ETTEN σοφές ιστορίες

Αυτή η εγχώρια neo-folk φάση στην οποίαν εντάσσονται διάφορες σύγχρονες κυκλοφορίες, όπως το πρώτο (κυρίως) άλμπουμ της Nalyssa Green, τα ανάλογα των Your Hand in Mind και των Burgundy Grapes, το “Paper Plane Flight Recorder” του LogOut (σίγουρα ξεχνώ κάποια…), είναι κάτι που έχει τη σημασία του. Εκ πρώτης, μοιάζει μ’ ένα αντίδοτο στην ηχητική μπουρδοκρατία (τηλεοπτική ή άλλη) που μας κατακλύζει 24 ώρες το 24ωρο και από την οποίαν δύσκολα γλιτώνεις. Ακούς ένα τέτοιο δισκάκι λοιπόν και κάπως ηρεμείς, σε καταπραΰνει. Όσο πιο lo-fi, όσο πιο χειροποίητο, όσο πιο κοντά σ’ έναν (θεραπευτικό) πρωτογονισμό τόσο το καλύτερο, τόσο το αποδοτικότερο.

Η Etten, μία τραγουδίστρια-τραγουδοποιός-ηθοποιός την οποίαν γνωρίσαμε, βασικά, μέσω των άλμπουμ των Film –“No Luggage” [Hitch-Hyke, 2003], το θεατρικό OST «Οι Τυφλοί» [Town Film Ο.Ε., 2004], το “Angel B” [MINOS-EMI, 2006]–, τις διάφορες συνεργασίες της (Λένα Πλάτωνος, Mέντα, Γιώργος Κουμεντάκης κ.ά.) και βεβαίως μέσω του πρώτου προσωπικού CD της “I Know You’re Behind Me But I’m Not Scared” [Undo/EMI, 2009] είναι ένα πρόσωπο που θα μπορούσε να ενταχθεί σ’ αυτό το τοπίο. Και γιατί το “Lappuggla”, το τελευταίο της CD, έχει ως τίτλο το είδος μιας κουκουβάγιας που ζει στην Σκανδιναυία (όπως διάβασα), και γιατί δεν μένει μόνον στους τίτλους, αλλά προχωρά και παραμέσα. Στις ιστορίες, τα «σοφά λόγια» της κουκουβάγιας, στην ηχητική επένδυση, και βεβαίως στις ερμηνείες, που διακατέχονται από το «άγριο» και την «ξωτικότητα». Ναι. Το “Lappuggla” θα μπορούσε να είναι ένα άλμπουμ της φινλανδικής Fonal, αλλά είναι ένα άλμπουμ της πατρινής Inner Ear.

Η folktronika της Etten από ηχητικής πλευράς στηρίζεται, κυρίως, στα παραδοσιακά ή στα κατασκευασμένα «παραδοσιακά» όργανα. Υπάρχει, βεβαίως, το ηλεκτρονικό οπλοστάσιο, αλλά τα κυρίαρχα φυσικά χρώματα προσφέρονται από το σαντούρι, την άρπα και από δύο «άλλα» σαντούρια που κατασκεύασε ο Coti K., το διαπαντός και το διαμέσον. Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον η φωνή της Etten και δι’ αυτής (της φωνής) οι ιστορίες της αποκτούν ένα αρχαιοπρεπές ένδυμα (δεν αναφέρομαι στην ελληνική αρχαιότητα). Μπορεί οι εκάστοτε ερμηνευτικές περσόνες να μην ευνοούν, πάντα, προς την κατεύθυνση μιας ενοποίησης των ιστοριών… αλλά μπορεί να ισχύει και το αντίθετο (εξαρτάται, δηλαδή, από ποια μεριά το βλέπεις). Η Etten δεν είναι μία τυπική τραγουδίστρια (ας το πω έτσι). Υλοποιεί ένα είδος παράστασης, το οποίον έχει ανάγκη και από το θέαμα (όχι μόνον από το άκουσμα) και από την υποκριτική. Λαμβάνοντας αυτό υπ’ όψιν θα έλεγα πως, ακουστικώς, όλα τα τραγούδια, όλες οι εκδοχές, όλοι οι τύποι, δεν αποκρυπτογραφούνται επαρκώς μέσω μιας απλής-διπλής-τριπλής ακρόασης. Χρειάζεται, ενίοτε, κάτι περαιτέρω· κάτι το οποίον, προφανώς, παρέχεται στο live. Παρά ταύτα, υπάρχουν κομμάτια στο “Lappuggla” που ξεχωρίζουν, εμφανίζοντας μιαν ας την πούμε αυτοδυναμία, και αναφέρομαι στο “Chant” κατά πρώτον, στο “Circle” και σ’ ένα-δυο ακόμη.

Ωραίο το εικαστικό concept και η συσκευασία· μα, αν στο εικαστικό συμπεριλαμβάνεται και η γραμματοσειρά τότε θα πω πως είναι κακό (καμμία γραμματοσειρά δεν μπορεί να περάσει ως καλλιτεχνία στη δισκογραφία, όταν δεν διαβάζεται).

Επαφή: www.inner-ear.gr