Κάθε γενιά μουσικών, και στην jazz και οπουδήποτε αλλού, επηρεάζεται
όχι μόνον από τους παλαιότερους, τους «θρύλους» κ.λπ., οργανοπαίκτες δηλαδή που πιθανώς να μην ζουν καν μια δεδομένη χρονική στιγμή, αλλά και από ’κείνους
που ζουν, δρουν και διαπρέπουν, όταν αυτή η γενιά βρίσκεται στο ξεκίνημά της,
όταν αρχίζει να αρθρώνει το μουσικό λεξιλόγιό της. Και με τον σχετικώς νέον
ακόμη πιανίστα και κιμπορντίστα της jazz Noah Haidu κάτι τέτοιο συμβαίνει. Μπορεί να τον έχουν επηρεάσει
δεκάδες πιανίστες, απ’ όλη την ιστορία της jazz, αλλά εκείνος που τον διαμόρφωσε, καθορίζοντας το στυλ του, ήταν
ένας πιανίστας, που διέπρεπε στα χρόνια του ’80 και του ’90, και που άκουγε στο
ονοματεπώνυμο Kenny Kirkland.
Όπως έχουμε ξαναγράψει με παλαιότερη σχετική αφορμή (το κομμάτι “Some thoughts on Kenny Kirkland” από το άλμπουμ τού Joel Harrison “Spirit House” του 2015), ο Kirkland ήταν ένας σημαντικός πιανίστας-κιμπορντίστας της jazz, που έκανε τρανή καριέρα στα 80s και τα 90s, πεθαίνοντας νέος, το 1998, στα 43 χρόνια του.
Ο Kirkland είχε γίνει πολύ γνωστός εκείνες τις δεκαετίες και στο κόσμο της pop, καθώς ήταν ο σταθερός πιανίστας-κιμπορντίστας στα άλμπουμ του Sting “The Dream of the Blue Turtles” (1985), “Bring on the Night” (1986), “…Nothing Like the Sun” (1987), “The Soul Cages” (1991) και “Mercury Falling” (1996), έχοντας παίξει σε live και με τους Police, στη δεύτερη φάση του γκρουπ, το 1986. Έκανε και προσωπική δισκογραφία ο Kirkland (μικρή), αλλά βασικά έδωσε τα διαπιστευτήριά του σε πάμπολλα άλμπουμ της εποχής, παίζοντας δίπλα στους Chico Freeman, Dizzy Gillespie, Elvin Jones, Wynton Marsalis, Branford Marsalis, Carla Bley κ.ά.
Στο “Doctone”
[Sunnyside Communications,
2020] ο Noah Haidu
(πιάνο, keyboards) δεν κάνει
τίποτα άλλο παρά να διασκευάζει δέκα συνθέσεις του Kenny Kirkland (ανοίγοντας με μία σύντομη
δική του), έχοντας δίπλα του γνωστούς και πολύ γνωστούς στο κύκλωμα μουσικούς, τους οποίους αξίζει
να αναφέρουμε: Billy Hart ντραμς, Todd Coolman μπάσο, Steve Wilson άλτο & σοπράνο σαξόφωνα, Gary Thomas τενόρο
σαξόφωνο, Jon Irabagon τενόρο & σοπράνο σαξόφωνα και Dan Sadownick κρουστά.
Φυσικά, οι τρεις σαξοφωνίστες δεν παίζουν μαζί, στα ίδια tracks, παίζουν πότε ο ένας και πότε ο
άλλος, αλλά το τελικό αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Το “Doctone” είναι ένα θαυμάσιο άλμπουμ
πιανιστικής τζαζ, πολύ λυρικό και «αφηγηματικό», αλλά και με πολλά δυναμικά
ξεσπάσματα, που μπαίνει, σε κάθε περίπτωση, βαθιά στον πυρήνα της μουσικής του Kirkland, αναδεικνύοντάς την.
Εντάξει, θα πρέπει να έχει κάποιος στ’ αυτιά του τις πρωτότυπες συνθέσεις τού Kirkland, για να αντιληφθεί πλήρως όλη τη δουλειά που έχει εναποτεθεί σ’ αυτό το πολύ απολαυστικό CD, όμως –κι εδώ βρίσκεται η ουσία– κανείς δεν πρόκειται να στερηθεί το μέγιστο της απόλαυσης, επειδή δεν θα έχει κατά νου τα originals.
Η μουσική δρα με διαφορετικό τρόπο, ούτως ή άλλως, στον κάθε ακροατή. Δεν απαιτεί, ιδιαίτερες, προϋποθέσεις. Όρεξη, ησυχία και αφοσίωση μόνον. Αυτή είναι η βάση. Όλα τα υπόλοιπα (γνώσεις, εμπειρίες, σκέψεις, αναλύσεις, συγκριτισμοί κ.λπ.) απλώς έπονται.
Επαφή: www.noahhaidu.com
Όπως έχουμε ξαναγράψει με παλαιότερη σχετική αφορμή (το κομμάτι “Some thoughts on Kenny Kirkland” από το άλμπουμ τού Joel Harrison “Spirit House” του 2015), ο Kirkland ήταν ένας σημαντικός πιανίστας-κιμπορντίστας της jazz, που έκανε τρανή καριέρα στα 80s και τα 90s, πεθαίνοντας νέος, το 1998, στα 43 χρόνια του.
Ο Kirkland είχε γίνει πολύ γνωστός εκείνες τις δεκαετίες και στο κόσμο της pop, καθώς ήταν ο σταθερός πιανίστας-κιμπορντίστας στα άλμπουμ του Sting “The Dream of the Blue Turtles” (1985), “Bring on the Night” (1986), “…Nothing Like the Sun” (1987), “The Soul Cages” (1991) και “Mercury Falling” (1996), έχοντας παίξει σε live και με τους Police, στη δεύτερη φάση του γκρουπ, το 1986. Έκανε και προσωπική δισκογραφία ο Kirkland (μικρή), αλλά βασικά έδωσε τα διαπιστευτήριά του σε πάμπολλα άλμπουμ της εποχής, παίζοντας δίπλα στους Chico Freeman, Dizzy Gillespie, Elvin Jones, Wynton Marsalis, Branford Marsalis, Carla Bley κ.ά.
Εντάξει, θα πρέπει να έχει κάποιος στ’ αυτιά του τις πρωτότυπες συνθέσεις τού Kirkland, για να αντιληφθεί πλήρως όλη τη δουλειά που έχει εναποτεθεί σ’ αυτό το πολύ απολαυστικό CD, όμως –κι εδώ βρίσκεται η ουσία– κανείς δεν πρόκειται να στερηθεί το μέγιστο της απόλαυσης, επειδή δεν θα έχει κατά νου τα originals.
Η μουσική δρα με διαφορετικό τρόπο, ούτως ή άλλως, στον κάθε ακροατή. Δεν απαιτεί, ιδιαίτερες, προϋποθέσεις. Όρεξη, ησυχία και αφοσίωση μόνον. Αυτή είναι η βάση. Όλα τα υπόλοιπα (γνώσεις, εμπειρίες, σκέψεις, αναλύσεις, συγκριτισμοί κ.λπ.) απλώς έπονται.
Επαφή: www.noahhaidu.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου