ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 302

24/10/2020
Ο σαξοφωνίστας Klaus Doldinger είναι, με μέλη από Amon Düül II, Embryo, Brainticket κ.λπ. Για αποκαμωμένους dopeheads…
https://www.youtube.com/watch?v=sYsWan8-Q6Y

24/10/2020
Δεν θέλω να σκεφθώ τι θα γίνει απόψε στις 12:30 μετά τα μεσάνυχτα στους δρόμους...
[Το φοβερό κομμάτι του Oscar Brown Jr., που είχε πει πρώτη η Abbey Lincoln και μετά ό ίδιος ο Oscar Brown Jr., και που το ακούμε εδώ από τους Remo Four δεν έχει σχέση με το ποστ... δεν θα μπορούσε να έχει...]
https://www.youtube.com/watch?v=a5GB_oTQs3k

24/10/2020
Διάβασα το άρθρο της Σώτης Τριανταφύλλου στην Athens Voice, στο οποίο τα χώνει στους New York Times (NYT), που επιδεικνύουν μια παράξενη ανοχή (κατ’ αυτήν) στην «ισλαμική τρομοκρατία». Γράφω «κατ’ αυτήν» (δεν λέω, δηλαδή, αν συμφωνώ ή διαφωνώ μ’ αυτά που γράφει), γιατί δεν θέλω να εμπλακώ, από εδώ, σε συζήτηση αναφορικά με το συγκεκριμένο θέμα. Δεν είναι αυτός ο στόχος μου. Θα πάω, λοιπόν, ένα επίπεδο πιο πριν...
Σε κάποιο σημείο του άρθρου της γράφει η Σώτη: «Κι επειδή κανείς άνθρωπος δεν θέλει να φθείρεται έτσι καθημερινά, τους New York Times έχουν εγκαταλείψει όλοι οι ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι. Έχουν παραμείνει όσοι επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια κι όσοι αυτολογοκρίνονται, ώστε να αρέσουν σε εκείνους που επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια».

Αυτή η ιστορία της ανεξαρτησίας ή μη των δημοσιογράφων είναι πολύ παλιά, και αυτό που εντοπίζει η Σώτη στους ΝΥΤ δεν αφορά μόνον το συγκεκριμένο έντυπο ή site. Είναι γενικότερο το ζήτημα. Και κάπως έτσι θυμήθηκα τι έγραφε για το θέμα μία μεγάλη, μία θρυλική μορφή της ελληνικής διανόησης, ο Ευάγγελος Λεμπέσης (1904-1968), γνωστός, σε όσους, από το μνημειακό «Η τεραστία σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω» (1941).
Ο Λεμπέσης σε ένα άλλο κλασικό ανάγνωσμά του, την «Κοινωνιολογία του Τύπου» (ένα βιβλίο που βγήκε για πρώτη φορά το 1951 και που αξίζει να διδάσκεται σε κάθε σχολή δημοσιογραφίας και να το έχει μελετήσει κάθε δημοσιογράφος) γράφει σε σχέση με το συνειδησιακό δράμα του δημοσιογράφου, που καλείται να ισορροπήσει μεταξύ τελείως αντιδιαμετρικών καταστάσεων:
«Συγκεκριμένως: από τον αυτόν δημοσιογράφον απαιτούνται παρά της αυτής εφημερίδος δύο τινά εξ υφής και σκοπιμότητος τελείως αντίθετα πράγματα: να έχη τάλαντον, πρωτοβουλίαν, εμπνεύσεις, προσωπικόν ύφος, διάθεσιν και ενθουσιασμόν, πάντα δε ταύτα εκ του λόγου, ότι το επάγγελμά του δεν είναι μηχανικόν, αλλά δημιουργικόν, ή επί το απλούστερον διότι άλλως θα ενεκρούτο (σ.σ. θα έκλεινε) η εφημερίς του. Αφ’ ετέρου δε απαιτείται παρ’ αυτού: να μη γράφη ό,τι πιστεύει, να γράφει ό,τι εσωτερικώς του καταστρέφει και τον ενθουσιασμόν και την διάθεσιν και συνεπώς και το προσωπικόν ύφος και την πρωτοβουλίαν και τέλος και αυτό τούτον το τάλαντον. Να μεταβάλλεται εις την εκτίμησιν των εργοδοτών του και εις την ιδικήν του εις απλούν “εργαζόμενον”.(...) Εις την αντινομίαν αυτήν υπάρχει τραγικόν δίλημμα, όμοιον του οποίου αληθώς δεν εγνώρισε ποτέ ουδέν άλλο επάγγελμα. Διότι ουδέν άλλο επάγγελμα αντιμετώπισε τοιαύτην στυγνήν μηχανικήν αποσύνθεσιν της εννοίας του ανθρώπου και τοιαύτην τραγικήν τύχην των προσωπικοτήτων εκείνων, τας οποίας η φύσις –δια να συγχωρηθή δια την δημιουργίαν τόσων ασήμων και τόσων μοχθηρών– εδημιούργησε, ίνα δια του αίματός των και της σαρκός των τρέφωνται αι στρατιαί των Αταλάντων!».

23/10/2020
Αποδοτική, όπως πάντα, η βόλτα στο κέντρο το απόγευμα, καθότι βρήκαμε διάφορα πραγματάκια. Ανάμεσα κι ένα LP τού ζεύγους (και στη ζωή) Γιάννη & Ανθούλας Παπαδοπούλου (πιανίστας και πιανίστρια).

Ας πω πως ο Γιάννης Παπαδόπουλος (που θεωρείται και ήταν σημαντικός πιανίστας) υπήρξε ο πρώτος που απέδωσε στη δισκογραφία Μάνο Χατζιδάκι (η κλασική ηχογράφηση τού 1954, του έργου «Για Μια Μικρή Λευκή Αχιβάδα»), ενώ σ’ αυτό το LP τού 1983 ερμηνεύονται έργα των Νίκου Σκαλκώτα, Πάνου Τριανταφυλλίδη (πατέρας της ηθοποιού Νίκης Τριανταφυλλίδη), Ντιμίτρι Σοστακόβιτς κ.ά.

23/10/2020
Προφανώς το να κυκλοφορείς μ’ ένα πατσαβούρι στη μύτη και στο στόμα εμποδίζει την φυσική αναπνοή και δημιουργεί προβλήματα. Άμα έκανε μόνο καλό, κάτι τέτοιο, τότε να το καθιερώσουμε. Να κυκλοφορούμε μόνιμα έτσι. Το να φοράει κάποιος μάσκα σε μια κατάσταση συνωστισμού σε κλειστό χώρο, και για λίγο, ας δεχθούμε, προς χάριν της συζήτησης, ότι βοηθάει, αν και πολύ αμφιβάλλω και γι’ αυτό – αν κάποιος μολυσμένος π.χ. φτερνιστεί σ’ ένα λεωφορείο με πληρότητα έστω και 50%.
Όμως η επιβολή μάσκας στους ανοιχτούς χώρους, όπου τουλάχιστον δεν υπάρχει συνωστισμός, περιττό να το πω, είναι ένα γελοίο και φασιστικό μέτρο, που στόχο έχει οτιδήποτε άλλο πέραν της προφύλαξης από τον ιό.

23/10/2020
«Eγώ βασικά πιστεύω ότι οι νέοι κατά κανόνα –ας μου επιτραπεί η λέξη– είναι ηλίθιοι. Κι αυτό γιατί ανήκουν σε μια ηλικία, που δεν επιλέγουν αλλά επιλέγονται. Και φυσικά το μεγαλύτερο μέρος των νέων και σήμερα είναι επιπόλαια πληροφορημένο, σχεδόν απαίδευτο και ζει τις δυνατότητες που του προσφέρει η ευμάρεια των καιρών με την πιο ανεύθυνη αντιμετώπιση.
Ο προβληματισμός ενός νέου μου είναι αδιάφορος, γιατί είναι προβληματισμός υποανάπτυκτου ανθρώπου. Είναι προβληματισμός που αφορά ανθρώπους με μειωμένη ευαισθησία εν γένει. Εκτός βέβαια απ’ τις εξαιρέσεις που υπάρχουν σε κάθε γενιά άλλωστε».
[ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ, περιοδικό ΗΧΟΣ & HI FI, Νοέμβριος 1979]

Νέε μου, μην θεωρείς τον εαυτό σου σώνει και καλά «εξαίρεση», δεν βοηθάει την κατάστασή σου...