Δεν τυπώνονται κακοί δίσκοι σήμερα, και αν τυπώνονται είναι
ελάχιστοι δίχως να καθορίζουν κάτι. Στις ψηφιακές φόρμες μπορεί να γίνεται το
σώσε, αλλά στην δισκογραφία, στις φυσικές μορφές, όσα άλμπουμ αποφασίζεται να
τυπωθούν είναι από «καλά» και πάνω (ο κανόνας είναι αυτός). Είναι κρίμα να
σπαταλάς πόρους για να τυπώνεις παλιοποιότητες, και αυτό έχει γίνει κάπως
συνείδηση στις εταιρείες (μικρές και μεγαλύτερες).
Ιδίως στα μικρά labels βρίσκεις πλέον μόνο «καλά» πράγματα, κάτι που κάνει και το
έργο του κριτικού πιο δύσκολο. Γιατί, όταν ο πήχης ανεβαίνει θα πρέπει να
γίνεται ακόμη πιο σκληρή διαλογή, προκειμένου να ανακαλύψεις το καλύτερο από το
καλό, ώστε να το προτείνεις.
MELENTINI: 9
Songs for Post-Greek Films [Veego Records]
Το “9 Songs for Post-Greek Films” είναι η πιο πρόσφατη
δουλειά τής τραγουδοποιού Melentini,
ή και Μελεντίνη αν προτιμάτε. Είναι ένα άλμπουμ παράξενο, για πολλούς και
διαφόρους λόγους. Πρώτον, γιατί διαθέτει ένα vintage αμερικάνικο fifties εξώφυλλο. Δεύτερον, γιατί γυρίζει στις 45 στροφές (παρότι
είναι 12ιντσο φυσικά), περιλαμβάνοντας εννέα tracks. Τρίτον, γιατί αποτελεί ουσιαστικά συλλογή με
κινηματογραφικά τραγούδια της Μελεντίνης. Μπορεί να υπάρχει και τέταρτο, αλλά
αυτό θα φανεί, αν φανεί, στην πορεία...
Κατ’ αρχάς να πω πως, προσωπικώς, δεν έχω δει καμία από τις
ταινίες, στις οποίες ακούγονται αυτά τα tracks, και άρα δεν μπορώ να γνωρίζω την όποια λειτουργικότητά
τους μέσα στα φιλμ. Αυτό σημαίνει πως ακούω / θ’ ακούσω «σκέτα» τραγούδια,
δίχως να έχω κατά νου εικόνες, και μάλιστα τραγούδια γραμμένα για διαφορετικά
φιλμ και συνεπώς διαφορετικά μεταξύ τους. Όλα αυτά συνδιαμορφώνουν ένα κλίμα,
που δεν είναι ούτε τυπικό, ούτε αναμενόμενο και που σίγουρα εξάπτει και τονώνει
σε πρώτη φάση το ενδιαφέρον.
Να πούμε, πριν ξεκινήσουμε να καταγράφουμε τις απόψεις μας
για τα τραγούδια, πως το υλικό που ακούγεται εδώ, δηλαδή επτά κομμάτια
(υπάρχουν και δύο remixes),
αφορά στις ταινίες: Άφτερλωβ (2016) του Στέργιου Πάσχου (μεγάλου μήκους), Sad Girl Weekend (2019) των Λήδας
Βαρτζιώτη & Δημήτρη Τσακαλέα (μικρού μήκους), Βους (2017) της Παρής
Αντωνίου (μικρού μήκους), Brothers
(2020) της Γιάννας Αμερικάνου (μεγάλου μήκους), Madonna f64.0 (2019) του Σταύρου
Μαρκουλάκη (μικρού μήκους) και Her Lover
(2015) της Αργυρώς Κουρλίτη (μικρού μήκους).
Η «Ηλιαχτίδα» είναι ένα ωραίο ποπ ξεκίνημα. Ο Βασίλης
Ντοκάκης παίζει κιθάρα, σύνθια, μπάσο, ντραμς και τραγουδάει, ενώ η Melentini γράφει στίχους
(ελληνικούς, όπως και σε όλο το άλμπουμ), συνθέτει και κάνει φωνητικά. Το
κομμάτι θυμίζει flower power
τραγούδι των sixties,
με ωραία αρμονική δουλειά και ικανοποιητικά τραγούδισμα και ενοργάνωση. Υπάρχει
αυτή η ψυχεδελική ποπ διάσταση, που είναι ωραία ενσωματωμένη, δίνοντας ακόμη
πιο πολλά bonus στο
άσμα.
