Για τους Fooks Nihil
από το Wiesbaden είχαμε
γράψει πολύ καλά λόγια, όταν είχαμε αναφερθεί στο πρώτο φερώνυμο άλμπουμ τους [Unique Records, 2020]. Εκείνη η
κριτική κατέληγε ως εξής: «Πολύ
υποσχόμενο ντεμπούτο – μακάρι να μην ξεφουσκώσουν οι άνθρωποι, να μην χαθούν
και να συνεχίσουν έτσι».
Από τι να μην ξεφούσκωναν οι Fooks Nihil; Μα από εκείνο το πολύ ωραίο αμάλγαμα από Byrds, Leaves, Crosby, Stills, Nash & Young, Crazy Horse κ.λπ., που παρουσίαζαν στο ντεμπούτο τους.
Φαίνεται, λοιπόν, πως η ευχή η δική μας, και πολλών άλλων προφανώς, έπιασε... κι έτσι στο πιο νέο άλμπουμ τους, το “Tranquility” [Unique Records, 2022], οι Fooks Nihil εμφανίζονται το ίδιο καλοί, σίγουροι και εμπνευσμένοι ή και ακόμη καλύτεροι (μάλλον δηλαδή), σε σχέση με το απίθανο πρωταρχικό τους.
Οι άνθρωποι αυτοί (οι Max Ramdohr, Maximilian Schneider και Florentin Wex, μαζί με την βοήθεια σε farfisa-σιτάρ-wurlitzer, που τους παρέχει
ένα ακόμη άτομο) δεν είναι μόνον ότι έχουν τις «σωστές» επιρροές, είναι, βασικά,
το γεγονός πως ξέρουν οι ίδιοι να γράφουν πολύ καλά πρωτότυπα τραγούδια.
Μάλιστα, είναι τόσο σίγουροι για τον εαυτό τους, ώστε να μην διασκευάζουν ξένες συνθέσεις, ένα-δυο κλασικά τραγούδια από τα σίξτις φερ’ ειπείν, ή έστω επισκιασμένα ή και άγνωστα, εμπιστευόμενοι απολύτως τις δικές τους και μόνον δυνάμεις. Κάτι που το τήρησαν εξάλλου –γιατί για κάποιου είδους όρκο πρέπει να πρόκειται– και στο πρώτο άλμπουμ τους.
Έντεκα δικές τους συνθέσεις-τραγούδια ακούμε εδώ, λοιπόν, σ’ ένα άλμπουμ που κυλάει απολαυστικά και ανεπαίσθητα, όπως συνέβαινε / συμβαίνει με τους δίσκους του δεύτερου μισού των sixties.
Εντάξει, δεν μπορείς να εκλάβεις τους Fooks Nihil σαν ένα sixties group, γιατί υπάρχει ο σημερινός ήχος και η σημερινή παραγωγή που προδίδει τον χρόνο, τις δεκαετίες που μεσολάβησαν – αλλά αυτό αποτελεί προσόν για τους Γερμανούς και όχι μειονέκτημα.
Το λέμε, γιατί άνετα θα μπορούσε να αναπαραστήσουν τον ήχο του ’67 και του ’68, όπως το κάνουν πολλοί και διάφοροι, αλλά οι Fooks Nihil δεν είναι αυτής της άποψης.
Μπορεί, λοιπόν, να εμφανίζονται με πολύ συγκεκριμένες επιρροές στα τραγούδια τους, αλλά, ταυτοχρόνως, εκείνο που προτείνουν είναι σημερινό. Νοιώθεις να σε αφορά, εννοούμε, ως κάτι τωρινό και όχι ως κάτι μουσειακό – και αυτό είναι σημαντικό.
Ακούγοντας την πρώτη φορά το “Tranquility” των Fooks Nihil σημείωσα δυο-τρεις τραγουδάρες (“CA walking” –όπου CA η Καλιφόρνια φυσικά–, “Broken love”, “Elaine”), αλλά μετά από τις απανωτές ακροάσεις νομίζω πως το να ξεχωρίζεις τραγούδια από το άλμπουμ είναι «λάθος» και εν τέλει ματαιοπονία.
