NILS LANDGREN funk και ballads

Πολύ γουστάρω ορισμένα άλμπουμ του σουηδού τρομπονίστα Nils Landgren… όλα εκείνα, εν πάση περιπτώσει, που έχω ακούσει. Ο Landgren και στα σόλο άλμπουμ του, αλλά κυρίως σε όσα προτείνει με τους Funk Unit είναι εκείνος ο funky τζαζίστας, που έρχεται από τις καλύτερες μέρες των mid seventies, παίζοντας και διασκευάζοντας μ’ έναν απολύτως δικό του τρόπο. Ενώ οι μουσικές του κουβαλούν όλα εκείνα τα μαύρα και λευκά vibes της κλασικής εποχής, στην πορεία συνδέονται με κάθε τι που θα μπορούσε να δονήσει ένα σοβαρό dance club –την disco ας πούμε ή ακόμη και το όχι και τόσο… ανάρμοστο hip-hop–, παρεμβάλλοντας ενδιαμέσως ωραίους αυτοσχεδιασμούς και τζαζ γεμίσματα, συνοδεύοντας με διάφορα pop ή και rock ψιμύθια. Παίζει και μπαλάντες ο Nils Landgren, αλλά αυτές, ευτυχώς, είναι όλες μαζεμένες στο δεύτερο CD τού double άλμπουμ “Redhorn Collection” [ACT Music + Vision/ A&N, 2014], καθότι στο πρώτο, το “The Funk Unit”, κυριαρχεί ο funky πανικός, ήτοι τα καλύτερα κομμάτια του από τα άλμπουμ “Live in Stockholm” (1995), “Pain it Blue” (1996), “Live in Montreux” (1998), “5000 miles” (1999), “Fonk Da World” (2001), “Funky ABBA” (2004), “Licence to Funk” (2007), “Funk for Life” (2010) και “Teamwork” (2013). Originals και διασκευές ούτως ειπείν, όπως το “Riders on the storm” των Doors, το “Knowing me, knowing you” των ABBA ή το “House party” του Fred Wesley, παιγμένα από μεγάλους μάστορες των κατά καιρούς σχημάτων συνοδείας (Maceo Parker, αδέλφια Brecker, Bernard Purdie, Roy Hargrove κ.ά.). Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Η επιλογή θέλω να πω είναι πολύ γαμάτη, δημιουργώντας έναν ωριαίο funky πανικό, με το τρομπόνι του Landgren να γκρουβάρει συνεχώς και με τα διάφορα κομμάτια (δικά του ή ξένα) να ανταποκρίνονται απολύτως στην αίσθηση που έχουμε για το πραγματικό best of.

Το δεύτερο CD, που περιλαμβάνει τις μπαλάντες, υποτίθεται ότι θα έπρεπε να μας χαλάει κομματάκι… αν και στην πράξη συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Κυρίως αν αποφασίσεις να δεις το “The Ballads” σαν αυτό που είναι, ακούγοντάς το όχι «καπάκι» (μετά το “The Funk Unit” εννοώ), αλλά δίνοντάς του τον δικό του χρόνο. Ρίχνοντάς το, λοιπόν, κάποιαν άλλην ώρα στο μηχάνημα διαπιστώνεις πως ο Landgren είναι ένας πολύ πρώτος διασκεδαστής-μουσικός, έχοντας πλήρη γνώση εκείνου του παλιού «μυστικού» της  jazz, που την ήθελε από την γέννησή της (την jazz) να δημιουργεί χαρακτήρα μέσα από την επαφή της με την pop. Δημοφιλή μουσική για τους πάντες θέλω να πω, με πλήρη στόχευση στην καρδιά και το αίσθημα. Τούτο πράττει στις μπαλάντες του ο Landgren, διασκευάζοντας (Leon Russel, Jimmy Webb, James Taylor, John Lennon, Brenda Russel και τα λοιπά και τα λοιπά), ρίχνοντας ανάμεσα κι ένα-δυο δικά του tracks, ικανά και αυτά να περιγράψουν το… ομολογημένο.

Τα καλά τραγούδια, τα θρυλικά τραγούδια, όπως και να τα πεις (αν είσαι παικταράς) δεν πρόκειται ποτέ να χάσουν την αξία τους και κυρίως εκείνο το ξάφνιασμα τής πρώτης-πρώτης φοράς. Κι αυτό επιτυγχάνει στο “Redhorn Collection” ο σπουδαίος αυτός μουσικός, με την απαράμιλλη, σε κάθε περίπτωση, λαϊκή αφηγηματικότητα.