ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 300

20/10/2020
Πλησιάζει η 28η, κι έτσι για το έθιμο να πούμε, τέτοιες μέρες, ρίχνω μερικά εθνικοπατριωτικά και βλέπω. Τα περισσότερα τα έχω δει παλιά, ολόκληρα, οπότε τώρα τα πάω στο γρήγορο. Μια ταινία μιάμισης ώρας π.χ. θα μου φάει κανα 20λεπτο. Θυμάμαι πώς κυλάει, παραβλέπω τις σάλτσες και κεντράρω στην «ουσία».
Έτσι, είδα προχθές το «Στα Σύνορα της Προδοσίας» του Ντίμη Δαδήρα, από το 1968, με τον Κώστα Πρέκα σε ρόλο κομμουνιστή κατάσκοπου, που είχε βρεθεί στο «παραπέτασμα», από την εποχή του λεγόμενου «παιδομαζώματος» και που επανέρχεται στην Ελλάδα, χρόνια μετά, με αποστολή. Η ταινία είναι σφόδρα αντικομμουνιστική φυσικά, παραχαράσσοντας με γελοίο τρόπο την ιστορία και προπαγανδίζοντας το ψεύδος (σφοδρό παιδομάζωμα έκανε η Φρειδερίκη ως γνωστόν, με τις παιδουπόλεις της, όπως και ο... μπαρμπαΣάμ), αλλά αυτό θα ήταν το τελευταίο που θα μ’ ενοχλούσε. Για έργο τής χούντας λέμε...
Στην αρχή, λοιπόν, της ταινίας εμφανίζεται ένας κομισάριος του κόμματος, που μοιάζει με τον Χίτλερ, μα και με τον χρυσαυγίτη Παππά (αλλά ασ’ τον αυτόνανε) – κάτι που δεν είναι τυχαίο. Έτσι λέω. Πρέπει να υπήρχε από τότε, σε κάποιες «σκεπτόμενες» κεφαλές της χούντας, η άποψη πως κομμουνισμός και ναζισμός ήταν το ένα και το αυτό (όσα λένε σήμερα οι φιλελέδες δηλαδή), οπότε αν ένας ηγετίσκος κομμουνιστής «έφερνε» οπτικά του Χίτλερ το μήνυμα περνούσε.

Η ταινία, ενώ θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια συμπαθητική κατασκοπική περιπέτεια, αν ο σεναρίστας ήταν πιο σοβαρός, κρατούσε κάποια προσχήματα, και δεν υλοποιούσε σενάριο του... ΓΕΣ και του ΔΙΣ, στην πράξη είναι μία χλαπάτσα, που θυμίζει τελείως ΚΛΑΚ ΦΙΛΜΣ, πασπαλισμένη με κιλά... ντοματόζουμου, για τους διάφορους σκοτωμούς – που συμβαίνουν εντελώς αψυχολόγητα από τους κομμουνιστές, οι οποίοι παρουσιάζονται ως αχρείοι, τέρατα ανηθικότητας και εγκληματικά κατακάθια.
Η μόνη σκηνή που με εξίταρε λίγο, και γι’ αυτό την είδα 2-3 φορές, είναι η φάση με το ελικόπτερο του στρατού, που κυνηγάει πάνω στα βουνά, σε κάτι εκτάσεις με χαμηλή βλάστηση, τον κομμουνιστή πράκτορα Πρέκα. Θυμήθηκα έτσι και το εκπληκτικό «Figures in a Landscape», του Joseph Losey από το 1970, την ταινία με τις πιο συναρπαστικές σκηνές καταδίωξης ανθρώπων από ελικόπτερο που έχω δει ποτέ στο σινεμά.
Φυσικά, δεν υπάρχει σύγκριση με τη συγκεκριμένη σκηνή από «Τα Σύνορα της Προδοσίας». Νύχτα με τη μέρα. Το χουντικό ΓΕΣ μπορεί να παραχωρούσε αφειδώς υλικό, αλλά οι δικοί μας νταϊρέκτορες, ακόμη κι αν είχαν ικανότητες (όπως είχαν κάποιοι), προδίδονταν εξ αρχής λόγω έλλειψης τεχνικών μέσων και ανάλογης εμπειρίας.
Όλα τα ’χε η Μαριωρή, ο φερετζές τής έλειπε...

20/10/2020
«Οι κακοί δημιουργοί έχουν ανάγκη από κακούς κριτικούς για να υπάρξουν. Γιατί, αυτοί είναι που θα δημιουργήσουν την τεχνητή αισθητική "υπεραξία", που τόσο την έχουν ανάγκη οι κακοί δημιουργοί για να αισθανθούν δημιουργοί. Τούτη η άποψη επιβεβαιώνεται από το απλό γεγονός πως ο δημιουργός αντιλαμβάνεται σαν "καλή κριτική" την ευνοϊκή γι’ αυτόν κριτική. Στην πραγματικότητα δεν είναι η κριτική αυτή που το ενδιαφέρει, αλλά η εύνοια και η προστασία. Έχουμε εδώ έναν ανάπηρο, που εκλιπαρεί τη φιλανθρωπία μας και που γίνεται έξω φρενών κάθε φορά που δεν θα φανούμε αρκούντως φιλάνθρωποι.
Ο καλός δημιουργός, που έχει συνείδηση της αξίας του, που δεν περιμένει να του χαρίσει άλλος τούτη την αξία, και που περιορίζεται στο να χαίρεται απλά από το γεγονός πως είναι ένας χρήσιμος κοινωνικά άνθρωπος, δεν θα οργιστεί ποτέ από μια δυσμενή γι’ αυτόν κριτική, κυρίως όταν είναι γραμμένη από έναν όχι ιδιαίτερα έγκυρο και έντιμο άνθρωπο. Αντίθετα, ο κακός δημιουργός θα χαρεί από μια ευνοϊκή κριτική, και θα αδιαφορήσει πλήρως για το ήθος και την εγκυρότητα του γράφοντος, διότι αυτό που τον ενδιαφέρει δεν είναι η κρίση, αλλά η εύνοια».
Βασίλης Ραφαηλίδης
[Πολιτιστική, τεύχος 1, Ιανουάριος 1984]

19/10/2020
Πολύ καλό το νέο άλμπουμ από το Παιδί Τραύμα, αλλά όλα αυτά που διαβάζουμε περί... αληθινής ιστορίας από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 και περί απορρήτου εγγράφου πολυσέλιδης απολογίας παρανοϊκού εγκληματία, με τα σχετικά δήθεν-πειστήρια να είναι τυπωμένα στο ένθετο (στην πράξη είναι παραποιημένα κάποιων άλλων αληθινών), είναι όλα ψέματα.
Το λέω, γιατί δεν είδα πουθενά να αναφέρεται αυτό...

19/10/2020

>>Επιστρέφοντας στην Αθήνα, μαθαίνω πως η ταινία απαγορεύτηκε ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ από την Επιτροπή Λογοκρισίας. Κάποιος μου λέει πως ενόχλησε το πλάνο στο Δουργούτι, με την Ακρόπολη στο βάθος. “Είναι… αντιτουριστικό” φέρεται να είπε ο αρχιλογοκριτής Αρβανίτης. Αχ τι μου ’κανες βρε Μάκη… Στην πραγματικότητα, ο Αρβανίτης ήταν έξαλλος που οι ξεσηκωμένοι διανοούμενοι και φοιτητές δεν του επέτρεψαν ν’ απαγορεύσει τη “Συνοικία το Όνειρο” του Αλεξανδράκη, που είχε γυριστεί σε μιαν άλλη παραγκούπολη, τον Ασύρματο. Και πήρε την εκδίκησή του απαγορεύοντας την ταινία μου.<<

Από την αφήγηση χθες, του Κώστα Φέρρη εδώ...
https://www.lifo.gr/articles/cinema_articles/299700/i-rempetoanaviosi-ston-elliniko-kinimatografo-ton-arxon-tis-dekaetias-toy-60

ΝΙΚΟΥ ΑΡΒΑΝΙΤΗ Ειδικού Επιμελητού Κινηματογραφίας Υπουργείου Βιομηχανίας / Τακτικού Μέλους Επιτροπής Ελέγχου Κινηματογραφικών Ταινιών «Ο Προληπτικός Έλεγχος και το Ακατάλληλον των Κινηματογραφικών Ταινιών» [Αθήναι, 1963]

19/10/2020
Μεγάλη απώλεια αυτή. Πέθανε ο Toshinori Kondo στα 72 του...
https://www.youtube.com/watch?v=4i-rZOk10Psb

18/10/2020
Φοβερό τραγούδι του Κατσαρού και του Πυθαγόρα, που το είπε πρώτος ο Νταλάρας το 1971, αλλά ο Άρης Σαν το λέει καλύτερα! Φωνάρα...
https://www.youtube.com/watch?v=XfLRI1T1g4I