ALDEMARO ROMERO onda nueva

Η περίπτωση του βενεζουελανού μαέστρου Aldemaro Romero (1928-2007) είναι τρανή. Κορυφαία προσωπικότητα, για τη μουσική στη χώρα του, μα κι έξω απ’ αυτήν (εμφανίστηκε με την Onda Nueva του ακόμη και στην Αθήνα, την 13 και 15 Ιουλίου του 1973, στα πλαίσια της 6ης Ολυμπιάδος Τραγουδιού) ο Romero υπήρξε δημιουργός ενός νέου κύματος (onda nueva) δημοφιλούς μουσικής, ανακατεύοντας το τοπικό joropo (κάτι σαν waltz, με τις όποιες afro και latin ιδιαιτερότητές του) με το νέον ήχο της bossa nova, παρουσιάζοντας ολοκληρωμένα άλμπουμ. Δύο απ’ αυτά επανεξέδωσε το 2004 η ιταλική ετικέτα Dejavu Rec. Ας δούμε κάποιες λεπτομέρειες.Το “La Onda Maxima” των Aldemaro Romero y Su Onda Nueva, πρωτοβγήκε στη Βενεζουέλα εκεί κάπου στις αρχές του ’70 (μάλλον το 1971). Να πω λοιπόν από την αρχή πως πρόκειται για ένα ευχάριστο, «έξυπνο» άλμπουμ. Έχει, με άλλα λόγια, κάτι από το λατινο-αμερικανικό easy listening, που γνωρίσαμε επαρκώς και στην Ελλάδα, ενδίδοντας ταυτοχρόνως και σε πιο symphonic, easy, bossa καταστάσεις. Εκείνο που είναι σίγουρα αντιληπτό είναι η προσπάθεια του Romero να οικοδομήσει τους δικούς του ενορχηστρωτικούς «τοίχους», αφήνοντας, ανάμεσα, κενά διαφυγής, προς τα ηχοχρώματα που προανέφερα. Το τραγούδι επίσης, αλλά και το scat φωνητικό δηλώνει παρόν, ενώ στην περίπτωση του δεύτερου (του φωνητικού δηλαδή), το αποτέλεσμα είναι extra prima good σε κομμάτια όπως το “Marisela” ή το “Valse numero tres”, εκεί όπου κτίζεται ολόκληρη «ενορχήστρωση» φωνών, με… φανταστικά αποτελέσματα. Υπάρχουν ουκ ολίγα original κομμάτια του Romero, αλλά υπάρχουν και versions, όπως του “Pais tropical” (Jorge Ben), αλλά και του “Si voce pensa” του Roberto Carlos, που εκείνη την εποχή (1970) το είχαν διασκευάσει και οι Περουβιανοί Bossa 70 του Nilo Espinoza.

Το 1976 ο Aldemaro Romero βρίσκεται στην Ιταλία και με τη βοήθεια του Istituto Italo-Latino Americano της Ρώμης, ηχογραφεί το άλμπουμ “D’Improvviso”, το οποίον ενισχυμένο κυκλοφόρησε το ’04 και σε CD (περιέχει 17 κομμάτια και διαρκεί 48:41). Ο ήχος του Romero είναι περισσότερο compact, και κυρίως περισσότερο «δεμένος» – οι ιταλικές παραγωγές δεν είχα καμμία σχέση με τις βενεζουελάνικες – ενώ και το συγκρότημα φαίνεται εξοικειωμένο ακόμη και με την ιταλική γλώσσα (στην οποίαν ερμηνεύουν κάμποσες συνθέσεις). Το «νέο κύμα» εξακολουθεί να εμπλουτίζεται με νέα (μεσογειακά) ηχοχρώματα, με τους τραγουδιστές και τις τραγουδίστριες να κάνουν πολύ καλή δουλειά (ανάμεσά τους και η Wendy Hawkinson, η οποία το 1965 ήταν ιδρυτικό μέλος του πρώτου γυναικείου συγκροτήματος του βενεζουελάνικου rock των (Las) Aves Tronadoras). Θα ήταν ασυγχώρητη παράλειψη αν δεν έλεγα πως η μία από τις δύο versions του άλμπουμ αφορά στην «Ερήνη» του Κώστα Γιαννίδη (στα credits αναφέρεται ως “Ioannidis”), που είχε πρωτοπεί(;) η Σοφία Βέμπο, αλλά κατά πάσα πιθανότητα (δηλαδή σίγουρα) ο Romero το έμαθε από τη Νάνα Μούσχουρη. Η “Irene” του (δεύτερο από τα 17 tracks) είναι, μάλλον, το ωραιότερο κομμάτι του άλμπουμ. Με την ορχήστρα του Romero δεν το βρήκα, αλλά βρήκα αυτό που είναι «ζωντανό» και επί τη ευκαιρία το βλέπουμε…