Γάλλος πιανίστας της jazz, με το ξεκίνημα τής διαδρομής του να χάνεται κάπου στις
αρχές της δεκαετίας του ’80, ο Andy Emler
έχει καινούριο CD, το
οποίον αποκαλείται “No Solo”
[La Buissonne / AN Music, 2020] – και φυσικά δεν είναι σόλο. Απεναντίας
συμμετέχουν σ’ αυτό έντεκα ακόμη πρόσωπα, με μερικά μεγάλα ονόματα ανάμεσά
τους, όπως είναι ο κιθαρίστας Nguyên Lê, o kora player Ballaké Sissoko και ο κοντραμπασίστας Claude Tchamitchian
– ονόματα τέλος πάντων «μεγάλα» και «μικρότερα», που μαζί με τις φωνές (πέντε
στον αριθμό, κυρίως γυναικείες) προσδίδουν στο “No Solo” μιαν ιδιαιτερότητα. Αν
τώρα προσθέσουμε στα όσα προηγούμενα και τα ηλεκτρονικά, ένα τέλος πάντων sound design, τότε οι «πινελιές»
αυξάνονται, οδηγώντας το άλμπουμ άλλοτε προς jazz, άλλοτε προς ethnic
και άλλοτε προς avant
κατευθύνσεις.
Στην πράξη, όμως, το “No Solo” δεν είναι τίποτα απ’ αυτά. Δύσκολα, δηλαδή, θα βρεθεί ένας, μοναδικός, χαρακτηρισμός για τούτο το CD, που διαθέτει τη δική του «προσωπικότητα», την προσωπικότητα του πρώτου τη τάξει εννοούμε, του πιανίστα και συνθέτη Andy Emler, που αποδεικνύεται εδώ καίριος ως οργανοπαίκτης και συνεπής, με την προχωρημένη «γαλλικότητα», ως συνθέτης.
Στην πράξη, όμως, το “No Solo” δεν είναι τίποτα απ’ αυτά. Δύσκολα, δηλαδή, θα βρεθεί ένας, μοναδικός, χαρακτηρισμός για τούτο το CD, που διαθέτει τη δική του «προσωπικότητα», την προσωπικότητα του πρώτου τη τάξει εννοούμε, του πιανίστα και συνθέτη Andy Emler, που αποδεικνύεται εδώ καίριος ως οργανοπαίκτης και συνεπής, με την προχωρημένη «γαλλικότητα», ως συνθέτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου