OK WAIT: Well [Golden Antenna Records, 2022]
Οι OK WAIT είναι μία καινούρια γερμανική μπάντα από το Αμβούργο, που αποτελείται, όμως, από παλαιότερους, και άρα πεπειραμένους μουσικούς. Μην φανταστείτε μουσικούς, που να παίζουν σε συγκροτήματα από τα seventies… καθώς αναφερόμαστε σε οργανοπαίκτες, που έχουν δράσει την τελευταία, κατά βάση, 20ετία. Τα ονόματά τους; Christoph Härtwig κιθάρες, Michel Jahn κιθάρες, Lutz Möllmann ντραμς και Florian Zeh μπάσο. Εντάξει, στους έλληνες ακροατές μπορεί να μην λένε κάτι ιδιαίτερο τα συγκεκριμένα, όμως όλοι αυτοί έχουν παρουσία σε άλλα γερμανικά γκρουπ (Ulme, Gut, Pendikel, Rodha, No God Only Teeth κ.λπ.), που έχουν διακριθεί, με καλούς δίσκους, κινούμενα σε ποικίλες αισθητικές, περί το ροκ, κατευθύνσεις. Μάλιστα για τους τελευταίους, τους «μεταλλικούς» (sludge) No God Only Teeth, είχαμε γράψει προσφάτως, με αφορμή το άλμπουμ τους “Placenta” (2021).
Οι OK WAIT δεν έχουν σχέση, πάντως, με «μέταλλο», αν και κάποια stoner στοιχεία ανιχνεύονται
στο instrumental post-rock τους.
Θα τολμούσαμε να πούμε πως ο ήχος των OK WAIT είναι... κλασικός post-rock – και όταν λέμε «κλασικός» εννοούμε... σε βαθμό κακουργήματος. Φρενήρεις κιθαρισμοί, και μάλιστα διπλοί, με τις κιθάρες ουσιαστικώς να παίζουν και τον ρόλο των πλήκτρων, και βεβαίως βαρύ, αλλά οριοθετημένο, ρυθμικό τμήμα, με ελάχιστες δυνατότητες διαφυγής, προς κάτι άλλο – προς κάτι περισσότερο τολμηρό, κινούμενο έξω από τις τυπικές νόρμες του στυλ.
Εντάξει, οι Mogwai θα είναι πάντα μια επιρροή για όλα αυτά τα σύνολα, και φυσικά (και) για τους OK WAIT – με τους Γερμανούς να μην κάνουν απολύτως τίποτα, για να ξεφύγουν απ’ αυτήν την κολοσσιαία επιρροή.
Προφανώς το ξέρουν. Προφανώς δεν θέλουν (να ξεφύγουν). Θέλουν, μόνον, να παρουσιάσουν αυτά τα βαριά και κάπως δυσοίωνα μοτίβα τους, με την μέγιστη δυνατή πειθαρχία και αυτό ακριβώς πράττουν στο “Well” – που κυκλοφορεί σε διπλό LP και digital, από την καλή εταιρεία Golden Antenna.
Επαφή: www.okwait.de, www.goldenantenna.com/shop
SOFT FFOG: Soft Ffog [Is It Jazz? Records, 2022]
Οι Soft Ffog είναι νορβηγοί progsters και ηχογραφούν για το νέο παράλληλο label της γνωστής μας Karisma Records, την Is It Jazz? Records. Το άλμπουμ τους, που έχει ως τίτλο το όνομά τους, και που κατά πάσα πιθανότητα είναι το παρθενικό τους, περιέχει τέσσερα μέσης προς μεγάλης διάρκειας tracks (δύο ανά βινυλιακή πλευρά) και είναι ορχηστρικό.
Είναι jazz, τελικώς, το “Soft Ffog”; Είναι, αν αναλογιστούμε πως εδώ έχουμε ένα Canterbury-like progressive rock LP (CD και digital), άψογα ερμηνευμένο από τέσσερις πολύ γερούς οργανοπαίκτες, τους Tom Hasslan κιθάρες, Vegard Lien Bjerkan πλήκτρα, Trond Frønes μπάσο και Axel Skalstad ντραμς.
