SLEEPMAKESWAVES: These Are Not Your Dreams
[Bird’s Robe Records, 2020]
Αυστραλοί, από το Σίδνεϋ, είναι οι sleepmakeswaves (έτσι τους αρέσει να γράφονται, όλα τα γράμματα πεζά και όλες οι λέξεις χωρίς κενά μεταξύ τους), μια μπάντα τριών ατόμων (Alex Wilson μπάσο, ηλεκτρονικά, Otto Wicks-Green κιθάρες, φωνή, Tim Adderley ντραμς, ηλεκτρονικά), που παίζει πολύ δυναμικά, έως σκληρά, έως και κάπως χαοτικά, ενταγμένη όμως, σίγουρα, στο post-rock περιβάλλον.
Αυστραλοί, από το Σίδνεϋ, είναι οι sleepmakeswaves (έτσι τους αρέσει να γράφονται, όλα τα γράμματα πεζά και όλες οι λέξεις χωρίς κενά μεταξύ τους), μια μπάντα τριών ατόμων (Alex Wilson μπάσο, ηλεκτρονικά, Otto Wicks-Green κιθάρες, φωνή, Tim Adderley ντραμς, ηλεκτρονικά), που παίζει πολύ δυναμικά, έως σκληρά, έως και κάπως χαοτικά, ενταγμένη όμως, σίγουρα, στο post-rock περιβάλλον.
Παρά ταύτα, παρά τον χρόνο, το βάρος και την διαρκή
παλινδρόμηση γύρω από-ένα-σωρό-κι-ακόμη ρυθμικά και μελωδικά μοτίβα, το
αποτέλεσμα στο “These Are Not Your Dreams”
δεν είναι αλλοπρόσαλλο. Απεναντίας, είναι στιβαρό, άκρως ελεγχόμενο, σε κάθε
περίπτωση ενδιαφέρον και εν τέλει καθόλου κουραστικό, αφού οι sleepmakeswaves καταφέρνουν
να είναι, ακόμη και με τα πιο μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια τους, πάντα πάνω στον
στόχο.
Δύσκολα θα βρεις, εδώ, κομμάτι που να περνάει απαρατήρητο, όπως και δύσκολα θα εντοπίσεις, στα σημερινά συγκροτήματα του στυλ, συνθέσεις σαν την “Embraced” ή την “Pyramids”.
Επαφή: www.birdsrobe.com
CNJR: I Can See the Church Burning Through the
Binoculars [Future Archive Recordings, 2020]
Ο παραγωγός CNJR (προφέρεται Κον-τζερ) κυκλοφορεί δουλειές τουλάχιστον από το 2018, όπως βλέπουμε στο bandcamp του, με τo “I Can See the Church Burning Through the Binoculars” να είναι το πιο πρόσφατο long-play του. Εκεί, στο bandcamp, υπάρχει ένα μικρό κείμενο του CNJR, το οποίον αξίζει να μεταφέρουμε κι εδώ:
«Πήγα μαζί μ’ αυτό το άλμπουμ, σε μια περίοδο της ζωής μου όπου είχα ξεκινήσει να επαναφέρω στη μνήμη τα παιδικά μου χρόνια, τις σχέσεις μου, τις εμπειρίες μου σαν queer περσόνα, την ρευστότητα του φύλου δηλαδή, και, για να είμαι αληθινά ειλικρινής, μαζί και όλην αυτή την δυναμική, που υπάρχει γύρω μου και μ’ επηρεάζει. Πολύς φόβος, πολύς πόνος, καταστολή, αποξένωση, αυτολογοκρισία... όλα αυτά, που μπορείτε να τα ακούσετε στη μουσική μου. Το αποτέλεσμα είναι μία πολύ σκοτεινή εξερεύνηση, αλλά ελπίζω αυτό να μπορεί να δράσει καθαρτικά για τους ακροατές, όπως ήταν και για μένα καθαρτικό όλη αυτή την περίοδο, που δούλευα τις συγκεκριμένες συνθέσεις».
Οκτώ tracks περιέχει το τo “I Can See the Church Burning Through the Binoculars” του CNJR, ένα άλμπουμ όντως «σκοτεινό», που φέρνει στη μνήμη synth-dark ήχους από την δεκαετία του ’80. Τραγούδια λοιπόν και ορχηστρικά, από τα οποία δεν λείπουν οι κιθάρες, τα εφφέ, οι πλούσιες κατά το μάλλον ή ήττον ενοργανώσεις, που παρέχουν στο άκουσμα μια πληρότητα και μια δυναμική, όχι τυχαία. Υπάρχει δουλειά από κάτω εννοούμε, ταλέντο, γερές συνθέσεις και τραγούδια, που μπορεί να σε παρασύρουν σ’ έναν ηχητικό κόσμο όντως σκληρό και σκοτεινό (“Dark of the venom”), που σε κάθε περίπτωση είναι «τέλειος» από αισθητικής πλευράς.
Επαφή: www.futurearchiverecordings.com
A SHAPE: Iron Pourpre [Atypeek Music / Araki
Records, 2020]
Τετράδα, από την Γαλλία, οι A Shape αποτελούνται από την τραγουδίστρια και ηθοποιό Sasha Andrès, τον κιθαρίστα Eric Pasquiet, τον μπασίστα Mat Le Gouge και τον ντράμερ Anthony Serina. Όμως, στην ηχογράφηση του “Iron Pourpre” συμμετέχουν και φιλοξενούμενοι σε επιπλέον κιθάρες και ακόμη σε σαξόφωνα και πλήκτρα, οπότε ο ήχος των A Shape γίνεται ακόμη πιο άγριος και οξύς. Όχι δεν πρόκειται για κάποιο hard σχήμα, ή τέλος πάντων για κάποια hard rock παραφυάδα, μα για ένα γκρουπ με αρκετά eighties γνωρίσματα, από αυτά που αποκαλούνται χοντρικώς post-punk, έχοντας όμως και άλλα πιο σύνθετα χαρακτηριστικά (πειραματικά, ηλεκτρονικά, noisy, ακόμη και jazz). Αμερικάνικα γκρουπ σαν τους James Chance and The Contortions ή ακόμη και τους Sonic Youth (εποχής “Sister”) φέρνουν στη μνήμη οι A Shape, χωρίς τούτο να σημαίνει πως σαν μπάντα δεν είναι «φρέσκια», δημιουργική και εν τέλει αξιόλογη – με δική της πρόταση και ήχο.
Μάλιστα το “Iron Pourpre”, που δεν είναι το πρώτο άλμπουμ τους, αλλά ίσως το δεύτερο (αν δεν έχει ξεφύγει κάτι από το discogs) έχει τρομερή ενότητα, βγάζοντας προς τα έξω μία το ίδιο τρομερή ένταση. Πολύ καλοί!
HINT: Rarities of Two Centuries [Atypeek Music
/ Bruillance Records, 2020]
Οι Hint είναι Γάλλοι και βρίσκονται στη σκηνή πολλά χρόνια (από τα μέσα της δεκαετίας του ’90). Αποτελούμενοι από δύο άτομα, τον Arnaud Fournier σε κιθάρες, σαξόφωνα, τρομπέτα, φλάουτο και τον Hervé Thomas σε μπάσο, σαμπλ, φωνή, οι Hint είναι ένα σχήμα που κινείται με ενάργεια σε πολύ «ψαγμένους» ηλεκτρικούς, πειραματικούς δρόμους, που γειτνιάζουν, συχνά, με το hard core, και που μπορείς να διακρίνεις σ’ αυτούς (τους δρόμους) ίχνη, αναφορές, μάλλον απίθανες για το είδος (throat singing, για παράδειγμα). Αν και το «απίθανες» μπορεί να αιτιολογηθεί από το γεγονός πως ο Fournier βρίσκεται πίσω από σχήματα όπως οι La Phaze και οι Dead Hippies (αμφότερα με reviews στο δισκορυχείον), σχήματα δηλαδή που έχουν να επιδείξουν μεγάλη γκάμα επιρροών (jazz, funk, reggae, hip hop, ethnic κ.λπ.).
Τέλος πάντων, και σε κάθε περίπτωση, το “Rarities of Two Centuries” είναι ένα άλμπουμ αρκετά «προχωρημένο», γι’ αυτή την μετα-πανκ κατηγορία (στην οποία γενικώς ανήκει), που διακρίνεται πάντα για τις «βίαιες» κιθάρες και την πειραματική-ανατρεπτική διάθεσή του, αλλά και για ένα σωρό άλλα σημεία, μελωδικά, γοητευτικά, απροσδόκητα όμορφα και λυρικά, ικανά να πείσουν ακόμη και τον πιο επιφυλακτικό ακροατή πως εδώ συμβαίνει κάτι ιδιαιτέρως σημαντικό, που αξίζει και να το ευχαριστηθεί και να το προσέξει.
Επαφή: www.atypeekmusic.com
NEIGE MORTE: IIIΙ [Atypeek Music / Division Records, 2020]
Το “IIII” είναι προφανώς το τέταρτο άλμπουμ ενός σκληροπυρηνικού black metal συγκροτήματος, που ακούει στο όνομα Neige Morte. Διαβάζω, περαιτέρω, πως τα μέλη του γκρουπ προέρχονται από την Γαλλία (Λυών) και την Σουηδία (Γκέτεμποργκ) και πως τα αρχικά των ονομάτων τους είναι S.A. (κιθάρες, φωνή), S.G. (μπάσο) και J.G. (ντραμς).
Τριπλέτα λοιπόν, που ανταποκρίνεται πολύ καλά στο στυλ που αρέσκεται, με τα θανατερά, θρηνητικά, growl φωνητικά να αποτελούν ένα πρώτο σήμα κατατεθέν, και με το σύστημα κιθάρα-μπάσο-ντραμς να σπρώχνει όλο και πιο πολύ, τη συνολική «κατασκευή», προς την ηχητική καταστροφή. Γιατί, οι Neige Morte δεν είναι ένα απλό, γενναίο, μαυρο-μεταλλικό γκρουπ, αλλά και κάτι παραπάνω, καθώς ουκ ολίγες φορές στα κομμάτια του, στις συνθέσεις του, κυριαρχούν και κάποια experimental, noisy ή και σκοτεινά prog χαρακτηριστικά –άκου το μισό 8λεπτο “Svart hål” (Μαύρη τρύπα) για παράδειγμα ή το σχεδόν 3λεπτο “Ice age”– που του δίνουν μιαν άλλη χάρη. Μαύρη, ναι, κατάμαυρη, ναι, αλλά τέλος πάντων χάρη.
Δύσκολα θα βρεις, εδώ, κομμάτι που να περνάει απαρατήρητο, όπως και δύσκολα θα εντοπίσεις, στα σημερινά συγκροτήματα του στυλ, συνθέσεις σαν την “Embraced” ή την “Pyramids”.
Επαφή: www.birdsrobe.com
Ο παραγωγός CNJR (προφέρεται Κον-τζερ) κυκλοφορεί δουλειές τουλάχιστον από το 2018, όπως βλέπουμε στο bandcamp του, με τo “I Can See the Church Burning Through the Binoculars” να είναι το πιο πρόσφατο long-play του. Εκεί, στο bandcamp, υπάρχει ένα μικρό κείμενο του CNJR, το οποίον αξίζει να μεταφέρουμε κι εδώ:
«Πήγα μαζί μ’ αυτό το άλμπουμ, σε μια περίοδο της ζωής μου όπου είχα ξεκινήσει να επαναφέρω στη μνήμη τα παιδικά μου χρόνια, τις σχέσεις μου, τις εμπειρίες μου σαν queer περσόνα, την ρευστότητα του φύλου δηλαδή, και, για να είμαι αληθινά ειλικρινής, μαζί και όλην αυτή την δυναμική, που υπάρχει γύρω μου και μ’ επηρεάζει. Πολύς φόβος, πολύς πόνος, καταστολή, αποξένωση, αυτολογοκρισία... όλα αυτά, που μπορείτε να τα ακούσετε στη μουσική μου. Το αποτέλεσμα είναι μία πολύ σκοτεινή εξερεύνηση, αλλά ελπίζω αυτό να μπορεί να δράσει καθαρτικά για τους ακροατές, όπως ήταν και για μένα καθαρτικό όλη αυτή την περίοδο, που δούλευα τις συγκεκριμένες συνθέσεις».
Οκτώ tracks περιέχει το τo “I Can See the Church Burning Through the Binoculars” του CNJR, ένα άλμπουμ όντως «σκοτεινό», που φέρνει στη μνήμη synth-dark ήχους από την δεκαετία του ’80. Τραγούδια λοιπόν και ορχηστρικά, από τα οποία δεν λείπουν οι κιθάρες, τα εφφέ, οι πλούσιες κατά το μάλλον ή ήττον ενοργανώσεις, που παρέχουν στο άκουσμα μια πληρότητα και μια δυναμική, όχι τυχαία. Υπάρχει δουλειά από κάτω εννοούμε, ταλέντο, γερές συνθέσεις και τραγούδια, που μπορεί να σε παρασύρουν σ’ έναν ηχητικό κόσμο όντως σκληρό και σκοτεινό (“Dark of the venom”), που σε κάθε περίπτωση είναι «τέλειος» από αισθητικής πλευράς.
Επαφή: www.futurearchiverecordings.com
Τετράδα, από την Γαλλία, οι A Shape αποτελούνται από την τραγουδίστρια και ηθοποιό Sasha Andrès, τον κιθαρίστα Eric Pasquiet, τον μπασίστα Mat Le Gouge και τον ντράμερ Anthony Serina. Όμως, στην ηχογράφηση του “Iron Pourpre” συμμετέχουν και φιλοξενούμενοι σε επιπλέον κιθάρες και ακόμη σε σαξόφωνα και πλήκτρα, οπότε ο ήχος των A Shape γίνεται ακόμη πιο άγριος και οξύς. Όχι δεν πρόκειται για κάποιο hard σχήμα, ή τέλος πάντων για κάποια hard rock παραφυάδα, μα για ένα γκρουπ με αρκετά eighties γνωρίσματα, από αυτά που αποκαλούνται χοντρικώς post-punk, έχοντας όμως και άλλα πιο σύνθετα χαρακτηριστικά (πειραματικά, ηλεκτρονικά, noisy, ακόμη και jazz). Αμερικάνικα γκρουπ σαν τους James Chance and The Contortions ή ακόμη και τους Sonic Youth (εποχής “Sister”) φέρνουν στη μνήμη οι A Shape, χωρίς τούτο να σημαίνει πως σαν μπάντα δεν είναι «φρέσκια», δημιουργική και εν τέλει αξιόλογη – με δική της πρόταση και ήχο.
Μάλιστα το “Iron Pourpre”, που δεν είναι το πρώτο άλμπουμ τους, αλλά ίσως το δεύτερο (αν δεν έχει ξεφύγει κάτι από το discogs) έχει τρομερή ενότητα, βγάζοντας προς τα έξω μία το ίδιο τρομερή ένταση. Πολύ καλοί!
Οι Hint είναι Γάλλοι και βρίσκονται στη σκηνή πολλά χρόνια (από τα μέσα της δεκαετίας του ’90). Αποτελούμενοι από δύο άτομα, τον Arnaud Fournier σε κιθάρες, σαξόφωνα, τρομπέτα, φλάουτο και τον Hervé Thomas σε μπάσο, σαμπλ, φωνή, οι Hint είναι ένα σχήμα που κινείται με ενάργεια σε πολύ «ψαγμένους» ηλεκτρικούς, πειραματικούς δρόμους, που γειτνιάζουν, συχνά, με το hard core, και που μπορείς να διακρίνεις σ’ αυτούς (τους δρόμους) ίχνη, αναφορές, μάλλον απίθανες για το είδος (throat singing, για παράδειγμα). Αν και το «απίθανες» μπορεί να αιτιολογηθεί από το γεγονός πως ο Fournier βρίσκεται πίσω από σχήματα όπως οι La Phaze και οι Dead Hippies (αμφότερα με reviews στο δισκορυχείον), σχήματα δηλαδή που έχουν να επιδείξουν μεγάλη γκάμα επιρροών (jazz, funk, reggae, hip hop, ethnic κ.λπ.).
Τέλος πάντων, και σε κάθε περίπτωση, το “Rarities of Two Centuries” είναι ένα άλμπουμ αρκετά «προχωρημένο», γι’ αυτή την μετα-πανκ κατηγορία (στην οποία γενικώς ανήκει), που διακρίνεται πάντα για τις «βίαιες» κιθάρες και την πειραματική-ανατρεπτική διάθεσή του, αλλά και για ένα σωρό άλλα σημεία, μελωδικά, γοητευτικά, απροσδόκητα όμορφα και λυρικά, ικανά να πείσουν ακόμη και τον πιο επιφυλακτικό ακροατή πως εδώ συμβαίνει κάτι ιδιαιτέρως σημαντικό, που αξίζει και να το ευχαριστηθεί και να το προσέξει.
Επαφή: www.atypeekmusic.com
Το “IIII” είναι προφανώς το τέταρτο άλμπουμ ενός σκληροπυρηνικού black metal συγκροτήματος, που ακούει στο όνομα Neige Morte. Διαβάζω, περαιτέρω, πως τα μέλη του γκρουπ προέρχονται από την Γαλλία (Λυών) και την Σουηδία (Γκέτεμποργκ) και πως τα αρχικά των ονομάτων τους είναι S.A. (κιθάρες, φωνή), S.G. (μπάσο) και J.G. (ντραμς).
Τριπλέτα λοιπόν, που ανταποκρίνεται πολύ καλά στο στυλ που αρέσκεται, με τα θανατερά, θρηνητικά, growl φωνητικά να αποτελούν ένα πρώτο σήμα κατατεθέν, και με το σύστημα κιθάρα-μπάσο-ντραμς να σπρώχνει όλο και πιο πολύ, τη συνολική «κατασκευή», προς την ηχητική καταστροφή. Γιατί, οι Neige Morte δεν είναι ένα απλό, γενναίο, μαυρο-μεταλλικό γκρουπ, αλλά και κάτι παραπάνω, καθώς ουκ ολίγες φορές στα κομμάτια του, στις συνθέσεις του, κυριαρχούν και κάποια experimental, noisy ή και σκοτεινά prog χαρακτηριστικά –άκου το μισό 8λεπτο “Svart hål” (Μαύρη τρύπα) για παράδειγμα ή το σχεδόν 3λεπτο “Ice age”– που του δίνουν μιαν άλλη χάρη. Μαύρη, ναι, κατάμαυρη, ναι, αλλά τέλος πάντων χάρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου