Συνθέτρια με «έντεχνες» καταβολές, η Μάρθα Μεναχέμ έρχεται τώρα
να μας προτείνει το πιο νέο άλμπουμ της, που έχει τίτλο “Homo Poëticus /
XIV φωνές της ποίησης”
(2022) και που κυκλοφορεί, από τις Εκδόσεις Παρισιάνου, σ’ ένα ωραίο CD-book.
Στο παρελθόν έχουμε γράψει για δύο άλμπουμ της Μάρθας Μεναχέμ, το «Μικρά Μονόστηλα» [Μετρονόμος, 2019], σε στίχους Δημήτρη Λέντζου και ερμηνείες του Θοδωρή Νικολάου και το «Τόπος Άγραφος» [Εκδόσεις Παρισιάνου, 2018], σε στίχους Μαρίνου Καρβελά και με πέντε διαφορετικές φωνές να αποδίδουν τα τραγούδια (Γιώργος Φλωράκης, Ιφιγένεια Κορολόγου, Μάρθα Μεναχέμ, Ανδρέας Σμυρνάκης, Σπυριδούλα Μπάκα).
Στο “Homo Poëticus”, τώρα, συμπεριλαμβάνονται 14 τραγούδια, βασισμένα άλλα σε
στίχους Δημήτρη Λέντζου (2) και Μαρίνου Καρβελά (6), και άλλα σε στίχους παλαιότερων,
ελλήνων και ξένων, ποιητών [Κ.Π. Καβάφης (3), Μήτσος Παπανικολάου (1), Ναπολέων
Λαπαθιώτης (1), Ρ.Μ. Ρίλκε (1)]. Συμπληρώνεται, έτσι, μία δεκατετράδα
τραγουδιών, τα οποία αποδίδονται από εννέα(!) διαφορετικές φωνές (Αγγελική
Τουμπανάκη, Μιχάλης Κωτσόγιαννης, Μάρθα Μεναχέμ, Βασίλης Κούρτης, Γιώργος
Περρής, Βίκυ Παπαηλιού, Δημήτρης Κόψης, Θοδωρής Νικολάου, Μάριος Φραγκούλης) και
που ενορχηστρώνονται από τρεις διαφορετικούς ενορχηστρωτές, τους Μάνο
Κιτσικόπουλο (11), Χρυσόστομο Καραντωνίου (2) και Δημήτρη Κουφογιώργο (1).
Αρκετοί είναι, επίσης, και οι μουσικοί που συμμετέχουν στην ηχογράφηση (13), καθώς σ’ αυτήν ακούγονται (αναλόγως με τις εκάστοτε απαιτήσεις) πιάνο, βιολοντσέλο, κλαρινέτο, κιθάρες, πολίτικη λύρα, τρομπέτα, μαντολίνο, μπάσο, βιολί, ακορντεόν και ντραμς.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν πως το “Homo Poëticus” είναι ένα άλμπουμ σύνθετο, που επιχειρεί να φέρει σε δημιουργική συνύπαρξη διαφορετικούς ποιητικούς λόγους και ακόμη πολλούς και διαφορετικούς μουσικούς, ερμηνευτές και ενορχηστρωτές.
Τι θα μπορούσε να ενοποιεί όλους αυτούς τους επιμέρους παράγοντες, προς την κατεύθυνση ενός ενιαίου και αδιαίρετου συνόλου; Eίναι ένα ερώτημα αυτό, που εν προκειμένω «απαντιέται» μέσω της υψηλής ποιοτικής στάθμης, που χαρακτηρίζει τα τραγούδια – μία στάθμη, που συνδέεται με τις μελοποιήσεις της συνθέτριας, με τις μελωδικές εμπνεύσεις και επινοήσεις της, οπωσδήποτε από τις «έντεχνες» ενορχηστρώσεις, στις οποίες κυριαρχεί το πιάνο, με όλα τα υπόλοιπα όργανα να έχουν μικρούς, επιμέρους ρόλους, και φυσικά από τις ερμηνείες, που αν και προέρχονται από τόσο πολλούς τραγουδιστές και τραγουδίστριες, κινούνται όλες πάνω σε μια γραμμή, χωρίς αισθητικά σκαμπανεβάσματα – κάτι που, προφανώς, έχει «επιβάλλει» με τον τρόπο της η συνθέτρια.
Ο λυρισμός κυριαρχεί στις συνθέσεις της Μ. Μεναχέμ, ένας λυρισμός περισσότερο «θεοδωρακικός», παρά «χατζιδακικός», με το στοιχείο της «βαρύτητας» και της συνθετότητας να κυριαρχεί ακόμη και στις περιπτώσεις των ευκόλως μελοποιήσιμων, υποτίθεται, ποιητών, όπως είναι οι Μήτσος Παπανικολάου και Ναπολέων Λαπαθιώτης.
Μεταξύ των ωραιοτέρων τραγουδιών από το “Homo Poëticus” θα προέτασσα τρία που τα ενώνει ο λόγος του Μαρίνου Ε. Καρβελά και αυτά είναι τα «Λόγια που δεν είπες» (ερμηνεία Δημήτρης Κόψης), «Παιδί της Παλαστίνης» (ερμηνεία Θοδωρής Νικολάου-Μάρθα Μεναχέμ) και «Σ’ ακτή βυζαντινή» (ερμηνεία Μάριος Φραγκούλης), ενώ πολύ κοντά θα τοποθετούσα το «Τα φύλλα της σιωπής» (στίχοι Δημήτρης Λέντζος, ερμηνεία Μιχάλης Κωτσόγιαννης) και το «Τα παράθυρα» (ποίηση Κ.Π. Καβάφης, ερμηνεία Αγγελική Τουμπανάκη).
Γενικώς, έχουμε να κάνουμε μ’ ένα άλμπουμ πολύ προσεγμένο, σοβαρό, απαιτητικό, βαρύ, απ’ αυτά που απαιτούν την ενεργή συμμετοχή του ακροατή, προκειμένου να γίνουν όλα κατανοητά σε πρώτο χρόνο. (Βοηθά, οπωσδήποτε, προς αυτή την κατεύθυνση και το booklet με τους στίχους και με όλες τις υπόλοιπες πληροφορίες).
Επαφή: www.parisianou.gr
Στο παρελθόν έχουμε γράψει για δύο άλμπουμ της Μάρθας Μεναχέμ, το «Μικρά Μονόστηλα» [Μετρονόμος, 2019], σε στίχους Δημήτρη Λέντζου και ερμηνείες του Θοδωρή Νικολάου και το «Τόπος Άγραφος» [Εκδόσεις Παρισιάνου, 2018], σε στίχους Μαρίνου Καρβελά και με πέντε διαφορετικές φωνές να αποδίδουν τα τραγούδια (Γιώργος Φλωράκης, Ιφιγένεια Κορολόγου, Μάρθα Μεναχέμ, Ανδρέας Σμυρνάκης, Σπυριδούλα Μπάκα).
Αρκετοί είναι, επίσης, και οι μουσικοί που συμμετέχουν στην ηχογράφηση (13), καθώς σ’ αυτήν ακούγονται (αναλόγως με τις εκάστοτε απαιτήσεις) πιάνο, βιολοντσέλο, κλαρινέτο, κιθάρες, πολίτικη λύρα, τρομπέτα, μαντολίνο, μπάσο, βιολί, ακορντεόν και ντραμς.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν πως το “Homo Poëticus” είναι ένα άλμπουμ σύνθετο, που επιχειρεί να φέρει σε δημιουργική συνύπαρξη διαφορετικούς ποιητικούς λόγους και ακόμη πολλούς και διαφορετικούς μουσικούς, ερμηνευτές και ενορχηστρωτές.
Τι θα μπορούσε να ενοποιεί όλους αυτούς τους επιμέρους παράγοντες, προς την κατεύθυνση ενός ενιαίου και αδιαίρετου συνόλου; Eίναι ένα ερώτημα αυτό, που εν προκειμένω «απαντιέται» μέσω της υψηλής ποιοτικής στάθμης, που χαρακτηρίζει τα τραγούδια – μία στάθμη, που συνδέεται με τις μελοποιήσεις της συνθέτριας, με τις μελωδικές εμπνεύσεις και επινοήσεις της, οπωσδήποτε από τις «έντεχνες» ενορχηστρώσεις, στις οποίες κυριαρχεί το πιάνο, με όλα τα υπόλοιπα όργανα να έχουν μικρούς, επιμέρους ρόλους, και φυσικά από τις ερμηνείες, που αν και προέρχονται από τόσο πολλούς τραγουδιστές και τραγουδίστριες, κινούνται όλες πάνω σε μια γραμμή, χωρίς αισθητικά σκαμπανεβάσματα – κάτι που, προφανώς, έχει «επιβάλλει» με τον τρόπο της η συνθέτρια.
Ο λυρισμός κυριαρχεί στις συνθέσεις της Μ. Μεναχέμ, ένας λυρισμός περισσότερο «θεοδωρακικός», παρά «χατζιδακικός», με το στοιχείο της «βαρύτητας» και της συνθετότητας να κυριαρχεί ακόμη και στις περιπτώσεις των ευκόλως μελοποιήσιμων, υποτίθεται, ποιητών, όπως είναι οι Μήτσος Παπανικολάου και Ναπολέων Λαπαθιώτης.
Μεταξύ των ωραιοτέρων τραγουδιών από το “Homo Poëticus” θα προέτασσα τρία που τα ενώνει ο λόγος του Μαρίνου Ε. Καρβελά και αυτά είναι τα «Λόγια που δεν είπες» (ερμηνεία Δημήτρης Κόψης), «Παιδί της Παλαστίνης» (ερμηνεία Θοδωρής Νικολάου-Μάρθα Μεναχέμ) και «Σ’ ακτή βυζαντινή» (ερμηνεία Μάριος Φραγκούλης), ενώ πολύ κοντά θα τοποθετούσα το «Τα φύλλα της σιωπής» (στίχοι Δημήτρης Λέντζος, ερμηνεία Μιχάλης Κωτσόγιαννης) και το «Τα παράθυρα» (ποίηση Κ.Π. Καβάφης, ερμηνεία Αγγελική Τουμπανάκη).
Γενικώς, έχουμε να κάνουμε μ’ ένα άλμπουμ πολύ προσεγμένο, σοβαρό, απαιτητικό, βαρύ, απ’ αυτά που απαιτούν την ενεργή συμμετοχή του ακροατή, προκειμένου να γίνουν όλα κατανοητά σε πρώτο χρόνο. (Βοηθά, οπωσδήποτε, προς αυτή την κατεύθυνση και το booklet με τους στίχους και με όλες τις υπόλοιπες πληροφορίες).
Επαφή: www.parisianou.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου