Όχι, ο Henry δεν εντοπίζει τα πάσης φύσεως… ραμολιμέντα, περιφέροντάς τα στα διάφορα κανάλια· είναι άλλη η δουλειά του. Έχοντας μελετήσει, βαθειά, την ιστορία κάθε μουσικού (μουσικός ο ίδιος, με δική του ξεχωριστή δισκογραφία), και γνωρίζοντας, παραλλήλως, τις δυνατότητές των, ετοιμάζει στο μυαλό του κάποιο concept, το οποίον και υλοποιεί τη βοηθεία άλλων προσωπικοτήτων· δίνοντας δηλαδή το απαραίτητο βάρος στο project του, και βεβαίως τα πρέποντα credits σε όλους. Έτσι δούλεψε και με την περίπτωση του Ramblin’ Jack Elliott στο “A Stranger Here”. Επιλέχτηκαν τα κλασικά τραγούδια (“10 Depression-era blues songs” αναγράφεται στο αυτοκόλλητο του εξωφύλλου), το “Rising high water blues” του Blind Lemon Jefferson, το πάντα ανατριχιαστικό “Death don’t have no mercy” του Rev. Gary Davis, το “Rambler’s blues” του Lonnie Johnson, το “Soul of a man” του Blind Willie Johnson και άλλα των Mississippi John Hart, Son House, Tampa Red, Furry Lewis, Leroy Carr και Walter Davis, «έσπρωξαν» το κατά δύναμιν ο David Hidalgo (ex-Los Lobos) παίζοντας ακουστικές κιθάρες, ακορντεόν και ο πολύς Van Dyke Parks (πιάνο, βιμπράφωνο), έβαλε τα ερμηνευτικά δυνατά του ο παππούς Jack Elliott και νά’σου ένα καταπληκτικό CD, που πολύ δύσκολα αποχωρίζεσαι· και όχι επειδή είναι η εποχή...
Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011
RAMBLIN’ JACK ELLIOTT the soul of a man
Ο 80χρονος σήμερα Ramblin’ Jack Elliott κυκλοφόρησε ένα CD, πριν από δυο χρόνια, το “A Strange Here” [ANTI-], το οποίο δεν πέρασε απαρατήρητο (απλώς, εμένα, μου παρέπεσε λιγάκι). Το άλμπουμ, πήρε – όπως λέμε – καλές, έως διθυραμβικές κριτικές από παντού, ανεβαίνοντας έως και την 5η θέση του αμερικανικού blues chart και αποδεικνύοντας (για ακόμη μια φορά) πως όσο μεγάλη ηλικία κι αν έχει κάποιος, όταν βρεθεί στα χέρια ενός άξιου παραγωγού, θα μπορέσει να κάνει τη διαφορά. Βέβαιως ο Elliott, που υπήρξε «εικόνα» για το σύνολο (σχεδόν) του british folk στα early sixties (είναι Αμερικανός, αλλά στα τέλη του ’50 έκανε καριέρα στην Αγγλία) και βεβαίως για τον Bob Dylan, τον Phil Ochs και δεκάδες άλλους, ανακαλύφθηκε τα τελευταία χρόνια από τη νεότερη γενιά, τους (Los) Lobos, τους Wilco, τους Red Hot Chili Peppers και τους Sleater-Kinney, πριν… πέσει στα χέρια του Joe Henry, του ανθρώπου που έβγαλε από την αφάνεια τον Solomon Burke το 2002, την Bettye LaVette το 2005, τον Allen Toussaint, τον Mose Allison και δεν ξέρω ποιους άλλους ακόμη.Όχι, ο Henry δεν εντοπίζει τα πάσης φύσεως… ραμολιμέντα, περιφέροντάς τα στα διάφορα κανάλια· είναι άλλη η δουλειά του. Έχοντας μελετήσει, βαθειά, την ιστορία κάθε μουσικού (μουσικός ο ίδιος, με δική του ξεχωριστή δισκογραφία), και γνωρίζοντας, παραλλήλως, τις δυνατότητές των, ετοιμάζει στο μυαλό του κάποιο concept, το οποίον και υλοποιεί τη βοηθεία άλλων προσωπικοτήτων· δίνοντας δηλαδή το απαραίτητο βάρος στο project του, και βεβαίως τα πρέποντα credits σε όλους. Έτσι δούλεψε και με την περίπτωση του Ramblin’ Jack Elliott στο “A Stranger Here”. Επιλέχτηκαν τα κλασικά τραγούδια (“10 Depression-era blues songs” αναγράφεται στο αυτοκόλλητο του εξωφύλλου), το “Rising high water blues” του Blind Lemon Jefferson, το πάντα ανατριχιαστικό “Death don’t have no mercy” του Rev. Gary Davis, το “Rambler’s blues” του Lonnie Johnson, το “Soul of a man” του Blind Willie Johnson και άλλα των Mississippi John Hart, Son House, Tampa Red, Furry Lewis, Leroy Carr και Walter Davis, «έσπρωξαν» το κατά δύναμιν ο David Hidalgo (ex-Los Lobos) παίζοντας ακουστικές κιθάρες, ακορντεόν και ο πολύς Van Dyke Parks (πιάνο, βιμπράφωνο), έβαλε τα ερμηνευτικά δυνατά του ο παππούς Jack Elliott και νά’σου ένα καταπληκτικό CD, που πολύ δύσκολα αποχωρίζεσαι· και όχι επειδή είναι η εποχή...
Όχι, ο Henry δεν εντοπίζει τα πάσης φύσεως… ραμολιμέντα, περιφέροντάς τα στα διάφορα κανάλια· είναι άλλη η δουλειά του. Έχοντας μελετήσει, βαθειά, την ιστορία κάθε μουσικού (μουσικός ο ίδιος, με δική του ξεχωριστή δισκογραφία), και γνωρίζοντας, παραλλήλως, τις δυνατότητές των, ετοιμάζει στο μυαλό του κάποιο concept, το οποίον και υλοποιεί τη βοηθεία άλλων προσωπικοτήτων· δίνοντας δηλαδή το απαραίτητο βάρος στο project του, και βεβαίως τα πρέποντα credits σε όλους. Έτσι δούλεψε και με την περίπτωση του Ramblin’ Jack Elliott στο “A Stranger Here”. Επιλέχτηκαν τα κλασικά τραγούδια (“10 Depression-era blues songs” αναγράφεται στο αυτοκόλλητο του εξωφύλλου), το “Rising high water blues” του Blind Lemon Jefferson, το πάντα ανατριχιαστικό “Death don’t have no mercy” του Rev. Gary Davis, το “Rambler’s blues” του Lonnie Johnson, το “Soul of a man” του Blind Willie Johnson και άλλα των Mississippi John Hart, Son House, Tampa Red, Furry Lewis, Leroy Carr και Walter Davis, «έσπρωξαν» το κατά δύναμιν ο David Hidalgo (ex-Los Lobos) παίζοντας ακουστικές κιθάρες, ακορντεόν και ο πολύς Van Dyke Parks (πιάνο, βιμπράφωνο), έβαλε τα ερμηνευτικά δυνατά του ο παππούς Jack Elliott και νά’σου ένα καταπληκτικό CD, που πολύ δύσκολα αποχωρίζεσαι· και όχι επειδή είναι η εποχή...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου