Για τον καταλανό ντράμερ Xavi ή Xavier Reija έχουμε γράψει κι άλλες φορές στο δισκορυχείον. Υπάρχουν, λοιπόν, κείμενα στο blog για τα
άλμπουμ του “The Sound of the Earth” [MoonJune,
2018] και “Resolution”
[MoonJune, 2014], όπως επίσης και
για το συγκρότημα XADU (δηλ.
οι XAvi Reija ντραμς, DUšan Jevtovic κιθάρες) και το άλμπουμ του “Random Abstract”
[MoonJune, 2015]. Απ’ όλα αυτά, χονδρικώς, βγαίνει το εξής συμπέρασμα.
Πως ο Xavier Reija δεν είναι απλώς ένας πλήρης ντράμερ, αλλά κι ένας πολύ καλός
συνθέτης, με φλέβα μελωδική, την οποία ξέρει πώς να διαχειριστεί μέσω μιας
τζαζ, αρκετά ορμητικής, που γειτνιάζει κάποτε με το fusion και το rock.
Εδώ πάντως, στο πρόσφατο “Dreamscape Room” [Private Pressing,
2020], το rock δεν
υπάρχει ως τύπος (δεν υπάρχει φερ’ ειπείν ηλεκτρική κιθάρα στην εγγραφή), αλλά
υπάρχει ως ουσία – καθώς το σχήμα José Carra πιάνο, José
Manuel
Posada “Popo” μπάσο και Xavier Reija ντραμς
παίζει πολύ δυνατά, πολύ «ρυθμικά», πολύ «κανονιστικά», σε τέτοιο βαθμό, που να
νομίζεις, κάποιες φορές, πως έχεις να κάνεις μ’ ένα τυπικό rock-trio.
Υπάρχουν συνθέσεις, εν πάση περιπτώσει εδώ, που ροκάρουν σθεναρώς και αμετακλήτως, όπως είναι η σχεδόν 7λεπτη “Time warps”, ένα track εξαιρετικής... ροκ ευφράδειας, το οποίον έρχεται σε φαινομενική αντιδιαστολή με τα πιο «αισθησιακά» κομμάτια τού CD, όπως είναι το αμέσως επόμενο “Mirror” ή το εισαγωγικό “Remembrance”.
Γενικώς, οι «υψηλοί τόνοι» είναι μόνιμη κατάσταση στις μουσικές τού Reija, είτε αυτές πλέουν σε πιο ρομαντικά πελάγη είτε σε πιο αγριεμένα. Οπωσδήποτε ο ενημερωμένος ακροατής θα ανακαλύψει και επιρροές από τους e.s.t. εν προκειμένω, ένα συγκρότημα για το οποίον είναι αδιευκρίνιστο (κι έτσι θα μείνει) πόσους χιλιάδες «ψαγμένους» μουσικούς κατόρθωσε να επηρεάσει, με τα live και τους δίσκους του, σε κάθε γωνιά του κόσμου.
Αν και προσωπικώς ακούω στo piano-playing του José Carra (καταιγιστικός!) υπαινιγμούς από (τον συμπατριώτη του) Jordi Sabatés και, από ’κει και πέρα, από Chick Corea, είναι το ρυθμικό τμήμα εκείνο, που κάνει επίσης την πολύ μεγάλη διαφορά στο “Dreamscape Room” – ένα άλμπουμ περά για πέρα απολαυστικό, προϊόν ενός μουσικού, του Xavier Reija, που, από δίσκο σε δίσκο, εμφανίζεται όλο και πιο μεστός, όλο και πιο εντυπωσιακός.
Επαφή: www.xavireija.es
Υπάρχουν συνθέσεις, εν πάση περιπτώσει εδώ, που ροκάρουν σθεναρώς και αμετακλήτως, όπως είναι η σχεδόν 7λεπτη “Time warps”, ένα track εξαιρετικής... ροκ ευφράδειας, το οποίον έρχεται σε φαινομενική αντιδιαστολή με τα πιο «αισθησιακά» κομμάτια τού CD, όπως είναι το αμέσως επόμενο “Mirror” ή το εισαγωγικό “Remembrance”.
Γενικώς, οι «υψηλοί τόνοι» είναι μόνιμη κατάσταση στις μουσικές τού Reija, είτε αυτές πλέουν σε πιο ρομαντικά πελάγη είτε σε πιο αγριεμένα. Οπωσδήποτε ο ενημερωμένος ακροατής θα ανακαλύψει και επιρροές από τους e.s.t. εν προκειμένω, ένα συγκρότημα για το οποίον είναι αδιευκρίνιστο (κι έτσι θα μείνει) πόσους χιλιάδες «ψαγμένους» μουσικούς κατόρθωσε να επηρεάσει, με τα live και τους δίσκους του, σε κάθε γωνιά του κόσμου.
Αν και προσωπικώς ακούω στo piano-playing του José Carra (καταιγιστικός!) υπαινιγμούς από (τον συμπατριώτη του) Jordi Sabatés και, από ’κει και πέρα, από Chick Corea, είναι το ρυθμικό τμήμα εκείνο, που κάνει επίσης την πολύ μεγάλη διαφορά στο “Dreamscape Room” – ένα άλμπουμ περά για πέρα απολαυστικό, προϊόν ενός μουσικού, του Xavier Reija, που, από δίσκο σε δίσκο, εμφανίζεται όλο και πιο μεστός, όλο και πιο εντυπωσιακός.
Επαφή: www.xavireija.es
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου