ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 266

1/6/2020 

«Όταν το καλοκαίρι του 1967, όπως και τα προηγούμενα καλοκαίρια, ξέσπασαν ταραχές σε δώδεκα πόλεις του Βορρά, όπως ακριβώς η λάμψη της αστραπής και ο υπόκωφος βόγγος της βροντής δίνουν μια ιδέα της καταιγίδας που θα ακολουθήσει, έτσι και οι Αμερικανοί πήραν μια ιδέα τού τι κρυβόταν πίσω από τον ορίζοντα τής Ιστορίας τους μέσα από τα γεγονότα του Ντητρόιτ. Εκεί, την τελευταία εβδομάδα του Ιούλη, χιλιάδες μαύροι απελπισμένοι από τη ζωή του γκέττο, από τη βαρβαρότητα της αστυνομίας και τη συσσωρευμένη καταπίεση δεκαετιών ξέσπασαν σε διαδηλώσεις, σ’ ολόκληρη την κεντρική περιοχή της πόλης. Αναποδογύρισαν αυτοκίνητα, πετροβόλησαν και πυροβόλησαν αστυνομικούς και άναψαν φωτιές που κατάστρεψαν κάμποσα τετραγωνικά μίλια της πόλης. Η μόνη απάντηση που η Πολιτεία του Μίτσιγκαν και η ομοσπονδιακή κυβέρνηση μπορούσαν να φανταστούν ήταν η βία. Όταν η αστυνομία εδήλωσε πως δεν μπορούσε να καταστείλει τις ταραχές, κατέφθασαν αμέσως τα πολιτειακά και ομοσπονδιακά στρατεύματα. Ήρθαν με τανκς, αυτόματα, βαριά και ελαφρά πυροβόλα, φορτηγά, τζιπ, αντιασφυξιογόνες μάσκες και δακρυγόνα – ολόκληρη την πολεμική τους πανοπλία. Τριάντα οχτώ άνθρωποι, κυρίως μαύροι, σκοτώθηκαν και εκατοντάδες τραυματίστηκαν σοβαρά. 
Στην παλιότερη γενιά των Αμερικανών, που παρακολουθούσε εναγώνια τις οθόνες των τηλεοράσεων, οι σκηνές του Ντητρόιτ θύμιζαν έντονα τα επίκαιρα του Στρατού των Συμμάχων, στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Για τους εξυπνότερους ήταν προφανές πως τα γεγονότα του Ντητρόιτ δεν διέφεραν από πολεμικά γεγονότα.
Αλλά επρόκειτο για ένα πόλεμο που το έθνος είχε κηρύξει ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό».

Robert Goldston: Η Επανάσταση των Νέγρων [εκδόσεις Καρανάση, 1972]

1/6/2020

Έτσι γλιτώσαμε και δεν είχαμε 13685 νεκρούς...

1/6/2020

Τραβάνε χοντρό ζόρι οι νεοσυντηρητικοί, οι νεοακροδεξιοί κ.λπ. με τις πλατείες, γενικά – τις οποίες αντιμετωπίζουν περίπου σαν την κόλαση. Τρέμουν στην ιδέα πως μπορεί οι χώροι αυτοί να αποτελέσουν φυτώρια διακίνησης ιδεών, ελεύθερων απόψεων, τόπους συνάντησης διαφορετικών ηλικιακών ομάδων, εργαζομένων ή ανέργων, τόπους χαράς, αναψυχής κ.λπ. Προτιμούν το μάντρωμα, τον έλεγχο, την κάμερα στην τάξη, την τάξη γενικότερα, το τείχος ανάμεσα στο σχολείο και την κοινωνία, την καθυπόταξη κάθε ζωτικού στοιχείου. 

Με πρόσχημα τον κορωνοϊό συνεχίζουν να εξαπολύουν επιθέσεις (και όχι μόνο λεκτικές) προς τους ελεύθερους χώρους, προς κάθε τι που θα μπορούσε να αποτελέσει τόπο αληθινής παρέμβασης και δράσεων.

31/5/2020 

«Στα τελευταία δώδεκα χρόνια εμφανίστηκε ανάμεσα στις γενεές μια πολιτική σύγκρουση, που είναι ακόμη πιο βαθειά και από τη σύγκρουση μεταξύ των φυλών. Η πρώτη δραματική εκδήλωσή της ήταν στις τάξεις των Νέγρων, όταν οι φοιτητές του Νότου, που είχαν βαρεθεί την έννοια της επανάστασης “με το γάντι”, όπως την έβλεπε ο μπαρμπα-Θωμάς, αποτίναξαν τον ζυγό της Αμερικανικής Ενώσεως Εγχρώμων. Όταν οι φοιτητές αυτοί οργάνωσαν τις πρώτες διαμαρτυρίες, το πνεύμα τους απλώθηκε σαν ορμητική πυρκαγιά σ’ όλο το έθνος, και ωρίμασε γοργά η τεχνική της μη βίαιης άμεσης δράσης, που διαρκώς βελτιωνόταν και ακονιζόταν για να γίνει ένα κοφτερό εργαλείο. Οι παλιότεροι Νέγροι ηγέτες, που είναι σήμερα όλοι φανατικοί κήρυκες αυτής της μεθόδου (σ.σ. της μη-βίας), επιτιμούσαν τους φοιτητές για τις διαμαρτυρίες τους. Οι φοιτητές άδειασαν όλη τους την περιφρόνηση πάνω σ’ αυτά τα γέρικα κεφάλια. Πριν αρχίσουν οι διαμαρτυρίες, αυτοί οι συντηρητικοί ηγέτες τα κατάφεραν πάντοτε να περιορίζουν τα επαναστατικά στοιχεία μεταξύ του πληθυσμού των Νέγρων. Ένα μέτρο της δύναμής τους, πριν από την εξέγερση των φοιτητών, φαίνεται από την επιτυχία τους να απομονώσουν Νέγρους μεγάλους άντρες, όπως ο μακαρίτης W.E.B. Du Bois και ο Paul Robeson, όταν εκείνοι, πεισματάρηδες, αρνήθηκαν να καταπιούν τη γλώσσα τους και έχασαν την εύνοια της αμερικανικής κυβέρνησης».

Το «πρόβλημα» ο Cleaver το εντόπιζε και στους ίδιους τους μαύρους, που είχαν ενσωματωθεί στο σύστημα, τα είχανε βρεις με τους λευκούς, και δούλευαν με τέτοιο τρόπο ώστε να φαλκιδεύουν και να υπονομεύουν τη δράση στα γκέτο.

Έλντριτζ Κλήβερ: Ψυχή στον Πάγο [Papyros Press Ltd, 1971]

31/5/2020

Κι ένα πολύ ωραίο ζεϊμπέκικο με τον Μπάμπη Βενέτη, τον καλλιτέχνη του προηγούμενου ποστ (με τη φωτογραφία με το κλουβί), σε μουσική Στέλιου Βαμβακάρη και στίχους Γιώργου Μπίλλη, από το 1976. 

Φοβερή συνεργασία...

https://www.youtube.com/watch?v=mWgJttyT5rA

31/5/2020

Μας πρήξατε ρε μ’ αυτή τη μ@λακία να βάζετε φωτογραφίες από ταινίες, χωρίς να λέτε από ποια είναι. Να κι εγώ... Βάζω φωτογραφία από δίσκο, και άμα τον βρείτε τηλεφωνήστε μου...

update

[Bρέθηκε. Πρώτος το βρήκε ο Vasilis Kordatos, μπράβο του, στις 3:42 μ.μ., 32 λεπτά αφότου έγινε η ανάρτηση. Είναι ο Μπάμπης Βενέτης.]

30/5/2020

Διαβάζω διάφορα υμνητικά για τον γερο-Μητσοτάκη, με αφορμή τα τρία χρόνια από το θάνατό του, στα γνωστά αλαμπουρνέζικα σάιτ, αλλά κανένας ύμνος, καμία ανάλυση, δεν μπορεί να πλησιάσει αυτό που γράφτηκε, όταν πέθανε. Είχαμε Σύριζα τότε υπενθυμίζω...