Οι Fooks Nihil μπορεί να μην ηχογράφησαν κάποιο «έργο» (δεν πειράζει – no problem), αλλά δαπάνησαν έργο, μαζί με ταλέντο και γνώσεις, προκειμένου να προσφέρουν άλλον έναν pop-rock αδάμαντα. Απ’ αυτούς που τους εύρισκες σωρηδόν στα late sixties και που τώρα τους ψάχνεις με το κιάλι.
Επαφή: www.fooksnihil.com, www.unique-rec.com
Από τι να μην ξεφούσκωναν οι Fooks Nihil; Μα από εκείνο το πολύ ωραίο αμάλγαμα από Byrds, Leaves, Crosby, Stills, Nash & Young, Crazy Horse κ.λπ., που παρουσίαζαν στο ντεμπούτο τους.
Φαίνεται, λοιπόν, πως η ευχή η δική μας, και πολλών άλλων προφανώς, έπιασε... κι έτσι στο πιο νέο άλμπουμ τους, το “Tranquility” [Unique Records, 2022], οι Fooks Nihil εμφανίζονται το ίδιο καλοί, σίγουροι και εμπνευσμένοι ή και ακόμη καλύτεροι (μάλλον δηλαδή), σε σχέση με το απίθανο πρωταρχικό τους.
Μάλιστα, είναι τόσο σίγουροι για τον εαυτό τους, ώστε να μην διασκευάζουν ξένες συνθέσεις, ένα-δυο κλασικά τραγούδια από τα σίξτις φερ’ ειπείν, ή έστω επισκιασμένα ή και άγνωστα, εμπιστευόμενοι απολύτως τις δικές τους και μόνον δυνάμεις. Κάτι που το τήρησαν εξάλλου –γιατί για κάποιου είδους όρκο πρέπει να πρόκειται– και στο πρώτο άλμπουμ τους.
Έντεκα δικές τους συνθέσεις-τραγούδια ακούμε εδώ, λοιπόν, σ’ ένα άλμπουμ που κυλάει απολαυστικά και ανεπαίσθητα, όπως συνέβαινε / συμβαίνει με τους δίσκους του δεύτερου μισού των sixties.
Εντάξει, δεν μπορείς να εκλάβεις τους Fooks Nihil σαν ένα sixties group, γιατί υπάρχει ο σημερινός ήχος και η σημερινή παραγωγή που προδίδει τον χρόνο, τις δεκαετίες που μεσολάβησαν – αλλά αυτό αποτελεί προσόν για τους Γερμανούς και όχι μειονέκτημα.
Το λέμε, γιατί άνετα θα μπορούσε να αναπαραστήσουν τον ήχο του ’67 και του ’68, όπως το κάνουν πολλοί και διάφοροι, αλλά οι Fooks Nihil δεν είναι αυτής της άποψης.
Μπορεί, λοιπόν, να εμφανίζονται με πολύ συγκεκριμένες επιρροές στα τραγούδια τους, αλλά, ταυτοχρόνως, εκείνο που προτείνουν είναι σημερινό. Νοιώθεις να σε αφορά, εννοούμε, ως κάτι τωρινό και όχι ως κάτι μουσειακό – και αυτό είναι σημαντικό.
Ακούγοντας την πρώτη φορά το “Tranquility” των Fooks Nihil σημείωσα δυο-τρεις τραγουδάρες (“CA walking” –όπου CA η Καλιφόρνια φυσικά–, “Broken love”, “Elaine”), αλλά μετά από τις απανωτές ακροάσεις νομίζω πως το να ξεχωρίζεις τραγούδια από το άλμπουμ είναι «λάθος» και εν τέλει ματαιοπονία.
Οι Fooks Nihil μπορεί να μην ηχογράφησαν κάποιο «έργο» (δεν πειράζει – no problem), αλλά δαπάνησαν έργο, μαζί με ταλέντο και γνώσεις, προκειμένου να προσφέρουν άλλον έναν pop-rock αδάμαντα. Απ’ αυτούς που τους εύρισκες σωρηδόν στα late sixties και που τώρα τους ψάχνεις με το κιάλι.
Επαφή: www.fooksnihil.com, www.unique-rec.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου