Σειρήνες…

Αυτή η ιστορία με τα κείμενα των Κώστα Ζουγρή και Γιάννη Πετρίδη στη Βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας φαίνεται να μην έχει τέλος. Δύο σελίδες, που θα μπορούσε να βαθαίνουν σε ουσιαστικά θέματα της pop και rock κουλτούρας – αν υποτεθεί πως αυτός είναι και ο στόχος της σύνταξης – αναλώνονται σε ανέξοδες πληροφορίες, που αφορούν σε θέματα ήσσονος σημασίας (τραγούδια που να σχετίζονται με τις Σειρήνες π.χ.), ή άκρως τυπικά βιογραφικά καλλιτεχνών, από ’κείνα που «πουλιούνται» με το κιλό στο διαδίκτυο. Έτσι λοιπόν μετά τα… μαθήματα Μυθολογίας που παίρνουμε από τον Κώστα Ζουγρή (29/1) «μαθαίνουμε» πως το «Βρώμικο Ψωμί» του Διονύση Σαββόπουλου κυκλοφόρησε το 1973. Τα δικά μου στοιχεία μιλάνε, φυσικά, για 1972 (Δεκέμβριος του ’72). Μπορεί μερικοί μήνες να μην έχουν και τόσο μεγάλη σημασία (έχουν και παραέχουν δηλαδή), αλλά στις χρονιές δεν μπορεί να γίνεται λάθος· ιδίως όταν αναφερόμαστε σε άλμπουμ τέτοιας καθολικότητας. Άπασες οι δισκογραφίες (και βεβαίως το επίσημο site του Σαββόπουλου) αναφέρουν «Το Βρώμικο Ψωμί» ως LP του ’72, πώς θα το κάνουμε του ’73; Ο Ζουγρής γράφει για διαφόρους που έχουν τη λέξη «Σειρήνες» στα τραγούδια τους, αλλά ξεχνάει ν’ αναφέρει τους Siren (το γκρουπ του Kevin Coyne), που έγραψε δύο LP στην Dandelion στο διάστημα 1969-71. (Όπως ξεχνάει και πολλά άλλα – και αυτού του τύπου τα κείμενα δηλαδή πάλι «μισά» είναι). Για να μη μιλήσω και για τις Sirens από το Newcastle, το σύγχρονο all-girl γκρουπ. Ξεχνάει, επίσης, το… ωραιότερο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ για τις Σειρήνες, ή τις... σειρήνες (γιατί και αυτές παίζουν στο κείμενο), που δεν είναι άλλο από τον γκαραζο-ψυχεδελικό ύμνο “Psychedelic siren” (1967) των Daybreakers. Από την άλλη μεριά, ο Πετρίδης, γράφοντας για τον Elton John (29/1) και αναφερόμενος στους Bluesology, σημειώνει πως πήρε τ' όνομά του (ο Elton John) από τον Elton Dean και τον Long John Baldry (είναι σωστό φυσικά). Κι ενώ για τον Long John Baldry λέει, τουλάχιστον, πως ήταν ο τραγουδιστής του “Let the heartaches begin”, για τον Elton Dean δε γράφει απολύτως τίποτα, περνώντας τ' όνομά του στο ντούκου. Έπρεπε δηλαδή ν’ αναφερθεί, τουλάχιστον, το πολύ βασικό πως ο Dean υπήρξε λίγο αργότερα μέλος των Soft Machine. Ας πω λοιπόν, με την αφορμή, πως ο Elton Dean δεν ήταν ιδρυτικό μέλος των Bluesology, και πως δεν συμμετείχε στα πρώτα δύο singles του γκρουπ, που είχαν ηχογραφηθεί για τη Fontana το δεύτερο εξάμηνο του 1965. Στο πρώτο απ’ αυτά τα 45άρια, το τραγούδι “Come back, baby” ήταν σύνθεση του Reg Dwight (του Elton John δηλαδή), όπως σύνθεση του Elton John (που ακόμη δεν λεγόταν έτσι) ήταν και το “Mr. Frantic” από το δεύτερο single (τα flip-sides ήταν διασκευές). Λίγο αργότερα, μετά τα μέσα του ’66, οι Bluesology θα αποτελούσαν backing band του Long John Baldry και με αλλαγμένη σύνθεση, αλλά και όνομα, ως Stu Brown & Bluesology θα γράψουν ένα 45άρι στην Polydor, το 1967. Τότε συμμετείχε ο Elton Dean, παίζοντας τενόρο στο σχήμα. Και τότε, ο Reg Dwight, έχοντας μπροστά του δύο μουσικούς που εκτιμούσε, τον Elton Dean και τον Long John Baldry (δεν ήταν μέλος των Bluesology), πήρε το νέο του ονοματεπώνυμο. Επίσης, κανένα από τα δύο τραγούδια των Stu Brown & Bluesology δεν ήταν του Elton John, ο οποίος πάντως έπαιζε πιάνο στις ηχογραφήσεις. Θα ήθελα, επίσης, να έγραφα λίγα λόγια σχετικά με το άρθρο του Γιάννη Πετρίδη, στη Βιβλιοθήκη της 15/1, για τον Phil Ochs. Τέλος πάντων… Να πω μόνο πως δεν πρέπει να γίνονται λάθη του τύπου «…όπως το Ι Ain't Marching Home Anymore, που κυκλοφόρησε το 1966…» και πιο κάτω να γράφεται «ακολούθησε το άλμπουμ Ι Ain't Marching Home Anymore το 1965, στο οποίο, εκτός από το ομώνυμο τραγούδι…». Δεν μπορεί να γράφονται ανακρίβειες, σ’ ένα στυλ ήξεις-αφήξεις, για τόσο σημαντικά άλμπουμ/τραγούδια· όχι, δηλαδή, πως τα «ασήμαντα» θα πρέπει να τα ξεπετάμε. Χάνεται, μ’ αυτόν τον τρόπο, κάθε ίχνος αξιοπιστίας. Όλοι ξέρουμε πως ο τίτλος του άλμπουμ, αλλά και του τραγουδιού ήταν “I ain’t marching anymore” (πώς χώθηκε το “home” στη μέση, και μάλιστα δύο φορές;) και ότι βγήκε το 1965. Άλλο πράγμα συνέβη το 1966, αλλά και γι’ αυτό κάτι λέει η Wikipedia, η οποία, παρεμπιπτόντως, αναφέρει πως το «Βρώμικο Ψωμί» κυκλοφόρησε το... 1970! Ε, είπαμε...