8/10/2020
O Δημήτριος Τσάκωνας ήταν ο μοναδικός χουντικός διανοούμενος (υφυπουργός και υπουργός και στις δύο χούντες, Παπαδόπουλου και Ιωαννίδη), που επιχειρούσε να αρθρώσει έναν σοβαρό θεωρητικό λόγο γύρω από την ιδεολογία του καθεστώτος και σε σχέση με τα ζητήματα της νεολαίας. Οι θέσεις που είχε για τον χιπισμό π.χ. ήταν από τις πιο σωστές της εποχής, καθώς πίστευε πως ο χιπισμός δεν θα μπορούσε να «πιάσει» ποτέ στην Ελλάδα, και πως ό,τι συνέβαινε ήταν μία ακίνδυνη και γραφική μίμηση, επειδή η ελληνική νεολαία δεν είχε κορεσθεί από τα αγαθά του καπιταλισμού, όπως η αμερικάνικη ας πούμε, ώστε να στραφεί (όπως εκείνη) προς τη φύση, προς την άρνηση δηλαδή του δυτικού τρόπου ζωής και προς την αναζήτηση τύπου προ-βιομηχανικών κοινωνικών ουτοπιών.
Διαβάζω τώρα τι γράφει ο Τσάκωνας για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, στο έργο ζωής του «Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» [9 τόμοι, εκδόσεις Γ. Λαδιά, Αθήνα 1981]. Προσέξτε... φοβερά λόγια:
«H προσπάθεια του Παπαδιαμάντη ήταν ιδεαλιστική. Ζώντας κατά Χριστόν οφείλει να διάγει ασκητικά. Αυτού λοιπόν του λιτού πνεύματος τη διεύρυνση θέλει να επιτύχει μέσα στη διαμορφούμενη “αστική κοινωνία”, σε μια στιγμή όπου οι τελευταίοι εκπρόσωποι του ελληνικού διαφωτισμού (Ασώπιος, Κουμανούδης, Καστόρχης) εξαφανίζονταν από το ιστορικό προσκήνιο νικημένοι. Και εντάσσεται μεν ο Παπαδιαμάντης στο πνεύμα του αντιδιαφωτισμού (που έχει τις ρίζες του στον Νεόφυτο Καυσοκαλυβίτη, στον Νικόδημο Αγιορείτη και στον Μακάριο Νοταρά), αλλά όχι και της φεουδαρχίας, αφού με το να επιτίθεται κατά των δεσποτάδων με σφοδρότητα, που ξεπερνάει κατά πολύ τους κολάφους και αυτού ακόμη του διαφωτισμένου Κοραή, κτυπάει το κατ’ εξοχήν ορατό στρώμα της νεοελληνικής φεουδαρχίας. Την ίδια επιθετικότητα και ειρωνεία διατηρεί και απέναντι πλουτοκρατών, κοτζαμπάσηδων και πολιτικάντηδων, γιατί οι πολιτικοκοινωνικές αφορμήσεις του είναι ευαγγελικές. Επιχειρεί, ο Παπαδιαμάντης, χωρίς να είναι απόλυτα συνειδητό, σύνθεση ορθοδοξίας και σοσιαλισμού, χριστιανισμού και καταπιεσμένων. Έχει το όραμα μιας Ελλάδας υπαίθριας και θεοσεβούμενης, αυθεντικής και τραυματισμένης, αργοκίνητης στις νοοτροπίες της, παραδοσιακής στις συμπεριφορές της και εκρηκτικής συχνά στα ξεσπάσματά της».
Ο αντιδιαφωτιστής Παπαδιαμάντης, κατά τον Δημήτριο Τσάκωνα, θα μπορούσε να ήταν ένας ιδανικός χίπις.
O Δημήτριος Τσάκωνας ήταν ο μοναδικός χουντικός διανοούμενος (υφυπουργός και υπουργός και στις δύο χούντες, Παπαδόπουλου και Ιωαννίδη), που επιχειρούσε να αρθρώσει έναν σοβαρό θεωρητικό λόγο γύρω από την ιδεολογία του καθεστώτος και σε σχέση με τα ζητήματα της νεολαίας. Οι θέσεις που είχε για τον χιπισμό π.χ. ήταν από τις πιο σωστές της εποχής, καθώς πίστευε πως ο χιπισμός δεν θα μπορούσε να «πιάσει» ποτέ στην Ελλάδα, και πως ό,τι συνέβαινε ήταν μία ακίνδυνη και γραφική μίμηση, επειδή η ελληνική νεολαία δεν είχε κορεσθεί από τα αγαθά του καπιταλισμού, όπως η αμερικάνικη ας πούμε, ώστε να στραφεί (όπως εκείνη) προς τη φύση, προς την άρνηση δηλαδή του δυτικού τρόπου ζωής και προς την αναζήτηση τύπου προ-βιομηχανικών κοινωνικών ουτοπιών.
Διαβάζω τώρα τι γράφει ο Τσάκωνας για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, στο έργο ζωής του «Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» [9 τόμοι, εκδόσεις Γ. Λαδιά, Αθήνα 1981]. Προσέξτε... φοβερά λόγια:
«H προσπάθεια του Παπαδιαμάντη ήταν ιδεαλιστική. Ζώντας κατά Χριστόν οφείλει να διάγει ασκητικά. Αυτού λοιπόν του λιτού πνεύματος τη διεύρυνση θέλει να επιτύχει μέσα στη διαμορφούμενη “αστική κοινωνία”, σε μια στιγμή όπου οι τελευταίοι εκπρόσωποι του ελληνικού διαφωτισμού (Ασώπιος, Κουμανούδης, Καστόρχης) εξαφανίζονταν από το ιστορικό προσκήνιο νικημένοι. Και εντάσσεται μεν ο Παπαδιαμάντης στο πνεύμα του αντιδιαφωτισμού (που έχει τις ρίζες του στον Νεόφυτο Καυσοκαλυβίτη, στον Νικόδημο Αγιορείτη και στον Μακάριο Νοταρά), αλλά όχι και της φεουδαρχίας, αφού με το να επιτίθεται κατά των δεσποτάδων με σφοδρότητα, που ξεπερνάει κατά πολύ τους κολάφους και αυτού ακόμη του διαφωτισμένου Κοραή, κτυπάει το κατ’ εξοχήν ορατό στρώμα της νεοελληνικής φεουδαρχίας. Την ίδια επιθετικότητα και ειρωνεία διατηρεί και απέναντι πλουτοκρατών, κοτζαμπάσηδων και πολιτικάντηδων, γιατί οι πολιτικοκοινωνικές αφορμήσεις του είναι ευαγγελικές. Επιχειρεί, ο Παπαδιαμάντης, χωρίς να είναι απόλυτα συνειδητό, σύνθεση ορθοδοξίας και σοσιαλισμού, χριστιανισμού και καταπιεσμένων. Έχει το όραμα μιας Ελλάδας υπαίθριας και θεοσεβούμενης, αυθεντικής και τραυματισμένης, αργοκίνητης στις νοοτροπίες της, παραδοσιακής στις συμπεριφορές της και εκρηκτικής συχνά στα ξεσπάσματά της».
Ο αντιδιαφωτιστής Παπαδιαμάντης, κατά τον Δημήτριο Τσάκωνα, θα μπορούσε να ήταν ένας ιδανικός χίπις.
7/10/2020
Είδα πάμπολλα βίντεο αυτές τις μέρες με τραγούδια του Woody Guthrie, αλλά ελάχιστα με τραγούδια του Μίκη. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Δεν σας κάνει ο Μίκης;
Κάποτε είχα γνωρίσει έναν Ιρλανδό, που μου μίλαγε γι’ αυτά τα τραγούδια του Θεοδωράκη, από το The Hostage του Brendan Behan, με τρομερή συγκίνηση – τα θεωρούσε κάπως σαν «εθνικούς ύμνους» για την πατρίδα του. Και ήταν.
Μέσα σ’ ένα λεπτό ο Μίκης σπάει καρδιές με την 18 Νοέμβρη, που μετά το 1973 έγινε 17 Νοέμβρη για ευνόητους λόγους (κι άλλα σκάρτα 2 λεπτά με το Γελαστό Παιδί, που είναι άλλο τραγούδι, το επόμενο – και που στα live ακούγονται σαν ένα).
Αν αυτό το άλμπουμ είχε αγγλικά λόγια και είχε βγει στην Αμερική το 1962, ο Ντίλαν (με τον πρώτο δίσκο του) θα πήγαινε για να βοσκήσει...
https://www.youtube.com/watch?v=jk69n0XkN9I
Είδα πάμπολλα βίντεο αυτές τις μέρες με τραγούδια του Woody Guthrie, αλλά ελάχιστα με τραγούδια του Μίκη. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Δεν σας κάνει ο Μίκης;
Κάποτε είχα γνωρίσει έναν Ιρλανδό, που μου μίλαγε γι’ αυτά τα τραγούδια του Θεοδωράκη, από το The Hostage του Brendan Behan, με τρομερή συγκίνηση – τα θεωρούσε κάπως σαν «εθνικούς ύμνους» για την πατρίδα του. Και ήταν.
Μέσα σ’ ένα λεπτό ο Μίκης σπάει καρδιές με την 18 Νοέμβρη, που μετά το 1973 έγινε 17 Νοέμβρη για ευνόητους λόγους (κι άλλα σκάρτα 2 λεπτά με το Γελαστό Παιδί, που είναι άλλο τραγούδι, το επόμενο – και που στα live ακούγονται σαν ένα).
Αν αυτό το άλμπουμ είχε αγγλικά λόγια και είχε βγει στην Αμερική το 1962, ο Ντίλαν (με τον πρώτο δίσκο του) θα πήγαινε για να βοσκήσει...
https://www.youtube.com/watch?v=jk69n0XkN9I
7/10/2020
Ας ρίξουμε κι έναν Μπωντλαίρ (ή Μπωντελαίρ
όπως τον έλεγε κάποια παλιά ψυχή), για να αλλάξουμε το κλίμα.
Μτφ. Λεωνίδας Πολυδεύκης [Δίφρος, 1962]
Ας ρίξουμε κι έναν Μπωντλαίρ (ή Μπωντελαίρ
Σχόλια από το fb για το ποίημα του Μπωντλαίρ...
ΑπάντησηΔιαγραφήJimmy Musicfan
κοιτα να δεις και μολις κοιταγα αυτό για αγορά!!
Σταύρος Καρτσωνάκης
σαν να το έχει γράψει ο Καββαδίας
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Ο Καββαδίας ήταν επηρεασμένος από τον Μπωντλαίρ.
Σταύρος Καρτσωνάκης
I know
Δημητρης Σαλτος
Σαν να το έγραψε στην πρώτη του συλλογή. Μετά έγινε πιο "αφηρημένος", απέκτησε το δικό του στυλ με ιδιαίτερη γλώσσα, ατμόσφαιρα, και δυνατές εικόνες, κι έτσι έγραψε το αριστούργημα "πουσι".
Eleni Nanopoulou
Δείτε κι αυτό από τη Μαριάννα Παπουτσοπούλου
2019
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
To διάβασα ευχαριστώ. Η άλλη μετάφραση μου αρέσει πολύ περισσότερο. Αν επιτρέπεται μια κρίση.
Eleni Nanopoulou
ελευθερία λόγου!
Stathis Nikokavouras
το θελεις σε εικονα?παρτο...αυτο το ακακο πουλι με ακολουθησε απο το λιμανι του ροτερνταμ μεχρι το γιβραλταρ.εκει μολις ανακαλυψε ποσα ψαρια εχει η θαλασσα του βραχου με παρατησε...γυναικεια ψυχη θα ειχε που λεει και ο καββαδιας..τσαμπα τον φωναζα φιφη.
Σχόλια από το fb στο ποστ "Είδα πάμπολλα βίντεο αυτές τις μέρες με τραγούδια του Woody Guthrie, αλλά ελάχιστα με τραγούδια του Μίκη."...
ΑπάντησηΔιαγραφήVassilis Serafimakis
Είναι αξιοσημείωτο ότι το θεατρικό έργο είναι, ας χρησιμοποιήσω ένα κλισέ, ανθρωπιστικό και όχι υπέρ τού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα τών Ιρλανδών. Πχ τον Βρετανό στρατιώτη δεν τον παρουσιάζει σαν κάνα τέρας αλλά όπως ήταν οι περισσότεροι τότε νεαροί στρατιώτες. (Άλλο πράμα η Military Reaction Force, η SAS, κ.ά.) Πολλοί δεν το ξέρουν. Νομίζουν ότι είναι κάτι υμνητικό γιά τον IRA.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
>>Το "Ένας Όμηρος", που ο Μπίαν έγραψε το 1958, όπως ήδη αναφέρθηκε είναι εμπνευσμένο από τον απελευθερωτικό αγώνα του ιρλανδικού λαού κατά των Βρετανών, που δυνάστευαν το νησί επί 700 χρόνια. Αγώνας που υποχρέωσε το 1922 τους Βρετανούς ν' αποχωρήσουν κρατώντας ένα μικρό μέρος (το 1/6) της χώρας -και το πιο πλούσιο- στα βόρεια, και αυτός είναι ο λόγος του συνεχιζόμενου αγώνα των Ιρλανδών. Στον αγώνα αυτόν συμμετείχε και ο Μπίαν, με συνέπεια να συλληφθεί και να καταδικαστεί σε φυλάκιση 9 ετών. [...] Στον ίδιο αγώνα συμμετείχε, ως ηγετικό στέλεχος, και ο Μάικλ Κόλινς, από τα ιδρυτικά μέλη του IRA. Πολιτικοί, ωστόσο, τον παγίδεψαν και στον εμφύλιο που ακολούθησε ο Κόλινς δολοφονείται σε ηλικία μόλις 32 ετών (εξ ου και οι στίχοι "σκοτώσαν οι δικοί μας το γελαστό παιδί", προσωνυμία που του είχε δοθεί από τους οπαδούς του), για να καταξιωθεί στη συνείδηση του ιρλανδικού λαού ως ήρωας. [...] Στην Ελλάδα το "Γελαστό παιδί" συνδέθηκε με τη δολοφονία του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη από τους παρακρατικούς το 1963 -πολύ περισσότερο όταν ο Κώστας Γαβράς το χρησιμοποίησε ως βασικό μουσικό μοτίβο στην ταινία του "Ζ", ενώ στο ίδιο τραγούδι, με τη φωνή της Φαραντούρη, ο στίχος "σκοτώσαν οι δικοί μας το γελαστό παιδί" έγινε "σκοτώσαν οι φασίστες το γελαστό παιδί". Φαραντούρη και Γιαννακοπούλου το περιελάμβαναν στις συναυλίες που έδιναν στη διάρκεια της δικτατορίας στο εξωτερικό.... (Δημήτρης Γκιώνης, Ελευθεροτυπία 12/11/2011)<<
Vassilis Serafimakis
Είναι "εμπνευσμένο από τον αγώνα" με την έννοια ότι εμπνεύστηκε από την εποχή τού αγώνα. Δεν είναι έργο που υποστηρίζει την μία ή την άλλη πλευρά. Και βασικά δεν είναι κάποιος έμμεσος ή άμεσος ύμνος προς τον IRA.
O ίδιος ο Behan, από οικογένεια στενά δεμένη με τον ε/α αγώνα, υπήρξε στα νειάτα του ενεργό μέλος τού IRA, έχοντας πάρει μέλος και σε αποστολές. Από τις αρχές τών 1950s απομακρύνθηκε εντελώς τόσο από την οργανωμένη δράση όσο και από την υποστήριξη προς τον ένοπλο αγώνα. Το βιβλίο του που κυκλοφόρησε μετά τον "Όμηρο", είναι αυτοβιογραφικό και μέσα από αυτό βγαίνει η οριστική πλέον αντιπαλότητά του με τον μιλιταρισμό τών ανταρτών.
Μερικοί δικοί μας, όπως βλέπω εδώ πχ ο Γκιώνης, ούτε την ιστορία τού ε/α αγώνα τών Ιρλανδών φαίνεται να γνωρίζουν, ούτε το ίδιο το θεατρικό έργο, και ούτε βεβαίως την ζωή τού συγγραφέα.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Όλα όσα γενικά λέει ο Γκιώνης είναι σωστά, δεν μπαίνει σε λεπτομέρειες.
