μηδέν από μηδέν μηδέν

Οι πιο ασήμαντες εκλογές των τελευταίων ετών συνέπεσαν, όπως ήταν φυσικό, με μιαν ακόμη πιο ασήμαντη, έως γελοία, προεκλογική περίοδο. Το μνημονιακό τόξο, που άθροισε στην τελευταία βουλή περισσότερο από 220 ψήφους θα κυβερνά από Δευτέρα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο... αδιάφορο ποιον. Πιθανόν είναι, μάλιστα, να κυβερνά με ακόμη περισσότερες έδρες, και αυτό είτε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτο κόμμα και κυβέρνηση, είτε δεύτερο συμμετέχοντας όμως στον «ευρωπαϊκό» κυβερνητικό συνασπισμό. Παίζει, βεβαίως, και το έσχατο... Να έχουμε, εννοώ, αντιπολίτευση τον ΣΥΡΙΖΑ, που θα κοντράρει υποτίθεται το μνημόνιο που εκείνος έφερε (και ψήφισε). Η γελοιότητα, θέλω να πω, μπορεί να ξεπεράσει ακόμη και το «κόκκινο». Μένει να το δούμε… Δυστυχώς, αυτό είναι το… διακύβευμα των εκλογών.

Το πόσο αδιάφορες, αχρείαστες επί της ουσίας, και εν τέλει επικίνδυνες για την καθημαγμένη λαϊκή καθημερινότητα είναι αυτές οι εκλογές αποδείχτηκε από την προεκλογική περίοδο, που μόλις τελείωσε. Κουβέντα για την ταμπακέρα, για τον ορυμαγδό των φόρων και των μέτρων που πρόκειται να πέσει στα κεφάλια μας, και, αντ’ αυτού, με όλο τον... ξεκαπακωμένο βόθρο μπροστά στις μύτες των ψηφοφόρων.
Τα απαράδεκτα και γελοιωδέστατα ντιμπέιτ, ο υπόδικος, κατά Καμμένον, Μεϊμαράκης, οι επιχειρηματικές δραστηριότητες κάποιου κυρίου Φλαμπουράρη, οι φωτογραφίες της κυρίας πρώην πρωθυπουργού στη σχολή Χιλλ, ο λαϊκιστής, κατά Τσίπραν, Θεοδωράκης, οι αμέτοχοι κουκουέδες («εγώ ειμ’εγώ κι ας έχω φτώχεια/ και τραγουδώ στ’ ανεμοβρόχια…»), η πεισματάρα Ζωή που τραβάει μόνη της την ανηφόρα, η διαρκώς θλιμμένη Φώφη, ο από παλαιά και τώρα μουλωχτός ναζί, διαπρύσιος υπερασπιστής του πλούτου και ορκισμένος δραγάτης του συστήματος αρχηγός της Χρυσαυγής, που δήλωσε παραμονές εκλογών το αυτονόητο (με τη… δημοκρατική σπέκουλα να σου γυρίζει τ’ άντερα), παίζοντας κατ’ ουσίαν το παιγνίδι του θλιβερού ΠΑΣΟΚ…
Θα μας πει ο… Συγκαμένος ποιος τον έβαλε; Έτσι, για να ’χουμε και κάτι ν’ ασχολούμαστε μετά τις εκλογές…

Η αλήθεια είναι μία. Όσοι ψηφίσαμε ΣΥΡΙΖΑ τον προηγούμενο Γενάρη και είπαμε «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα νοιώθουμε, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, απογοητευμένοι. Να μην το αρνηθεί κανείς αυτό. Και όχι μόνον απογοητευμένοι, αλλά και εξαπατημένοι – κοινώς κορόιδα. Μέσα μας υπάρχει, πέραν από το… αυτομαστίγωμα, η αηδία και το σιχτίρισμα προς όλους αυτούς τους μεταπράτες της ελπίδας, αλλά και μιαν ανάγκη για εκδίκηση – που πρέπει να είναι λελογισμένη, ώστε να μην καταλήξει, και αυτή, σ’ ένα ακόμη μνημονιακό προσάναμμα. Κυρίως, όμως, υπάρχει, η αίσθηση, για να μην πω η πεποίθηση, πως χάθηκε μια ουσιαστική ευκαιρία, πως ηττηθήκαμε με κατεβασμένα χέρια, πως όλα σχεδόν τελείωσαν.
Ό,τι και να λέμε θα πάρει καιρό για να συγκροτηθεί (αν γίνει μπορετό) ένα ισχυρό αντιμνημονιακό μέτωπο, που να στηρίζεται στην εξακριβωμένη αλήθεια, στο πάθος για τη διεκδίκηση του δίκιου, στην ανάταση με όρους ανθρωπιάς της κοινωνίας. Δεν ξέρω ποιος θα ηγηθεί αυτού του μετώπου, γιατί μπροστάρης χρειάζεται. Ένας μπροστάρης, που θα πρέπει να έχει περάσει από χίλια-δυο… τεστ ειλικρίνειας και κοπώσεως, δίνοντας λόγο διαρκώς στον κόσμο.

Αύριο θα πάω να ψηφίσω λοιπόν –γιατί θα πάω– βασικά ως απογοητευμένος και ως προδομένος (καλά να πάθω), αφού εμπιστεύτηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου πατενταρισμένους «οπορτουνιστές» (έτσι τους λέγανε παλιά). Θα ψηφίσω κάποιο ανήμπορο κόμμα της Αριστεράς. Όχι γιατί ταυτίζομαι με το πρόγραμμά του, αλλά γιατί, αυτή τη στιγμή, δεν έχω το κουράγιο να διαχειριστώ άλλη διάψευση…