ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 358

2/4/2021
Τους τελευταίους μήνες είδα πολλές ελληνικές ταινίες, παραγωγές της πιο πρόσφατης δεκαετίας (από το 2010 και μετά). Ένα από τα ελάχιστα καλά (γιατί καλό ήταν) του εγκλεισμού. Το λέω, γιατί υπό νορμάλ συνθήκες αποκλείεται να τις έβλεπα. Είχα δει ελάχιστες στο σινεμά όλα αυτά τα χρόνια –καμιά δεκαριά, το πολύ–, οπότε είχα κενά. Αποφάσισα λοιπόν να τα καλύψω, παρακολουθώντας περί τις 25 με 30 ταινίες. Πιθανώς να δω κι άλλες, αν κι έχω βαρεθεί κάπου... Δυο-τρία βασικά συμπεράσματα λοιπόν...
Και η Αγγελική Παπούλια και ο Βαγγέλης Μουρίκης είναι καλοί ηθοποιοί, αλλά είναι τυποποιημένοι. Παλιά κατηγορούσαμε τον Ρίζο... ξέρω ’γω, τον Γκιωνάκη, τον Σταυρίδη, γιατί τυποποιήθηκαν και δεν έπαιξαν κάτι άλλο στη ζωή τους, όμως φαίνεται και πως με τους νεότερους, με αρκετούς νεότερους, το ίδιο συμβαίνει. Θα μου πεις τώρα, πως, αν είναι να ξε-τυποποιηθείς και να παίζεις σαν τον Βέγγο στον Αγγελόπουλο και στον Βούλγαρη... ασ’ τα. Καλύτερα να ’σαι τυποποιημένος. Οπότε αυτό το ξεπερνώ...
Το λεγόμενο greek weird είναι μάπα. Έτσι νομίζω. Είναι τελείως προκάτ, εργαστηριακό, δήθεν, κυνικό, αντι-κοινωνικό, προκλητικό για την πρόκληση, σπαραξικάρδιο, υπερβολικό, άκομψο και εν τέλει κινηματογραφικά άκυρο. Ιδίως με τα «τέλη», που είναι εντελώς ξεκάρφωτα, προσπαθώντας φτηνά να εντυπωσιάσουν. Γενικώς, αυτά. Ειδικότερα υπάρχουν διαφορές από ταινία σε ταινία, φυσικά, αλλά είναι επί της ουσίας μικρές. Θυμηθείτε το τέλος στον «Οίκτο» ας πούμε, του Μπάμπη Μακρίδη, που είναι τελείως για τα πανηγύρια – λες και είναι κομμένο από άλλη ταινία.
Με ταπετσαρία μοιάζει το greek weird, με ασύνδετες σκηνές, που τις κάνει ακόμη πιο ασύνδετες το μοντάζ. Το μοντάζ λειτουργεί στο greek weird, όπως το στούντιο στη μουσική. Όταν η ουσία είναι μικρή, ή συζητήσιμη τέλος πάντων, αναλαμβάνει υπηρεσία το στούντιο, για να κλείσει τις τρύπες. Αλλά οι τρύπες φαίνονται, δεν βουλώνονται με τίποτα.
Για να μην πολυλογώ τώρα, από τις ταινίες που είδα, η καλύτερη ήταν σκηνοθετημένη από μια παλιά καραβάνα του ελληνικού κινηματογράφου, τον Γιώργο Τσεμπερόπουλο. Και αναφέρομαι φυσικά στο «Ο Εχθρός μου» (2013).
Εμένα ο Τσεμπερόπουλος, αν εξαιρέσεις τα θρυλικά «Μέγαρα» (συν-σκηνοθεσία με τον Σάκη Μανιάτη) δεν μου έλεγε ποτέ κάτι ιδιαίτερο. Και το λέω, γιατί έχω δει όλες τις ταινίες του. Όλες ευπρόσωπες, όλες «βλέπονται», όπως λέμε, αλλά καμία για να σου μείνει στο μυαλό και να την θυμάσαι και μετά από δέκα χρόνια. «Ο Εχθρός μου» όμως;
Ωπ, εδώ, ο Τσεμπερόπουλος απέδειξε ότι είναι μεγάλος μάστορας. Με ένα σενάριο απλό, αλλά σωστά τοποθετημένο, επιδεικνύει βιρτουοζιτέ... Σκορτσέζε. Τόσο ψηλά. Το ελληνικό “Death Wish” είναι «Ο Εχθρός μου», αλλά όταν λέμε ελληνικό το εννοούμε. Η ταινία είναι ό,τι πιο σημαντικό μπορείς να δεις, που να αφορά στο σήμερα, και να αφορά κι εσένα ταυτοχρόνως. Και με κοινωνικούς όρους, και με κινηματογραφικούς.

Απίστευτος ο Μανώλης Μαυροματάκης, που φέρνει στη φάτσα λίγο προς νεότερο Γούντυ Άλλεν και που θυμίζει με το παίξιμό του κάτι από Ντάστιν Χόφμαν, και φοβερά δοσμένα τα αρχέγονα διλήμματα που κομίζει η ταινία, αφήνοντας ανοιχτές πολλές ερμηνείες... Εν τω μεταξύ μετρημένες φορές, στα δάχτυλα του ενός χεριού, έχω δει σε ελληνική ταινία τέτοιο ρυθμό και τέτοια κλιμάκωση του άγχους.
Μεγάλο φιλμ, που πρέπει να πάρει πολύ μπροστινή θέση στο ελληνικό σινεμά. Δεν έχω χρόνο να γράψω πιο πολλά...

2/4/2021
Το θυμήθηκα, επειδή διάβασα κάτι σχετικό, σήμερα, στην A.V.
«Η Φανή» τού Βασίλη Καζούλλη είναι ένα από τα πιο χαζά, άχαρα, βαρετά, μίζερα, ανούσια και μέτρια ελληνικά τραγούδια που έχω ποτέ ακούσει.
Με εκνεύρισε από την πρώτη φορά που έπεσε στην αντίληψή μου, νομίζω στην εκπομπή του Σαββόπουλου «Ζήτω το Ελληνικό Τραγούδι», το 1987, με αποτέλεσμα να πάρω με «κακό μάτι» συνολικότερα τον Καζούλλη, τον Σαββόπουλο, το «ελληνικό τραγούδι», την τηλεόραση, το τραπεζάκι που ήταν στηριγμένη η τηλεόραση κ.ο.κ.
Και τέλος πάντων καλά έκανα, γιατί και από επόμενες δουλειές του, που άκουσα, ο Καζούλλης απεδείχθη εντελώς μέτριος (ως τραγουδοποιός). Όχι κακός, ποτέ κακός, αλλά μέτριος, πάντα μέτριος. Και το να είσαι πάντα μέτριος είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να σου τύχει. Χίλιες φορές, δηλαδή, να είσαι κακός.
Ο κακός δεν είναι αδιάφορος εννοώ, εν αντιθέσει με τον μέτριο, ο οποίος αποτελεί τον ορισμό της αδιαφορίας.

2/4/2021
Εγώ πάντως όταν είδα τις φωτογραφίες και το πρόμο του νέου φωτισμού του Παναθηναϊκού Σταδίου, θυμήθηκα κάτι άλλες φωτο, επί χούντας, όταν η Siemens φώτιζε το Στάδιο Καραϊσκάκη, το 1969, για τους πανευρωπαϊκούς αγώνες στίβου...

2/4/2021
Πέφτει και κανα μυστήριο βινύλιο στα χέρια μας, μέσα σ’ αυτόν τον ορυμαγδό.
Το καλύτερο που άκουσα τον τελευταίο καιρό... Per Tallec Trio, από την Γαλλία.
Ένα άλμπουμ μόνο, το 1984, σε... jazz-folk κατευθύνσεις. Παράξενο, αλλά καλό. Το κομμάτι που παίζει είναι παραδοσιακό...
https://www.youtube.com/watch?v=F7T8ap45a8s

1/4/2021
Συγκινητικό το βίντεο για τους Χωρίς Περιδέραιο, με τον αείμνηστο Νίκο Αγγελή, που ανέβηκε στο YouTube.
Τα λέει ωραία ο Αγγελής, και όπως ήταν τα πράγματα τότε, ή περίπου όπως ήταν. Λέω «περίπου», γιατί δεν μπορεί να ταυτίζονται σε όλα ούτε οι απόψεις μας, ούτε και οι αναμνήσεις μας, όσες απ’ αυτές θα μπορούσε να ήταν κοινές (σε σχέση με το τι συνέβαινε στον Πήγασο π.χ.).
Εγώ αυτό που πρώτο κρατάω από την αφήγηση τού Αγγελή, η οποία έχει πολλά ενδιαφέροντα σημεία, είναι η απόρριψη των Χωρίς Περιδέραιο από τον Σαββόπουλο – όταν το συγκρότημα είχε αποταθεί στη Lyra, το 1985, για να βγει το «Χορός για Μουσική»... τρώγοντας πόρτα.
O Σαββόπουλος, που είχε ρόλο παραγωγού στα μέσα των 80s στη Lyra, ξεχρέωνε τη δική του απόρριψη από τον Πατσιφά.
Πρακτικά, αν δεν ήταν ο Νίκος Μαμαγκάκης να τον στηρίξει, το 1964-65, ο Σαββόπουλος θα είχε χαθεί από την πιάτσα και μάλλον σήμερα δεν θα τον γνώριζε κανένας, καθότι δεν θα μπορούσε ούτε σε private να κυκλοφορήσει το «Φορτηγό» του, όπως συνέβη με τους Περιδέραιο 20 χρόνια αργότερα («Μα Νίκο μου, πού πας και τους μαζεύεις όλους αυτούς; Ο τύπος είναι απαράδεκτος!» – ήταν η γνώμη του Πατσιφά, στον Μαμαγκάκη, για τον Σαββόπουλο, όπως την διαβάζουμε στην αυτοβιογραφία τού κρητικού συνθέτη, που κυκλοφόρησε στην Άγκυρα το 2006). Ο Μαμαγκάκης, φυσικά, επέμεινε... και καλά έκανε, γιατί ο Σαββόπουλος ήταν το «καινούριο» τότε.
Δυστυχώς, για τους Χωρίς Περιδέραιο και το Νίκο Αγγελή, δεν υπήρξε κανένας «Μαμαγκάκης» για να μεσολαβήσει στον Kυριάκο Μαραβέλια, το τότε αφεντικό της Lyra (γιατί το 1985 ο Πατσιφάς ήταν πεθαμένος), παρακάμπτοντας το Σαββόπουλο. Και κανείς δεν μπορεί να ξέρει ποια μπορεί να ήταν η πορεία τού γκρουπ και του Αγγελή από κει κάτω, αν η Lyra έδινε το ok και στήριζε το τότε «καινούριο», που έφερναν οι «48 σιωπές» και η «Έγχρωμη γρίππη».
Έτσι, όμως, γράφεται η ιστορία. Με αποδοχές και με απορρίψεις…
https://www.youtube.com/watch?v=KinRvzv6-j4

1/4/2021
«Ευπαθής στόχος» ο Φουρθιώτης κατά την ΕΛ.ΑΣ, ο οποίος φυλάσσεται, λέει, από 14 αστυνομικούς! Αν είναι δυνατόν!
Και η Χεζμπολάχ να τον κυνήγαγε, θα τον φυλάγανε λιγότεροι...

31/3/2021
Ένα από τα μπαρ τής κινηματογραφικής ζωής μου. Λεμεσός 1977-78. Από την ταινία του Ηλία Μυλωνάκου «Ισχυρή Δόση... Σεξ».

Έψαξα και στην Αθήνα να βρω ένα μπαρ με τέτοια πόρτα, και βρήκα ένα στα Ιλίσια κάποια στιγμή, αλλά τώρα έχει κλείσει...