Vassilis Serafimakis
Αναφέρεται εκτενώς στον αγώνα τών Ιρλανδών με τρόπο άκρως εγκωμιαστικό. Μπορεί να συμφωνούμε με την αποτίμηση αυτή αλλά έτσι δίνει μία ψευδή εντύπωση στον αναγνώστη, τόσο γιά τον Behan (παραλείποντας ότι αποκήρυξε τον μιλιταριστικό τρόπο αγώνα) όσο κυρίως γιά το έργο. Διαβάζομε το κείμενο και νομίζομε ότι ο "Όμηρος" δείχνει τον "ηρωικό αγώνα", κτλ, τών Ιρλανδών, αυτόν που έλαβε μέρος ο Collins και άλλοι. Αλλά το έργο αν είναι κάτι είναι τραγικό και ανθρωπιστικό. Καμμία σχέση με την πραγματικότητα!
Είναι σαν ο δημοσιογράφος να μάς λέει ότι οι "Πέρσες" τού Αισχύλου είναι έργο εμπνευσμένο από τον ηρωικό και πολύχρονο αγώνα τών Ελλήνων κατά τών Περσών που δυνάστευσαν τη χώρα κτλ.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
ΔιαγραφήΚι αυτό σωστό είναι για τους Πέρσες, παρά το γεγονός πως προηγείται ο θρήνος των Περσών γερόντων για την ήττα και για όσους δικούς τους χάθηκαν στον πόλεμο.
>>Τη νίκη αυτή (σ.σ. στη Σαλαμίνα) δοξάζει ο Αισχύλος στους ‘Πέρσες’ – τη μόνη σωζόμενη ελληνική τραγωδία με ιστορικό θέμα. Σαν γνήσιος Έλληνας, σεμνά ηρωικός, δεν την υμνεί άμεσα αλλά έμμεσα: δεν τοποθετεί τη δράση της στην Αθήνα και δεν παρουσιάζει τους Έλληνες να περηφανεύωνται για το κατόρθωμά τους· την τοποθετεί στα Σούσα, τη ‘χρυσή’ πρωτεύουσα της Περσίας, και εμφανίζει τους Πέρσες να θρηνούν για τη συμφορά τους. Έτσι ο ύμνος στην ελληνική νίκη και σεμνότερος είναι και πολύ πιο βαρυσήμαντος, αφού προέρχεται από στόματα εχθρών.<<
Θέλω να πω πως δεν αξίζει να το τραβάμε τώρα τόσο πολύ. Ένα τραγούδι του Μίκη έβαλα, κι έγραψα δυο λόγια. Οκ, όλα καλά.
Ισίδωρος Πάτερος
Συμφωνώ απόλυτα κ.Τρούσα! Έχω βαρεθεί να τσακώνομαι με τον κάθε ένα(ειδικά με συναδέλφους μουσικούς), υπερασπιζόμενος τον Μίκη μας! Είναι απίστευτο το τι άχτι του έχουνε, από όλα τα μέτωπα: αριστεροί, δεξιοί, λαϊκοί, έντεχνοι, κλασικοί! Μια «εθνική» παρεξήγηση δηλαδή για έναν μουσικό, αγωνιστή και άνθρωπο που είναι καθόλα πέρα από τα κοινά μέτρα και κατεπέκτασιν υπεράνω κριτικής, κατά την γνώμη μου.
Περιμένουνε να τον «εκτιμήσουν» κι αυτόν κάτοπιν εορτής... δυστυχώς!
Πολύ ευχάριστη έκπληξη η ανάρτησή σας!
Miltiadis Kordas
Θεικο ποστ, λατρευω αυτο το δισκο, τον πρωτοεφερε ο πατερας μου σε πρασινη κασσετα μολις γυρισε απ το Βελγιο στη μεταπολιτευση
Thalia Istikopoulou
Ο Μίκης είναι από τους ελάχιστους λόγους που με κάνουν να ανέχομαι την φυλή των Ελλήνων ( στην οποία ανήκω και εγώ). Θα τον ευχαριστώ.. Πάντα!
Δημήτρης Θ. Νικολάου
Σπουδαίο έργο
Lampros Papalexis
''η Χρυσή Αυγή αγαπάει την πατρίδα με εριστικό τρόπο...''... Δεν καταπίνετε εύκολα αυτό...
Nikos Fotakis
Δισκάρα - και καταπληκτικά τραγούδια. Δυστυχώς όμως, ειδικά για το θέμα της ΧΑ είναι κάπως δύσκολο να εκφράζεις τις σκέψεις και τα συναισθήματα σου με τα τραγούδια του ανθρώπου που συστρατεύτηκε μαζί της.
Nickos Ventouras στον Nikos Fotakis
> είναι κάπως δύσκολο να εκφράζεις τις σκέψεις και τα συναισθήματα σου με τα τραγούδια του ανθρώπου που συστρατεύτηκε μαζί της.
Ο Μίκης «συστρατεύτηκε με τη ΧΑ»; Το έχουμε χάσει τελείως, έχουμε μπερδέψει οτιδήποτε πατριωτικό με το ναζισμό...
Nikos Fotakis
αναφερόμουν στην (αμφίσημη, τώρα που το ξαναβλέπω) φράση ότι η ΧΑ "αγαπά την πατρίδα" μεν, αλλά με τρόπο "εριστικό". https://www.youtube.com/watch?v=l7kbmPGThyI
Κατάντια Μίκη Θεοδωράκη: Η Χρυσή Αυγή αγαπά την πατρίδα με εριστικό τρόπο
Αλλά όχι, δεν έχουμε μπερδέψει οτιδήποτε πατριωτικό με τον ναζισμό - μπερδεύουμε τον εθνικισμό με τον ναζισμό (και πολύ καλά κάνουμε) και τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία είχαν σαφέστατα εθνικιστικό πρόσημο - είχαν επίσης τον ΜΘ να μοιράζεται την σκηνή με την ΧΑ
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
ΔιαγραφήΆκυρο σχόλιο Νίκο.
Nikos Fotakis
το δικό μου ή το δικό του;
Nickos Ventouras στον Nikos Fotakis
Εθνικισμός και ναζισμός δεν έχουν καμμία σχέση ― ο εθνικισμός είναι έννοια / απόρροια της Γαλλικής Επανάστασης, και πάνω σε αυτόν βασίστηκαν τα εθνικά κράτη της Ευρώπης και αλλού. Χωρίς αυτόν θα ζούσαμε είτε σε αυτοκρατορίες τύπου Αυστροουγγαρία / Οθωμανική κλπ, είτε σε φεουδαλικά βασίλεια.
Ο ναζισμός αφορά μια ρατσιστική φυλετική θεωρία συνδυασμένη με την φασιστική οργάνωση του κράτους.
Ο Θεοδωράκης (και η αριστερά γενικά) έχουν υμνήσει/συμμετάσχει στους αγώνες των λαών για εθνική ανεξαρτησία και κατά της αποικιοκρατίας. Όχι μόνο τον κομμουνιστικών κομμάτων. Οι Ιρλανδοί για παράδειγμα δεν ήταν «κομμουνιστές» όταν πολεμούσαν τους Άγγλους. Ούτε οι Ζουλού...
Σήμερα πολλοί τα μπερδεύουν...
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας στον Nikos Fotakis
το δικό σου
Nickos Ventouras
Τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία «είχαν σαφέστατα εθνικιστικό πρόσημο» (εθνικιστικό εδώ με την κακή έννοια), γιατί αφέθηκαν στους χουντοβασιλικούς.
Η αριστερά θα έπρεπε να είχε και αυτή άποψη και αντίδραση για το Μακεδονικό (και όχι απλά «αυτοδιάθεση κλπ» αλλά πιο πονηρεμένη, όταν το ΝΑΤΟ πάει να στήσει ακόμα ένα προτεκτοράτο στην περιοχή).
Αλλά ο Κοτζιάς ήταν απασχολημένος να χορεύει «We are the world» με τους ηγέτες του ΝΑΤΟ
Nikos Fotakis στον Nickos Ventouras
δεν είναι εδώ ο χώρος να συζητήσουμε για το μακεδονικό - προφανώς διαφωνώ μαζί σας (και το εθνικιστικό πρόσημο δεν είναι ποτέ θετικό)
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Ε ναι, δεν θα συζητήσουμε ξανά για το Μακεδονικό, εκφραστήκαμε πέρυσι.
Vassilis Serafimakis
Ο αγώνας τών Ιρλανδών ήταν αγώνας ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΣ. Στην Β. Ιρλανδία οι οπαδοί τής παραμονής τής περιοχής στη Βρετανία αποκαλούνται loyalists, ενώ οι κάθε είδους υποστηρικτές τής ένωσης με το Έϊρε republicans και nationalists (εθνικιστές).
Όταν υποστηρίζομε τον αγώνα τού IRA (στον οποίο μετείχε στα νειάτα του κι ο συγγραφέας), υποστηρίζομε τον αγώνα τού καθαρά ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟΥ και πλειοψηφικού μέρους τού ένοπλου αγώνα. Μετά το σχίσμα τού 1969 είχαμε τον Επίσημο (Οfficial) IRA αυτών που θέλανε να υπάρχει το στοιχείο τού σοσιαλισμού στο καταστατικό και τον Προσωρινό (Provisional) τών εθνικιστών. Οι Provos επικράτησαν πλήρως - πολιτικά και στρατιωτικά.
Σχόλια από το fb στο ποστ για τον Δημήτριο Τσάκωνα...
ΑπάντησηΔιαγραφήPantelis Tsalouchidis
Κολλυβάδικη οπτική του κόσμου, αυτό είναι η ματιά του Παπαδιαμάντη. Όλα τα κινήματα μέσα σε μια θρησκεία ξεκινούν ριζοσπαστικά καταδικάζοντας την απομάκρυνση από τις αρχές της θρησκεία, τον συμβιβασμό της και τη συνδιαλλαγή με την πολιτική εξουσία, τη διαφθορά των εκπροσώπων της. Καταλήγουν όλα σχεδόν νομοτελειακά σαν τους καλβινιστές: άρρωστα συντηρητικά
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Όπως κάθε τι αφοριστικό και γενικόλογο αγνοεί τις λεπτές και ουσιώδεις διαστάσεις μιας κατάστασης.
Pantelis Tsalouchidis
Ο Παπαδιαμάντης είναι γνωστή περίπτωση στην ελληνική λογοτεχνία, υπάρχει τεράστια βιβλιογραφία που προσεγγίζει το έργο του αλλά και τη στάση ζωής του. Φυσικά δε σηκώνει εμπεριστατωμένη ανάλυση στο fb απλώς εκτιμώ με βάση όσα διάβασα ότι η οπτική του στα θρησκευτικά και πολιτικά πράγματα είναι εκείνη των κολλυβάδων, το πνεύμα της οποίας επιβιώνει και σήμερα ακόμη στο Όρος
Giwrgos Kalogirou
Κι όμως υπήρξε και στην Ελλάδα ανάλογο επαναστατικό νεολαιίστικο ρεύμα, μπορεί να μην είχε τα χαρακτηριστικά των χίπις (άλλωστε ούτε αυτοί είχαν ενιαία χαρακτηριστικά), το ζήτημα είναι ότι τα 60’s ή το λεγόμενο «παγκόσμιο ‘68» δεν μπορούν να αναλυθούν στατικά και αποσπασματικά αλλά ενιαία και λαμβάνοντας υπόψη επίσης τα αντίστοιχα κίνημα στο τρίτο κόσμο
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Πριν τους χίπις, η ΕΠΟΝ και πιο μετά η γενιά των διαδηλώσεων για το Κυπριακό και λίγο πιο μετά του 1-1-4, του 15% για την παιδεία... οι Λαμπράκηδες.
Giwrgos Kalogirou
Να πούμε επίσης ότι δεν έχει τελείως λάθος ο Τσάκωνας για τις βιοποριστικές ανάγκες της ελληνικής νεολαίας (αν κ υπήρχαν κ παιδιά του κολλεγίου) Σε σύγκριση με την Αμερική, εντούτοις όμως η δεκαετία του ‘60 ήταν το ελληνικό οικονομικό θαύμα, έκτη σε σειρά σε ρυθμούς ανάπτυξης παγκόσμια σύμφωνα με τον Ο.Ο.Σ.Α ήταν η Ελλάδα
George Floudas
Στην πραγματικότητα ένας από τους ελάχιστους (ο μόνος εδώδιμος) οξυδερκείς υπερσυντηρητικούς (για να μην πω τίποτα χειρότερο), που νωρίς νωρίς «αντελήφθησαν» ότι το χίπικο ήταν μια επανάσταση του κώλου, με μοναδικό κίνητρο τη acid αστική βαρεμάρα, και υπέροχο μέλλον στο πλευρό των διαφόρων Reagan της T.I.N.A.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Πέφτεις στο ίδιο λάθος, μ' εκείνους που απαξιώνουν συλλήβδην την γενιά του Πολυτεχνείου.
George Floudas
δεν απαξιώνω. Στη στιγμή τους σπρώξαν τη ρόδα μπροστά. Μόνο τυφλός δε θα το έβλεπε. Αλλά κατά τη γνώμη μου στην εκ των υστέρων αποτίμηση, μικραίνουν. Εννοώ ότι η μετέπειτα πορεία τους υστερεί της μεγάλης τους στιγμής.
Xaris Symvoulidis
ΔιαγραφήΑσχέτως της πολιτικής του σύμπλευσης, η περιγραφή αυτή του Παπαδιαμάντη είναι εξαιρετική. Αν επίσης τα θυμάμαι καλά, ο Τσάκωνας στην Κατοχή δεν είχε ιστορικό συνεργασιών με τους Ναζί, αλλά ήταν μέλος στον αντιστασιακό Όμηρο, όπου μετείχε τότε και ο ...Μένιος Κουτσόγιωργας.
Kostas Terzis
Και ο Παττακός ήταν στην οργάνωση Όμηρος.
Koma Gaeshi
Υπάρχει βέβαια και η θρυλική εργασία του Jason Xenakis (Xenakis, Jason. "Hippies and cynics." Inquiry 16.1-4 (1973): 1-15.) που συγκρίνει τον χιπισμό με τους αρχαίους κυνικούς φιλόσοφους.
Alexandros Piravlos
Το χω ζησει με παπα ενοριας στα 15 μου: δηλωνε αναρχο ορθοδοξος. Αντι-κομφορτιστης μεσα στο παραξενο ρασο του. Χιπης.
Errikos Sofras
https://el.wikipedia.org/.../%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF...
EL.WIKIPEDIA.ORG
Δημήτριος Τσάκωνας – Βικιπαίδεια
Φωντα σχετικα με τον Μπωντλαίρ ,αξίζει τον κόπο όποιος ξέρει κάτι να μας δώσει πληροφορίες για τον μεταφραστή του. Τον ποιητή Λεωνίδα Πολυδεύκη ο οποίος εκτός των άλλων στις αρχές της δεκαετίας του 70 υπήρξε και εκδότης της σατυρικής εφημερίδας ΤΟ ΜΟΥΣΙ
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργος Μα
Ενδιαφέρουσα περίπτωση ο Τσάκωνας (παρά το «αλλοιθώρισμά» του…).
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον αφορά την Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, η πρώτη έκδοση (ΛΑΔΙΑΣ 1981) ήταν τρίτομη και έφτανε έως το 1920. Η β΄ επαυξημένη έκδοση ήταν 9τομη και έφτανε μέχρι τη δεύτερη μεταπολεμική γενιά («Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας και πολιτικής κοινωνίας», ΣΩΦΡΩΝ 1992), ενώ το 2003 ξεκίνησε η τρίτη έκδοση (ΚΥΡΟΜΑΝΟΣ 2003), που μόνο ο πρώτος τόμος κυκλοφόρησε, όσο γνωρίζω. Τέλος επιτομή του όλου έργου («Επίτομη Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας») κυκλοφόρησε το 1999 (ΚΑΚΤΟΣ).
Η γενικότερη εντύπωσή μου είναι πως έχει ενδιαφέρον η ανάγνωση της Ιστορίας του, καθώς -παρά τα πολλά ερανίσματά του από τη θηριώδη υπάρχουσα βιβλιογραφία, αφού δεν ήταν κριτικός λογοτεχνίας- εισάγει την κοινωνιολογική διάσταση των πραγμάτων, δίνοντας ιδιαίτερο βάρος στα πολιτικοκοινωνικά τεκταινόμενα.
Κ. Βλησίδης
Προσωπικά τον ήξερα από άλλα κείμενά του, αλλά όταν έπεσαν στα χέρια μου οι τόμοι της ιστορίας της νεοελληνικής λογοτεχνίας έπαθα ζημιά. Απολαυστικότατο ανάγνωσμα. Επί της ουσίας, όχι βιογραφικά και τετριμμένες φιλολογικές αναλύσεις.
Διαγραφή