Τα τέσσερα tracks, που έχουν τίτλους “Chun Li”, “Zangief”, “Ken” και “Dhalsim”, και που διαρκούν δέκα, εννέα, οκτώ και εννέα λεπτά αντιστοίχως, είναι εντυπωσιακά, το ένα καλύτερο από το άλλο, πηγμένα στις κιθαριστικές και πληκτρονικές αναζητήσεις, φέρνοντας στην μνήμη πολλά και διάφορα.
Κατ’ αρχάς, και βασικά, τα seventies. Και εννοούμε με αυτό τα progressive Canterbury-sound συγκροτήματα που εμφανίστηκαν σχεδόν σε όλη την Ευρώπη, στα μέσα εκείνης της δεκαετίας (και στην Νορβηγία εννοείται).
Έπειτα, συνθετικά και ηχητικά στυλ, που μπορείς να τα συναντήσεις από συγκροτήματα σαν τους King Crimson έως και jazzmen σαν τον Pat Metheny.
Περαιτέρω, εδώ παρατάσσονται συνθέσεις με πολλές διακλαδώσεις, με τους δύο βασικούς σολίστες (και ιδίως τον κιθαρίστα) να παίζουν «παπάδες», και τούτο παραλλήλως μ’ ένα ρυθμικό τμήμα πολύ καίριο και ουσιαστικό, που χωρίς να εντυπωσιάζει ξέρει πώς να κατευθύνει την μπάντα σε «δύσκολους», αλλά αγαπημένους δρόμους.
Όπως έχουμε ξαναγράψει, στην Νορβηγία επικρατεί οργασμός neo-prog συγκροτημάτων. Οπότε και η ποικιλία των αναλόγων ήχων είναι πολύ μεγάλη. Έχουμε δει / ακούσει, εννοούμε, «πινκ-φλοϋντικά» νορβηγικά γκρουπ, άλλα σε στυλ Genesis και Yes, αλλά πιο hard progressive, άλλα πιο cosmic κ.λπ. Και κάπως έτσι, μέσα σ’ αυτήν την διαρκώς αναπτυσσόμενη σκηνή, και οι πιο fusion progressive μπάντες, σαν τους Soft Ffog, δεν μπορεί παρά να έχουν το δικό τους μερτικό.
Επαφή: https://softffog.bandcamp.com/
ANDERES HOLZ: Continuo [Tonzonen Records, 2022]
Οι Anderes Holz είναι ένα γερμανικό ροκ συγκρότημα, που τώρα κυκλοφορεί τον δεύτερο δίσκο του. Λέγεται “Continuo” και είναι αρκετά ιδιαίτερος. Πού οφείλεται αυτό; Στο ότι, κατ’ αρχάς, οι Γερμανοί δεν διαθέτουν κιθαρίστα. Έπειτα, στο γεγονός πως οι ηλεκτρικές κιθάρες έχουν αντικατασταθεί από τα waldzithers (ηλεκτρικό και παραδοσιακό), που ανήκουν στην μεγάλη οικογένεια των λαούτων και που καλύπτουν και με το παραπάνω τα συγκεκριμένα passages. Έχουμε και στην Ελλάδα τέτοια συγκροτήματα, με ανάλογες οργανικές... συμπεριφορές; Οπωσδήποτε –μας έρχονται στο νου οι Babel Trio και οι Balothizer–, οπότε δεν παραξενευόμαστε, όσο να ’ναι, από τον ήχο των Γερμανών.
Πέραν αυτού, οι Anderes Holz έχουν κι άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία. Όπως το γεγονός πως παίζουν ένα είδος γερμανικού rock και folk-rock, με άκρες στα seventies, το οποίο, και σε κάθε περίπτωση, ακούγεται αρκετά προσωπικό – δίχως να παραπέμπει σε κάτι παρά πολύ συγκεκριμένο από το χθες.
Έπειτα, το ότι τραγουδούν στα γερμανικά τους δίνει, και αυτό, κι άλλους πόντους.
Περαιτέρω διαθέτουν πολλά κομμάτια μάλλον μικρά σε διάρκεια –τα οκτώ από τα δέκα tracks του δίσκου τους έχουν διάρκειες κάτω από τέσσερα λεπτά–, πράγμα που σημαίνει πως δεν τους ενδιαφέρει να «χάνονται» σε μακροσκελείς πειραματισμούς, προτιμώντας την σαφήνεια και την καθαρότητα.
Αν και, προσωπικώς, τα λίγα ακουστικά κομμάτια τους ή parts μού άρεσαν περισσότερο, δεν μπορώ να μην παραδεχθώ πως και τα περισσότερο θορυβώδη τραγούδια των Anderes Holz είναι πάρα πολύ καλά, δημιουργώντας μία συνολική βεβαιότητα, για το αξιόλογον του πράγματος.
Ποιοι αποτελούν τους Anderes Holz; Ας σημειώσουμε τα ονόματά τους: Dominique M. Täger φωνή, ηλεκτρικό και παραδοσιακό γερμανικό λαούτο (waldzither), Tine Täger μπάσο, θερεμίνη, καστανιέτες, φωνή και Boris Boškovski ντραμς, κρουστά.
Επαφή: www.tonzonen.de
NOORVIK: Hamartia [Tonzonen Records, 2022]
Για τους Γερμανούς (από την Κολωνία) Noorvik είχαμε γράψει λόγια καλά το 2019, με αφορμή το τότε άλμπουμ τους “Omission” [Tonzonen]. Με αλλαγμένη κατά τα δύο τέταρτα line-up –έχοντας τους κιθαρίστες Moritz Kuck και Tim Merriman, στις θέσεις των Hennes Ernst και Johannes Schreiter, και πάντα με την σταθερή παρουσία των Dominik Hornung μπάσο και Arnd Finke ντραμς– οι Noorvik προχωρούν, τώρα, σε μία επόμενη δουλειά τους, την “Hamartia” (προφανώς πρόκειται για την ελληνική λέξη «Αμαρτία», η οποία δεν είναι η μόνη ελληνική στο άλμπουμ, καθώς και όλοι σχεδόν οι υπόλοιποι τίτλοι είναι ελληνικοί), στην οποία μεγαλύνουν εκείνο που παρουσίαζαν στο “Omission”.
Το γκρουπ εξακολουθεί να παίζει βαρύ instrumental rock, με άκρες προς κάθε νεότερο ροκ είδος (post rock, stoner κ.λπ.), έχοντας ως βασικό ατού του την πολύ δημιουργική χρήση των κιθαρών.
Από ’κει ξεκινάνε κι εκεί τελειώνουν σχεδόν τα πάντα, για τους Noorvik – εννοώντας πως οι κιθάρες είναι το Α και το Ω εδώ, με το ρυθμικό τμήμα να συντελεί κι αυτό από την μεριά του, όσο και όπως πρέπει, προς την διαλεύκανση του ύφους του γερμανικού γκρουπ – που διαθέτει, περαιτέρω, progressive, hard rock έως και σχεδόν «μεταλλικές» αναφορές.
Επίσης, το γεγονός πως οι Noorvik ηχογραφούν ένα άλμπουμ οκτώ κομματιών, έχοντας tracks, ανάμεσα, που διαρκούν 16, 12, 10 και 9 λεπτά, δείχνει πως οι Γερμανοί δεν προβληματίζονται σε σχέση με τις μεγάλες διάρκειες και πως γνωρίζουν πολύ καλά να εκμεταλλεύονται τον χρόνο, παρουσιάζοντας αληθινά ενδιαφέρουσες συνθέσεις, που «χάνονται» τακτικά, προς θορυβώδεις, όσο και επικές κατευθύνσεις.
Πάλλεται το ροκ σύμπαν από τα καμώματα των Noorvik, με το 16λεπτο “The feast” να κυριαρχεί ως σύνθεση – δίχως φυσικά να υστερούν και όλες οι υπόλοιπες (“Tantalos”, “Hybris”, “Omonoia”, “Ambrosia”, “Leon”, “Atreides” και “Tartaros”).
Επαφή: www.tonzonen.de
Οι OK WAIT είναι μία καινούρια γερμανική μπάντα από το Αμβούργο, που αποτελείται, όμως, από παλαιότερους, και άρα πεπειραμένους μουσικούς. Μην φανταστείτε μουσικούς, που να παίζουν σε συγκροτήματα από τα seventies… καθώς αναφερόμαστε σε οργανοπαίκτες, που έχουν δράσει την τελευταία, κατά βάση, 20ετία. Τα ονόματά τους; Christoph Härtwig κιθάρες, Michel Jahn κιθάρες, Lutz Möllmann ντραμς και Florian Zeh μπάσο. Εντάξει, στους έλληνες ακροατές μπορεί να μην λένε κάτι ιδιαίτερο τα συγκεκριμένα, όμως όλοι αυτοί έχουν παρουσία σε άλλα γερμανικά γκρουπ (Ulme, Gut, Pendikel, Rodha, No God Only Teeth κ.λπ.), που έχουν διακριθεί, με καλούς δίσκους, κινούμενα σε ποικίλες αισθητικές, περί το ροκ, κατευθύνσεις. Μάλιστα για τους τελευταίους, τους «μεταλλικούς» (sludge) No God Only Teeth, είχαμε γράψει προσφάτως, με αφορμή το άλμπουμ τους “Placenta” (2021).
Θα τολμούσαμε να πούμε πως ο ήχος των OK WAIT είναι... κλασικός post-rock – και όταν λέμε «κλασικός» εννοούμε... σε βαθμό κακουργήματος. Φρενήρεις κιθαρισμοί, και μάλιστα διπλοί, με τις κιθάρες ουσιαστικώς να παίζουν και τον ρόλο των πλήκτρων, και βεβαίως βαρύ, αλλά οριοθετημένο, ρυθμικό τμήμα, με ελάχιστες δυνατότητες διαφυγής, προς κάτι άλλο – προς κάτι περισσότερο τολμηρό, κινούμενο έξω από τις τυπικές νόρμες του στυλ.
Εντάξει, οι Mogwai θα είναι πάντα μια επιρροή για όλα αυτά τα σύνολα, και φυσικά (και) για τους OK WAIT – με τους Γερμανούς να μην κάνουν απολύτως τίποτα, για να ξεφύγουν απ’ αυτήν την κολοσσιαία επιρροή.
Προφανώς το ξέρουν. Προφανώς δεν θέλουν (να ξεφύγουν). Θέλουν, μόνον, να παρουσιάσουν αυτά τα βαριά και κάπως δυσοίωνα μοτίβα τους, με την μέγιστη δυνατή πειθαρχία και αυτό ακριβώς πράττουν στο “Well” – που κυκλοφορεί σε διπλό LP και digital, από την καλή εταιρεία Golden Antenna.
Επαφή: www.okwait.de, www.goldenantenna.com/shop
Οι Soft Ffog είναι νορβηγοί progsters και ηχογραφούν για το νέο παράλληλο label της γνωστής μας Karisma Records, την Is It Jazz? Records. Το άλμπουμ τους, που έχει ως τίτλο το όνομά τους, και που κατά πάσα πιθανότητα είναι το παρθενικό τους, περιέχει τέσσερα μέσης προς μεγάλης διάρκειας tracks (δύο ανά βινυλιακή πλευρά) και είναι ορχηστρικό.
Είναι jazz, τελικώς, το “Soft Ffog”; Είναι, αν αναλογιστούμε πως εδώ έχουμε ένα Canterbury-like progressive rock LP (CD και digital), άψογα ερμηνευμένο από τέσσερις πολύ γερούς οργανοπαίκτες, τους Tom Hasslan κιθάρες, Vegard Lien Bjerkan πλήκτρα, Trond Frønes μπάσο και Axel Skalstad ντραμς.
Τα τέσσερα tracks, που έχουν τίτλους “Chun Li”, “Zangief”, “Ken” και “Dhalsim”, και που διαρκούν δέκα, εννέα, οκτώ και εννέα λεπτά αντιστοίχως, είναι εντυπωσιακά, το ένα καλύτερο από το άλλο, πηγμένα στις κιθαριστικές και πληκτρονικές αναζητήσεις, φέρνοντας στην μνήμη πολλά και διάφορα.
Κατ’ αρχάς, και βασικά, τα seventies. Και εννοούμε με αυτό τα progressive Canterbury-sound συγκροτήματα που εμφανίστηκαν σχεδόν σε όλη την Ευρώπη, στα μέσα εκείνης της δεκαετίας (και στην Νορβηγία εννοείται).
Έπειτα, συνθετικά και ηχητικά στυλ, που μπορείς να τα συναντήσεις από συγκροτήματα σαν τους King Crimson έως και jazzmen σαν τον Pat Metheny.
Περαιτέρω, εδώ παρατάσσονται συνθέσεις με πολλές διακλαδώσεις, με τους δύο βασικούς σολίστες (και ιδίως τον κιθαρίστα) να παίζουν «παπάδες», και τούτο παραλλήλως μ’ ένα ρυθμικό τμήμα πολύ καίριο και ουσιαστικό, που χωρίς να εντυπωσιάζει ξέρει πώς να κατευθύνει την μπάντα σε «δύσκολους», αλλά αγαπημένους δρόμους.
Όπως έχουμε ξαναγράψει, στην Νορβηγία επικρατεί οργασμός neo-prog συγκροτημάτων. Οπότε και η ποικιλία των αναλόγων ήχων είναι πολύ μεγάλη. Έχουμε δει / ακούσει, εννοούμε, «πινκ-φλοϋντικά» νορβηγικά γκρουπ, άλλα σε στυλ Genesis και Yes, αλλά πιο hard progressive, άλλα πιο cosmic κ.λπ. Και κάπως έτσι, μέσα σ’ αυτήν την διαρκώς αναπτυσσόμενη σκηνή, και οι πιο fusion progressive μπάντες, σαν τους Soft Ffog, δεν μπορεί παρά να έχουν το δικό τους μερτικό.
Επαφή: https://softffog.bandcamp.com/
Οι Anderes Holz είναι ένα γερμανικό ροκ συγκρότημα, που τώρα κυκλοφορεί τον δεύτερο δίσκο του. Λέγεται “Continuo” και είναι αρκετά ιδιαίτερος. Πού οφείλεται αυτό; Στο ότι, κατ’ αρχάς, οι Γερμανοί δεν διαθέτουν κιθαρίστα. Έπειτα, στο γεγονός πως οι ηλεκτρικές κιθάρες έχουν αντικατασταθεί από τα waldzithers (ηλεκτρικό και παραδοσιακό), που ανήκουν στην μεγάλη οικογένεια των λαούτων και που καλύπτουν και με το παραπάνω τα συγκεκριμένα passages. Έχουμε και στην Ελλάδα τέτοια συγκροτήματα, με ανάλογες οργανικές... συμπεριφορές; Οπωσδήποτε –μας έρχονται στο νου οι Babel Trio και οι Balothizer–, οπότε δεν παραξενευόμαστε, όσο να ’ναι, από τον ήχο των Γερμανών.
Πέραν αυτού, οι Anderes Holz έχουν κι άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία. Όπως το γεγονός πως παίζουν ένα είδος γερμανικού rock και folk-rock, με άκρες στα seventies, το οποίο, και σε κάθε περίπτωση, ακούγεται αρκετά προσωπικό – δίχως να παραπέμπει σε κάτι παρά πολύ συγκεκριμένο από το χθες.
Έπειτα, το ότι τραγουδούν στα γερμανικά τους δίνει, και αυτό, κι άλλους πόντους.
Περαιτέρω διαθέτουν πολλά κομμάτια μάλλον μικρά σε διάρκεια –τα οκτώ από τα δέκα tracks του δίσκου τους έχουν διάρκειες κάτω από τέσσερα λεπτά–, πράγμα που σημαίνει πως δεν τους ενδιαφέρει να «χάνονται» σε μακροσκελείς πειραματισμούς, προτιμώντας την σαφήνεια και την καθαρότητα.
Αν και, προσωπικώς, τα λίγα ακουστικά κομμάτια τους ή parts μού άρεσαν περισσότερο, δεν μπορώ να μην παραδεχθώ πως και τα περισσότερο θορυβώδη τραγούδια των Anderes Holz είναι πάρα πολύ καλά, δημιουργώντας μία συνολική βεβαιότητα, για το αξιόλογον του πράγματος.
Ποιοι αποτελούν τους Anderes Holz; Ας σημειώσουμε τα ονόματά τους: Dominique M. Täger φωνή, ηλεκτρικό και παραδοσιακό γερμανικό λαούτο (waldzither), Tine Täger μπάσο, θερεμίνη, καστανιέτες, φωνή και Boris Boškovski ντραμς, κρουστά.
Επαφή: www.tonzonen.de
Για τους Γερμανούς (από την Κολωνία) Noorvik είχαμε γράψει λόγια καλά το 2019, με αφορμή το τότε άλμπουμ τους “Omission” [Tonzonen]. Με αλλαγμένη κατά τα δύο τέταρτα line-up –έχοντας τους κιθαρίστες Moritz Kuck και Tim Merriman, στις θέσεις των Hennes Ernst και Johannes Schreiter, και πάντα με την σταθερή παρουσία των Dominik Hornung μπάσο και Arnd Finke ντραμς– οι Noorvik προχωρούν, τώρα, σε μία επόμενη δουλειά τους, την “Hamartia” (προφανώς πρόκειται για την ελληνική λέξη «Αμαρτία», η οποία δεν είναι η μόνη ελληνική στο άλμπουμ, καθώς και όλοι σχεδόν οι υπόλοιποι τίτλοι είναι ελληνικοί), στην οποία μεγαλύνουν εκείνο που παρουσίαζαν στο “Omission”.
Το γκρουπ εξακολουθεί να παίζει βαρύ instrumental rock, με άκρες προς κάθε νεότερο ροκ είδος (post rock, stoner κ.λπ.), έχοντας ως βασικό ατού του την πολύ δημιουργική χρήση των κιθαρών.
Από ’κει ξεκινάνε κι εκεί τελειώνουν σχεδόν τα πάντα, για τους Noorvik – εννοώντας πως οι κιθάρες είναι το Α και το Ω εδώ, με το ρυθμικό τμήμα να συντελεί κι αυτό από την μεριά του, όσο και όπως πρέπει, προς την διαλεύκανση του ύφους του γερμανικού γκρουπ – που διαθέτει, περαιτέρω, progressive, hard rock έως και σχεδόν «μεταλλικές» αναφορές.
Επίσης, το γεγονός πως οι Noorvik ηχογραφούν ένα άλμπουμ οκτώ κομματιών, έχοντας tracks, ανάμεσα, που διαρκούν 16, 12, 10 και 9 λεπτά, δείχνει πως οι Γερμανοί δεν προβληματίζονται σε σχέση με τις μεγάλες διάρκειες και πως γνωρίζουν πολύ καλά να εκμεταλλεύονται τον χρόνο, παρουσιάζοντας αληθινά ενδιαφέρουσες συνθέσεις, που «χάνονται» τακτικά, προς θορυβώδεις, όσο και επικές κατευθύνσεις.
Πάλλεται το ροκ σύμπαν από τα καμώματα των Noorvik, με το 16λεπτο “The feast” να κυριαρχεί ως σύνθεση – δίχως φυσικά να υστερούν και όλες οι υπόλοιπες (“Tantalos”, “Hybris”, “Omonoia”, “Ambrosia”, “Leon”, “Atreides” και “Tartaros”).
Επαφή: www.tonzonen.de
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου