BIRTHDAY KICKS & SCREAMING DEAD BALLOONS

Η Vault Records είναι μία καινούρια ελληνική ετικέτα, καθώς δραστηριοποιείται από το καλοκαίρι (που μας πέρασε). Μέχρι σήμερα έχει τυπώσει δύο split 45άρια και έπεται συνέχεια. Το πρώτο αφορούσε στα «μεταλλικά» συγκροτήματα Sadhus. The Smoking Community και Agnes Vein, ενώ το δεύτερο, υπό τον τίτλο “Free Entry”, στα ροκάδικα (με τις όποιες επιμέρους διαφορές τους) Birthday Kicks και Screaming dEAD Balloons. Πριν, όμως, πούμε κάτι για τις διαφορές (τους), ας γράψουμε για μια βασική... ομοιότητα. Και τα δύο γκρουπ προέρχονται από τη Λάρισα. Μάλιστα, για τους Screaming dEAD Balloons είχαμε γράψει πριν λίγο καιρό (εδώ στο δισκορυχείον) πολύ επαινετικά λόγια.

Πρώτη πλευρά στο δισκάκι το “She talks to rainbows” με τους Birthday Kicks – τέσσερα παιδιά που παίζουν κιθάρες (2), μπάσο, ντραμς και τραγουδούν. Το κομμάτι αποτελεί διασκευή στο ωραίο πρωτότυπο των Ramones (από το “¡Adios Amigos!” του 1995) και αποδίδεται αρκετά καλά. Τη διαφορά την κάνουν, βασικά, τα φωνητικά που είναι αγέρωχα, βγαίνοντας σωστά «μπροστά», ενώ όλο το υπόλοιπο setting λειτουργεί άψογα, στο πλαίσιο μιας απλής-μεστής ροκ παραγωγής.

Καλή συνέχεια να ευχηθούμε στους Birthday Kicks, που έχουν, εξ όσων είδα στο discogs, και πρόσφατο LP.

Όπως είχαμε γράψει τον προηγούμενο Φλεβάρη:

«Οι Screaming dEAD Balloons είναι από τη Λάρισα, σχηματίστηκαν το 2012, έχουν δύο δισκογραφικές εξόδους έως τώρα, ενώ παίζουν συνεχώς live… κυρίως από τη μέση της Ελλάδας και πάνω, όπως διαπίστωσα και από το facebook (έχουν εμφανιστεί φυσικά και στην Αθήνα). Όσον αφορά στα δισκογραφικά μετράμε το LP τους “Screaming Dead Balloons” [Private] από τον Φλεβάρη του ’14, και βεβαίως το 10ιντσο “Banana Blue” [Private/ Β-otherSide] από τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς».

Τρίτη εμφάνιση των Screaming dEAD Balloons στη δισκογραφία, λοιπόν, με το τραγούδι τους “Last minute hero” και με τη γνωστή θα πω line-up τους (Ιωάννης Πισπιρίκος φωνή, κιθάρες, Διονύσης Ντάλλας μπάσο, Πάνος Λιακάκος ντραμς), που έχει δώσει αληθινά ώριμες ηχογραφήσεις.

Το νέο τραγούδι τους δεν είναι απ’ αυτά, που θα μπορούσε να σβήσει από τη μνήμη μου το δεκάιντσο, δεν παύει, όμως, να είναι ένα γερό, ώριμο, σκληρό track (που αρχίζει και τελειώνει στο πι και φι) από μια μπάντα που ροκάρει με έπαρση – κάτι που φαίνεται τόσο στα (πάντα… αριστοκρατικά) φωνητικά τού Πισπιρίκου, όσο και στο ρυθμικό τμήμα που κρατάει το ρόλο του με γνώση – εν πάση περιπτώσει. 

Επαφή: www.facebook.com/vaultrelics/