ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 299

16/10/2020
Το ακούγαμε παιδιά, και τώρα που μεγαλώσαμε πάλι, ξανά, τ' ακούμε... Εlectro-rock το λένε, πιο πέρα από τους Tangerine Dream της εποχής και μίλια μακριά από τους Εγγλέζους. Hydravion…
https://www.youtube.com/watch?v=NQc119uQDeo

15/10/2020
– Δεν μου λες ρε, είσαι κανονικός;
– Όχι.
– Δεν είναι κανονικός ο καψερός. Θα το ξανακάνεις;
– Δεν θα το ξανακάνω.
– Δεν θα το ξανακάνει, να, το λέει και μόνος του. Ρε, πεινάνε και τα παιδάκια σου;
– Πεινάγανε και τα παιδάκια μου.
– Πεινάγανε και τα παιδάκια του τού καψερού. Ρε...
– Ναι...
– Τι ναι; Τι ναι; Είναι και η μανούλα σου άρρωστη;
– Έχω και τη μανούλα μου άρρωστη...

15/10/2020

Αυτός. Ο Σάββας Καλατζής. Που ήταν ηλεκτρολόγος στα κινηματογραφικά συνεργεία, αλλά λόγω μούρης εμφανίστηκε και σε καμμιά 50αριά ταινίες, από τη δεκαετία του ’50 έως και του ’80. Υπήρχε λόγος που τον θυμήθηκα...

[μέχρι και μαύρο, νέγρο εννοώ, πρέπει να έχει κάνει δυο-τρεις φορές στο σινεμά]

14/10/2020
Μου τη σπάει, όταν κάποιος φτιάχνει ένα κείμενο για ένα πρόσωπο που δεν το ξέρει καν (δηλαδή το αγνοούσε μέχρι χθες) και προκειμένου να το κάνει πιο ρεαλιστικό (το κείμενο), πιο ελκυστικό (υποτίθεται), γράφει με μιαν έπαρση λες και ήταν εκεί, μπροστά, και παρακολουθούσε τα καθέκαστα. Προσέξτε εισαγωγή από επώνυμο κείμενο στο Πρώτο Θέμα:
>>Είναι αρχές της δεκαετίας του '50 και στην είσοδο μιας πολυκατοικίας της οδού Στουρνάρη αντηχούν δυνατά παιδικά γέλια και παιχνίδια. Ένα χαριτωμένο μελαχρινό τετράχρονο κοριτσάκι πηγαινοέρχεται ασταμάτητα, παίζει στα σκαλιά, φωνάζει συχνά προκειμένου να καταφέρει να προσελκύσει το ενδιαφέρον. Λίγο πιο πέρα, στο θυρωρείο, η μητέρα της, της φωνάζει να κάνει πιο σιγά (σ.σ. ήταν εκεί η συντάκτις και τα έβλεπε όλα αυτά και κυρίως τα θυμότανε μετά από 70 χρόνια...). Εκείνη όμως δεν φαίνεται να την ακούει και συνεχίζει τις σκανδαλιές της. Ανάμεσα στους ενοίκους της πολυκατοικίας, όπου εργάζονταν οι πολύτεχνοι και πάμπτωχοι γονείς της μικρής Χάιδως, ήταν και ένα θρυλικό ζευγάρι. Η Σοφία Βέμπο και ο Μίμης Τραϊφόρος!<<

Γράψανε πολλά σάιτ, για τον θάνατο και κυρίως για την μεταθανάτια περιπέτεια της θετής κόρης της Σοφίας Βέμπο και του Μίμη Τραϊφόρου, συντάκτες τέλος πάντων που αγνοούσαν την Χάιδω μέχρι χθες, και που ξαφνικά, εν μία νυκτί, έγιναν... όλοι ειδικοί. Φυσικά, όλοι αντιγράφανε τα ίδια, που είχαν δημοσιευθεί κατά πρώτον στην Espresso ενόσω η Χάιδω ζούσε.
Εγώ δεν έχω χρόνο για να ψάχνω στα κιτάπια μου (κάτι θυμάμαι πως έχω και για την Χάιδω), ούτε κουράγιο, να γράφω για τους πάντες και τα πάντα, και σε κάθε περίπτωση δεν διάβασα πουθενά πως η Χάιδω, που ήταν μια καλή τραγουδίστρια, είχε ηχογραφήσει ακόμη και Χατζιδάκι, σ’ ένα δισκάκι του 1973, σε ετικέτα Virna (το οποίο δεν υπάρχει ούτε στο discogs). Το τραγούδι ήταν «Το λιμάνι» σε στίχους Λουκά Στρογγυλού, που είχε πρωτοπεί η Μαίρη Λω (νομίζω).

14/10/2020

>>Μάταια προσπάθησε ο Μέμφις Σλιμ να ανοίξει το κάλυμμα του πιάνου, ήταν κλειδωμένο. Έτσι φώναξε για βοήθεια τον Σέικι Τζέικ.
«Τζέικ! Έχω μια δουλίτσα για εσένα...».
Ο Σέικι Τζέικ έβγαλε αμέσως από το παλτό του κάτι σαν κλειδοθήκη απ’ όπου κρέμονταν διάφορα αντικλείδια. Καθώς η βαλπολιτσέλα (σ.σ. ιταλικό κρασί) δεν κράτησε για πολύ, έπρεπε να παραβιάσει το μεταλλικό κάλυμμα του μικρού μπαρ, που έκλεινε με λουκέτο για τη νύχτα. Ο Τζέικ είναι πραγματικά διασκεδαστικός άνθρωπος. Τραγουδάει κάπως σαν τον Σόνι Γουίλιαμσον, το πρότυπό του, αλλά το κάνει σαν ημι-απασχόληση, αφού ασχολείται μ’ ένα σωρό άλλα πράγματα: είναι παραγωγός κυρίως θεαμάτων στριπτίζ, έχει υπάρξει επίσης για λίγο εστιάτορας, αλλά βασικά είναι επαγγελματίας παίκτης. Το Σέικι, το παρατσούκλι του, έχει βγει από τον τρόπο με τον οποίο κουνάει τα ζάρια, πριν τα ρίξει.<<
David MacNeil "Angie ή το δωδεκάμετρο ενός μπλουζ" [Πάπυρος, 2009]
[Για μυθιστόρημα πρόκειται, με στοιχεία πραγματικότητας, με το όνομα του συγγραφέα David McNeil να είναι λάθος γραμμένο στο εξώφυλλο της ελληνικής έκδοσης, ως David MacNeil. Δείτε το cover στα σχόλια. Ο McNeil είναι γνωστός folkist τη γαλλικής σκηνής και γιος του μεγάλου ζωγράφου Μαρκ Σαγκάλ]
https://www.youtube.com/watch?v=jBhxN-ekzyY

14/10/2020
Δυστυχώς στο δισκορυχείον δεν έχω γράψει τίποτα για τον γίγαντα Eddie Kirkland (1923-2011), αλλά στο Jazz & Τζαζ τον είχα τιμήσει δεόντως (άιντε βρες τα, τώρα, εκείνα τα κείμενα...). Πολύ μεγάλος στυλίστας, που είχε επηρεάσει εκείνους που έπρεπε να επηρεάσει, και πρώτον όλων τον Jimi... οπότε η κουβέντα τελειώνει.
Φοβερή μούρη, απίστευτος περφόρμερ (δείτε τον πώς κυλιόταν στη σκηνή, στα 54 χρόνια του, σ’ ένα live των Foghat – να τον έβλεπαν οι πάνκηδες, να τους έπεφταν τα σαγόνια) και ακούστε μόνοι σας όσο πιο πολλά κομμάτια του μπορείτε...
Για ορισμένους τέτοιους τύπους αξίζει κανείς να γράφει μουσικά κείμενα, όχι για κάτι ασήμαντους...
https://www.youtube.com/watch?v=PfXAFtOAMoM
https://www.youtube.com/watch?v=W8Y_hKjkM48