O
συνθέτης, αυτοσχεδιαστής, κιθαρίστας κ.λπ. Γιώργος Βαρουτάς (Giorgos Varoutas) μάς είναι γνωστός
από διάφορα άλμπουμ τού χθες, που καλό είναι να τα αναφέρουμε –όσα απ’ αυτά
τουλάχιστον υπάρχουν ως «κριτικές» στο δισκορυχείον– προκειμένου ν’ αποκτήσουμε
ένα πρώτο επίπεδο επαφής.
Ξεκινώντας λοιπόν από το πλέον πρόσφατο, και πηγαίνοντας προς το παλαιότερο, λέμε για τα: «Άνω Βυθός» [Underflow Record Store & Art Gallery, 2020] των Ko Ishikawa / Νίκου Σιδηροκαστρίτη / Γιώργου Βαρουτά / Χάρη Λαμπράκη / Άννας Λινάρδου, “Heterotopia” [Underflow Record Store & Art Gallery, 2019] της Άννας Λινάρδου, “Vault of Blossomed Ropes” [Triple Bath, 2014] των Vault of Blossomed Ropes και “Distress Signal Code” [Musea, 2008] των Lüüp. Είναι τέσσερα άλμπουμ αυτά, τέσσερις δίσκοι, που περιγράφουν αρκετά καλά το παρελθόν του Βαρουτά, πρόσφατο και πιο νέο, ενώ προδιαγράφουν άψογα και αυτό για το οποίον θα γράψουμε τώρα. Ένα προσωπικό CD του, που έχει τίτλο “Chronostasis” και που είχε κυκλοφορήσει το 2017 από την περιώνυμη βρετανική Recommended Records ή ReR MEGACORP, όπως αποκαλείται σήμερα – την ιστορική εταιρεία του Chris Cutler. Ας πω πως δεν είμαι σίγουρος, αυτή τη στιγμή, αν έχει κυκλοφορήσει άλλο ελληνικό άλμπουμ στην βρετανική εταιρεία, και πως κάποια λόγια για την Recommended Records έχουμε γράψει στο blog στο παρελθόν, και σας προτείνουμε να τα διαβάσετε... https://diskoryxeion.blogspot.com/2010/12/recommended-records-mail-order.html).
Το “Chronostasis” είναι φυσικά ένα άλμπουμ πειραματικό, που
οδηγείται από τον Βαρουτά και στο οποίο συμμετέχουν γνωστοί μουσικοί του
ευρύτερου χώρου, όπως είναι οι Χάρης Λαμπράκης νέι, Νίκος Σιδηροκαστρίτης
ντραμς, Ko Ishikawa shō,
Βάσω Δημητρίου arpeggione,
Στέλιος Ρωμαλιάδης φλάουτο, Άννα Λινάρδου φωνή και Νίκος Φωκάς ηλεκτρονικά, με
τον ίδιο τον Βαρουτά να χειρίζεται κιθάρες, κρουστά, ηλεκτρονικά, διάφορα
πνευστά, field recordings
κ.λπ., έχοντας βασικά τον πλήρη έλεγχο του ήχου.
Είναι πρόδηλο πως εδώ η ηχητική αντιμετώπιση είναι abstract, χωρίς να είναι όμως εικονοκλαστική και άρα «δύσκολη», για ένα μη μυημένο αυτί. Η (ηχητική πάντα) συνομιλία του «χθες» με το «σήμερα» επιτυγχάνεται δια της επικοινωνίας των αρχέτυπων οργάνων (νέι, shō) με τα φυσικά (τις κιθάρες ας πούμε) και τα ηλεκτρονικά (τα πεντάλια, τα treatments κ.λπ.), κάτι που γίνεται με αληθινά εμπνευσμένο τρόπο – αν κρίνουμε από tracks, όπως το 7λεπτο “Melisma I” ή το 6λεπτο “Chronostasis II”.
Το άλμπουμ κυλάει αργά, φυσικά, χαλαρά, χωρίς να εκβιάζει την προσοχή του ακροατή, την οποίαν (προσοχή) κερδίζει σταδιακώς, και πάντως μετά από απανωτές ακροάσεις. Έτσι αρχίζει να ξεκλειδώνεται το “Chronostasis”, έτσι αρχίζει να αποκαλύπτει σιγά-σιγά τα μυστικά του, τις διασυνδέσεις του, τις προεκτάσεις του, τις επιδιώξεις του.
Ξεκινώντας λοιπόν από το πλέον πρόσφατο, και πηγαίνοντας προς το παλαιότερο, λέμε για τα: «Άνω Βυθός» [Underflow Record Store & Art Gallery, 2020] των Ko Ishikawa / Νίκου Σιδηροκαστρίτη / Γιώργου Βαρουτά / Χάρη Λαμπράκη / Άννας Λινάρδου, “Heterotopia” [Underflow Record Store & Art Gallery, 2019] της Άννας Λινάρδου, “Vault of Blossomed Ropes” [Triple Bath, 2014] των Vault of Blossomed Ropes και “Distress Signal Code” [Musea, 2008] των Lüüp. Είναι τέσσερα άλμπουμ αυτά, τέσσερις δίσκοι, που περιγράφουν αρκετά καλά το παρελθόν του Βαρουτά, πρόσφατο και πιο νέο, ενώ προδιαγράφουν άψογα και αυτό για το οποίον θα γράψουμε τώρα. Ένα προσωπικό CD του, που έχει τίτλο “Chronostasis” και που είχε κυκλοφορήσει το 2017 από την περιώνυμη βρετανική Recommended Records ή ReR MEGACORP, όπως αποκαλείται σήμερα – την ιστορική εταιρεία του Chris Cutler. Ας πω πως δεν είμαι σίγουρος, αυτή τη στιγμή, αν έχει κυκλοφορήσει άλλο ελληνικό άλμπουμ στην βρετανική εταιρεία, και πως κάποια λόγια για την Recommended Records έχουμε γράψει στο blog στο παρελθόν, και σας προτείνουμε να τα διαβάσετε... https://diskoryxeion.blogspot.com/2010/12/recommended-records-mail-order.html).
Είναι πρόδηλο πως εδώ η ηχητική αντιμετώπιση είναι abstract, χωρίς να είναι όμως εικονοκλαστική και άρα «δύσκολη», για ένα μη μυημένο αυτί. Η (ηχητική πάντα) συνομιλία του «χθες» με το «σήμερα» επιτυγχάνεται δια της επικοινωνίας των αρχέτυπων οργάνων (νέι, shō) με τα φυσικά (τις κιθάρες ας πούμε) και τα ηλεκτρονικά (τα πεντάλια, τα treatments κ.λπ.), κάτι που γίνεται με αληθινά εμπνευσμένο τρόπο – αν κρίνουμε από tracks, όπως το 7λεπτο “Melisma I” ή το 6λεπτο “Chronostasis II”.
Το άλμπουμ κυλάει αργά, φυσικά, χαλαρά, χωρίς να εκβιάζει την προσοχή του ακροατή, την οποίαν (προσοχή) κερδίζει σταδιακώς, και πάντως μετά από απανωτές ακροάσεις. Έτσι αρχίζει να ξεκλειδώνεται το “Chronostasis”, έτσι αρχίζει να αποκαλύπτει σιγά-σιγά τα μυστικά του, τις διασυνδέσεις του, τις προεκτάσεις του, τις επιδιώξεις του.
Μουσική όχι για τους φρενήρεις ρυθμούς της σύγχρονης
ζωής, όχι «αστική», όχι «αγχωτική», αλλά για ’κείνους (τους ρυθμούς) που
απαιτούν καθαρό μυαλό και φυσική ηρεμία.
Επαφή: www.rermegacorp.com
Επαφή: www.rermegacorp.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου