Δεν μπορώ να σκεφθώ ωραιότερο ελληνικό τραγούδι για τον Μάη. Τραγούδι που να ενσταλάζει το μερικό (το άλγος του ανεκπλήρωτου) μέσα στο γενικό (την υπέρβαση μέσα από τη συμμετοχή). Οι στίχοι του Δημήτρη Χριστοδούλου, η μελωδία του Μάνου Λοΐζου, η ερμηνεία του Κώστα Σμοκοβίτη… μία σπάνια συμβολή προς το τέλειο.
Χθες φυλλομετρούσα κάτι σημειώσεις που είχα κρατήσει, όταν διάβαζα τους "Δαιμονισμένους" του Ντοστογιέφσκι κι έπεσα πάνω σε μια φράση του Στεπάν Τροφίμοβιτς, την οποία διατυπώνει σε άπταιστα γαλλικά: "Τον αγαπάω το λαό, είναι αναγκαίο, αλλά μου φαίνεται ότι δεν τον έχω δει από κοντά. Η Ναστάσια είναι κι αυτή, το δίχως άλλο, λαός...αλλά ο πραγματικός λαός".
ΑπάντησηΔιαγραφήΜοιάζουν οι δήθεν φιλολαϊκοί με τους ψευτοερωτευμένους. Επαναλαμβάνουν -ως φάρσα αυτή τη φορά- το "η φαντασία στην εξουσία" του γαλλικού Μάη. Σε λίγο θα βγουν να μας τραγουδήσουν: "Δε φταίτε εσείς, η φαντασία μας τα φταίει,/ που σας έπλασε όπως ήθελε αυτή"...
Καλή Πρωτομαγιά!
«Αισθάνομαι ευτυχισμένος βλέποντας εδώ τόσα πολλά λουλούδια και γι’ αυτό θέλω να σας θυμίσω ότι τα ίδια τα λουλούδια δεν έχουν άλλη δύναμη, παρά μόνο τη δύναμη των ανδρών και των γυναικών που τα προφυλάγουν από την επίθεση και την καταστροφή».
ΑπάντησηΔιαγραφήΧΕΡΜΠΕΡΤ ΜΑΡΚΟΥΖΕ «Απελευθέρωση από την κοινωνία της αφθονίας» στο συλλογικό τόμο «Η Διαλεκτική της Απελευθέρωσης» εκδ. Στοχαστής, Αθήνα 1972.
Καλή Πρωτομαγιά Lapsus digiti!