Ο πρώτος ήταν
κιθαρίστας και τραγουδιστής του συγκροτήματος Σπυριδούλα, ο δεύτερος
διακεκριμένος σκηνοθέτης, ποιητής και συγγραφέας και η τρίτη μια εξαιρετική
ηθοποιός
Την
προηγούμενη Παρασκευή, 19 Ιουνίου, έγινε γνωστή η απώλεια τριών ανθρώπων, τριών
δημιουργών. Σχεδόν ταυτόχρονα διαβάζαμε για τους θανάτους του κιθαρίστα και
τραγουδιστή του συγκροτήματος Σπυριδούλα Νίκου Σπυρόπουλου, του σκηνοθέτη,
ποιητή και συγγραφέα Λευτέρη Ξανθόπουλου και της ηθοποιού Άννυς Πασπάτη.
Κάθε
ένα πρόσωπο απ’ αυτά τα τρία, στον τομέα του, υπήρξε σημαντικό, αφήνοντας έργο,
που εκτιμήθηκε και αναγνωρίστηκε. Το ίδιο βεβαίως θα συμβεί και στο μέλλον, απ’
όσους νεότερους θελήσουν να έλθουν σ’ επαφή με την προσφορά τους. Εμείς, που
ζήσαμε παράλληλα με τους συγκεκριμένους δημιουργούς, απολαμβάνοντας σε πρώτο
χρόνο όλα εκείνα που μας άφησαν, έχουμε την υποχρέωση (με τη σωστή έννοια της λέξης, με την έννοια του καθήκοντος
δηλαδή) να γράψουμε ορισμένα λόγια, τιμώντας τώρα την μνήμη τους.
ΝΙΚΟΣ
ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ
Ο
Νίκος Σπυρόπουλος υπήρξε μέλος του συγκροτήματος Σπυριδούλα – μιας μπάντας που
σφράγισε το ελληνικό ροκ στα δεύτερο μισό του ’70 και στις αρχές του ’80,
εξακολουθώντας να βρίσκεται στο πάλκο ή και τη δισκογραφία μέχρι και τα πιο
πρόσφατα χρόνια.
Βασικά
το συγκρότημα στηριζόταν σ’ έναν πολύ γερό πυρήνα, που τον αποτελούσαν τα
αδέλφια Σπυρόπουλοι, ο κιθαρίστας Βασίλης και ο τραγουδιστής, κιθαρίστας,
κιμπορντίστας και percussion player ακόμη Νίκος. Δεν θα ήταν υπερβολή ή έξω από την
πραγματικότητα, αν υποστηρίζαμε πως ο Νίκος Σπυρόπουλος ήταν βασικά η «εικόνα»
της Σπυριδούλας.
Η
προσφορά του συγκροτήματος και κατ’ επέκτασιν του ίδιου του Νίκου Σπυρόπουλου
είναι δεδομένη. Χωρίς την παρουσία και την δημιουργική προσέγγιση του γκρουπ τα
τραγούδια του Παύλου Σιδηρόπουλου στο ιστορικό άλμπουμ «Φλου» [Harvest, 1979] δεν θα είχαν την πληρότητα, με
την οποίαν εμφανίστηκαν στο βινύλιο, περνώντας από ’κει στην Ιστορία.
Και
ήταν προς τιμήν του Παύλου Σιδηρόπουλου, σε μια συνέντευξή του στο περιοδικό
ΜΟΥΣΙΚΗ, τον Οκτώβριο του 1982, όταν ρωτήθηκε για το αν η συμμετοχή της
Σπυριδούλας στο «Φλου» ήταν μόνον εκτελεστική, να αναγνωρίσει την γενικότερη
προσφορά του συγκροτήματος. Όπως είχε πει ο Σιδηρόπουλος:
«Όχι (σ.σ. δεν
ήταν μόνον εκτελεστική η συνεισφορά τους). Με τα παιδιά είχαμε πολύ φιλικές σχέσεις,
τη βρίσκαμε μαζί και δουλεύαμε και δικές τους ιδέες πάνω στα κομμάτια».
Σ’
εκείνη τη συνέντευξη ο Παύλος Σιδηρόπουλος απεκάλυπτε, επίσης, ποιος ήταν ο
λόγος που τον είχε κάνει να χωρίσει λίγο αργότερα με το γκρουπ:
«Τα παιδιά στη
Σπυριδούλα είχαν μια πιο μαρξιστική τοποθέτηση. Θέλαν μια πιο μαρξιστική
τοποθέτηση. Ο δικός μου μαρξισμός είναι όσο ο φροϋδισμός μου, ο ναζισμός μου,
κάθε άποψη που μπορεί να κουβαλάω μέσα μου. Τα παιδιά θέλαν ένα γκρουπ με
συγκεκριμένη πολιτική θέση, πράγμα στο οποίο εγώ δεν συμφωνούσα και εκεί
βρήκαμε ότι δεν ταιριάζουμε και σταματήσαμε να συνεργαζόμαστε».
Στις
αρχές του ’80 υπήρχε η αγωνία ή έστω η απορία, ας το πούμε έτσι, στους φαν του
ελληνικού ροκ, σε σχέση με το αν η Σπυριδούλα θα μπορούσε να υπάρξει σαν
γκρουπ, μακριά από τον Παύλο Σιδηρόπουλο και το ρεπερτόριό του. Φυσικά, τα
παιδιά σαν εκτελεστές ήταν μουσικάρες, αλλά το θέμα ήταν αν θα μπορούσαν να
διακριθούν και με δικό τους υλικό.
Αυτό
αποδείχτηκε το 1982, όταν κυκλοφόρησε το άλμπουμ της Σπυριδούλας «Νάυλον Ντέφια
και Ψόφια Κέφια» [EMI / Columbia, 1982], που έκανε τότε μεγάλη εντύπωση
και που βρισκόταν σε μια δημιουργική κόντρα με το LP
του Παύλου Σιδηρόπουλου και των Απροσάρμοστων «Εν Λευκώ» [EMI / Columbia, 1982], που
είχε βγει κι εκείνο την ίδιαν εποχή. Στο «Νάυλον Ντέφια και Ψόφια Κέφια» η
συμμετοχή του Νίκου Σπυρόπουλου ήταν αποφασιστική.
Ο
δίσκος της Σπυριδούλας μπορεί να είχε «χρώμα» παλαιού ροκ, ή ροκ εν ρολ, όπως
το έλεγαν και τότε (το ίδιο συνέβαινε και με το «Εν Λευκώ» εξάλλου), αλλά στη
θεματολογία του ήταν πολύ σύγχρονος. Μιλούσε δηλαδή για πράγματα της εποχής,
που αφορούσαν τους πάντες. Για καταστάσεις που βίωνε όλος ο κόσμος, εννοούμε, εκείνα
τα χρόνια. Μπορεί να υπήρχαν και πιο προσωπικά κομμάτια (του Νίκου και άλλων),
αλλά και αυτά είχαν να κάνουν με περισσότερους (κι ας ήταν πιο προσωπικά). Ένα
από τα θέματα που «χτυπούσε» το LP ήταν και η
ρεμπετοαναβίωση, που έδινε κι έπαιρνε στις αρχές των 80s.
Έλεγε σχετικά ο Νίκος Σπυρόπουλος σε μια συνέντευξη του γκρουπ επίσης στη
ΜΟΥΣΙΚΗ (Αύγουστος 1982):
«Εμάς μας αρέσει
το ρεμπέτικο. Αυτό που δεν μας αρέσει είναι η ταχυδακτυλουργική του μεταφορά
στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος σήμερα. Το ρεμπέτικο ήταν η μουσική κάποιων
περιθωριακών στρωμάτων και αναπτύχθηκε μέσα σε υπόγεια καπηλειά και ταβέρνες.
Τι σχέση μπορεί να έχει με την σημερινή κατάσταση; Ποιοι είναι οι σημερινοί
ρεμπετόπληκτοι; Πρώην αριστεριστές, πρώην ντισκόβιοι, πρώην και νυν
“προοδευτικοί” φοιτητές, ακόμη και πρώην ροκάδες. Δεν έχουν σχέση (όλοι αυτοί)
με την ιστορία του ρεμπέτικου, ούτε θα μπορούσε να έχουν, πλην ελαχίστων
εξαιρέσεων».
Φυσικά
η Σπυριδούλα, με την πάντα σταθερή παρουσία του Νίκου και του Βασίλη
Σπυρόπουλου, συνέχισε να υπάρχει, έστω και με ένα άλλο όνομα στην αρχή (ως
Συμμορία τυπώθηκε ένας δίσκος στην Ano Kato Records
το
1989), μα και ως Σπυριδούλα ξανά, από το 1994 και μετά, όταν με τρία ακόμη
άλμπουμ, τα «Ταξίδι στο Κέντρο της Πόλης» [Harvest,
1994], «Σε Τροχιά με Απόκλιση» [Δίσκοι ΕΜΕΠ, 1997] και «Το Βλέμμα των Ανθρώπων»
[EMEΠ Records, 2006], κατάφερε
να αγαπηθεί και από τα πιο νέα ακροατήρια του ελληνικού, ελληνόφωνου, ροκ.
Εννοείται
πως οι παρουσίες του Νίκου Σπυρόπουλου στις σκηνές της Αθήνας, μα και έξω απ’
αυτήν, υπήρξαν συνεχείς, ενώ πολύ συχνά τον ακούγαμε τα τελευταία χρόνια και σε
σχήμα ντούο μαζί με τον Δημήτρη Πουλικάκο (αν και, κάποιες φορές, συνέπρατταν
μαζί τους και άλλοι μουσικοί, όπως ο Βασίλης Σπυρόπουλος ή ο Alex K).
Το ρεπερτόριο; Απ’ όλα. Ροκ, blues, ρεμπέτικα,
προσωπικές συνθέσεις κ.λπ.
O θάνατος του
Νίκου Σπυρόπουλου, στα 63 χρόνια του, αποτελεί μια ισχυρή απώλεια για το
ελληνικό ροκ.
Η συνέχεια
εδώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου