η άγνωστη περίπτωση του πρόωρα χαμένου τραγουδοποιού ΠΕΡΙΚΛΗ ΧΑΡΒΑ –με αφορμή την επανέκδοση του πρώτου πολύ σπάνιου δίσκου του, από το 1971

Οι singers-songwriters, δηλαδή οι τραγουδοποιοί, είναι μία πολύ ιδιαίτερη κατηγορία μουσικών-καλλιτεχνών, που πάντα χαίρουν ιδιαίτερης εκτίμησης από τα ακροατήρια. Και τούτο, γιατί υποστηρίζουν μόνοι τους τα τραγούδια τους, γράφοντας στίχους, μουσικές και ερμηνεύοντάς τα, με την κιθάρα ή το πιάνο τους, στα κλαμπ ή την δισκογραφία. Συγκεντρώνουν, δηλαδή, πολλές ιδιότητες μαζί, κάτι που δεν είναι εύκολο, ούτε και τόσο συνηθισμένο.
Εντάξει, ακόμη και στην Ελλάδα οι τραγουδοποιοί αυτού του τύπου είναι δεκάδες, αλλά και πάλι είναι κατά πολύ λιγότεροι από τους σκέτους τραγουδιστές, στιχουργούς ή συνθέτες.
Οι τραγουδοποιοί στη πιο σύγχρονη ελληνική δισκογραφία –ας πούμε από το ’60 και μετά, για να μην αναφερθούμε στους ρεμπέτες, στον Αττίκ ή τον Νίκο Γούναρη–, συνδέονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με τους ανάλογους ξένους συναδέλφους τους. Αρχικά με τους Γάλλους (Georges Brassens, Léo Ferré κ.ά.) ή τον Βέλγο Jacques Brel και εν συνεχεία με τους Αμερικανούς (Bob Dylan, Joan Baez, Simon & Garfunkel κ.ά.).
Χρονολογικά αν το πάρουμε, ο Λάκης Παππάς είναι ο πρώτος έλληνας τραγουδοποιός, που βγαίνει μόνος του, να υποστηρίξει (και) δικά του τραγούδια στις τότε μπουάτ, για να ακολουθήσουν στα μέσα του ’60 και μέχρι το τέλος της δεκαετίας οι Διονύσης Σαββόπουλος, Γιώργος Ρωμανός, Γιάννης Πουλόπουλος, Αρλέτα, Πάνος Σαββόπουλος, Λήδα, Μαίρη Δαλάκου, Θανάσης Γκαϊφύλλιας, Μαρίζα Κωχ, Βασίλης Ζαρούλιας, Δέσποινα Γλέζου, Νίκος Χουλιαράς, Νίκος Κυπουργός, Τάκης Βούης, Χρήστος Λεττονός κ.ά. Κάποιοι απ’ αυτούς νεαρότατοι, κάτω από τα 20 χρόνια τους, στα πολύ πρώιμα βήματά τους.

Σ’ αυτήν την ομάδα τραγουδοποιών, που εμφανίστηκαν στην δεκαετία του ’60, τοποθετείται και ο Περικλής Χαρβάς (1949-1993). Όπως είχε πει ο ίδιος, σε μια συνέντευξή του στο περιοδικό «Ποπ & Ροκ» [τεύχος #60, Φεβρουάριος 1983]:
«Ξεκίνησα το 1965 με τη φιλοδοξία να γίνω ένας σύγχρονος τροβαδούρος. Έγραφα τραγούδια, τα οποία έπαιζα με την κιθάρα μου στις φιλικές συντροφιές, στα πάρτυ-ρεφενέ, που κάναμε την περίοδο εκείνη, ακούγοντας από τη μια τον Θεοδωράκη και τον Χατζιδάκι, από την άλλη τον Ντύλαν και τους Μπητλς και από την άλλη τον Καζαντζίδη(...), τον Αγγελόπουλο, τον Ζαγοραίο και την Γιώτα Λύδια. Λοιπόν, με όλα αυτά τα ακούσματα, τα οποία πέρναγαν μέσα μου, σαν καθημερινή ζωή, έστηνα τα τραγούδια μου. Τραγούδια, που μίλαγαν για τις τότε ανάγκες, και της ηλικίας μου και της καθημερινής αναζήτησης».
Ο Περικλής Χαρβάς ξεκινά να τραγουδά στην μπουάτ Νεφέλες, ενώ ο Οκτώβριος του 1968 τον βρίσκει να δουλεύει, για λίγο διάστημα, με τον άγνωστο τότε Θάνο Μικρούτσικο, στην μπουάτ Ορίζοντες.
Είναι η εποχή όπου ο Διονύσης Σαββόπουλος έχει επιστρέψει από την Ιταλία και ψάχνεται κι αυτός, ώστε να σχηματίσει ένα γκρουπ για να προβάρει τα καινούρια τραγούδια του (αυτά που θα κυκλοφορούσαν, τον Οκτώβριο του 1969, ως «Το Περιβόλι του Τρελλού»). Θυμάται ο Περικλής Χαρβάς:
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/i-agnosti-periptosi-toy-proora-hamenoy-tragoydopoioy-perikli-harba