ΜΑΡΙΟΣ ΤΑΚΟΥΣΗΣ, ΓΑΒΡΙΗΛ ΚΑΡΑΠΑΤΑΚΗΣ τζαζ από την Κύπρο

Γνωστοί από την παρουσία τους, το 2012, στο 12th European Jazz Festival στο Γκάζι, αλλά και από τα ανάλογα άλμπουμ τους (για το δεύτερο απ’ αυτά υπάρχει παλαιότερη αναφορά στο δισκορυχείον), οι Κύπριοι Μάριος Τακούσης (πιάνο) και Γαβριήλ Καραπατάκης (άταστο μπάσο) επανέρχονται στη δισκογραφία μ’ ένα τρίτο στη σειρά CD που έχει τίτλο “Colours of Another Sky”.

Οι Τακούσης-Καραπατάκης δεν είναι ντούο, αν αυτό αφέθηκε να εννοηθεί. Μπορεί να έχουν αμφότεροι το γενικότερο πρόσταγμα (μιας και όλα τα tracks τού άλμπουμ τους είναι δικές τους συνθέσεις), όμως στην πράξη οι μουσικές τους θα ήταν πολύ διαφορετικές αν δεν τις διαμόρφωναν περαιτέρω και οι Ζαχαρίας Σπυριδάκης κρητική λύρα, Στέλιος Ξυδιάς ντραμς, David Lynch σοπράνο σαξόφωνο και Μιχάλης Κουλουμής βιολί. Όμως, με τι είδους μουσικές έχουμε να κάνουμε; Αν θέλαμε, λοιπόν, με μια-δυο λέξεις να περιγράψουμε τον ήχο του γκρουπ, θα αναφερόμαστε ενδεχομένως σε κάποιον τύπο ethnic-jazz… αν και τούτο χρήζει μεγάλης προσοχής… Οι συνθέσεις των Τακούση-Καραπατάκη δεν σχετίζονται, θέλω να πω, με τον σχετικό ήχο που… ξέβρασε στα CD και τα ερτζιανά η δεκαετία του ’90. Αυτό το πασάλειμμα «μουσικών του κόσμου» με κάτι από jazz και κάτι από rock, που θεωρήθηκε και… πρόταση. Και μάλιστα… τρανή. Ο ήχος, οι συνθέσεις, το πνεύμα των μουσικών των κυπρίων συνθετών κρατάει από αλλού. Από την ευθύνη –είναι η πιο σωστή λέξη– που οφείλει να νοιώθει κάποιος έναντι της παράδοσης και του τρόπου, από ’κει και πέρα, μέσω του οποίου αυτήν (την παράδοση) θα την μετασχηματίσει. Πώς, με ποιον τρόπο δηλαδή τα παραδοσιακά στοιχεία θα αποτελέσουν έμπνευση για κάτι σημερινό, που να μην αλλοιώνει τις πρωτογενείς αναφορές. Η jazz το έχει αυτό – ιδίως όταν εκκινείς από ’κει για να πας κάπου πιο πέρα. Σε... προστατεύει από μόνη της. Σε οπλίζει με γνώση, με σέβας και με θάρρος, σου παρέχει όλα εκείνα τα εφόδια για ν’ αναπτύξεις την πρότασή σου μέσα στα πλαίσια ενός κάποιου καθήκοντος. Κάπως έτσι και οι μουσικές των Τακούση & Καραπατάκη ενώ εκκινούν από την jazz, σκαλώνουν σταθερά στην παράδοση (τη δική τους την κυπριακή, την κρητική, την μικρασιάτικη). Το αποτέλεσμα είναι μια σειρά έξι συνθέσεων, που έχουν τον τρόπο να σε κερδίσουν μέσα από την προσεκτική και επισταμένη ακρόαση. Είναι οι επεξεργασίες των μελωδιών, είναι τα απέριττα παιξίματα, που εναντιώνονται σε κάθε τύπο και μανιέρα, είναι οι διαδοχές των οργάνων, είναι τα μετρημένα soli, που ποτέ δεν ελέγχονται για «μούρη» και επίδειξη. Είναι τέλος ο τρόπος σύμπλευσης του «χθες» με το «τώρα», που γίνεται με όρους σεβασμού και υψηλής αισθητικής.

Και καθώς ακούω και ξανακούω το 8λεπτο “A drop of thousands truth” ιχνηλατώ όλο και περισσότερο το πιο βαθύ «γιατί».

Επαφή: www.takoushiskarapatakis.com