Τα χρόνια του ’70 ήταν εκείνα που τοποθέτησαν στην κορυφή το
αστέρι του Τόλη Βοσκόπουλου. Ένα αστέρι που είχε αρχίσει να ανεβαίνει σιγά-σιγά
από τα σίξτις, για να καρφωθεί στο ψηλότερο σημείο την επόμενη δεκαετία και να
μείνει εκεί για πάντα.
Καλλιτεχνική φύση από τη γέννα του, ο Τόλης Βοσκόπουλος διακρίθηκε σε πολλούς και διαφορετικούς χώρους, γιατί το ταλέντο του ήταν τέτοιο και τόσο, ώστε πολύ δύσκολα θα περιοριζόταν σε μια διάσταση, προς μία μόνο κατεύθυνση.
Μπορεί να είχε ξεκινήσει ως ηθοποιός ο Βοσκόπουλος, αλλά πολύ γρήγορα, στις αρχές του ’60, το τραγούδι και η μουσική θα έμπαιναν στη ζωή του, ας πούμε κάπως πιο επαγγελματικά, και δεν έφευγαν ποτέ απ’ αυτήν.
Ο άνθρωπος που τον ανακάλυψε ήταν ο συνθέτης Λυκούργος Μαρκέας κι έτσι, το 1962, στα 22 του χρόνια, ο Τόλης Βοσκόπουλος ντεμπουτάρει στην δισκογραφία με το δισκάκι «Βήμα-βήμα / Ξαστέρωσε ο ουρανός» στην Columbia. Τo πρώτο τραγούδι ήταν του Μαρκέα σε δεύτερη όμως εκτέλεση, γιατί το είχε πει πιο πριν μιαν άγνωστη τραγουδίστρια, η Νόνη Κωστοπούλου, και το δεύτερο των Γιώργου Μαλλίδη-Θάνου Σοφού.
Ακόμη και απ’ αυτά τα πρώιμα κομμάτια, που θυμίζουν έντονα
ήχο και ύφος Μίκη Θεοδωράκη (τεράστια τότε η επιρροή του) η φωνή και η ερμηνεία
τού Τόλη Βοσκόπουλου ξεχωρίζουν. Νέο παιδί, και παρ’ όλα αυτά είχε τον τρόπο να
σφραγίζει εκείνο που έλεγε – κάτι που δεν ίσχυε για άλλους πολλούς
συνοδοιπόρους του, που μιμούνταν στην αρχή άλλους φτασμένους.
Να τι λέει ο Γιώργος Ζαμπέτας για ’κείνη την εποχή, από το βιβλίο της Ιωάννας Κλειάσιου «Βίος και Πολιτεία» [Εκδόσεις Ντέφι, 1997]:
«Μέσα στο καλοκαίρι του 1962 με είχε φωνάξει μια μέρα ο Λυκούργος ο Μαρκέας να πάω για μια δουλειά.(...) Βλέπω όμως εκεί έναν πιτσιρικά, ένα ωραίο παιδί, σμηνίτης ντυμένος, ήτανε ο Τόλης Βοσκόπουλος. Έπαιζε μπουζουκάκι και τραγούδαγε. Δεν είπα τίποτα. Τον άφησα στα υπ’ όψιν. Μια μέρα, πάνω στην Columbia, τυχαίνει να είμαι εκεί και είναι μέρα που κάνανε ακροάσεις, κι έχει φέρει ο Γιώργος ο Κατσαρός 3-4 νέους για ακρόαση, μεταξύ αυτών κι ο Βοσκόπουλος.(...) Μόλις τον άκουσα να τραγουδάει με τσίμπησε και λέω στον Μηλιόπουλο (σ.σ. εκ των αφεντικών)... Διονύση, αυτόν τον μικρό μην τον διώξεις, κράτησέ τον, έχει πολύ φαΐ αυτό το παιδί. Χα, χα, χα, χαχάνιζε ο Μηλιόπουλος... μας κοροϊδεύεις ρε, μου λέει, αυτός είναι ψόφιος. Ρε μαλάκα, του απαντάω –έτσι ακριβώς– τι να καταλάβεις εσύ, κράτησέ τον ρε, θα κάνει ζημιά αυτός. Κόψτε το λαιμό σας βέβαια, τι με νοιάζει; Κι έφυγα. Εκεί τον κάρφωσα τον Τόλη, πως είχε φωνή και ψυχούλα. Τον είχα στα σταντ-μπάι».
Ο κόσμος, ο πολύς κόσμος, μαθαίνει τον Τόλη Βοσκόπουλο σαν ηθοποιό, από τον κινηματογράφο, καθότι τα πρώτα δισκάκια του περνάνε απαρατήρητα. Έχει καλό ρόλο στην πασίγνωστη ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη «Κάτι να Καίει» (1964), όπως και στην «Ο Αριστείδης και τα Κορίτσια του» (1964) του Στέλιου Ζωγραφάκη, ενώ στην ταινία «Τ’ Αδέλφια μου» (1966) του Κώστα Δούκα συμπρωταγωνιστεί μαζί με την Δούκισσα, με την οποία τραγουδούν, όπως διαβάζουμε στους τίτλους «16 μεγάλες επιτυχίες!».
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/prosopa/apolies/tolis-boskopoylos-o-enas-kai-monadikos-star-toy-ellinikoy-tragoydioy
Καλλιτεχνική φύση από τη γέννα του, ο Τόλης Βοσκόπουλος διακρίθηκε σε πολλούς και διαφορετικούς χώρους, γιατί το ταλέντο του ήταν τέτοιο και τόσο, ώστε πολύ δύσκολα θα περιοριζόταν σε μια διάσταση, προς μία μόνο κατεύθυνση.
Μπορεί να είχε ξεκινήσει ως ηθοποιός ο Βοσκόπουλος, αλλά πολύ γρήγορα, στις αρχές του ’60, το τραγούδι και η μουσική θα έμπαιναν στη ζωή του, ας πούμε κάπως πιο επαγγελματικά, και δεν έφευγαν ποτέ απ’ αυτήν.
Ο άνθρωπος που τον ανακάλυψε ήταν ο συνθέτης Λυκούργος Μαρκέας κι έτσι, το 1962, στα 22 του χρόνια, ο Τόλης Βοσκόπουλος ντεμπουτάρει στην δισκογραφία με το δισκάκι «Βήμα-βήμα / Ξαστέρωσε ο ουρανός» στην Columbia. Τo πρώτο τραγούδι ήταν του Μαρκέα σε δεύτερη όμως εκτέλεση, γιατί το είχε πει πιο πριν μιαν άγνωστη τραγουδίστρια, η Νόνη Κωστοπούλου, και το δεύτερο των Γιώργου Μαλλίδη-Θάνου Σοφού.
Να τι λέει ο Γιώργος Ζαμπέτας για ’κείνη την εποχή, από το βιβλίο της Ιωάννας Κλειάσιου «Βίος και Πολιτεία» [Εκδόσεις Ντέφι, 1997]:
«Μέσα στο καλοκαίρι του 1962 με είχε φωνάξει μια μέρα ο Λυκούργος ο Μαρκέας να πάω για μια δουλειά.(...) Βλέπω όμως εκεί έναν πιτσιρικά, ένα ωραίο παιδί, σμηνίτης ντυμένος, ήτανε ο Τόλης Βοσκόπουλος. Έπαιζε μπουζουκάκι και τραγούδαγε. Δεν είπα τίποτα. Τον άφησα στα υπ’ όψιν. Μια μέρα, πάνω στην Columbia, τυχαίνει να είμαι εκεί και είναι μέρα που κάνανε ακροάσεις, κι έχει φέρει ο Γιώργος ο Κατσαρός 3-4 νέους για ακρόαση, μεταξύ αυτών κι ο Βοσκόπουλος.(...) Μόλις τον άκουσα να τραγουδάει με τσίμπησε και λέω στον Μηλιόπουλο (σ.σ. εκ των αφεντικών)... Διονύση, αυτόν τον μικρό μην τον διώξεις, κράτησέ τον, έχει πολύ φαΐ αυτό το παιδί. Χα, χα, χα, χαχάνιζε ο Μηλιόπουλος... μας κοροϊδεύεις ρε, μου λέει, αυτός είναι ψόφιος. Ρε μαλάκα, του απαντάω –έτσι ακριβώς– τι να καταλάβεις εσύ, κράτησέ τον ρε, θα κάνει ζημιά αυτός. Κόψτε το λαιμό σας βέβαια, τι με νοιάζει; Κι έφυγα. Εκεί τον κάρφωσα τον Τόλη, πως είχε φωνή και ψυχούλα. Τον είχα στα σταντ-μπάι».
Ο κόσμος, ο πολύς κόσμος, μαθαίνει τον Τόλη Βοσκόπουλο σαν ηθοποιό, από τον κινηματογράφο, καθότι τα πρώτα δισκάκια του περνάνε απαρατήρητα. Έχει καλό ρόλο στην πασίγνωστη ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη «Κάτι να Καίει» (1964), όπως και στην «Ο Αριστείδης και τα Κορίτσια του» (1964) του Στέλιου Ζωγραφάκη, ενώ στην ταινία «Τ’ Αδέλφια μου» (1966) του Κώστα Δούκα συμπρωταγωνιστεί μαζί με την Δούκισσα, με την οποία τραγουδούν, όπως διαβάζουμε στους τίτλους «16 μεγάλες επιτυχίες!».
https://www.lifo.gr/prosopa/apolies/tolis-boskopoylos-o-enas-kai-monadikos-star-toy-ellinikoy-tragoydioy
Για άλλη μια φορά μπράβο σου, Φώντα,
ΑπάντησηΔιαγραφήπου με την καταπληκτική σου παρουσίαση, τίμησες
με τον καλύτερο τρόπο, τον μοναδικό αυτό λαϊκό καλλιτέχνη! Υπέροχες και οι σπάνιες φωτογραφίες από τα εξώφυλλα των περιοδικών.
Παιδιά τότε, στα σέβεντις, βλέπαμε τις ταινίες του στα καλοκαιρινά σινεμά της γειτονιάς, αργότερα θ' αποκτούσαμε τα δισκάκια με τις παλιές του, αγαπημένες επιτυχίες.
Μεγαλώνοντας, ... χάσαμε την επαφή, αλλά η θέση του, πάντα θα παραμένει στην καρδιά μας.
Από το fb...
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέρα Βασιλείου-Πέτσα
Και Γιώργο Σκούρτη! Αν δεν διάβαζα το εξαιρετικό σας άρθρο, Φώντα, δεν θα περνούσε από το μυαλό μου. Η μοναδική συνεργασία που δεν γνώριζα για τον μοναδικό αυτόν καλλιτέχνη. Ευχαριστούμε για το επιμελημένο άρθρο!