ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 293

1/10/2020
Πάνε τώρα οι γιάνκηδες, τα αμερικανάκια να πούμε, να φτιάξουνε λίστες με τα 100, 200, 500 καλύτερα όλων των εποχών και δεν έχουν ακούσει την τύφλα τους. Οι θρασύτατοι!
Να ρε δισκάρα για τα 500. Εγώ τέτοια θα έβαζα μέσα. Ένα αριστούργημα του γαλλικού φολκ, από τους Tri Yann (Τρεις Γιάννηδες). Φοβερό άλμπουμ αυτό και πάμφθηνο σε original βινύλιο. Γιατί τα αριστουργήματα είναι για τις δισκοθήκες όλου του κόσμου...
https://www.youtube.com/watch?v=M4ZBwWxT_u8

1/10/2020
Είδα λίγο τη λίστα του Rolling Stone με τα 500 Greatest Album of All Time. Και όταν λέω «λίγο» το εννοώ, γιατί είδα μόνο τα 50 πρώτα – δεν μ’ ενδιαφέρουν τα υπόλοιπα, βαριέμαι...
Κατ’ αρχάς τι σημαίνει Greatest; Τα καλύτερα, τα επιδραστικότερα, τα εμπορικότερα-επιδραστικότερα; Κάθε ένα είναι και διαφορετικό.
Τα καλύτερα, πάντως, δεν είναι με τίποτα. Τα επιδραστικότερα μπορεί. Τα εμπορικότερα-επιδραστικότερα ίσως – ισχύει για κάποια οπωσδήποτε. Όπως για το “Rumours” των Fleetwood Mac π.χ., που φιγουράρει στη θέση 7 και που εγώ δεν θα το έβαζα ούτε μέσα στα... 5000 δικά μου «καλύτερα». Άσε που για μένα δεν έχει νόημα το 1,2,3, αλλά μόνο η αλφαβητική σειρά. (Ίσως –συζητείται κι αυτό– με 4-5 εξαιρέσεις, να ξεχωρίσεις ένα άλμπουμ π.χ. από κάθε δεκαετία).
Για μένα αυτές οι λίστες που καταρτίζονται από άσχετους με τη μουσική, αλλά πολύ σχετικούς με τη μουσική βιομηχανία, δεν έχουν απολύτως κανένα νόημα. Νόημα έχει, και μάλιστα μεγάλο, η προσωπική λίστα του φαν. Του κάθε φαν.
Μ’ αρέσει να διαβάζω, πάντα διάβαζα, λίστες ανθρώπων που ξέρουν καλά ένα είδος π.χ. και που καταρτίζουν τα 50 τους. Τα 50 για ’κείνους. Έχει ενδιαφέρον. Γουστάρω να διαβάσω λίστα και από ανθρώπους που ξέρω ότι μπανίζουν από μουσική γενικότερα, και που τους εκτιμώ, ως γραφιάδες πρώτα. Έλληνες ή ξένους. Αλλά τώρα να διαβάζω λίστες ανώνυμες, στις οποίες συμμετέχει κάθε καρυδιάς καρύδι, και που έχουν μέσα και τζαζ, για να μην τους πούνε ασόβαρους... τους αρχοντοχωριάτες που διαλέγουν –από δεκάδες αριστουργήματα της τζαζ, βρήκαν θέση στην 50άδα μόνο για το “Kind of Blue” και μάλιστα στη θέση 31, όταν κάτι αηδίες σαν το “Kid A” των Radiohead είναι στη θέση 20– το θεωρώ σκέτο χάσιμο χρόνου.
Τζαζ λοιπόν δεν έπρεπε να υπάρχει. Άλλο πράμα η τζαζ, δεν λέω καλύτερο ή χειρότερο, λέω άλλο. Μην την ανακατεύετε με την Beyoncé και τον Bob Marley. Και πού είναι το world ρε άχρηστοι στην 50άδα; Αφού βάλατε τζαζ, ρίξτε κι ένα world. Δεν έπρεπε να υπάρχει ένας Ravi Shankar π.χ., που έκανε επανάσταση στα σίξτις, ανοίγοντας τεράστιους δρόμους στις επικοινωνίες των ήχων (από τότε και μέχρι σήμερα);
Τέλος πάντων, δεν είναι να συζητάς πολύ γι’ αυτά. Και ούτε θα συζητήσω στα σχόλια (αρκεί να μην προκληθώ). Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.
Α, ναι, ξέχασα το σημαντικότερο. Αμερική-Αγγλία παίζει μόνο στην 50άδα (αν εξαιρέσεις την Τζαμάικα). Όλος ο άλλος κόσμος είναι ανύπαρκτος.

30/9/2020
Αρκετά συγκροτήματα στο prog rock μοιάζουνε με άλλα, όμως είναι λίγα εκείνα που δεν μοιάζουν με κανένα...
https://www.youtube.com/watch?v=WDmhP6YiN6s

30/9/2020
Ήχος και Φως στην Ακρόπολη του 1959. Ο Καραμανλής τα είχε βρει με τους Γάλλους, που είχαν την πατέντα, και κάπως έτσι, την 28η Μαΐου εκείνης της χρονιάς, το «πολυθέαμα» αναπτύχθηκε στον Ιερό Βράχο.
Υπήρχε θεατρικό κείμενο (Jean Baelen) με αναφορές στην αρχαιότητα φυσικά, που υποστήριξε 12μελής ομάδα ηθοποιών υπό τον Andre Castelot, πρωτότυπη... εθνικόφρων μουσική από τον συνθέτη της Εθνικής Σχολής Πέτρο Πετρίδη, τεχνική κάλυψη από την Philips και οργάνωση γενικότερα από τον Pierre Arnaud (που συνεργάστηκε και πιο μετά με τον ΕΟΤ, για την προβολή των σπηλαίων του Διρού), με το event να αποτυπώνεται και σε δίσκο (LP) λίγα χρόνια αργότερα (προς το 1963-64), ο οποίος στην πρώτη έκδοσή του συνοδευόταν από LP-sized θήκη με slides και έξτρα booklet.
Το πακέτο το πουλάνε σήμερα διάφορα σάιτ πάνω από 25 ευρώ (ο δίσκος δεν υπάρχει στο discogs). Εγώ κάποτε είχα αγοράσει πολύ φθηνά (γιατί δεν νομίζω ότι αξίζει κανείς να δώσει πολλά γι’ αυτό το άλμπουμ) μια επανέκδοση από το 1971 ή ’72 (το λέω, γιατί παρότι πουθενά δεν αναγράφεται χρονιά, στο back cover διαφημίζεται το άλμπουμ «Μια Βραδυά με την Μαρινέλλα», που είχε τυπωθεί από την Philips το 1971), μια επανέκδοση που δεν είχε τα slides, αλλά είχε το booklet με τις φωτογραφίες και το γαλλικό κείμενο.

Λογικά το άλμπουμ θα έχει βγει κι άλλες φορές, μέσα στα χρόνια, με διαφορετικά back covers, αφού το Ήχος και Φως (Son et Lumiere) δεν έγινε μόνο μια χρονιά (το 1959), και ούτε έγινε μόνο στην Αθήνα. Φωτίστηκε και η Ρόδος, η Κέρκυρα, το Ναύπλιο μάλλον κ.λπ.
[αφορμή πήρα από τον αποψινό φωτισμό της Ακρόπολης]

29/9/2020
Όταν ο Ian Dury είχε έρθει στα μέρη μας για να παίξει στην ταινία «Ο Παράδεισος Ανοίγει με Αντικλείδι» (1987) του Βασίλη Μπουντούρη, είχε δώσει μια συνέντευξη –την οποία δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι την έχω κάπου φυλαγμένη– στην οποία εκθείαζε Τα Παιδιά απ’ την Πάτρα... ότι είναι ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα, που είχε ποτέ ακούσει live και τέτοια. Τον είχαν πάει στην Αχαρνών 77... (Σίγουρα πάντως έχω φωτό του Dury με την αγαπημένη Λυδία Λένωση, που έπαιζε στην ταινία).
Τώρα, βέβαια, στη ρεμαλοΕλλάδα, άμα άκουγες Ian Dury και έλεγες ταυτόχρονα ότι σου αρέσουν και τα Παιδιά απ’ την Πάτρα, οι άσχετοι εϊτάδες και δεν ξέρω ποιοι άλλοι ακόμη θα σ’ έπαιρναν με τις πέτρες. Δείτε εδώ τι λέει ο άνθρωπος...
[Μάγκες μου αυτά αρέσουν στους ξένους, δεν τους αρέσουν τα δικά μας, που μοιάζουν -όντας χειρότερα- με τα δικά τους]
https://www.youtube.com/watch?v=HCkCWEG3oU0

29/9/2020
Το βρήκα σήμερα, στην ευρύτερη γειτονιά, με 1 ευρώ. Μόλις το πρωτοείδα μου φάνηκε για μουσική έκδοση της πλάκας, σαν κάποιες του Χρονά, κι είπα να το αφήσω, αλλά μετά είδα πως είναι ιταλικό βιβλίο, με αυθεντικό τίτλο στα αγγλικά όμως... Jim Morrison: An American Rebel... ο οποίος στα ελληνικά γίνεται «Ένας Θρυλικός Αντιαμερικανός»! Του έριξα ένα ξεφύλλισμα στο μάνι-μάνι και όταν κάπου πήρε το μάτι μου το Living Theatre, γραμμένο σωστά (όχι Living Theater δηλαδή, όπως το γράφουν «όλοι» στην Ελλάδα), πέρασε τον ποιοτικό έλεγχο και το αγόρασα...

27/9/2020

Συγκλονιστικό τραγούδι, σχετικό με τα δικαιώματα της γυναίκας. Εκπληκτική Peggy Seeger. Τι ν' ακούσεις μετά απ' αυτό; Τίποτα.
Reclaim the night and win the day
We want the right that should be our own
A freedom women have seldom known
The right to live, the right to walk alone without fear
A husband has his lawful rights
Can take his wife whene'er he likes
And courts uphold time after time
That rape in marriage is no crime
The choice is hers and hers alone
Submit or lose your kids and home
When love becomes a legal claim
Call it duty, but rape's the name
https://www.youtube.com/watch?v=qe6TqapzX3k