ελληνική πειραματική

Παλαιός γνώριμος ο Κωστής Δρυγιανάκης (παλαιός από την εποχή της Οπτικής Μουσικής εννοώ) επανεμφανίζεται στη δισκογραφία με το 3ιντσο CD-R (120 αντίτυπα) “Diadromi” [more.mars.team, 2012]. Στα σχεδόν 20 λεπτά της «Διαδρομής», ο βολιώτης πειραματιστής επανεπεξεργάζεται κάτι παλαιότερο δικό του, το οποίο είχε χρησιμοποιηθεί ως υπόκρουση σε μιαν έκθεση του εικαστικού Μανώλη Γιανναδάκη (Μύλος, Θεσσαλονίκη, 1/2000).

Βασικά, και όπως αναφέρεται στο σημείωμα του εξωφύλλου, πρόκειται για μιαν «ανακύκλωση» ηχογραφήσεων από το άλμπουμ (του Δρυγιανάκη) «μετα-οπτικά τοπία» [Δίσκοι Εδώ, 1999], κάτι από τη μουσική τής παράστασης No Man’s Land (O Μπρεχτ της Εξορίας) σε σκηνοθεσία Σπύρου Βραχωρίτη, καθώς και υλικό από… μελλοντικά έργα. Όλα τούτα αναπροσαρμόζονται και ενοποιούνται στη «Διαδρομή», ένα αποκαλυπτικό κολάζ (ας το αποκαλέσω έτσι) ηλεκτρακουστικής λογικής, με πολλές και διαφορετικές εκπλήξεις. Το «αναπάντεχο», ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της πειραματικής συνθετικής διαδικασίας, είναι εδώ πανταχού παρόν. Και πάνω σ’ αυτό το αναπάντεχο (φωνές off, ήχοι από τα βραχέα, πραγματικά όργανα, θόρυβοι, ποικίλα κρουστά και samples…) ο Δρυγιανάκης στηρίζει ένα έργο που κρατά το ενδιαφέρον του ακροατή με τη χαρακτηριστικότερη των ανέσεων.

Επαφή: www.moremars.org

Στη δισκογραφία επανεμφανίστηκε προς το τέλος τoυ 2012 και ο Χρήστος Αλεξόπουλος με το έβδομο άλμπουμ του υπό τον τίτλο “MeanTime” [Puzzlemusik]. Μέσα σε 33 λεπτά ο Αλεξόπουλος τακτοποιεί δέκα μικρής, γενικώς, διάρκειας θέματα, τα οποία αν και διαφέρουν μεταξύ τους (electro/ambient instros, rock/ americana/ blues/ μπαλάντες, τραγούδια με αγγλικό ή ελληνικό στίχο, άλλα ποικίλα ορχηστρικά, ηλεκτρακουστικά, improv και πειραματικά κομμάτια, κομμάτια με… παιδικότητες), τα ενοποιεί η παραγωγή (Αλέξης Μπόλπασης – Χρήστος Αλεξόπουλος) και κυρίως η παρουσία των μουσικών, που παίζουν χρόνια μαζί καταγράφοντας ένα συγκεκριμένον ήχο. Αναφέρομαι βασικά στους Dr. Atomik (Βάιος Ζητωνούλης, Άκης Περδίκης, Αντώνης Λιβιεράτος), στον Σωτήρη Δεμπόνο (ανήκει στην ίδια παρέα) και στον κιθαρίστα Γιώργο Πρινιωτάκη (παλαιός συνεργάτης του Αλεξόπουλου). Το αποτέλεσμα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον (σε πρώτη φάση τα κομμάτια “Waiting for the cloud to rain”, “The garden of love”, από ένα ποίημα του William Blake που μελοποιείται με τόλμη, και “B-theory”), αν κι έχω τη γνώμη πως ένα άλμπουμ του Αλεξόπουλου στο οποίο θα περιλαμβάνονταν αυτά (“No postcards for you, Joe”, “Is this real?”, “Just another thought”) και άλλα πιο πειραματικά θέματα (θα υπάρχουν στο συρτάρι τού καλού μουσικού) θα έδινε ένα ακόμη πιο μεστό σήμα (ή μάλλον δύο πιο μεστά σήματα – αν υποθέσουμε πως το πρώτο άλμπουμ θα ήταν το πιο… rock και το δεύτερο το πιο πειραματικό).

Επαφή: την Puzzlemusik την βρίσκεις στο facebook

Κι ενώ ακόμη αντηχεί στ’ αυτιά μου το προηγούμενο άλμπουμ τού Kid Flicks, το “Hearts of Gold” [Inner Ear, 2011] –ένα… αλλ’ αντ’ άλλων ανακάτεμα, μία πληθώρα μνημών από την ηλιόλουστη sixties pop, την electro-psych και την πάλαι ποτέ muzak ελαφρότητα, έως τις επτανησιακές καντάδες, τις concrete παρηχήσεις και την ηχητική παιδικότητα– να, τους τελευταίους μήνες του 2012, ένα δεύτερο CD του υπό τον τίτλο “By Typing ‘I Talk’, You Don’t Talk” [Inner Ear], που κυκλώνει το πράγμα απ’ όλες τις δυνατές μεριές. Ο Kid Flicks είναι ένας νέος άνθρωπος (γύρω στα 25), ο οποίος παίζει σφόδρα με τις… σαμπλαρισμένες αναμνήσεις. Τα άλμπουμ του έχοντας βινυλιακή διάρκεια (τούτο 41:12) επιχειρούν να παρουσιάσουν ένα ηχητικό καλειδοσκόπιο –επί της ουσίας ελαχίστως καμουφλαρισμένο– όχι ασελγώντας (όπως παλαιότερα… συνηθιζόταν επί του pop μεγαλείου), αλλά υπενθυμίζοντας, με το δικό του τρόπο, μιαν ολάκερη ηχογραφική ιστορία. Ακούγοντας δηλαδή το “By Typing…” οι πρώτοι που έρχονται στο μυαλό μου είναι οι Residents και ο τρόπος με τον οποίον εκείνοι χειρίστηκαν το pop παρελθόν. Ο Kid Flicks πιθανώς να έχει ακούσει πολύ Residents, όπως και διαφόρους άλλους ενδεχομένως. Κι όχι απλώς μπορεί-να-έχει-ακούσει, αλλά έχει και τη δύναμη, αν θέλετε και τη στόφα, ως μεταπράτης ο ίδιος, να παρουσιάζει προσωπικά όσο και αγέρωχα pop άσματα (“The dirty Utopians”), τα οποία δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τον αφρό τού πιο ψαγμένου electro. Βεβαίως, το “By Typing…” δεν είναι ένα άλμπουμ με τραγούδια για… όλους τους χώρους, όλες τις ώρες. Ως άκουσμα έχει τις απαιτήσεις του, περιγράφοντας μία κάπως improv, κάπως ελαφρώς noisy, πρακτική, ένα ακανόνιστο patchwork ήχων δηλαδή μέσα από το οποίο ξεπηδούν, όταν ξεπηδούν, τα τραγούδια. Συγχρόνως, όμως, καταγράφεται και μία «διαφάνεια» (στο άλμπουμ), που το κάνει συμβατό ακόμη και με πιο… ταπεινά ακούσματα. Κι αυτό είναι το προσόν τού Kid Flicks. Ότι οι «κατασκευές» του ενώ είναι περφεξιονιστικές/ ελεκτρο-αβαντγκαρντίστικες (άκου το “Bombus” π.χ.) δεν χάνουν την επαφή τους με τον κόσμο (εκείνον τον κόσμο τέλος πάντων…).

Επαφή: www.inner-ear.gr