Το «Κορίτσια σε λύπη» έχει στίχους μουσική, ερμηνεία,
ενορχήστρωση, τραγούδισμα, σύνθια και άλλα πλήκτρα από την Melentini, συν μπάσο από τον Κώστα
Αντωνίου. Το τραγούδι διαθέτει μιαν αφέλεια, η οποία δεν ξέρω πόσο έχει να
κάνει με το φιλμ (οπότε θα μπορούσε να την δικαιολογήσεις), ενώ είναι πάντα
ποπ. Χαριτωμένο είναι... δεν το συζητάμε, αλλά όχι σαν το προηγούμενο.
Το «Στον πλανήτη Άφτερλωβ» φέρνει στη μνήμη, σαν σύνθεση,
την Λένα Πλάτωνος. Υπάρχει και φαγκότο εδώ (Λάμπρος Ιωάννης Λαπίνας), ενώ η
φωνή τής Melentini
ακούγεται σαν να έρχεται... από μακριά. Το τραγούδι έχει μια ρετρό χροιά, κάπως
σαν ν’ ακούς την Δανάη να τραγουδά από το... τηλέφωνο. Ωραίο είναι πάντως (για
να είμαι σαφής).
Το πιάνο με την τρομπέτα κυριαρχούν στο «Εν αρχή είναι ο
έρως», αλλά δεν πρόκειται για ένα τζαζ τραγούδι. Τα λόγια είναι ελάχιστα εδώ,
βασικά μια πρόταση, το τέμπο είναι αργό και το track συνολικά ατμοσφαιρικό. Ποπ είναι
κι αυτό, αν και κάπως ιδιόμορφο. Minimal κ.λπ.
Η πλευρά θα κλείσει με το “Madonna f64.0 (April’s remix)”, που δεν είναι
τραγούδι με στίχους, έχει απλώς φωνητικά, εξελίσσεται αργά, με βάση τα πλήκτρα,
ενώ τα φωνητικά τού δίνουν μια κάπως εξώκοσμη διάσταση.
Remix
και για την αρχή της δεύτερης πλευράς με το “Sad girl weekend (Remix)”,
που διαθέτει και φωνητικά από vocoder,
ανακαλώντας στη μνήμη μου το «Σαμποτάζ» αρχικώς, γιατί στην πορεία πάει προς
πιο electro-pop κατευθύνσεις. Όμορφο.
«Τα παιδιά του γκλαμ», έχει στίχους, μουσική, ερμηνεία και
εκτέλεση από την Μελεντίνη. Καθαρό electro track, απλώς συμπαθές.
«Του Απρίλη» είναι ο τίτλος του επόμενου κομματιού. Κάτι
τέτοια τραγούδια (όπως και το «Στον πλανήτη Άφτερλωβ») είμαι σίγουρος πως θα
«ακούγονται» διαφορετικά μέσα στις ταινίες, πιο ταιριαστά, πιο αποδοτικά.
Ξεκομμένα ίσως να «χάνουν» κάπου, θέλω να πω. Η φωνή της Melentini αφήνει ένα παιδιάστικο-εφηβικό
feeling, σαν ν’ ακούς
την... Ανν Λόμπεργκ από ταινία του ’60. Ερωτικό κομμάτι, συμπαθητικό οπωσδήποτε
και αυτό.
Το άλμπουμ “9 Songs for Post-Greek Films”
θα ολοκληρωθεί με το ορχηστρικό (Melentini πιάνο, Σπύρος Βρυώνης τσέλο) “Her waltz”. Ωραία σύνθεση,
νεορομαντικού προσανατολισμού, που οπωσδήποτε γεννά και προφανώς επενδύει
εικόνες.
Σε γενικές γραμμές θα λέγαμε πως το «9 Τραγούδια για το
μετα-ελληνικό σινεμά» (τη λέξη post=μετά
δεν την πολυκαταλαβαίνω εδώ, αλλά δεν έχει σημασία) είναι ένα ασυνήθιστο και
παράξενο άλμπουμ, όχι μόνο για τους λόγους που αναφέραμε στην αρχή, αλλά και
εξαιτίας του κλίματος που δημιουργεί. Γιατί δημιουργεί ένα κλίμα, παρά το
γεγονός πως δεν πρόκειται για την καταγραφή ενός μοναδικού και ολοκληρωμένου session.
Ωραία η κοπή, η παραγωγή και το καλλιτεχνικό τής όλης
προσπάθειας από την πατρινή Veego Records.
Η συνέχεια εδώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου