WILLIAM HOOKER QUARTET κόκκινο

Ιδιαίτερη και άκρως σημαντική περίπτωση jazz ντράμερ και improviser, ο William Hooker είναι πολύ γνωστός, ή έστω γνωστός, τόσο στους φίλους του rock, όσο και σ’ εκείνους της avant-garde, αφού έχει ηχογραφήσει με τους Thurston Moore, Lee Ranaldo, Jim O'Rourke, Zeena Parkins κ.ά. Στη σκηνή από τα μέσα των seventies, ο Hooker έχει μια εκτεταμένη κι αυτός δισκογραφία που αριθμεί περισσότερα από 60 άλμπουμ, όλα ενταγμένα σ’ αυτό το κλίμα της free-avant-jazz, με τις όποιες επιμέρους αποδράσεις. Σ’ ένα από τα πιο πρόσφατα CD του, που ηχογραφήθηκε στο Brooklyn τον Μάιο του 2012, ο αμερικανός ντράμερ βρέθηκε να συνεργάζεται με τον παλιό γνώριμό του πιανίστα Mark Hennen (Ensemble Muntu, Collective 4tet…), τον τρομπετίστα Matt Lavelle (συμπαραστάτης στα τζαζ γεράματα του Giuseppi Logan) και τον μπασίστα Larry Roland (δίπλα στους Gunter Hampel, Charles Gayle κ.ά.), σε μια σειρά συνθέσεων, ας τις πούμε έτσι, που καταγράφουν με αδρές γραμμές το προφίλ και τις ηχητικές απόψεις του.

Το “Red” [Gaffer/ Atypeek Music/ Creative Eclipse PR, 2015] ξεκινά με το “Ever remembered”, που ανοίγει χαλαρά με το περιγραφικό πιάνο του Hennen, πριν εξελιχθεί σ’ έναν free ορυμαγδό με συνεχή clusters (στο πιάνο), καταιγιστικό ρυθμικό παιγνίδι και γεμίσματα απ’ όλα τα όργανα σε μόνιμη βάση. Το “Miracle of Tansen” συνεχίζει στο ίδιο στυλ, με την τρομπέτα να παίζει μελωδικές φράσεις μπροστά από μια «καταστροφή». Οι φωνές του Hooker, εδώ κι εκεί, δείχνουν απλώς το βάθος και το ύψος της έκστασης, εντός της οποίας... παραφέρεται το κουαρτέτο. Τα κομμάτια δεν τελειώνουν, να το πούμε αυτό, απλώς το ένα «χάνεται» μέσα στο άλλο. Κάπως έτσι και το “The progressive nature” προχωρά ακόμη περισσότερο αυτό το… πέρα από τo κόκκινo παιγνίδι, άνευ σταματημού και χωρίς ουδεμία διάθεση υποστολής αυτής της κάπως άναρχης αντίληψης/ εκτέλεσης. Αν και τα vibes παραμένουν πάντα στο ίδιο υψηλό επίπεδο είναι η τρομπέτα του Lavelle στο “Higher triad”, που μετατρέπει τούτο το track σ’ ένα καθαρό late sixties άκουσμα, με το πιάνο του Hennen να χαμηλώνει για πρώτη φορά την ένταση, σχεδόν έως τη σιωπή, πριν ο Hooker, μ’ ένα… χεβυμεταλλικό σόλο, επαναφέρει την κατάσταση στο πρότερο level. To προτελευταίο “Instinct and intellect” παρατείνει αυτή την ντραμιστική έξαρση, με τον Roland να παίζει «παπάδες», την τρομπέτα να «γεμίζει» και το πιάνο ν’ ακούγεται στο background σ’ έναν εντελώς διαβρωτικό ρόλο. Φοβερό/ φοβερές free καταστάσεις, που δεν σ’ αφήνουν ν’ ανασάνεις. Το τελευταίο track του “Red” έχει τίτλο “Ceremony”. Στη μισή διάρκειά του ο Hooker καταγράφεται σ’ ένα απίθανο σόλο, με κάποια από τα χτυπήματά του ν’ ακούγονται λες κι είναι περασμένα από echo, δίνοντας με τη «βροχή» στα πιατίνια το έναυσμα για μιαν ακόμη πιο πυρακτωμένη «ελεύθερη» περιπέτεια.

Δεν συναντάς κάθε μέρα τέτοιου τύπου free-jazz άλμπουμ, που να σε πιάνουν και να σε ταρακουνούν από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.

Επαφή: www.gafferrecords.com, www.williamhooker.com, www.creative-eclipse.com