ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΙΕΡΟΠΑΙΣ: ο ποιητής του αλβανικού μετώπου – σύντροφος του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κορνήλιου Καστοριάδη, πέθανε από τις κακουχίες του πολέμου και της Κατοχής σε ηλικία μόλις 24 ετών

Το όνομα του ποιητή Λευτέρη Ιερόπαιδος (15 Δεκεμβρίου 1920 – 27 Μαρτίου 1945) το είχα διαβάσει πριν από πολλά χρόνια στο κλασικό βιβλίο του Ανδρέα Γ. Παπανδρέου Η Δημοκρατία στο Απόσπασμα [Εκδόσεις Καρανάση, 1974], ένα βιβλίο που είχε βγει πρώτα στο εξωτερικό, ως Democracy at Gunpoint: The Greek Front [Doubleday & Company, 1970], χωρίς να δώσω, τότε, κάποια σημασία.
Ήταν Μάιος του 1972, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου έγραφε από το Τορόντο τον πρόλογο της ελληνικής έκδοσης. Εκεί, στην αρχή, διαβάζουμε:
«Το βιβλίο τούτο, Η Δημοκρατία στο Απόσπασμα, είναι ουσιαστικά τα πολιτικά μου απομνημονεύματα. Η απόφαση να το γράψω δεν ήταν εύκολη, γιατί δεν έχω αποσυρθεί από την πολιτική ζωή της Ελλάδας. Αντίθετα, η περίοδος αυτή της εξορίας από την πατρίδα μου είναι για μένα μία μόνο φάση του αγώνα για μία ελεύθερη, δημοκρατική Ελλάδα».

Στο βιβλίο καταγράφονται, ανάμεσα σε διάφορα άλλα, και αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία, αλλά εδώ μας ενδιαφέρουν μόνον εκείνα που σχετίζονται με την αντιστασιακή δράση του Ανδρέα Παπανδρέου και των συντρόφων του στο δικτατορικό-φασιστικό καθεστώς του Μεταξά, στο τέλος της δεκαετίας του ’30. Πάμε λοιπόν στο υποκεφάλαιο «Προσωπικές αναμνήσεις»:
«(...) Θυμάμαι καλά τη νύχτα της σύλληψής μου – προς το τέλος της άνοιξης του 1939. Μόλις είχα επιστρέψει από μια ταβέρνα, όπου πέρασα μια ευχάριστη βραδιά, στην Πλάκα, με μια φίλη μου. Μου είχαν γίνει πολλές προειδοποιήσεις πως η Ασφάλεια του Μανιαδάκη με παρακολουθούσε και ο κλοιός γινόταν ολοένα στενότερος γύρω από μένα και την οργάνωσή μου.(...) Ήρθαν με τα όπλα στα χέρια. Ερεύνησαν το σπίτι (στο Ψυχικό), μα δεν βρήκαν τίποτα. Με διέταξαν να τους ακολουθήσω στο αρχηγείο της Ειδικής Ασφάλειας, την έμπιστη υπηρεσία του Μεταξά».
Στη συνέχεια, βάσει της διήγησης, ο Α. Παπανδρέου συλλαμβάνεται και βασανίζεται, προκειμένου να ομολογήσει. Η αστυνομία έχει ανακαλύψει το προσωπικό διαμέρισμά του στο κέντρο της Αθήνας, και βρίσκει τεκμήρια ενοχοποίησης (πολύγραφος, γραφομηχανή, τυπωμένο υλικό). Συνεχίζει ο Ανδρέας Παπανδρέου:
«Καθώς αντίκρισα τον χαμογελαστό αξιωματικό, δεν ήξερα πως σε άλλες γωνίες του κτιρίου έδερναν τους φίλους μου, σχεδόν όλα τα σημαντικά μέλη της οργάνωσής μας. Δεν ήξερα πως στον καθένα από αυτούς είχαν πει πως οι άλλοι μίλησαν. Ο χαμογελαστός αξιωματικός ανέφερε τα ονόματα των φίλων μου. Ήταν όλα μέλη τής πανεπιστημιακής αντιστασιακής ομάδας μου. Ο Καράμπελας, το συνεσταλμένο και συναισθηματικό παιδί από την Μάνη, ο Ιερόπαις, ο ποιητής μας, ο Καστοριάδης, ο φιλόσοφός μας, ο Τάκης Κύρκος, ο Κολοβός και ο Κοντογιάννης. Ένας μόνο τρόπος υπήρχε να τους καλύψω, μια και η σχέση μου μ’ αυτούς ήταν γνωστή στην Ασφάλεια: να δηλώσω πως ήταν απλοί φίλοι, που προσπαθούσα να μυήσω ανεπιτυχώς στην τροτσκιστική οργάνωση του Πουλιόπουλου.(...) Αυτό κι έκανα.(...) Μα ο χαμογελαστός αξιωματικός δεν πείστηκε».
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/articles/book_articles/300788/leyteris-ieropais-o-poiitis-toy-alvanikoy-metopoy