτιδήποτε άλλο ακούγεται στο “Proto Tekno”, και που πάντως δεν ξεφεύγει από το γενικότερο πλαίσιο. Απλώς το εμπλουτίζει και με κάποια pop-psych χαρακτηριστικά (στα φωνητικά κυρίως).

Οι Kooba Tercu είναι φανερό πως έχουν βρει το δρόμο τους, για τα καλά – έναν δικό τους δρόμο, τον οποίο βαδίζουν με απόλυτη συνέπεια. (Εξαιρετικό το εξώφυλλο και γενικά το αρτίστικο κομμάτι, χάρτινο και βινυλιακό).

Επαφή: www.rocketrecordings.com