ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 295

7/10/2020
Πάνω στο σαθρό, «επαγγελματικό» πρωτοσέλιδο της ΕφΣυν πάτησε ο ΠΘ, για να βγει και να το παίξει σήμερα... αντιφασίστας.
Αν είναι δυνατόν (και για να μείνουμε στα πλέον πρόσφατα), το κόμμα που συγκυβέρνησε με το ακροδεξιό Λάος του Καρατζαφέρη (που πρόλαβε να στεγάσει μέχρι και τον γεροΠλεύρη), το κόμμα που διατηρούσε δίαυλο επικοινωνίας με την ΧΑ μέσω Μπαλτάκου, το κόμμα που σύρθηκε να κυνηγήσει την ΧΑ, επειδή δεν του έβγαιναν τα κουκιά για να κυβερνήσει, το κόμμα που έχει φασίστες-μεταμελημένες Μαγδαληνές σε καίριες θέσεις ευθύνης, το κόμμα που ασκεί σκληρή, διαρκή και βίαιη κατασταλτική πολιτική προς πάσα έναν, που δεν του κάθεται στο μάτι, το κόμμα που εφαρμόζει το ίδιο σκληρές και απάνθρωπες οικονομικές πολιτικές, που κάνουν τα ρετάλια του Πινοσέτ, να τρίβουν τα χέρια τους όπου γης, αυτό το κόμμα λοιπόν, πανηγυρίζει σήμερα για την καταδίκη της ΧΑ. Ωιμέ!

Η υποκρισία και η κοροϊδία έχουν και τα όριά τους... Μάλλον δηλαδή...

7/10/2020
HET-ФАШИЗМУ! Νιέτ - Φασίζμ! Όχι στον φασισμό!
(από κείνους που είχαν τον τρόπο, πριν γίνουν... πιτσαδόροι)

6/10/2020

«H συνεισφορά του Cornelius Cardew εκτιμάται εκ νέου όχι μόνον από τη γενιά των μουσικών, των καλλιτεχνών και των πολιτικών ακτιβιστών που συμμετείχαν στο κίνημα, για να ανοίξουν νέους δρόμους, στις δεκαετίες του ’60 και του ’70, αλλά και από τη σημερινή γενιά. Σε όλους αυτούς ανήκει η μεγαλύτερη κληρονομιά του Cardew, το να συμβαδίζεις δηλαδή με τις απαιτήσεις της εποχής, έξω από κάθε δογματική αντιμετώπιση της πραγματικότητας ή περιορισμούς στο ανθρώπινο πνεύμα, συμβάλλοντας στη δημιουργία μιας νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας».
Sandra L. Smith (2011)
[πρώην ηγέτιδα του Communist Party of Canada (Marxist–Leninist)]

4/10/2020
Από το βιβλίο του Κώστα Γιαννουλόπουλου "Ανθολογία Συγκεκριμένης Ποίησης" [Νεφέλη], που τυπώθηκε κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '80 (δεν υπάρχει χρονιά στο βιβλίο).
Ανθολογούνται κυρίως ξένοι, αλλά και λίγοι Έλληνες, οπτικοί ποιητές.

7/10/2020
Κάποια κινηματογραφική συντάκτρια γράφει στο popaganda:
>>Η Δίκη των 7 του Σικάγο»: Ο Άαρον Σόρκιν πάλι αγχωμένος να βρεθεί στην «σωστή πλευρά της Ιστορίας<<
Στο τέλος του άρθρου της διαβάζεις:
>>* σημ. Popaganda: Ο μεταφρασμένος τίτλος του φιλμ στα ελληνικά αναφέρεται στην «πόλη των ανέμων» χρησιμοποιώντας τη γενική «…του Σικάγου». Η κινηματογραφική συντάκτρια αρνείται να το υιοθετήσει. Την στηρίζουμε.<<
Όταν η ταινία έχει μεταφραστεί επίσημα στα ελληνικά «Η Δίκη των 7 του Σικάγου» κι έχει κυκλοφορήσει αφίσα κ.λπ. είναι τελείως μ@λακία εσύ να επιμένεις στο «του Σικάγο».
Δεν μπορεί οι σινεφίλ (για να μην πω οι Έλληνες και γελάσει και το παρδαλό κατσίκι) να χωρίζονται (και) σ’ αυτούς που γράφουν «του Σικάγο» και σ’ εκείνους που γράφουν «του Σικάγου». Υπάρχουν άλλα πολύ σοβαρότερα ζητήματα, για να κονταροχτυπηθούμε...
Για μένα είναι και τα δύο σωστά. Παλιά, ως νεότερος γραφιάς, για να το παίξω κάπως και να ξεχωρίσω, έγραφα «του Σικάγο», αλλά στην πορεία, καθώς όσο περνούν τα χρόνια, γράφεις όλο και με λιγότερα κόμπλεξ, έχω υιοθετήσει το «του Σικάγου».
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, δεν θα κατακεραυνώσω κανέναν επειδή γράφει γενικώς «του Σικάγο» (το θεωρώ αδιάφορο σαν ζήτημα), αλλά αν όποιος γράψει «Θέμα Συνείδησης», αντί για «Θέμα Συνειδήσεως» (η ταινία), «Ας είμαστε ρεαλιστές» αντί για «Ας είμαστε ρεαλισταί» (το τραγούδι του Τόλη) και «Αναζήτηση...», αντί για «Αναζήτησις...» (η ταινία) θα τον θεωρήσω ανίδεο και άσχετο.