ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 359

7/4/2021
O Λευτέρης Μυτιληναίος, που πέθανε σήμερα, ήταν τραγουδιστής... της χούντας. Δεν λέω χουντικός ε; Να καταλαβαινόμαστε, μετά από τόσα χρόνια.
Η δεξιά σιχαινόταν το λαϊκό τραγούδι και κάθε τι το λαϊκό. Χοντρικά το λέμε αυτό – μην αρχίσετε να μου λέτε για τις εξαιρέσεις (τις ξέρω). Και η ακροδεξιά, δηλαδή η χούντα, το σιχαινόταν ακόμη περισσότερο. Γι’ αυτό και τα «παλικάρια» της στα έντυπα, και ιδίως, στα νεανικά (βλ. Μοντέρνοι Ρυθμοί), το λαϊκό τραγούδι το έφτυναν και το συκοφαντούσαν. Γι’ αυτό το λόγο δημιουργήθηκε επί χούντας το ελαφρολαϊκό. Για να μετατοπίσει το ενδιαφέρον του κόσμου από το τραγούδι της (λαϊκής) παρέας, σ’ εκείνο της (μικροαστικής) αγέλης. Στα μεγάλα μαγαζιά της νύχτας, στα σώου, στα φώτα, στις σκηνές, στα χορευτικά κ.λπ. Απλά, τι γινότανε; Επειδή υπήρχαν άξιοι συνθέτες (όπως ο Γιώργος Κατσαρός π.χ.) το ελαφρολαϊκό τραγούδι είχε μια ποιότητα. Ήταν καλό, μορφολογικά, τραγούδι. Κι ένας τραγουδιστής τού ελαφρού βασικά, όπως ήταν ο Μυτιληναίος, δεν θα έχει κανένα να πρόβλημα να διακριθεί σ’ αυτή τη νέα κονίστρα. Όπως και διακρίθηκε, γιατί ήταν διαβασμένος τραγουδιστής με ωραία φωνή.
Όχι λαϊκό τραγούδι λοιπόν ο Μυτιληναίος, ελαφρολαϊκός ήταν.
Τώρα, από το ’80 και μετά οι τραγουδιστές αυτοί φάγανε πόρτα από το ΠΑΣΟΚ. Είχαν συνδεθεί και με την χούντα και με την μεταπολιτευτική δεξιά, οπότε ήταν αποκλεισμένοι από τα μέσα. Και βασικά από το ραδιόφωνο. Ο Μυτιληναίος επιβίωσε στη δισκογραφία, εν αντιθέσει με άλλους καλλίφωνους, που τους έφαγε το μαύρο σκοτάδι, αλλά εγώ δεν θυμάμαι τίποτα απ’ αυτόν από την δεκαετία του ’80 (παρότι τον είχα δει live τότε από συγκυρία, όχι από επιλογή), ούτε κι από ’κείνη του ’90. Και «Τα είδωλα» το θεωρώ ψευτολαϊκό, και τραγούδι του ξεπεσμού. Απορώ τι του βρίσκουν κάποιοι... Ούτε ελαφρολαϊκό είναι, ούτε τίποτα.
Ο αείμνηστος Τριανταφυλλίδης τον ανέστησε τον Μυτιληναίο και καλά έκανε. Γιατί ήταν μια δική του εμμονή και κανενός άλλου – ασχέτως αν έπιασε και νεώτερους. Και άνθρωποι με τέτοιου τύπου εμμονές, που ξεφεύγουν από αυτό που επιτάσσει η πραγματικότητα, το εμπόριο, η «μούρη» κ.λπ., έχουν πάντα πολλά να δώσουν. Ιδίως, όταν αυτές τις εμμονές τους έχουν τον τρόπο να τις προωθήσουν και να τις προβάλλουν.
[Είχε πει και Γκάτσο ο Μυτιληναίος - το τραγουδάκι, που παίζει από κάτω]
https://www.youtube.com/watch?v=H-WOtTvV40s

7/4/2021
Διαβάζω κάτι κείμενα του Γιάννη Πετρίδη στην A.V. και στενοχωριέμαι.
Ο Πετρίδης είναι αδιάφορος γραφιάς, μέτριος ή και κακός. Μην τον βάζετε να γράφει – και μάλιστα τώρα στα γεράματα. Δώστε δουλίτσα σε νέα παιδιά – ας γράφουν και λαθάκια, δεν πειράζει, κάτι περισσότερο θα πούνε, μπας και μάθουμε κι εμείς τίποτα...
Τα κείμενα τού Πετρίδη είναι φτηνά εγκυκλοπαιδικά, σε στυλ σέβεντις –όταν όλοι οι μουσικόφιλοι νόμιζαν πως θα καταλάβουν από μουσική, διαβάζοντας μια ξερή μουσική εγκυκλοπαίδεια–, στηριγμένα, αστήρικτα, σε φαντασιακά τοτέμ, όπως είναι λόγου χάριν οι «πρωτιές».
Ο Πετρίδης κάνει μόνο για ραδιόφωνο. Σ’ αυτό είναι καλός ή και πολύ καλός ή και εξαιρετικός – όπως το βλέπει ο καθείς.
Όπως είχαμε σημειώσει και παλιότερα (δες το κείμενό μας στο LiFO.gr, στα σχόλια) «ο Πετρίδης το ξέρει πολύ καλά το αγγλοαμερικάνικο τραγούδι από πληροφοριακή και αισθητική σκοπιά». Προσέξτε τις λέξεις όμως, από «πληροφοριακή και αισθητική σκοπιά» λέμε.
Ο Πετρίδης δεν το ξέρει το τραγούδι από την κοινωνική μεριά του. Δεν το έχει ψάξει, εννοούμε, σε όλες τις διαστάσεις του – και βασικά στις κυριότερες. Δεν μπορεί να κάνει συνδέσεις με τα κινήματα, με την λογοτεχνία, με την ποίηση, με το σινεμά κ.λπ. να δει τις σχέσεις του τραγουδιού με τα καθεστώτα, με την πολιτική, να το εντάξει μέσα σ’ ένα πλατύτερο κοινωνικό πλάνο, βαθαίνοντας. Γι’ αυτό και τα κείμενά του είναι αδιάφορα, τετριμμένα, κοινότοπα και επιφανειακά.
Απεναντίας έχει αισθητήριο και γνώσεις σε επίπεδο ξερής πληροφορίας – την οποία ξερή πληροφορία δεν την υποτιμώ, απλώς θεωρώ πως πρέπει να συνδυάζεται και με άλλα πράγματα, για να αποκτήσει πλήρες νόημα– και μπορεί να σου φτιάξει μια ραδιοφωνική εκπομπή, με τραγούδια από το 1930 μέχρι το 2021 φερ’ ειπείν, που, σαν ροή, να φυσάει. Να είναι γ@μάτη. Κάτι που δεν μπορεί να το κάνει κανένας άλλος, όπως αυτός. Ή εν πάση περιπτώσει ελάχιστοι.
Γι’ αυτό τον τιμάμε, για την ραδιοφωνική ιστορία και εμπειρία του. Όχι για τα κείμενά του.

7/4/2021
Μεγάλη απώλεια, για όσους μεγαλώναμε στα σέβεντις. Πέθανε ο Λευτέρης Μυτιληναίος.

5/4/2021
Κάτι άλλο ήθελα να ρίξω, αλλά πρέπει πρώτα να πέσει αυτό. Σκληρό σελφ-τεστ, για βαριά αρρώστους του ελληνικού ροκ... Ποιοι είναι οι κύριοι;

5/4/2021
Ψάχνοντας κάτι στις ηλεκτρονικές καβάτζες μου βρήκα αυτό. Δεν θυμάμαι γιατί το είχα σκανάρει. Κάποιος θα μου το είχε ζητήσει – κάπου θα το ’στειλα. Από παλιό Jazz & Τζαζ είναι, πριν 10-15 χρόνια, δεν θυμάμαι ακριβώς.
Μην νομίζετε πως πρόκειται για κανα δισκάκι της σειράς. Είναι σπάνιο και κυρίως πολύ καλό (έχει μέσα Morricone και άλλα τινά). Αυτή τη στιγμή δεν το πουλάει κανείς στο discogs, ενώ έχει πουληθεί ακόμη και 118 ευρώ! Διαβάστε το...

5/4/2021

Βομβάρδιζε ο B.B. Dickerson στους War, που πέθανε πριν από τρεις μέρες στα 71 του, δεν έπαιζε απλά μπάσο. Μεγάλος μουσικός, συνθέτης και τραγουδιστής μαζί...
https://www.youtube.com/watch?v=8dUFin2ORpg

4/4/2021
Παράξενο τραγούδι. Πολύ παράξενο. Μάικ Ροζάκης & Οι Play Boys…
https://www.youtube.com/watch?v=XWqyeo0MtMQ