οκτώ έξοχοι ελληνικοί δίσκοι, που κυκλοφόρησαν τους τελευταίους μήνες – έντεχνες, ποπ, ροκ και τζαζ ηχογραφήσεις με αναφορές από το weird wave, μέχρι την παράδοση

Ο χώρος της ελληνικής δισκογραφίας δεν είναι άμοιρος των γενικότερων ζητημάτων, που προκύπτουν στην κοινωνία.
Παρότι η συνθετική δημιουργία δεν γνωρίζει χαλινάρι, και τούτο ανεξαρτήτως συνθηκών, η αποτύπωσή της σε φυσικές μορφές (LP και CD) επηρεάστηκε και από την δίχρονη περιπέτεια με την νόσο covid-19, ενώ επηρεάζεται και από τις αυξημένες τιμές των πρώτων υλών, λόγω του πολέμου στην Ουκρανία.
Κι ενώ όλοι βρισκόμαστε σε μια κατάσταση αναμονής και αγωνίας σε σχέση με το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, γενικότερα, στο δεύτερο εξάμηνο της χρονιάς, και κυρίως από τον Σεπτέμβριο και μετά, σ’ αυτούς τους πρώτους πέντε μήνες του 2022 κυκλοφόρησαν πολλά και καλά άλμπουμ, όλων των αισθητικών κατευθύνσεων, που φανερώνουν πως το συνθετικό και τραγουδοποιητικό προσωπικό της χώρας επιχειρεί σε καιρούς όχι απλούς να εκφραστεί, καταγράφοντας τη δουλειά του σε εξαιρετικές από πάσης πλευράς εκδόσεις.
Για οκτώ απ’ αυτές γράφουμε στη συνέχεια...

1. ΦΩΤΗΣ ΣΙΩΤΑΣ / ΘΟΔΩΡΗΣ ΓΚΟΝΗΣ: Δύο Λάθη
[United We Fly, 2022]
Ο Φώτης Σιώτας είναι ένας δημιουργικός μουσικός του καιρού μας, που τον συναντάμε, συνεχώς (και) στην δισκογραφία. Να υπενθυμίσουμε τις παρουσίες του στα τελευταία άλμπουμ των Παύλου Παυλίδη, Νίκου Γύρα, Χρήστου Νικολόπουλου, Jan Van Angelopoulos –για να μην πάμε πιο πίσω στο χρόνο και γράψουμε για Λαϊκεδέλικα, Επισκέπτες, Sancho 003, Σωτήρες κ.λπ.–, την ώρα όπου ακόμη ηχεί στ’ αυτιά μας το πολύ ενδιαφέρον λαϊκό άλμπουμ του «Τα δεύτερα*» [Ogdoo Music Group, 2019], σε στίχους Θοδωρή Γκόνη.
Τρία χρόνια μετά «Τα δεύτερα*» οι Φώτης Σιώτας και Θοδωρής Γκόνης συνεργάζονται εκ νέου, για την δημιουργία του άλμπουμ «Δύο Λάθη», που δεν είναι λαϊκό, με την πιο στενή έννοια, διαθέτοντας όμως και λαϊκά (του λαϊκού τραγουδιού) χαρακτηριστικά.
Κατ’ αρχάς να σημειώσουμε το γεγονός πως εδώ έχουμε ένα «πειραγμένο» άλμπουμ με τραγούδια (δέκα στον αριθμό), συν δύο ορχηστρικά. Και όταν λέμε «πειραγμένο» δεν εννοούμε κάτι, που να προσφεύγει έτσι φανερά και αμετάκλητα στο ηλεκτρονικό μανιπουλάρισμα, όσο κυρίως (εννοούμε) μία παράξενη προσέγγιση, και στις συνθέσεις και στις ενοργανώσεις, που χρωστά πολλά σε μια παιγνιώδη διάθεση, με πρόδηλα στοιχεία εντυπωσιασμού (δημιουργικού όμως).
Έτσι, στο «Δύο Λάθη», μπορείς ν’ ακούσεις τραγούδια που να παραπέμπουν στο ελαφρολαϊκό του Λευτέρη Μυτιληναίου για παράδειγμα (το εισαγωγικό «Ο ταύρος» διαθέτει τέτοια στοιχεία), άλλα που φανερώνουν υπαινιγμούς από Ennio Morricone και mariachi rock (χωρίς τρομπέτες πάντως), κάποια που ηχούν α λα old-timey music, αναμιγνύοντας country με hawaiian επιρροές, σ’ ένα στυλ Tau Moe ή Κώστα Μπέζου («Ξεχασμένα δάκρυα»), ορισμένα στα οποία οι αναφορές στο δημοτικό τραγούδι είναι ολοφάνερες («Το ράγισμα», «Η φαρμακωμένη»), χωρίς να είναι και οι μόνες (στα συγκεκριμένα tracks), άλλα που ηχούν πιο λαϊκά, όπως το “George best”, που βγάζει κάτι από Γιώργο Ζαμπέτα (και στον ευτράπελο λόγο του), ή το «Εν οίδα ότι την είδα» (που τραγουδά η Μάρθα Φριντζήλα), άλλα... πιο ρεμπέτικα, σαν «Το κάθομαι πάνω στο χρόνο μου», όταν κάποια άλλα γειτνιάζουν περισσότερο με το rock («2»), που και αυτό αποτελεί ένα στοιχείο του κυκεώνα των αναφορών του Φώτη Σιώτα.
Και όταν λέμε «κυκεώνα» το εννοούμε, γιατί ακόμη και τα φωνητικά, οι φωνητικές γέφυρες σε κάποια κομμάτια (Ηρώ Μπέζου, Μαρία Χάνου, Δέσποινα Σπανού) είναι κάτι που έρχεται εξ ουρανού, τοποθετημένο πότε εδώ και πότε εκεί, αλλά πάντα με γούστο και λειτουργικότητα.
Αν τώρα, μέσα σε όλα αυτά, συνυπολογίσεις τον λόγο του Θοδωρή Γκόνη, που πάντα θα αποτελεί ένα ατού από μόνος του, τις ερμηνείες του Φώτη Σιώτα, που είναι κάπως ιδιόμορφες, αλλά επίσης ταιριαστές με την γενικότερη «άποψη» του δίσκου, και φυσικά τον τρόπο που αντιμετωπίζονται από οργανικής πλευράς τα δώδεκα κομμάτια, το συμπέρασμα, στο οποίο θα οδηγηθείς, είναι ένα.
Το «Δύο Λάθη» είναι ένα άλμπουμ που στέκεται κάπου πέρα, κάπου μακριά, μέσα στο σύνολο της τρέχουσας παραγωγής, συνομιλώντας με πλήθος εμμονών (πείτε τες «αναφορές», αν ενοχλεί η λέξη), ατάκτως ερριμμένων, που, όλως περιέργως, αποκτούν νόημα και αξία μέσα απ’ αυτήν την αταξία.
Δεν αρκεί να είσαι καλός συνθέτης για να το πετύχεις αυτό. Χρειάζονται κι άλλα προσόντα, που δεν είναι αυτονόητα, και που ο Φώτης Σιώτας τα διαθέτει, παρατάσσοντας με τόλμη, στο «Δύο Λάθη», όλα εκείνα που τον απασχολούν και τον συνέχουν. Τοποθετώντας τα σ’ αυτή την ακανόνιστη σειρά, βεβαίως, η οποία σε κάθε περίπτωση και δουλεύει και ελκύει.
Επαφή: www.unitedwefly.com
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/okto-exohoi-ellinikoi-diskoi-poy-kykloforisan-toys-teleytaioys-mines