ο MARINO PLIAKAS είναι μπασίστας στους Steamboat Switzerland

Υπάρχουν Έλληνες και ελληνικής καταγωγής μουσικοί στο εξωτερικό που διαπρέπουν… κάτι που συμβαίνει από αιώνες και είναι γνωστό από αιώνες. Ένας απ’ αυτούς που κάνουν τώρα (και από καιρό βεβαίως) σημαντική καριέρα «έξω» (βάση η Ελβετία εν προκειμένω) είναι και ο μπασίστας, κυρίως, Marino Pliakas. Ένα θα πω. Ο Pliakas είναι μέλος των Full Blast, του τρίο του Peter Brötzmann… και όλοι ξέρουν τι σημαίνει “Brötzmann” για τον ευρωπαϊκό ελεύθερο αυτοσχεδιασμό. Οι Full Blast (o Brötzmann, o Pliakas και ο ντράμερ Michael Wertmüller) έχουν ηχογραφήσει έως ώρας τέσσερα τουλάχιστον άλμπουμ, με τρίτο ανάμεσά τους το “Crumbling Brain” (2010) στο οποίο είχαν συνεργαστεί με τον Keiji Haino (το λέω για να γίνει ακόμη πιο καλά αντιληπτό για τι ακριβώς συζητούμε).

Ένα άλλο project στο οποίο συμμετέχει ο Pliakas είναι οι Steamboat Switzerland, τους οποίους συμπληρώνουν οι Dominik Blum hammond C3 και Lucas Niggli ντραμς. Αυτοί ηχογραφούν από το 1998, έχουν κυκλοφορήσει έως ώρας οκτώ τουλάχιστον CD, με το προπέρσινο “Zeitschrei” [Trost Records] να τυπώνεται και σε βινύλιο. Πρόκειται για ένα έξοχο δείγμα «σκληρού» avant-progressive, που θα κάνει πολλούς να τα χάσουν. Και από τους… αβαντοτζαζίστες και από τους προγκρεσιβάδες, για να μην πω και από τους λιγότερο κολλημένους χαρντκοράδες. Το άλμπουμ περιλαμβάνει επτά συνθέσεις του Michael Wertmüller –ντράμερ των Full Blast όπως προείπαμε, αλλά και συνεργάτης του Pliakas, μαζί με τον Caspar Brötzmann, στους Nohome… υπάρχει ένα name dropping, αλλά ελπίζω να μην κουράζει– και είναι ζωντανά ηχογραφημένο σ’ ένα στούντιο, κάπου κοντά στη Ζυρίχη, τον Σεπτέμβριο του ’12. Το αποτέλεσμα, το λέω για να σας προκαταλάβω, είναι εξαιρετικό. Ένα mind-blowing ηλεκτρισμένο σετ, που δεν θ’ αφήσει κανέναν αδιάφορο.

Οι συνθέσεις του Wertmüller είναι «μυστήριες». Κατ’ αρχάς ένα βασικό που τις διακρίνει έχει να κάνει με το ισχυρό, δυναμικό προφίλ τους. Έτσι, εκείνο που κυρίως απαιτούν είναι, πρώτον όλων, ένα πολύ ενεργητικό rhythm section, που να μπορεί να προβάρει ακόμη και hardcore πιεστικές καταστάσεις και περαιτέρω ένα σολιστικό όργανο, για να μεταφέρει τον γενικότερο ήχο τού τρίο σ’ ένα μπροστινό επίπεδο. Τα έχουν (οι συνθέσεις του Wertmüller) εν αφθονία και τα δύο. Τόσο το rhythm section, που κάνει έξοχη δουλειά, ανανεώνοντας συνεχώς το background, προβάλλοντας όλες εκείνες τις απαραίτητες ρυθμικές εναλλαγές, αυξομειώνοντας το τέμπο και ορίζοντας το δρώμενο, όσο και το hammond C3 (το hammond του Jon Lord υπενθυμίζω), που κινείται ελεύθερα από την acid jazz και το progressive rock μέχρι την avant και το «πείραμα», ισοπεδώνοντας όλα τα ενδιάμεσα αισθητικά εμπόδια.

Το λέω κι ας ακουστεί όπως θέλει (ακόμη και μέσα στην υπερβολή του). Πολύ λίγες φορές έχω ακούσει τέτοιον ήχο οργάνου (μαζί με το οριακό μπάσο-ντραμς) σε κάτι που δεν είναι κατ’ ανάγκην rock, αλλά που ταυτοχρόνως το ξεπερνά (το rock).

Επαφή: www.trost.at