Το βιβλίο του Στέφανου Παναγιωτάκη για τους Purple Overdose, υπό τον τίτλο We Shall Be Reborn / “Οι Αναμνήσεις μου με τους
Purple Overdose” [B-otherSide Records, 2022], είναι μοναδικό στο
χώρο της ελληνικής ροκ βιβλιογραφίας.
Γραμμένο από έναν άνθρωπο, που βρέθηκε
πολύ κοντά, δηλαδή δίπλα, στο σημαντικό αυτό γκρουπ της ελληνικής σκηνής, και
μάλιστα για κάμποσα χρόνια, το βιβλίο είναι κατ’ ουσίαν ένα ημερολόγιο της
διαδρομής της μπάντας – από το 1996 βασικά, έως και τον θάνατο του frontman των Purple Overdose Κώστα
Κωνσταντίνου, στις 26 Απριλίου 2020.
Ο Στέφανος Παναγιωτάκης, μάνατζερ του
συγκροτήματος, από τον Ιούνιο του 1999 και μετά, έχει πολλά να πει, για πολλά
θέματα που σχετίζονται με το γκρουπ και τον Κ. Κωνσταντίνου, και τα λέει.
Λέμε, λοιπόν, για μία πλήρη έκδοση, που αφορά οπωσδήποτε σε όλους τους φίλους του γκρουπ – και όχι μόνο σ’ αυτούς.
Να πούμε, επίσης, πως ο Στέφανος Παναγιωτάκης γράφει απλά, και κυρίως με «καλά ελληνικά», κάτι που δεν είναι αυτονόητο για το χώρο. Το λέω, γιατί πολλές φορές, για τέτοια θέματα, διαβάζουμε είτε «ξύλινους» πανεπιστημιακούς, είτε απλοϊκούς fans, χωρίς καμία δυνατότητα άνετης και «σωστής» αφήγησης. Ο Σ. Παναγιωτάκης μπορεί να είναι fan, μπορεί να γουστάρει, αλλά βασικά δεν είναι τίποτα από τα δύο προηγούμενα – και αυτό είναι το πρώτο μεγάλο ατού του βιβλίου.
Περαιτέρω ο Σ. Παναγιωτάκης γράφει με εξοντωτικές
λεπτομέρειες, για τα θέματα που έζησε δίπλα στο συγκρότημα, έχοντας κρατήσει κάποιου
είδους ημερολόγιο, προφανώς, σε πρώτο χρόνο. Το λέμε, γιατί από μνήμης, τέτοιου
τύπου λεπτομέρειες είναι αδύνατον να τις θυμάται κάποιος μετά από 20 και βάλε
χρόνια.
Χρονολογικά, το βιβλίο ξεκινά από το 1995, όταν ο συγγραφέας ακούει για πρώτη φορά τους Purple Overdose, συνεχίζοντας από ’κει και πέρα γραμμικά, μέρα-μέρα και μήνα-μήνα σε κάποιες φάσεις, και σίγουρα χρόνο με το χρόνο, καταγράφοντας τόσο την σχέση τη δική του με το αθηναϊκό «ψυχεδελικό» γκρουπ, αλλά και την πορεία της μπάντας αυτής καθ’ αυτής σε σχέση με τα διάφορα live, τους χώρους και τους ανθρώπους, που ανακατεύονταν με όλο αυτό το σκηνικό, βεβαίως τα ποικίλα δισκογραφικά sessions, τις αλλαγές των μελών, τους συγχρωτισμούς με άλλα συγκροτήματα, ελληνικά και ξένα, τις επαφές με τους ανθρώπους των μίντια (περιοδικά, ραδιοφωνικοί σταθμοί κ.λπ.), τις συζητήσεις, τις συναποφάσεις, τις διχογνωμίες, τις χαμένες ευκαιρίες, τους καβγάδες, τα πάντα.
Ιδιαίτερη σημασία δίδεται στην παρουσία των Purple Overdose στο Athens Rockwave Festival ’99 (πριν από Mercury Rev, dEUS, Placebo και Blur), ως μια ευκαιρία για διεθνή καταξίωση, που πέρασε ανεκμετάλλευτη και ακόμη στην συνεύρεσή τους με τους περίφημους Electric Prunes στην Αθήνα (για πρώτη φορά θα έπαιζαν στην Ελλάδα στις 12 και 13 Οκτωβρίου 2002, στο Ρόδον και στον Μύλο της Θεσσαλονίκης αντιστοίχως), η οποία (συνεύρεση), κατά έναν ακατανόητο τρόπο, θα σηματοδοτούσε και το ουσιαστικό τέλος τους σαν μπάντα, καθώς λίγες ημέρες αργότερα, στις 23 Οκτωβρίου 2002, θα έπεφτε η αυλαία για το αθηναϊκό γκρουπ.
Στο βιβλίο καταγράφεται και η δεύτερη επίσκεψη των Electric Prunes στην Ελλάδα, στο διάστημα 1-2 Οκτωβρίου 2004 (πρώτα στον Μύλο και μετά στο Gagarin 205), χωρίς την παρουσία των Purple Overdose στο stage, οι οποίοι (Purple Overdose) θα επανεμφανίζονταν στο 2ο Φεστιβάλ Ροκ της Τρίπολης, στις 10 Σεπτ. 2005, που οργανωνόταν από την παρέα των Timelords (την επόμενη χρονιά οι ίδιοι θα τύπωναν το fanzine TimeMazine κ.λπ.).
Τα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου είναι και τα πιο σκληρά της αφήγησης του Στέφανου Παναγιωτάκη, καθώς παρακολουθούμε σε αργή κίνηση, ανάμεσα σε άλλα παράλληλα συμβάντα (κυρίως δισκογραφικά, αλλά και το ανέλπιστο τζαμάρισμα των Purple Overdose με τους No Man’s Land, στο Floral των Εξαρχείων, τον Φεβρουάριο του 2013) την πορεία προς το τέλος του Κώστα Κωνσταντίνου, διαχρονικής κινητήριας δύναμης, ως συνθέτης-στιχουργός, κιθαρίστας και τραγουδιστής του αθηναϊκού γκρουπ.
Να πω επίσης, για κάποιους που θα αναρωτηθούν σε σχέση με τα πρώτα χρόνια του συγκροτήματος, έως τα μέσα της δεκαετίας του ’90 (όταν θα τους ανακαλύψει ο Στέφανος Παναγιωτάκης συντονίζοντας σταδιακώς τα βήματά τους), πως και αυτά τα χρόνια, τα χρόνια του “Exit #4”, του “Indigo” και του φερώνυμου δίσκου, με το εξώφυλλο αφίσα, καταγράφονται στο βιβλίο, στο 10σέλιδο συνολικό βιογραφικό των Purple Overdose, οπότε δεν λείπει κάτι.
Απεναντίας υπάρχουν πολλά, που θα τα διαβάσει κάποιος για πρώτη φορά (όπως, για παράδειγμα την τυχαία συνάντηση Κώστα Φέρρη και Electric Prunes στο αεροδρόμιο!), προσφέροντας και αυτά τα μικρά, αλλά όχι ασήμαντα, γεγονότα, το καρύκευμα σ’ ένα βιβλίο, που έχει γραφτεί με σπάνιο μεράκι και αληθινή αγάπη – για πρόσωπα και καταστάσεις.
Επαφή: stefanos51@gmail.com, https://el.b-otherside.gr/
Χρονολογικά, το βιβλίο ξεκινά από το 1995, όταν ο συγγραφέας ακούει για πρώτη φορά τους Purple Overdose, συνεχίζοντας από ’κει και πέρα γραμμικά, μέρα-μέρα και μήνα-μήνα σε κάποιες φάσεις, και σίγουρα χρόνο με το χρόνο, καταγράφοντας τόσο την σχέση τη δική του με το αθηναϊκό «ψυχεδελικό» γκρουπ, αλλά και την πορεία της μπάντας αυτής καθ’ αυτής σε σχέση με τα διάφορα live, τους χώρους και τους ανθρώπους, που ανακατεύονταν με όλο αυτό το σκηνικό, βεβαίως τα ποικίλα δισκογραφικά sessions, τις αλλαγές των μελών, τους συγχρωτισμούς με άλλα συγκροτήματα, ελληνικά και ξένα, τις επαφές με τους ανθρώπους των μίντια (περιοδικά, ραδιοφωνικοί σταθμοί κ.λπ.), τις συζητήσεις, τις συναποφάσεις, τις διχογνωμίες, τις χαμένες ευκαιρίες, τους καβγάδες, τα πάντα.
Ιδιαίτερη σημασία δίδεται στην παρουσία των Purple Overdose στο Athens Rockwave Festival ’99 (πριν από Mercury Rev, dEUS, Placebo και Blur), ως μια ευκαιρία για διεθνή καταξίωση, που πέρασε ανεκμετάλλευτη και ακόμη στην συνεύρεσή τους με τους περίφημους Electric Prunes στην Αθήνα (για πρώτη φορά θα έπαιζαν στην Ελλάδα στις 12 και 13 Οκτωβρίου 2002, στο Ρόδον και στον Μύλο της Θεσσαλονίκης αντιστοίχως), η οποία (συνεύρεση), κατά έναν ακατανόητο τρόπο, θα σηματοδοτούσε και το ουσιαστικό τέλος τους σαν μπάντα, καθώς λίγες ημέρες αργότερα, στις 23 Οκτωβρίου 2002, θα έπεφτε η αυλαία για το αθηναϊκό γκρουπ.
Στο βιβλίο καταγράφεται και η δεύτερη επίσκεψη των Electric Prunes στην Ελλάδα, στο διάστημα 1-2 Οκτωβρίου 2004 (πρώτα στον Μύλο και μετά στο Gagarin 205), χωρίς την παρουσία των Purple Overdose στο stage, οι οποίοι (Purple Overdose) θα επανεμφανίζονταν στο 2ο Φεστιβάλ Ροκ της Τρίπολης, στις 10 Σεπτ. 2005, που οργανωνόταν από την παρέα των Timelords (την επόμενη χρονιά οι ίδιοι θα τύπωναν το fanzine TimeMazine κ.λπ.).
Τα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου είναι και τα πιο σκληρά της αφήγησης του Στέφανου Παναγιωτάκη, καθώς παρακολουθούμε σε αργή κίνηση, ανάμεσα σε άλλα παράλληλα συμβάντα (κυρίως δισκογραφικά, αλλά και το ανέλπιστο τζαμάρισμα των Purple Overdose με τους No Man’s Land, στο Floral των Εξαρχείων, τον Φεβρουάριο του 2013) την πορεία προς το τέλος του Κώστα Κωνσταντίνου, διαχρονικής κινητήριας δύναμης, ως συνθέτης-στιχουργός, κιθαρίστας και τραγουδιστής του αθηναϊκού γκρουπ.
Να πω επίσης, για κάποιους που θα αναρωτηθούν σε σχέση με τα πρώτα χρόνια του συγκροτήματος, έως τα μέσα της δεκαετίας του ’90 (όταν θα τους ανακαλύψει ο Στέφανος Παναγιωτάκης συντονίζοντας σταδιακώς τα βήματά τους), πως και αυτά τα χρόνια, τα χρόνια του “Exit #4”, του “Indigo” και του φερώνυμου δίσκου, με το εξώφυλλο αφίσα, καταγράφονται στο βιβλίο, στο 10σέλιδο συνολικό βιογραφικό των Purple Overdose, οπότε δεν λείπει κάτι.
Απεναντίας υπάρχουν πολλά, που θα τα διαβάσει κάποιος για πρώτη φορά (όπως, για παράδειγμα την τυχαία συνάντηση Κώστα Φέρρη και Electric Prunes στο αεροδρόμιο!), προσφέροντας και αυτά τα μικρά, αλλά όχι ασήμαντα, γεγονότα, το καρύκευμα σ’ ένα βιβλίο, που έχει γραφτεί με σπάνιο μεράκι και αληθινή αγάπη – για πρόσωπα και καταστάσεις.
Επαφή: stefanos51@gmail.com, https://el.b-otherside.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου